เขาไม่สนใจสักนิดว่าน้ำนั้นเย็นแค่ไหน เพียงแค่พยายามว่ายเข้าไปใกล้เธอ
ระหว่างท้องฟ้าและพื้นดินกลับหัวกลับหาง หลินซินเหยียนเหมือนมองเห็นจงจิ่งห้าวว่ายน้ำเข้ามาหา เธออยากยื่นสองมีไปหาเขา อยากเรียกชื่อของเขา แต่ว่าควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ เท้ารู้สึกเหมือนโดนอะไรเกี่ยวดึงเธอจมลึกลงไป
จงจิ่งห้าว จงจิ่งห้าว…
น้ำทะลักเข้าปากเธอ ปิดกั้นคำพูดของเธอทั้งหมด
“หลินซินเหยียน…”
เขาโผล่หน้าขึ้นมาสูดอากาศเข้าปอดลึก ดำดิ่งลงไปตามหาเธอ
ไม่นานเขาก็เห็นว่าเธอโดนพืชน้ำเกี่ยวเท้าเอาไว้ พยายามดิ้นรน แต่ก็เอาไม่ออก เขาว่ายน้ำเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว กอดเธอเอาไว้
จับศีรธเธอเอาไว้ ปิดริมฝีปากของเธอ ถ่ายอากาศให้กับเธอ
หลินซินเหยียนเบิกตาโพลง ราวกับเจอทางรอด เธอกอดเขาเอาไว้แน่น
จงจิ่งห้าวผลักเธอออก ส่ายหัว ดำดิ่งลงไปลึก ดึงพืชน้ำพวกนั้นออก
รอจนเขากลับมาหาเธออีกครั้ง เธอก็หมดสติไปแล้ว
ขาดอากาศนานเกินไป อากาศที่จงจิ่งห้าวถ่ายเทให้เธอ ไม่เพียงพอให้เธออยู่ได้นานขนาดนี้
ไม่นาน จงจิ่งห้าวก็พาเธอกลับเข้าฝั่ง
“คุณพ่อ หม่ามี๊” หลินซีเฉินและหลินลุ่ยซีโผล่หน้ามาจากริมฝั่ง มองจงจิ่งห้าวอุ้มหลินซินเหยียนขึ้นมา ก็ตะโกนเรียกด้วยความดีใจ จงจิ่งห้าวบอกเพียง พวกเรากลับ เด็กทั้งสองก็เดินตามเขาอย่างว่าง่าย ขึ้นรถไป
ไป๋ยิ่นหนิงอยากเดินเข้ามาหา จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจเขา
ร่องรอยที่เหลือไว้บนฝั่งนั้น บ่งบอกว่า หลินซินเหยียนไม่ได้ตกลงไปในน้ำเพราะอุบัติเหตุ
สถานที่แห่งนี้ไป๋ยิ่นหนิงแนะนำมา จงจิ่งห้าวสงสัยเขา
แน่นอน เขาไม่อยากคุยอะไรกับเขาแม้เพียงประโยคเดียว หากเรื่องนี้ยังไม่กระจ่าง ไป๋ยิ่นหนิงก็ยังตกเป็นผู้สงสัยอยู่
“เกาหยวน นายไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด” สีหน้าของไป๋ยิ่นหนิงดูไม่ดี
สถานที่แห่งนี้เขาแนะนำเอง ตอนนี้หลินซินเหยียนกลับตกน้ำไป เรื่องนี้ เขาต้องรับผิดชอบและอธิบายมันกับจงจิ่งห้าว
เกาหยวนก้มหน้า “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
ภายในรถ หลินซินเหยียนค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาจากการช่วยผายปอดย้ำๆ ของจงจิ่งห้าว ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้ายังถูกบังด้วยม่านน้ำบางๆ เธอมองไม่ชัด เงาเลือนรางตรงหน้ามั่นใจว่าเป็นจงจิ่งห้าว
เธอกอดเขาเอาไว้แน่น เมื่อสักครู่เธอตกใจแทบแย่
นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอจมน้ำ ยามที่เธอจมลงไปนั้น เธออยู่ห่างจากความตายเพียงน้อยนิด เธอกลัวว่าตัวเองจะตายไปแบบนั้น ตายจากลูกๆ ทั้งสองคน
“ฉัน ฉันกลัว”
