น้ำเสียงของผู้บัญชาการซ่งแหบแห้งไปไม่น้อย
“ผมก็รู้โดยไม่ได้ตั้งใจ ระยะเวลาที่รู้ก็ไม่นาน” เสิ่นเผยซวนพูดอย่างปิดบัง
เขาจะบอกกับผู้บัญชาการซ่งได้ยังไง ว่าจงจิ่งห้าวเป็นคนสืบ?
ผู้บัญชาการซ่งถอนหายใจอย่างแรง “ชีวิตนี้ของผมล้มเหลวอย่างมากเลย”
ลูกสาวอบรมสั่งสอนได้ไม่ดี
ถึงอายุเกษียณแล้ว อับอายขายหน้าต่อหน้าลูกน้อง
เสิ่นเผยซวนไม่พูด
ไม่มีอะไรจะพูด
ซ่งหย่าซินกับแม่ของเธอเป็นคนแบบเดียวกัน ใครยุ่งเกี่ยวกับแม่ลูกคู่นี้ ก็ไม่มีอันเป็นสุข มิหนำซ้ำเป็นผู้บัญชาการซ่งที่รักศักดิ์ศรี
“รู้แล้ว ทำไมไม่บอกผม?” ผู้บัญชาการซ่งหันกลับมามองเขา
เสิ่นเผยซวนพูด “รู้ว่าท่านห่วงศักดิ์ศรี ไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลเพราะเรื่องนี้”
“เฮ้อ” ผู้บัญชาการซ่งเดินมานั่งลงตรงที่นั่ง “ผมยังเหลือศักดิ์ศรีต่อหน้าคุณอีกเหรอ?”
“มีครับ……”
“ไม่ต้องเลย” ผู้บัญชาการซ่งพูดตัดเขา ไตร่ตรองครู่หนึ่ง “ผมแก่แล้ว ถึงอายุเกษียณแล้ว ผมคิดว่าจะเกษียณก่อนเวลา”
“เพราะอะไร?” เสิ่นเผยซวนไม่เข้าใจ ผู้บัญชาการซ่งรักการทำงานมาก
ผู้บัญชาการซ่งไม่ได้พูดอย่างละเอียด “เหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อนแล้ว”
“พอแล้ว คุณกลับไปทำงานเถอะ” ผู้บัญชาการซ่งรู้สึกอับอายที่จะเผชิญหน้ากับเสิ่นเผยซวน
เขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวจะมีนิสัยแบบนี้เลย ตอนอายุยังน้อย เขายุ่งอยู่กับการทำงาน เวลาห่วงใยครอบครัวน้อย
ตอนนี้คิดแล้วก็เสียใจมาก
ถ้าหากเขามีเวลาห่วงใยครอบครัวและลูกมากหน่อย ต้องรู้ล่วงหน้าแน่นอน และจะได้อบรมสั่งสอนลูก
เสิ่นเผยซวนรู้ว่าผู้บัญชาการซ่งมีความคิดของตัวเอง จึงไม่ได้พูดมาก บอกว่า “งั้นผมไปนะครับ”
เขาดึงประตูออก
“เผยซวน คุณไม่พูด ผมจำบุญคุณของคุณไว้” ตอนที่เสิ่นเผยซวนจะเดินออกไป ผู้บัญชาการซ่งพูด
เสิ่นเผยซวนไม่พูดเรื่องของซ่งหย่าซินกับเขา ความจริงแล้วเพราะเห็นแก่เขา
เขาเข้าใจ
เสิ่นเผยซวนพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับผู้บัญชาการซ่งไม่ได้แน่นแฟ้นมาก เขาก็ไม่พูดออกไปเรื่อยเปื่อย
นิสัยคุณสมบัติของเขา ไม่มีอะไรต้องพูด ผู้บัญชาการซ่งรู้ดี
ถึงเวลาเลิกงาน เสิ่นเผยซวนจัดการงานในวันนี้เรียบร้อยแล้ว ถึงเลิกงาน
กลับถึงบ้าน ซางหยูเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เสื้อสกปรกที่เขาเปลี่ยนลงมา ก็ซักเรียบร้อยแล้ว ตากอยู่บนระเบียง
บนโต๊ะมีแอปเปิลครึ่งลูกที่ยังกินไม่หมด ทีวียังดังอยู่ บนพื้นมีหนังสือเล่มหนึ่ง
ซางหยูนอนอยู่บนโซฟา กอดหมอนอยู่กลางอกนอนหลับแล้ว
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปด้วยฝีเท้าเบาๆ เก็บหนังสือบนพื้นขึ้นมา หยิบรีโมตบนโต๊ะขึ้นมาปิดทีวี
มีเสียงตลอด เสียงเงียบกะทันหัน ซางหยูตื่นแล้ว เธอค่อยๆลืมตา เห็นร่างคนท่ามกลางความสะลึมสะลือ เธอลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา ไปหามือถือดูว่ากี่โมงแล้ว
“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอถาม
“เพิ่งกลับมา” เสิ่นเผยซวนนั่งลงบนโซฟา
ซางหยูหามือถือเจอ ดูเวลาไปทีหนึ่ง “ดึกขนาดนี้แล้ว”
เธอวางมือถือลงบนโต๊ะ หยิบแอปเปิลครึ่งลูกที่ตัวเองกินเหลือบนโต๊ะขึ้นมา โยนเข้าถังขยะ
ในปากก็บ่นไปด้วย “เถ้าแก่ร้านผลไม้คนนั้นบอกฉัน นี่เป็นแอปเปิลน้ำผึ้ง ปรากฏว่าไม่หวานเลยสักนิด ยังแข็งอีกด้วย ไม่อร่อยเลยสักนิด ครั้งต่อไปไม่ไปซื้อที่ร้านผลไม้นั้นแล้ว เถ้าแก่หลอกคน”
เสิ่นเผยซวนมองเธอแล้วหัวเราะ รู้สึกว่าสภาพขี้บ่นของเธอ น่ารักมาก และรู้สึกว่าเหมือนเรื่องจุกจิกที่อบอุ่นในครอบครัว
ซางหยูไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร จึงถามว่า “คุณหัวเราะอะไร?”
