หลินซินเหยียนสะลึมสะลือ ฟังไม่ชัดว่าจงจิ่งห้าวพูดอะไร ได้ยินเพียงว่า ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เธอจึงวางใจ
จงจิ่งห้าวถอดเสื้อไหมพรมของเธอ ผิวขาวเนียนของเธอมีร่องรอยของน้ำที่เปียกชื้น เธอหนาว ร่างกายสั่นระริก พลิกไปมา ความหาความอบอุ่น จงจิ่งห้าวมองดูเธอ แก้มที่แดงขึ้นเพราะพิษไข้ ผมที่เปียกชื้นติดอยู่บนแก้มของเธอ เหมือนเส้นผมที่ชื้นเหงื่อยามที่เธอถูกทรมานจนหมดเรี่ยวแรง
จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าร่างกายเขาร้อนขึ้น ถ้าหลินซินเหยียนไม่ป่วย ครั้งนี้ เขาจะไม่ทนแน่นอน
เขาสูดหายใจเข้าลึก เบนสายตาไปทางอื่น ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอ
เมื่อถอดเสื้อผ้าออกแล้ว เธอรู้สึกอุ่นขึ้นมา เธอกอดผ้าห่มแน่น
จงจิ่งห้าวปรับแอร์ในห้องให้อุ่นขึ้น โยนเสื้อผ้าที่หล่ออยู่ตามพื้นเข้าไปในห้องน้ำ เขาปิดประตู เปิดน้ำอุ่น ถอดเสื้อผ้าตัวเอง อาบน้ำอุ่นๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เขายื่นมือข้างหนึ่งไปหยิบผ้าขนหนู มืออีกข้างเช็ดผมที่เปียกชื้นของตัวเอง เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง เขาโยนผ้ายืนที่เช็ดผมนั้นไปพาดไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นใช้ผ้าขนหนูอีกผืนในมือเช็ดหน้าและผมให้หลินซินเหยียน ร่างกายของเขาอาบน้ำอุ่นมาแล้ว กลับมาอยู่ในอุณหภูมิปกติจึงกล้าเข้าใกล้เธอ อุ้มเธอขึ้นมา วางลงไปในผ้าห่ม หลินซินเหยียนสัมผัสได้ถึไออุ่นจากร่างกายของเขา กอดเขาและขยับร่างเคลื่อนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ศีรษะเหมือนลูกแมว ซุกเข้าไปที่คอของเขา จงจิ่งห้าวราวกับถูกจุดไฟ ไม่กล้าขยับ ร่างกายแข็งเกร็ง หลินซินเหยียนไม่ได้สวมเสื้อผ้า ส่วนอ่อนนุ่มของเธอถูไปมากับร่างกายของเขา หัวใจเขาเต้นระรัว
ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนไม่ถือตัว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้
ความถือตัวของเขาก็เป็นราวกับเรื่องตลก
หลินซินเหยียนท่าทางสะลึมสะลือ ตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน ร่างกายของเธอเย็น เพียงแค่อยากหาสถานที่อุ่นๆ ได้ซุกตัว และสถานที่อุ่นๆ นั้นคือในอ้อมแขนของจงจิ่งห้าว
มือของเธออยู่ไม่สุข เพราะเธอรู้สึกว่าสถานที่อบอุ่นนี้มีอะไรกั้นอยู่ เธออยากเอามันออก
จงจิ่งห้าวก้มหน้า มองดูสองมือที่ไม่สงบสุขของเธอ ที่กำลังพยายามถอดเสื้อคลุมของเขาออก แสงสว่างในดวงตาของเขานั้นเริ่มหายไป
เลือกกระเดือกของเขาเคลื่อนตัวขึ้นลง น้ำเสียงแหบพร่า “ถ้าคุณยังก่อกวน…ผมกลัวว่า จะควบคุมตัวเองไม่ได้”
