เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเขาจับไปที่ด้านหลังศีรษะ แล้วประกบที่ริมฝีปากลงมาอย่างแรงโดยไม่ทิ้งช่องว่าง พร้อมกับไม่ปล่อยให้เธอต้องพัก
ความต้องการนั้น มาพร้อมกับความรุกรานที่เข้ามาอย่างท่วมท้น
เหมือนกับจะกลืนกินเธอลงไปให้หมด
“อื้อ……”
หัวใจของหลินซินเหยียนกระแทกไปกลางใจ เต้นอย่างควบคุมไม่ได้ เพราะว่าผู้ชายคนนี้เต้นอย่างรุนแรง
เพียงสติที่เหลืออยู่นั้น บอกเธอว่าเขากำลังทำอะไร
รู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมยังต้องไปพัวพัน？
เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยล็อกเธอไว้ไม่ให้ขยับไปไหนไม่ได้
หลินซินเหยียนใช้แรงผลักเขาออกไป
เธอไม่ชอบแบบนี้
“รู้อยู่แล้วว่าฉันกับคุณเป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงไม่มีความสุขกันหน่อยล่ะ？”ในตาของเธอมีน้ำตาคลอเบาๆ เสียงก็เปลี่ยนไป“อย่าทำแบบนี้อีก ไม่ดีต่อใครทั้งนั้น”
เธอหันหน้าไปเช็ดที่ขอบตา
จงจิ่งห้าวยังอยู่ในท่าที่ถูกเธอผลักออก ไม่ขยับ มองเธออย่างเงียบๆ ผ่านไปหลายวินาที เขาจึงกลับไปนั่งในตำแหน่งเดิม แล้วเอนตัวลง
เขาลดกระจกรถลง อากาศที่บริสุทธิ์ที่เข้ามาก็ลดความกำกวมเมื่อครู่ลง
แขนของเขาพาดอยู่ที่หน้าต่างรถ สายตาจ้องไปที่ต้นอู๋ถงข้างถนน ใบไม้ปลิวไปตามลมอันแผ่วเบา
เขาหลับตาลง เขาเป็นผู้ใหญ่ รู้ว่าตัวเองทำไมถึงแคร์หลินซินเหยียนแบบนี้
“ผมแค่รับลูกของคุณไม่ได้ ผมไม่ได้ใจดี ไม่ใจกว้างขนาดนั้น ที่จะไปเลี้ยงลูกที่คุณคลอดกับชายอื่น ดูพวกเขาอยู่ต่อหน้าผมทั้งวัน เกรงว่าคงทำตัวผมบ้าแน่”เขาหยิบน้ำแร่มาขวดหนึ่งที่วางอยู่ตรงคอนโซลหน้ารถ บิดฝาออก เขาเงยหน้าขึ้น คอเหยียดออกไปอย่างเส้นโค้งเรียวราว แม้แต่ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ก็ยกขึ้นด้วย ความแข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวและเย่อหยิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้
“แต่ว่า ผมก็ไม่อยากปล่อยคุณไป มองคุณอยู่กับชายคนอื่น”
หลินซินเหยียนออกแรงเช็ดหน้า รู้สึกถึงความหมดหวัง
จงจิ่งห้าวดึงเธอไว้ จับใบหน้าของเธอ ให้เธอมองตัวเอง ตาของทั้งคู่สบตากัน หลินซินเหยียนเห็นตัวเองที่ดูกระเซอะกระเซิงในดวงตาของเขา
ส่วนจงจิ่งห้าวมองเห็นตัวเองในดวงตาของเธอ กลับเป็นความบ้าคลั่ง ความบ้าคลั่งที่ไม่เคยมีมาก่อน
เขาต้องการผู้หญิงคนนี้
“พวกเราเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้อง ลูกของคุณ ผมจะออกเงินหาคนมาช่วยคุณดูแล”
