หลินซินเหยียนชะงักเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ก้าวขา เดินไปด้านหน้าของเขา
หลินซินเหยียนไม่เคยมองเขาในระยะกล้ขนาดนี้โดยปราศจากความคิดที่ทำให้เสียสมาธิ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ที่สะสมมาหลายปี กว้างขวาง ร้อนแรง
เวลานี้คิ้วของเขา หน้าผากของเขา ขมับของเขา ล้วนนิ่งสงบ ไม่มีอะไรมากวน
ท่าทางนิ่งๆ แบบนี้ ในใจของเธอกลับกระวนกระวาย
บางทีอาจจะเพาะรู้ว่าเขาอาจจะเป็นพ่อของลูกในท้อง ใส่ใจความคิดของเขาที่มีต่อตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ผู้หญิงมักจะอยากรู้อยากเห็น
และเป็นช่วงที่เธอตั้งครรภ์ ก็จะอ่อนไหวเป็นพิเศษ
“เขาช่วยฉันเยอะมาก ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เขาให้ฉันออกงานแบบนี้เป็นเพื่อนเขา ยิ่งไม่รู้ว่านายอยู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ
คิ้วของเขาขมวดแน่น สีหน้ายุ่งเหยิงมาก ยุ่งเหยิงจนไม่มีใครดูออก
หลินซินเหยียนคิดว่าเขาไม่เชื่อตัวเอง คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย
แต่เธอไม่ใช่!
“ฉัน…..”
“เธอกำลังอธิบาย?” ลูกกระเดือกของเขาขยับ
“ฉันไม่อยากให้นายเข้าใจฉันผิด” ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอไม่แคร์ จงจิ่งห้าวจะมองเธอยังไง
แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้
ถ้าคืนนั้นเป็นเขาจริงๆ พวกเขามีลูกด้วยกัน อย่างน้อยก็ต้องมีความทรงจำดีๆ
“เธอจริงใจขนาดนี้ ทำให้ฉันโกรธไม่ได้ บีบไม่ได้ ทำอะไรเธอไม่ได้” เห็นเธอและเหอรุ่ยเจ๋อปรากฏตัวพร้อมกัน เขาโกรธจริงๆ
โกรธจนอยากฆ่าเธอให้ตาย มักจะไม่สนใจคำพูดของเขา
“เข้าบ้าน” เขายืนตรง เดินเข้าไปในสวน หลินซินเหยียนเดินตามหลังเขาเข้าบ้าน
ป้าหยูพักผ่อนแล้ว ห้องนั่งเล่นที่กว้าง เงียบสงบ ไม่มีคน
เขาปลดกระดุมเสื้อสูท “ฉันหิวแล้ว”
หลินซินเหยียนรับเสื้อสูทจากเขา “ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันต้มบะหมี่ให้นายเถอะ”
เขาอืมเบาๆ เดินไปนั่งลงบนโซฟา ทั้งตัวเอนหลังในท่าที่ผ่อนคลาย เขาหลับตาลง มือเรียวยาวปลดกระดุมเสื้อ ดึงเนคไทลง
หลินซินเหยียนแขนเสื้อสูทไว้บนราว ไปต้มบะหมี่ในห้องครัว
เธอหาผักและมะเขือเทศในตู้เย็น ไข่ผัดมะเขือเทศ น้ำใสต้มบะหมี่ สักพักก็เรียบร้อยแล้ว
ในห้องนั่งเล่นจงจิ่งห้าวมองแผ่นหลังที่กำลังยุ่ง จู่ๆ ก็มีความรู้สึกของบ้าน
หลินซินเหยียนยกมาวางบนโต๊ะอาหาร “เสร็จแล้ว”
เธอไปเทน้ำสองแก้วแล้วเดินมา แก้วหนึ่งวางไว้ด้านหน้าจงจิ่งห้าว ดึงเก้าอี้ออกนั่งลงตรงข้ามเขา คอเสื้อของเขาเปิดออกเล็กน้อย เผยไหปลาร้าที่เซ็กซี่ แขนเสื้อพับขึ้นเผยแขนที่ยาว ไม่พูดไม่ได้ เป็นผู้ชาย เขาเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้า
แม้แต่ท่าที่จับตะเกียบ ยังน่ามอง
เขาหน้าคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก จากนั้นขมวดคิ้ว เพราะไม่มีรสชาติ
หลินซินเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หยิบช้อนที่อยู่ข้างๆ ตัดไข่ผัดมะเขือเทศวางบนบะหมี่ “บะหมี่มะเขือเทศผัดไข่ ต้องปรุงแบบนี้ถึงจะอร่อย”
จงจิ่งห้าวเงยหน้า เห็นตายิ้มของหลินซินเหยียน
ในความทรงจำ เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่ปิดไม่มิดของหลินซินเหยียน ดวงตาสดใสดุจแมกโนเลียสีขาวบานสะพรั่ง ชัดเจนและบริสุทธิ์
เห็นแล้วชื่นใจ
หลินซินเหยียนเงยหน้า มองเห็นผู้ชายที่เหม่อ ถามอย่างระมัดระวัง “ไม่อร่อยเหรอ?”