จงจิ่งห้าวกอดเธอเอาไว้ กดจูบเบาๆ บนขมับเปียกชื้นของเธอ “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร”
ร่างของทั้งคู่เปียกชื้น หลินซินเหยียนสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอหนาว หนาวมาก
“ปรับแอร์สูงหน่อย”
ลมหายใจของเขา ความโกรธของเขา เสียงคำรามของเขา ราวกับมีกระแสไฟเชื่อมต่อมายังร่างกายของเธอ เธอรับรู้ได้ถึงความกลัวและโทษตัวเองของเขา หลินซินเหยียนกอดเขาเอาไว้แน่นนี่ไม่ใช่ความผิดของเขา
เพราะเธอประมาทเกินไป ไม่ได้ให้บอดี้การ์ดตามไปด้วย ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้
นึกถึงตอนที่เธอไปซื้ออาหารปลาอยู่ เธอเจอกับเหยาชิงชิง หลินซินเหยียนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เอ่ยเสียงเบา “ที่ฉันตกลงไปในน้ำมันไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นเพราะเหยาชิงชิง”
ตอนนั้นเหยาชิงชิงมาโผล่อยู่ตรงหน้าเธอ
“ขอเวลาคุณหลินคุยกันสักหน่อยได้ไหมคะ” เหยาชิงชิงยังคงรักษาท่าทีเป็นมิตร
ไม่รู้จักเธอเท่าที่ควร แต่หลินซินเหยียนก็ระมัดระวังตัวเองจากผู้หญิงคนนี้ เธอบอกยิ้มๆ “ที่นี่ก็ไม่มีใคร คุณมีอะไรพูดกันตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ฉันยังมีธุระ”
เหยาชิงชิงมองอาหารปลาในมือเธอ แค่นหัวเราะ “อารมณ์ดี” เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า “วันนี้อากาศดีจริงๆ เหมาะกับการออกมาเที่ยว”
ท่าทางของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนหลินซินเหยียนเองก็ไม่ทันได้สังเกต เหยาชิงชิงพุ่งเข้ามาจับไหล่ของเธอเอาไว้ ดวงตาน่ากลัว “ทำไมเธอถึงหน้าด้านขนาดนี้ มีสามีแล้วยังจะล่อลวงยิ่นหนิงอีก”
ทันใดนั้น หลินซินเหยียนก็เข้าในใจทันทีถึงเหตุผลของเธอ
เป็นเพราะไป๋ยิ่นหนิงจริงๆ
“เธอไม่คู่ควรกับเขา ไม่คู่ควร เธอมันผู้หญิงแพศยา” เธอเงื้อมือขึ้น เตรียมฟาดลงมาบนใบหน้าของหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนเองก็ไม่ได้โง่ที่จะยืนรอให้เธอตบหน้า
เธอหลบทัน เหยาชิงชิงคว้าได้เพียงอากาศ ยิ่งเพิ่มความโกรธขึ้นไปอีก
หลินซินเหยียนเห็นว่าไม่ปกติ เธอใจร้องเกินไป ดูยิ่งบ้าไปใหญ่ เธออยากจะไปจากตรงนี้ พึ่งเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกเหยาชิงชิงคว้าเอาไว้ “เธออย่าคิดหนี อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะไปตามคนมาช่วย”
หลินซินเหยียนพยายามใจเย็น “ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา ไม่เชื่อคุณก็ไปถามไป๋ยิ่นหนิงดูสิ”
“เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ ยิ่นหนิงถูกเธอล่อลวงจนตาบอดแล้ว เขาปกป้องเธอขนาดนั้น ฟังฉันที่ไหน” เหยาชิงชิงคำรามอยู่ในลำคอ เมื่อมองเห็นอาหารปลาในมือของเธอ เธอก็ฉีกยิ้มเย็น “ไม่สู้เอาเธอไปให้อาหารปลาเองดีกว่า ไปตายซะเถอะ ตายไปแล้วก็จะได้ไม่ต้องมาล่อลวงยิ่นหนิง”