เขาเป็นคน อย่ามาทดสอบเขาแบบนี้
หลินซินเหยียนไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร เพียงต้องการควบอบอุ่นก็เท่านั้น
ทำอะไรไม่ได้ จงจิ่งห้าวจับสองมือที่ยังคงวุ่นวายของเธอเอาไว้
“ฮือ…” คนที่ถูกจับเอาไว้ เธอรู้สึกไม่สบาย ขมวดคิ้วแน่น สองมือดิ้นรน “อื้อ ปล่อยฉัน…”
“ถ้าผมปล่อย คุณอย่าดื้อนะ” จงจิ่งห้าวพยายามควบคุมความร้อนที่วิ่งวุ่นอยู่ในตัวของเขา “ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะไม่ทนแล้วนะ ไม่มีสติก็ไม่มีสติ อย่างมาก ถ้ามีสติแล้วค่อยเสริมอีกรอบ”
หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเพราะได้ยินคำพูดของจงจิ่งห้าวหรือเปล่าเธอจึงนิ่งไป จงจิ่งห้าวลองปล่อยมือจากมือของเธอ เธอไม่ขยับ เขาก้มลงไปมองเธอ ได้ยินเสียงหายใจในจังหวะปกติ
จงจิ่งห้าว “…”
นี่หลับไปแล้วเหรอ
เขากะพริบตา เร็วไปหรือเปล่า เขาเตรียมตัวจะไม่ทันแล้วนะ สุดท้าย เธอก็หลับไปแล้วเนี่ยนะ
แกล้งเขาแล้ว ตัวเองก็หลับไปแบบนี้เหรอ
จะหลับไปแบบนี้น่ะเหรอ
ก๊อก ก๊อก…
“ผมพาหมอมาแล้วครับ” เสียงเสิ่นเผยซวนดังเข้ามาจากด้านนอก
จงจิ่งห้าวคลุมผ้าห่มให้เธอ ปิกคลุมไปทั่วร่างจนมิด เหลือไว้เพียงศีรษะที่โผล่ออกมา
เมื่อพอใจแล้ว จงจิ่งห้าวจึงเดินไปเปิดประตู
ด้านข้างเสิ่นเผยซวนมีหมอสวมแว่นตายืนอยู่ ในมือของเขามีกล่องปฐมพยาบาลมาด้วย
จงจิ่งห้าวยังไม่ให้พวกเขาเข้ามาในทันที
เสิ่นเผยซวนรู้ว่าจงจิ่งห้าวกังวล จึงบอก “ผมไปหามาเอง”
ไม่กล้ามีใครลงมือทำอะไรหรอก
จงจิ่งห้าวจึงเบี่ยงตัวหลบ บอกเสียงเรียบ “เข้ามาสิ”
“เธอนอนอยู่บนเตียง” จงจิ่งห้าวเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง หมอเดินตามเข้ามา หมอวางกล่องปฐมพยาบาลวางไว้บนโต๊ะ หยิบเครื่องวัดอุณหภูมิออกมา วางไว้ที่หูของหลินซินเหยียนแล้วกดเบาๆ ไม่นานก็ปรากฏอุณหภูมิที่วัดได้
หมอขมวดคิ้ว “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ สี่สิบเอ็ดองศาเลย ทำไมถึงเป็นไข้ได้ครับ”
“ตกน้ำ” จงจิ่งห้าวตอบกลับ
หมอเก็บเครื่องวัดเข้ากระเป๋า ถ้าตกน้ำคงแข็งแน่ อากาศแบบนี้ ตกน้ำ ไม่เป็นไข้ก็แปลกแล้ว “เดี๋ยวผมจ่ายยาลดไข้ให้เธอ ถ้าไข้ลดก็คงดีขึ้นแล้วครับ”
หมอหยิบยาออกมาพลางบ่น “เป็นไข้เพราะตกน้ำ ร่างกายคงเย็น ต้มน้ำขิงให้เธอดื่มหน่อย ลดความเย็นในร่างกาย”
“ครับ” จงจิ่งห้าวก้มลงไปมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเธอแดงขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก
หมอหยิบยาขึ้นมา เขียนวิธีรับประทานลงไป วางไว้บนโต๊ะ “ในเธอทานตอนนี้เลยดีกว่าครับ ไข้ลดแล้ว เหงื่อออกสักหน่อยก็คงจะดี”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมลงไปส่ง” เสิ่นเผยซวนพาไปส่ง
หมอปิดกล่องปฐมพยาบาล ยกขึ้น เดินตามเสิ่นเผยซวนลงไป
ผ่านไปชั่วครู่เสิ่นเผยซวนก็เดินกลับขึ้นมา เขายกถ้วยน้ำขิงขึ้นมาสองถ้วย
“ผมเห็นว่าพี่ก็เปียก เลยให้ที่ห้องอาหารเขาเตรียมไว้ให้สองถ้วยครับ” เสิ่นเผยซวนส่งถ้วยให้เขา
จงจิ่งห้าวรับมา ดื่มเข้าไป จากนั้นส่งถ้วยคืนให้เขา รับใบใหม่มา “ออกไปรอฉันข้างนอกก่อน”
“ครับ”
เสิ่นเผยซวนยกถ้วยหนึ่งใบเดินออกประตูไป จงจิ่งห้าววางถ้วยน้ำขิงวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นพยุงเธอขึ้นมา หลินซินเหยียนกำลังนอนหลับสบาย ไม่ยอมขยับ เมื่อมีคนรบกวนเธอจึงขมวดคิ้วรำคาญ
จงจิ่งห้าวปลอบโยนเธอด้วยความใจเย็น “เด็กดี ลุกขึ้นมาดื่มน้ำขิงก่อนค่อยนอนนะครับ”
เขาป้อนยาให้กับหลินซินเหยียน แต่ว่ามันขมเกินไป เธอไม่กิน เธอปล่อยให้มันไหลออกมาด้านนอก
จงจิ่งห้าว “…”
“เด็กดี ทานยาหน่อย” จงจิ่งห้าวหยิบยาสองเม็ดใส่เข้าไปในปากเธอ ครั้งนี้หลินซินเหยียนไม่อ้าปากเลยสักนิด พึมพำ “ขม”
ยาก็ต้องขมสิ
ทำอะไรไม่ได้ จงจิ่งห้าวเอายาใส่ปากตัวเอง จากนั้นประกบเข้าที่ริมฝีปากของเธอและปล่อยยาลงไป
หลินซินเหยียนเบี่ยงหน้าหนี อยากผลักเขาออก จงจิ่งห้าวจับศีรษะของเธอเอาไว้ ไม่ยอมให้ขยับ ใช้ลิ้นผลักยาลงไปในลำคอของเธออีกครั้ง ราวกับมีอะไรติดอยู่ตรงนั้น ทรมาน อยากคายออกมา แต่ก็เอาออกไม่ได้ ทำได้เพียงกลืนมันลงไป แต่ก็ไม่มีน้ำ กลืนลงไปแห้งๆ มันก็จะไม่ลงและติดอยู่หลอดอาหาร
จงจิ่งห้าวกรอกน้ำขิงเข้าปากตัวเอง จากนั้นส่งมันลงไปในปากเธออีกครั้ง ครั้งนี้หลินซินเหยียนกลืนมันลงไป เพราะเธออยากดื่มน้ำ
ไม่นาน ยาก็ถูกกลืนลงไปได้สำเร็จ
จงจิ่งห้าวใช้วิธีป้อนน้ำขิงให้เธอจนหมดถ้วย
จากนั้นวางเธอลง ห่มผ้าให้เธอ ปล่อยให้เธอนอนต่อ
ดื่มน้ำขิงแล้ว ร่างกายของเธอก็อุ่นขึ้น เธอขยับเอียงข้าง หาท่าทีสบายแล้วหลับต่อ
จงจิ่งห้าวนั่งอยู่ข้างเตียงชั่วครู่ มองดูเธอหลับไปแล้วจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
เสิ่นเผยซวนนั่งอยู่ห้องรับรองด้านนอก มองเห็นจงจิ่งห้าวเดินออกมาแล้วถาม “ดีขึ้นหรือยังครับ”
“พึ่งป้อนยาน่ะ…”
“ผมจะมาหาประธานจง”
“ขอโทษด้วยครับ ที่นี่ไม่ให้คนนอกเข้า คุณเข้าไม่ได้ครับ”
เสียงไป๋ยิ่นหนิงและบอดี้การ์ดดังมาจากหน้าลิฟต์
“ไป๋ยิ่นหนิงเหรอ” เสิ่นเผยซวนมองไปยังจงจิ่งห้าว
ใบหน้าของจงจิ่งห้าวเข้มขึ้น เขามาพอดีเลย เรื่องนี้เสิ่นเผยซวนต้องมีคำอธิบายให้เขา
