หลินซีเฉินชอบกินกุ้ง จวงจื่อจิ่นยิ้มแล้วตามใจมาก “ได้ ซื้อเลย”
“หนูก็จะเอา” หลินลุ่ยซีชอบตามน้ำที่สุด พี่ชายเอาอะไร เธอก็จะเอาอันนั้น ไม่ว่าเธอชอบหรือไม่ พี่ชายเอา เธอก็เอา
“ได้ ซื้อหมดเลย” จวงจื่อจิ่นชินแล้ว เธอเป็นแบบนี้
ป้าหยูมองหลินซีเฉินแล้วมองหลินลุ่ยซีที่พูด เบิกตากว้าง เด็กสองคนนี้ทำไมดูดีขนาดนี้ และดวงตาสดใสขนาดนี้ เหมือนจงจิ่งห้าวตอนเด็กมากๆ
“กุ้งนี้ ฉันรู้ว่าร้านไหนสด” ป้าหยูเดินมา มองเด็กสองคน “นี่คือ…”
จวงจื่อจิ่นก็ไม่แปลกที่มีคนเข้ามาคุย เมื่อก่อนแค่เธอพาพวกเขาสองคนออกไป มักจะมีคนมองพวกเขาบ่อยๆ หรือเข้ามาคุย
เธอคุ้นชินแล้ว
“หลานของฉันค่ะ”
“หน้าตาดีมากเลย” ป้าหยูไม่อยากละสายตาจากเด็กสองคนนี้ หน้าตาทำให้คนชอบมาก
จวงจื่อจิ่นยิ้ม ใช่สิ เด็กสองคนนี้เป็นแรงจูงใจที่ทำให้เธอมีชีวิตต่อไป ดูแลพวกเขาแทนลูกสาว ก็คือภารกิจชีวิตที่เหลือของเธอ และเป็นเรื่องที่เธอมีความสุขที่สุด
“สวัสดีครับคุณย่า” ปากของหลินซีเฉินหวานมาก
“สวัสดีเช่นกันค่ะ” ป้าหยูลูบหัวของเขา “นายชื่ออะไรเหรอ?”
“ผมชื่อหลินซีเฉินครับ”
“ชื่อเพราะจัง” ป้าหยูคิดในใจว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีแล้วชื่อยังเพราะ
“ทำไมคุณย่าไม่ถามหนูคะ?” หลินลุ่ยซีเสียใจเล็กน้อย มองป้าหยูตาปริบๆ
เธอถามพี่ชาย ไม่ถามเธอ เพราะเธอไม่ดูดีเท่าพี่ชายเหรอ?
“ไม่ได้ไม่ถามหนู” ป้าหยูยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว อายุน้อยขนาดนี้ ก็รู้จักหึงพี่ชายแล้ว
“หนูชื่ออะไรคะ?” ป้าหยูยิ้มตาหยี ถามเธอ
“หนูชื่อหลินลุ่ยซี หนูและพี่ชายใช้นามสกุลขอหม่ามี๊” หลินลุ่ยซีพูดอย่างดีใจ
ป้าหยูชะงัก ใช้นามสกุลตามแม่ของพวกเขา?
“เมื่อกี้คุณบอกว่า กุ้งของร้านไหนสดนะคะ?” จวงจื่อจิ่นขัดจังหวะของป้าหยู เด็กทั่วไปจะใช้นามสกุลพ่อ แต่เมื่อได้ยินว่าใช้นามสกุลตามแม่ ก็จะซักถามเรื่องของบ้านเขา
เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาคิดเรื่องของครอบครัวพวกเขา
“อ้อ” ป้าหยูชี้ไปไม่ไกล “ร้านนั้น ฉันพาพวกเธอไป ฉันเป็นลูกค้าประจำ ไม่โกงน้ำหนักของพวกเธอ”
ป้าหยูเดินนำทางอย่างกระตือรือร้น
จวงจื่อจิ่นเข็นรถเข็นเดินตาม
ถึงร้าน ป้าหยูทักทายพ่อค้า “วันนี้กุ้งสดไหม?”