“ไม่มีทาง！”หลินซินเหยียนปฏิเสธอย่างไว
ไม่มีอะไรให้ต้องเจรจากัน
“พวกเราก็สามารถคลอดลูกของพวกเราอีกคนได้…”
“เหลวไหล！”หลินซินเหยียนผละออกจากเขา“คุณไม่เคยเป็นพ่อแม่คนให้คนอื่น ไม่รู้ความสำคัญที่ลูกมีต่อแม่หรอก พวกเขาสำหรับฉันแล้วนั้น ก็เป็นชีวิตของฉัน คุณจะให้ฉันทิ้งชีวิตของฉัน ไม่รู้สึกน่าตลกหน่อยเหรอ？”
ในดวงตาของจงจิ่งห้าวก็มีคลื่นออกมา“พวกเขาสำคัญกับคุณขนาดนั้นเชียว？”
“ใช่”
หลินซินเหยียนไม่ลังเลสักนิด
เขาดึงคอเสื้อ หัวเราะอย่างร้ายกาจ เย่อหยิ่ง“คุณพูดถูก ผมไม่เคยเป็นพ่อ คุณก็คลอดอีกคนให้ผมสิ ให้ผมเป็นพ่อสักครั้ง ให้ผมได้รู้สึกสักหน่อย ว่าเป็นความรู้สึกอย่างไร”
หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาอธิบายเขาดี เธอดึงเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูลงมา
คนๆนี้ ไม่สามารถพูดคุยสื่อสารได้เลย เธอลงจากรถเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆก็ถูกคนมาจับเอวพาดไปที่ไหล่ เธอตกใจร้องเสียงดัง ตบไปที่แผ่นหลังของเขา“คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
จงจิ่งห้าวเปิดประตูหลังรถ วางเธอเข้าไป แล้วก็เอาตัวทับตามลงมา เอามือที่อยู่ไม่อยู่สุกของเธอ ยึดติดไว้ที่เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างจับคางของเธอ“คุณไม่ยอม แต่คุณเคยคิดไหม ถ้าผมเอาลูกของคุณไปซ่อนขึ้นมา ไม่ให้คุณเห็นล่ะ？คุณรู้ว่าผมมีหรือไม่มีความสามารถนี้”
“คุณมันไร้ยางอาย！”หลินซินเหยียนจ้องเขาเขม็ง
จงจิ่งห้าวไม่โกรธ กลับหัวเราะ“ผมไม่ถือสาแต่จะยิ่งไร้ยางอายขึ้นหน่อย”
พูดไปมือที่เขาจับคางของเธอนั้น ก็สัมผัสตามกรามลงมาผ่านไปที่คอของเธอ แล้วลูบไล้ไหปลาร้าที่สวยงามของเธอ…
หลินซินเหยียนส่ายหัว“อย่า…”
“บำรุงยังไงล่ะ หือ？”เขาก้มหน้าลงไปที่ริมฝีปากของเธอ แล้วพูดเบาๆ
หน้าของหลินซินเหยียนสีแดงจัดไปยันติ่งหู เธอรู้สึกละอายใจ
เธอกำลังสั่นไปทั้งตัว
โกรธจัด
“คิดดีแล้วหรือยัง？”เขาพูดเสริมไป ที่ข้างหูเธอ
“ที่คุณประสบอุบัติเหตุเป็นเหอรุ่ยหลินที่ทำ ถ้าผมไม่ให้เธอเข้าคุก คุณก็ทำอะไรไม่ได้”เขากัดหูของเธอ พูดอย่างน่าหลงใหลต่อไป“แค่คุณตอบรับ ผมก็จะช่วยคุณ ว่าไง？”
หลินซินเหยียนหลับตาลงอย่างหมดหวัง น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาของเธอ ค่อยๆหายไปตามจอนผม