“จง…”
หลินซินเหยียนอยากตะโกนเรียกจงจิ่งห้าว แต่เพียงอ้าปากเหยาชิงชิงก็ปิดปากเธอเอาไว้ ลากเธอไปยังริมทะเลสาบ เมื่อคนอารมณ์รุนแรงขึ้น กำลังที่มีก็เพิ่มขึ้น หลินซินเหยียนแกะมือเหยาชิงชิงออกไม่ได้ พื้นหินบริเวณรอบทะเลสาบนั้นลื่น เธอตกลงไป
จงจิ่งห้าวกอดเธอเอาไว้ “ผมรู้”
“คุณหนาวไหมคะ” มือที่ยังเต็มไปด้วยน้ำของหลินซินเหยียนยกขึ้นกอบกุมใบหน้าของขา เย็นมาก
จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นกุมมือของเธอเอาไว้ ส่ายหัว “ไม่หนาว”
บนรถเปิดแอร์ในอุณหภูมิสูงที่สุด อากาศอบอุ่นแล้ว
ไม่นานรถก็หยุดลงที่หน้าโรงแรม จงจิ่งห้าวอุ้มหลินซินเหยียนลงจากรถ เด็กทั้งสองถูกบอดี้การ์ดอุ้มเข้าไป
ซูจ้านพาฉินยาออกไปเดต ที่โรงแรมเหลือเพียงเสิ่นเผยซวนนอนเล่นเกมมือถืออยู่บนโซฟาคนเดียว เมื่อได้ยินเสียง เขาก็ออกมาจากห้อง เมื่อเห็นว่าจงจิ่งห้าวที่เปียกไปทั้งตัวกำลังอุ้มร่างเปียกชื้นของหลินซินเหยียน เขารีบเดินเข้าไปช่วย “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
ไม่ใช่บอกว่าจะออกไปเที่ยวเหรอ
ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้ แล้วยังเป็นแบบนี้อีก
“ไม่ต้องถามแล้ว ไปเรียกหมอมาก่อน” หลินซินเหยียนอาจโดนแช่จนเป็นไข้ ตอนนี้ร่างกายร้อนไปหมด
“ครับ ครับ” เสิ่นเผยซวนให้บอดี้การ์ดพาเด็กทั้งสองเข้าไปในห้อง เขาลงไปตามหมอด้วยตัวเอง
“ฉันหนาว หนาวจังเลย” หลินซินเหยียนตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของจงจิ่งห้าว เธอมึนหัว แทบไม่มีสติแล้ว
จงจิ่งห้าวไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร ทำได้เพียงสาวเท้ายาวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว วางเธอลงบนเตียง จากนั้นถอดชุดเธอออก ถ้าไม่ถอดชุดเปียกชื้นนั่นออก กลัวว่าเธอจะเป็นไข้สูงเข้าไปอีก
ชุดคลุมเปียกชื้นถูกจงจิ่งห้าวถอดทิ้งลงไปบนพื้น จากนั้นไปถอดเสื้อไหมพรมของเธออีก หลินซินเหยียนที่ยังพอมีสติ รับรู้ว่ามีคนกำลังถอดเสื้อผ้าของเธอ เธอคว้ามือที่กำลังถอดเสื้อผ้าของเธอเอาไว้
น้ำเสียงแหบแห้งบอก พลางขอร้อง “อย่า ฉัน ฉันยังไม่ทันเตรียมตัว ให้ ให้เวลาฉันอีกหน่อย…”
จงจิ่งห้าว “…”
ใช่ เขาต้องการเธอ ต้องการมากด้วย
หลายครั้ง แค่มองเห็นเธอ ร่างกายของเขามันก็ตอบสนอง
ไม่รู้ว่าเก็บกดนานเกินไปหรือเปล่า
แต่ว่า ตอนนี้ เขาไม่ได้จะทำอะไรเธอ เพียงแต่อยากเอาเสื้อผ้าที่เปียกชื้นออกให้เธอ
จงจิ่งห้าวโน้มตัวลงไป จูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากแห้งผาก “วางใจ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถึงต้องการ ผมก็จะทำตอนที่คุณมีสติ ให้คุณได้สัมผัสผมตอนที่ยังมีสติชัดเจน”
