หลินซีเฉินยืนลงบนพื้นพลางถอดกางเกงลง
เหอรุ่ยเจ๋อก็หันไปอีกด้านโดยสัญชาตญาณ
หลินซีเฉินค่อยๆแอบหยิบโทรศัพท์เหอรุ่ยเจ๋อออกมา มองดูความเคลื่อนไหวเขาพลางกดเบอร์จงจิ่งห้าว
เขาความจำดี อย่างพวกเรื่องตัวเลขจะจำได้ดีมาก ดังนั้นเมื่อเขาเห็นแล้วก็จำได้ทันที
เขาเพิ่งกดเลขไปได้สองตัวจู่ๆเหอรุ่ยเจ๋อก็พูดขึ้น“เร็วๆหน่อย”
“ครับ”หลินซีเฉินกดเบอร์โทรด้วยความเร็ว
ทันใดนั้นเหอรุ่ยเจ๋อก็หันมา ดีที่หลินซีเฉินเคลื่อนไหวเร็วเก็บโทรศัพท์ทัน แสร้งกุมท้องอย่างเจ็บปวดต่อ
“เสี่ยวซี”
“ครับ…”หลินซีเฉินกุมท้องพลางร้องอย่างเจ็บปวด
“ถ้าน้าแต่งงานกับแม่เธอ นายคิดว่าดีไหม？”เหอรุ่ยเจ๋อถามลองเชิง
ดีกับผีนะสิ！
เขาไม่อยากให้เขาแต่งงานกับแม่ เขายอมให้แม่คบกับเจ้าคนชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง ดีกว่าให้คบกับเขาซะอีก
แต่ว่าพูดแบบนั้นไม่ได้ หลินซีเฉินขยิบตา“ดี…มากๆเลยครับ”
พูดสิ่งที่ฝืนใจ หลินซีเฉินรู้สึกรังเกียจ
“จริงเหรอ？”เหอรุ่ยเจ๋อยังหวังการยอมรับของเขาและหลินลุ่ยซีทั้งสองคน
ถ้าไม่ใช่เพราะกดดันขนาดนี้ เขาคงไม่ใช้วิธีเลวทรามแบบนี้
เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายพวกเขา แค่จะซ่อนพวกเขาไว้ ขู่ให้หลินซินเหยียนแต่งงานกับเขา เมื่อพวกเขาแต่งงานกันอย่างราบรื่นแล้ว
ก็จะรับพวกเขากลับไปอย่างปลอดภัย
“แหวะ…”หลินซีเฉินรู้สึกเหมือนจะอ้วก
เหอรุ่ยเจ๋อทำให้เขาสะอิดสะเอียนสุดๆ ยังจะมาถามเขาอีกว่าจริงไหม
จริงสิแปลก！
“เป็นอะไรไป？”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา หลินซีเฉินรีบโบกมือไปมาทันที“ลุงอย่าเข้ามา ผมถ่ายไม่ออก อั้นไว้เลยรู้สึกไม่ดี”
“งั้นที่นายปวดท้องน่าจะไม่ใช่เพราะอยากถ่าย”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา“เรากลับกันเถอะ เราไปหาที่แล้วตรวจดูกัน”
“ที่ ที่ไหน？”หลินซีเฉินกลืนน้ำลาย
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ให้ตนกลับไป
ไม่งั้นคงกลับเข้าไปในเมือง แต่เขากลับพูดว่าหาที่อื่น？
หลินซีเฉินใจเต้นรัว เมื่อกี้เขายังไม่มีโอกาสโทรไปขอความช่วยเหลือเลย
ทำไงดี？
ทำไงดี？
ยายกับน้องสาวเจอเรื่องอันตรายขึ้นจริงๆจะทำยังไง？
เขาร้อนใจจนเหงื่อไหล คล้ายๆเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด
“มะ ไม่มีอะไร”เหอรุ่ยเจ๋ออธิบายอย่างติดขัดๆ“พอเรากลับเข้าเมืองกันแล้ว น้าจะพานายไปโรงพยาบาล”
“ไปกันเถอะ”เหอรุ่ยเจ๋อยืนมือไปดึงเขา
หลินซีเฉินปฏิเสธทันที“ผม ผมถอดกางเกงอยู่ ลุงอย่ามองผม”
เขาแสร้งทำเป็นอาย
เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มออกมา“น้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน อีกอย่างไม่ใช่ว่าน้าไม่เคยเห็นสักหน่อย ตอนนายเด็กๆลุงยังเคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอเลย”
“แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว”หลินซีเฉินกอดขาแน่น โทรศัพท์ยังซ่อนอยู่ในอ้อมแขนเขา ถ้าเหอรุ่ยเจ๋อเข้ามาใกล้เกินไปเขาต้องรู้แน่ๆ
“โอเค เร็วๆหน่อย”เหอรุ่ยเจ๋อหันกลับไปไม่เดินเข้ามาใกล้ต่อ
หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาจะกดเบอร์ต่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาจะกดวางแต่ก็ลนลานจนโทรศัพท์หล่นลงไปบนพื้น ใจเต้นรัว ตื่นตระหนกจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว
จะให้เก็บก็เก็บไม่ทันแล้ว
เหอรุ่ยเจ๋อหันมาพลางจ้องไปที่โทรศัพท์ที่อยู่บนพื้น หรี่ตาลง โทรศัพท์เขามาอยู่กับเขาได้ยังไง？
“ผม……ผม……”หลินซีเฉินจะอธิบายแต่หาเหตุผลไม่ได้ โทรศัพท์หล่นมาจากมือเขา เป็นหลักฐานชั้นยอด
เขาอธิบายไม่ได้เลย
“นายหลอกฉันมาตลอด นายไม่ได้ปวดท้องเลยสักนิด ที่นายกอดฉันไม่ใช่เพราะนายรู้สึกดีกับฉัน แต่นายตั้งใจจะขโมยโทรศัพท์ฉันต่างหาก”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามาทีละก้าวๆ
หลินซีเฉินไม่เคยเห็นเหอรุ่ยเจ๋อโหดแบบนี้มาก่อน เขาจับกางเกงพลางถอยไปด้านหลัง
“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ”
เหอรุ่ยเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หลินซีเฉินอาศัยจังหวะตอนเขาก้มลงจึงวิ่งหนีไป
ที่นี่เป็นป่า ไม่มีถนน
เขาวิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อจับได้ เขากอดเอวเขา“ฉันดีกับนายและแม่นายขนาดนี้ ทำไมต้องเนรคุณฉันด้วย？ฉันเชื่อใจเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับหลอกฉัน？！”
สีหน้าเขาน่ากลัวมาก
หลินซีเฉินพยายามดิ้น“ปล่อยผมนะ รีบปล่อยผมเดี๋ยวนี้”
ขณะนั้นเองโทรศัพท์ในกระเป๋าเหอรุ่ยเจ๋อก็ดังขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แสดงชื่อว่าน้องสาวสองพยางค์
เขารับสาย
เสียงเหอรุ่ยหลินพูดเสียงเร่งมาจากทางฝั่งนั้น“ทำไมยังไม่ถึงอีก？นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่รับสายฉัน？”
“ทางด้านนี้เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย….”
หลินซีเฉินกัดมือเหอรุ่ยเจ๋อ เขาเจ็บจนร้องออกมา
“ปล่อย！”เหอรุ่ยเจ๋อตวาด
หลินซีเฉินใช้พลังจากการกินนมแม่กัดเต็มแรง อยากกัดเนื้อที่แขนเขาให้ขาดรู้แล้วรู้รอดไป
เหอรุ่ยเจ๋อเจ็บสุดๆจึงตบเขาไปที่หน้าหนึ่งที หน้าหลินซีเฉินแดงทันที นิ้วมือทั้งห้าเป็นรอยบนหน้าขาวเล็กๆของเขาอย่างชัดเจน และมีรอยบวมเล็กน้อย
เหอรุ่ยเจ๋อจ้องหลินซีเฉินอย่างโมโห พลางจับคอเสื้อเขา“กล้ากัดฉันเหรอ？”
“คุณรังแกแม่ผม ผมอยากกัดคุณให้ตายไปซะ！”หลินซีเฉินจ้องเขาเช่นกัน
เห็นๆอยู่ว่าตรงหน้าเหอรุ่ยเจ๋ออ่อนแอขนาดนี้ แต่กลับไม่ยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย
มือเหอรุ่ยเจ๋อที่จับคอเสื้อ ส่งเสียงเล็กน้อยเพราะจับแรงเกินไป“แม่นายบอกนายงั้นเหรอ？”
“คุณไม่ต้องยุ่ง！”หลินซีเฉินจ้องตาเขม็งพลางตะโกนใส่เขา
“ได้ ได้ หลินซีเฉิน ฉันมองเธอต่ำไป”เหอรุ่ยเจ๋อคว้าคอเสื้อเขาแล้วลากไปตามถนนข้างถนน
หลินซีเฉินกัดริมฝีปากแน่น ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย
เห็นได้ชัดว่าเท้าที่ลากไปกับพื้นนั้นดูเจ็บมาก
จวงจื่อจิ่นที่อยู่ในรถมื่อเห็นภาพนี้ ในใจก็รู้สึกเหมือนแทง เจ็บจนหายใจไม่ออก
เธออุ้มหลินลุ่ยซีลงจากรถ แล้วตวาดขึ้น“หมอเหอคุณทำอะไร？”
เหอรุ่ยเจ๋อเงยหน้าขึ้น เห็นจวงจื่อจิ่นยืนอยู่ข้างรถ จ้องด้วยสายตาเดือดดาลเหมือนจะลุกเป็นไฟอย่างไรอย่างนั้น
“คุณยาย ไม่ต้องสนใจผม รีบพาเสี่ยวลุ่ยหนีไป เขาจะจับตัวเราเพื่อขู่ให้แม่แต่งงานกับเขา”หลินซีเฉินพูดตะโกนไปทางจวงจื่อจิ่น
ว่าไงนะ？
เรื่องเปลี่ยนไปเร็วเกินไป จวงจื่อจิ่นยังไม่ได้สติกลับมา“หลาน หลานว่าไงนะ？”
หลินซีเฉินไม่มีเวลาอธิบายให้เธอฟังแล้ว“รีบหนีไปสิครับ！”
“คุณป้า อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด….”
เข้าใจผิด？
จวงจื่อจิ่นตาแดงก่ำ ตัวสั่นเทา“คุณทำร้ายเสี่ยวซี ฉันนเห็นกับตา เป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นเหรอ？”
ทันใดนั้นตาเธอก็จ้องเขม็งอย่างเดือดดาล เลือดสีแดงค่อยๆมารวมกันตรงกลาง
เธอรู้สึกเหอรุ่ยเจ๋อแปลก เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาเปลี่ยนไปแล้ว“รีบหนีเร็ว！”
หลินซีเฉินร้อนใจแทบบ้าอยู่แล้ว
จวงจื่อจิ่นอุ้มหลินลุ่ยซีไม่ขยับไปไหน เธอไม่สนหลินซีเฉินไม่ได้
“หมอเหอ เราค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่า”เธอตัวสั่นอย่างหยุดไม่ได้
ในใจรู้สึกตื่นตระหนกมาก
“ไม่มีโอกาสแล้ว”ตั้งแต่คืนนั้นที่หลินซินเหยียนรู้จุดประสงค์ของเขา เขาก็เปลี่ยนแผน มีแค่ทางนี้เท่านั้น
เพื่อความสุขของน้องสาว เพื่อผลประโยชน์ของตระกูล และเพื่อตัวเขาเอง
เขาทำได้เพียงเดินทางนี้ต่อไป
ไม่มีทางถอย！
“ไม่ต้องเป็นห่วงผม ยายอยากให้เขาจับพวกเราไปเพื่อขู่แม่งั้นเหรอ！”หลินซีเฉินตะโกนเสียงดัง
จวงจื่อจิ่นร้องไห้ออกมา
เธอจะทิ้งเด็กคนหนึ่งไปได้ยังไงกัน？
หลินลุ่ยซีไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น กะพริบตาปริบๆ“คุณยาย พี่เป็นอะไรเหรอคะ？”
จวงจื่อจิ่นมองหลินลุ่ยซีที่อยู่ในอ้อมกอด คิดในใจจะให้โดนจับกันหมดไม่ได้
อย่างน้อยเธอต้องปกป้องให้ได้หนึ่งคน จากนั้นค่อยมาช่วยอีกคน
เธออุ้มหลินลุ่ยซีวิ่งหนี
เหอรุ่ยเจ๋อยัดหลินซีเฉินไว้ในรถ จะไปตามจับจวงจื่อจิ่น แต่กลับโดนหลินซีเฉินจับแขนไว้
“ปล่อย！”
หลินซีเฉินสาบานให้ตายก็ไม่ปล่อย
โดนเห็นด้านมืดของตนแล้ว เหอรุ่ยเจ๋อปราศจากความอ่อนโยนที่เคยมีไปโดยสิ้นเชิง เขากระชากผม“ต่อให้พวกเขาหนีไปฉันก็ยังมีแก แม่แกยังยอมแลกตัวเธอเองกับแกแน่นอน！”