“ฉันรับปากอยู่กับคุณได้ ไม่พูดถึงเรื่องหย่า แต่ว่าฉันต้องอยู่กับลูกๆของฉัน แล้วก็ คุณให้ฉันมีลูกให้คุณ เกรงว่าจะทำให้คุณผิดหวังแล้ว ร่างกายฉันบาดเจ็บ มีลูกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว คุณรับปาก ฉันก็จะรับปากคุณ คุณไม่รับปาก”
“ไม่รับปาก แล้วคุณจะยังไง？”ในดวงตาของจงจิ่งห้าวแดงก่ำขึ้นมา เธอมีลูกไม่ได้อีกเหรอ？
นิ้วมือของเขาออกแรง
หลินซินเหยียนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ กลับเม้มปากแน่นๆ ไม่ส่งเสียงใดๆ
“โลกนี้กว้างใหญ่มาก ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าจะไม่มีที่สำหรับฉัน ถ้าฉันหนีเงื้อมมือคุณไม่พ้นจริงๆ ฉันจะสละชีวิตนี้ แล้วยังไงล่ะ？”
จงจิ่งห้าวมองเธอแป๊บหนึ่ง สุดท้ายก็คลายออก
ไม่กล้าบังคับเธอมากไป เขาแค่ต้องการผู้หญิงคนนี้ ถ้าบังคับเธอจนหมดหนทางจริงๆ แล้วเขาจะไปหาหลินซินเหยียนที่ไหนอีกล่ะ
เขาเก็บเสื้อผ้าของเธอเสร็จ“ต่อไปอย่าอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นอีก ผมอยากเจอคุณ คุณก็ต้องปรากฏตัวในสายตาของผมทันที”
“อือ”
“ผมไปส่งคุณเอง”จงจิ่งห้าวลุกขึ้น จัดการเสื้อเชิ้ตของเธอที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย
หลินซินเหยียนไม่ขยับ
จงจิ่งห้าวสตาร์ทรถออกไป
ทิวทัศน์ด้านนอกถอยกลับอย่างรวดเร็ว
“คุณจะช่วยฉันได้จริงๆเหรอ？”หลินซินเหยียนถาม กลัวเขาไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร จึงพูดเสริม“ช่วยฉันพลิกคดี”
ยังไงเขากับเหอรุ่ยหลินก็มีความสัมพันธ์ส่วนนั้นกัน
หลินซินเหยียนไม่แน่ใจ
“ได้สิ”ง่ายๆชัดเจนไม่ต้องอธิบายมากมาย
เขาบอกว่าได้ ก็ได้
หลินซินเหยียนเอนตัวไปตรงหน้าต่างรถ และก็เป็นแบบนี้
ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไป เธอต่อต้านเขาไม่ไหว
ตอนนี้เขารับปากแล้วจะช่วยตัวเอง แล้วก็ไม่ต้องแยกกับลูกๆด้วย มีอะไรไม่ดีล่ะ
มีการคุ้มครองของเขาในประเทศ มีประโยชน์ต่อเธอ
มือข้างหนึ่งจงจิ่งห้าววางไว้ที่พวงมาลัย มืออีกข้างที่ว่างก็กุมไปที่มือของเธอ กุมไว้ในฝ่ามือ
“มือของคุณนุ่มมาก”เขายกมุมปากขึ้นมา
นิ้วมือของเธอเรียว อ่อนนุ่มเหมือนไร้กระดูก นุ่มเหมือนกับร่างกายของเธอ กอดไว้ในอ้อมแขน ก็จะเกิดความเร่าร้อนที่ผู้ชายควรจะมี
หลินซินเหยียนทำเป็นไม่ได้ยิน
ไม่นานรถก็ขับมาถึงหมู่บ้าน
ที่ข้างถนนจวงจื่อจิ่นอยู่กับเด็กสองคน กำลังถูกคนขวางทางไว้ ชายหนุ่มกำลังพูดอะไรกับเธอ
จวงจื่อจิ่นไม่ยอมพูดกับเขาเลย
แต่ว่าเขามีความอดทนมาก
ตอนที่หน้าของชายหนุ่มเข้ามา หลินซินเหยียนก็เห็นหน้าตาของเขาชัดเจน