“สดๆ คุณดูสิ” พ่อค้าใช้ตาข่ายตักกุ้งขึ้นมา กุ้งห่างจากน้ำ ดิ้นไปมา มีชีวิตชีวามาก
“คุณเป็นลูกค้าประจำ ไม่ได้กินกุ้งร้านเราเป็นครั้งแรก รู้ว่าสดหรือไม่” พ่อค้าพูดเก่งมาก “คุณมาซื้อ ผมให้ราคาต่ำที่สุดกับคุณ เก็บคุณครึ่งกิโลสี่สิบหก เป็นยังไง? ถ้าเป็นคนอื่นน้อยกว่าหกสิบผมไม่ขาย”
“ให้ฉันหนึ่งกิโล” ป้าหยูเด็ดเดี่ยวมาก การ์ดที่จงจิ่งห้าวให้เธอเป็นไม่จำกัดวงเงิน
เธอมีเงิน
เธอไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ปกติมักจะต่อราคา เพียงแต่เธอรู้จักกับพ่อค้าร้านนี้ ร้านอื่นต่ำกว่าหกสิบก็ไม่ขายจริงๆ
เธอซื้อแต่กุ้งร้านเขา รู้ว่าเขาไม่โกหก
“หนึ่งกิโลสามขีดน่าจะ…”
“110.4”
พ่อค้าขายกุ้งยังคิดไม่ออก หลินซีเฉินก็พูดออกมาแล้ว
พ่อค้าชะงัก กดเท่ากับ บนเครื่องคิดเลขปรากฏเลข110.4ไม่ผิด
“เด็กน้อยอายุเท่าไรแล้ว? ฉลาดขนาดนี้” พ่อค้าหัวเราะ ครั้งแรกที่เห็นเด็กที่หน้าตาดีขนาดนี้ และยังฉลาดมาก
“ผมอายุห้าขวบครับ” หลินซีเฉินไม่ได้ภูมิใจกับคำชมของพ่อค้า การคิดเลขแบบนี้ง่ายมากๆ
พาอค้ายื่นปลาให้ป้าหยู “ญาติบ้านคุณเหรอ ใครกันแน่ที่โชคดี มีลูกที่สมบูรณ์ขนาดนี้”
ป้าหยูรับกุ้งมา ไม่ดีใจกับคำพูดของพ่อค้าอย่างแปลกประหลาด เพราะเด็กที่ดูดีขนาดนี้ไม่ใช่ญาติของเธอ
สีหน้าหมองลงแล้วยื่นเงินให้เขา “อะ”
พ่อค้าไม่โกรธและยังหัวเราะ
ป้าหยูที่ถือกุ้งยื่นให้จวงจื่อจิ่น “ให้พวกเธอ”
จวงจื่อจิ่นรีบโบกมือ “พวกเรารับไม่ได้ ฉันซื้อเองก็ได้”
“ไม่ใช่ของมีค่าอะไร ฉันก็มองเด็กบ้านคุณน่ารัก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นฉันก็ไม่ให้”
“จะรับได้ยังไง” จวงจื่อจิ่นยื่นมือไปรับกุ้งที่อยู่ในรถเข็น อยากคืนให้ป้าหยู ขณะนี้จู่ๆ หลินลุ่ยซีกลับพูด “ขอบคุณค่ะคุณย่า”
จวงจื่อจิ่น “……”
เด็กคนนี้
“โอ๊ย ไม่ต้องขอบคุณ” น้ำหวานๆ ของหลินลุ่ยซี ป้าหยูขบขันกับเธอ
ถูกหลินลุ่ยซีทำแบบนี้ จวงจื่อจิ่นก็ผลักไสไม่ได้จึงพูด “เกรงใจจัง ขอบคุณนะคะ”
ป้าหยูรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ”
“พวกเรายังต้องซื้อของ ไปก่อนนะคะ” จวงจื่อจิ่นพูด
“ค่ะ”