จงจิ่งห้าวดึงสติกลับมา กระแอมเบาๆ ยัดบะหมี่ใส่ปาก พึมพำ “อร่อย”
หลินซินเหยียนดื่มน้ำไปสองคำ มือเท้าคางมองนอกหน้าต่าง
“เธอไม่ไปนอน?” จงจิ่งห้าวเหลือบมองเธอ
“รอนายกินเสร็จ ฉันล้างถ้วยแล้วค่อยไปนอน วางไว้ที่นี่เช้ามาป้าหยูยังต้องมาเก็บกวาด” เธอเท้าคาง
จงจิ่งห้าวก้มหน้า กินบะหมี่ต่อ ทำตามวิธีของหลินซินเหยียน นำไข่ผัดมะเขือเทศปรุงกับบะหมี่
โครกคราก……
หลินซินเหยียนหน้าแดงทันที
เธอกุมท้อง เสียงท้องร้องที่ไม่เหมาะสมนี้ ทำให้เธอแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธอ “เธอก็หิวแล้ว?”
หลินซินเหยียนรู้สึกว่าหน้าร้อนกว่าเดิม มือจับชายเสื้อ หลบตา “กลางคืนไม่ได้กินข้าว จริงๆ แล้วเมื่อกี้ไม่หิว”
เธอจึงไม่ได้ต้มของตัวเอง
เธอลุกขึ้น “ฉันไปต้มอีกนิด”
“ของฉันกินไม่หมด แบ่งให้เธอ หยิบถ้วยมาก็พอ” จงจิ่งห้าวตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติหลังจากพูด บะหมี่นี้เขากินแล้ว เขาทำเป็นเย็นชา “ฉันเคยจูบเธอ การกระทำที่ใกล้ชิดขนาดยังเคยทำ กินบะหมี่ถ้วยเดียวกันก็ไม่มีอะไร ถูกไหม?”
หลินซินเหยียนอ้าปาก พูดไม่ออกสักคำ คำว่าแพงที่เคยพูดไว้ล่ะ? คำว่าเย็นชาที่เคยพูดไว้ล่ะ?
ทำไมตอนนี้เหมือน “คนพาล”ล่ะ?
“ฉันต้มให้ตัวเองอีกถ้วยดี—”
“เธอรังเกียจฉัน?” เขาเลิกคิ้ว ดูไร้ความปรานีน้อยลง ยักคิ้วข้างหนึ่ง นัยน์ตาสีดำมีแสงของฤดูใบไม้ผลิ ปีศาจที่ขโมยหัวใจของมนุษย์
หัวใจของหลินซินเหยียนเต้นช้าลง
“ฉัน—ฉันไปหยิบถ้วย” หลินซินเหยียนรีบออกจากห้องอาหาร
มองแผ่นหลังที่กระวนกระวายของเธอ จงจิ่งห้าวยกมุมปาก
หลินซินเหยียนหยิบถ้วยมา จงจิ่งห้าวแบ่งส่วนที่ไม่เคยกินให้เธอ หลินซินเหยียนก้มหน้า ไม่กล้ามองเขา
มักจะรู้สึกว่านี่คือการกระทำที่ใกล้ชิด
มีเพียงคนที่เป็นสามีภรรยากันมานาน ถึงจะทำแบบนี้
สายตาของจงจิ่งห้าวหยุดอยู่บนใบหน้าของเธอสักพัก คิดไม่ถึงว่าเธอก็เขินเป็น
ยิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจ ค่อยๆ เผยออกที่มุมปาก
หลังจากกินเสร็จ หลินซินเหยียนก็เก็บกวาด จงจิ่งห้าวขึ้นห้องไปทำธุระส่วนตัว
ตั้งแต่ที่หลินซินเหยียนเข้ามาอยู่ เป็นครั้งแรกที่อยู่กับจงจิ่งห้าวอย่างสงบ
ตอนเช้าหลินซินเหยียนตื่นขึ้นมา จงจิ่งห้าวก็ลงมาจากชั้นสอง สบตากันในอากาศ หลินซินเหยียนหลบก่อน
จงจิ่งห้าวเดินลงมา เข้าไปในห้องอาหาร
ป้าหยูยกอาหารมาวางบนโต๊ะ ขณะที่วางกาแฟไว้ด้านหน้าของจงจิ่งห้าว ตั้งใจถาม “สมัยนี้คู่สามีภรรยาใหม่นิยมนอนแยกห้องเหรอ?”
ท่าทางของจงจิ่งห้าวชะงัก เลิกคิ้ว จ้องมองหลินซินเหยียนที่อยู่ตรงข้าม ตรงๆ ทำให้บรรยากาศคลุมเครือแปลกๆ
เพราะหลินซินเหยียนได้ยินคำพูดของป้าหยู นมที่ดื่มเข้าไปเกือบจะพุ่งออกมา แก้มของเธอแดงโดยไม่ทันตั้งตัว ปลายจมูกมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมา สมองโล่ง ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย
“ป้าหยู ท่านทอดไข่เหรอ?” จงจิ่งห้าวเตือนพอดี
ในอากาศมีกลิ่นไม้อ่อนๆ
ป้าหยูตกใจ “ไข่ของฉัน”
รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัว ไข่ดาวของเธอไหม้แล้ว
จงจิ่งห้าวยิ้มบางๆ สายตาเผลอไปเห็นนมที่อยู่ที่มุมปากของเธอ เขายื่นกระดาษทิชชูให้ “ป้าหยูเป็นคนที่ดูแลฉัน เป็นห่วงเหตุการณ์สำคัญชั่วชีวิตของฉันเป็นพิเศษ
ป้าหยูชัดเจนขนาดนี้ เธอรู้ แต่ถูกเพียงแต่ว่าป้าหยูทำอย่างเปิดเผยขนาดนี้ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เธอยื่นมือไปรับกระดาษทิชชูที่จงจิ่งห้าวส่งมา นิ้วมือเผลอแตะโดนของเขา เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลออกมาจากระหว่างนิ้ว ไหลกลับลงมาตามกระแสเลือดของเธอ เติมเต็มแก้มของเธอ แดงจนร้อน เธอรีบดึงมือกลับ
“ฉัน—ฉันหยิบเอง” หลินซินเหยียนยื่นมือไปดึงหนึ่งแผ่นมาเช็ดปาก
จงจิ่งห้าวก็ไม่อึดอัด ดึงกลับอย่างธรรมชาติ
หลินซินเหยียนไม่รู้รสชาติของอาหารเช้า บรรยากาศที่แปลก ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก
กินอาหารเสร็จ เธอก็ออกจากห้องอาหารก่อน “พวกคุณค่อยๆ กิน ฉันไปก่อนแล้ว”
จงจิ่งห้าววางแก้วกาแฟที่อยู่ในมือลงอย่างไม่รีบ เชยตาขึ้น “เดี๋ยวก่อน—”