ป้าหยูจ้องมองหลินซีเฉิน อยากพูดคุยใช้เวลากับเด็กสองคนนี้มาก แต่อย่างไรก็ตามเป็นลูกของคนอื่น และเจอกันครั้งแรก เธอกระตือรือร้นมากแล้ว ถ้าเสนอว่าขึ้นไปด้วยกันอีก อาจจะทำให้เขาไม่ชอบได้ คิดว่าเธอเป็นผู้ค้ามนุษย์หรืออะไรทำนองนั้น
เธอถอนหายใจ
เมื่อนึกถึงคนที่เธอดูแลตั้งแต่เล็กจนโต หลังจากที่หย่ากัน ก็ไม่เคยแต่งงาน ปีนี้สามสิบกว่าแล้ว อย่าพูดถึงลูก แม้แต่ภรรยายังไม่มี
สีหน้าของเธอหมองลง ถ้าตอนนั้นไม่หย่ากัน ไม่แน่อาจจะมีลูกแล้ว
อย่างไรก็ตามตอนนั้นหลินซินเหยียนก็ตั้งครรภ์แล้ว
ทำ
จงจิ่งห้าวทำทั้งนั้น
ไก่ก็บินหนี ไข่ก็แตก ตอนนี้อะไรก็ไม่เหลือ
ป้าหยูหมดอารมณ์ช้อปปิ้ง ยังไงในบ้านก็ยังมีผัก จงจิ่งห้าวก็อาจจะไม่กลับมา จึงเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต
คนขับรถเห็นป้าหยูไม่ซื้ออะไรออกมา หันไปมองเขา “ไม่ซื้อของก็กลับเลยเหรอครับ?”
ป้าหยูพูดหงอยๆ “ยังมีอารมณ์ที่ไหนกินอีก ไปเถอะ”
คนขับรถ “……”
ป้าหยูกลับถึงวิลล่า วิลล่าที่กว้างใหญ่ ว่างเปล่า ไม่มีบรรยากาศ
ไม่มีรสชาติของบ้าน ที่นี่ขาดคุณหญิง และลูกอีกสองสามคน
เธอถือกระเป๋าว่างเข้ามา วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ถอนหายใจไม่หยุด นึกถึงใบหน้าของหลินซีเฉิน เธอเดินไปหน้าโต๊ะ ดึงลิ้นชักออก หยิบภาพถ่ายหนึ่งภาพออกมาจากด้านใน เด็กผู้ชายที่อยู่ในภาพคือจงจิ่งห้าวสมัยเด็ก
เขาไม่ชอบถ่ายรูป นี่เป็นภาพเดียวที่เขามีเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก
ป้าหยูตั้งใจมอง นึกถึงหน้าตาของหลินซีเฉิน เหมือนภาพถ่ายนี้มาก
เหมือนกันมากๆ
จะเหมือนกันขนาดนี้ได้อย่างไร?
ตระกูลจงถึงจงจิ่งห้าว เขาเป็นต้นกล้าต้นเดียว ตอนนั้นคุณหญิงคลอดแค่เขาคนเดียว จากนั้นจงฉีเฟิงแต่งงานใหม่ แต่ไม่ได้มีลูก
จงจิ่งห้าวไม่มีพี่น้อง
ไม่ใช่ลูกของญาติแน่ๆ
บนโลกใบนี้มีคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดสาย แต่หน้าตาเหมือนกันจริงๆ เหรอ?
ป้าหยูคิดอย่างจดจ่อ ประตูดังขึ้นก็ไม่ได้ยิน
จงจิ่งห้าวทิ้งเสื้อโค้ตในมือ เดินมาดูว่าป้าหยูดูอะไรถึงเหม่อขนาดนี้
มีคนเข้ามาก็ไม่รู้
เห็นว่าเธอกำลังดูรูป เลิกคิ้ว “ทำไมนึกได้แล้วมาดูอันนี้?”
ป้าหยูตกใจ สติกลับมา มองเขา “วันนี้ฉันเจอเด็กสองคน เหมือนนายตอนเด็กมากๆ เลย” เธอเน้นคำว่าเหมือนกันมาก