นึกว่าเขาหัวเราะตัวเอง ถือสาเรื่องเล็กน้อย
เสิ่นเผยซวนส่ายหน้า “ผมไม่ได้หัวเราะ”
“คุณหัวเราะ” ซางหยูคิดในใจว่าฉันไม่ได้ตาบอด เมื่อกี้เห็นอยู่ว่าหัวเราะแล้ว “ยังไม่ยอมรับ”
เสิ่นเผยซวนสีหน้าจริงจัง พูดว่า “ผมเห็นว่าคุณน่าสนุกดี แอปเปิลแค่ลูกเดียว ไม่อร่อยยังโทษไปถึงเถ้าแก่ร้านขายผลไม้ ถ้าหากไม่อร่อยแค่ลูกเดียว ถูกคุณเลือกไปล่ะ?”
ดูเหมือนมีเหตุผล และดูเหมือนไม่มีเหตุผล
ซางหยูนั่งไปบนตักของเขา กอดคอเขาถาม “คุณเข้าข้างใครกันแน่? ทำไมฉันรู้สึกว่า คำพูดของคุณ เข้าข้างเถ้าแก่ร้านผลไม้นั่น?”
เสิ่นเผยซวนถาม “ใช่เหรอ?”
“ใช่ อีกอย่างฉันมั่นใจมาก” ซางหยูออดอ้อน “พูดมา คุณเข้าข้างฉัน หรือเข้าข้างเถ้าแก่ร้านผลไม้กันแน่?”
เสิ่นเผยซวน “……”
เขาไม่เคยเห็นเถ้าแก่ร้านผลไม้คนนั้นเลย จะเอาอะไรมาเข้าข้าง?
“ผมเข้าข้างคุณ” เสิ่นเผยซวนกอดเอวเธอไว้
ซางหยูพูด “งั้นคุณพิสูจน์ให้ฉันดู”
เสิ่นเผยซวนถามอย่างจริงจัง “พิสูจน์ยังไง?”
ซางหยูยกคางขึ้น “จูบฉัน”
เสิ่นเผยซวน “…….”
“ถูกกฎหมาย” ซางหยูยื่นไปข้างหน้าเขา “คุณเป็นแบบนี้ ให้คนอื่นมาเห็น จะหัวเราะคุณได้”
“หัวเราะผมอะไร?”
“หัวเราะคุณ…….ช่างเถอะ ฉันไม่พูดแล้ว” ซางหยูจงใจพูดครึ่งเดียว ดึงดูดความสนใจของเขา
เสิ่นเผยซวน “พูด”
ซางหยูส่ายหน้า “ไม่พูด”
เสิ่นเผยซวน “ไม่พูดก็แล้วไป”
ซางหยู “……..”
คือความคิดของเธอไม่ปกติ หรือว่าเสิ่นเผยซวนไม่ปกติ? เวลานี้ เสิ่นเผยซวนไม่สมควรที่จะพูดว่า ถ้าคุณยังไม่พูด ผมจะจี้คุณ หรือไม่ก็จูบคุณ?
ทำไมพอมาถึงเขาก็ไม่มีอะไรต่อแล้ว???
ซางหยูกะพริบตา ผู้ชายคนนี้ มาจากดาวอังคารมั้ง?
เธอจะสงสัยแล้วว่านี่ใช่ผู้ชายไหม
“เสิ่นเผยซวน คุณเป็นแบบนี้ คนอื่นจะคิดว่าคุณไม่ปกติ” ซางหยูพูดอย่างจริงจัง
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “ผมไม่ปกติตรงไหน?”
“คุณไม่เหมือนผู้ชายปกติ” ซางหยูเข้าใกล้ พูดเสียงเบาข้างหูเขา “คนอื่นจะรู้สึกว่าคุณไม่ใช่ผู้ชาย”
พูดจบซางหยูก็รีบวิ่งหนี เสิ่นเผยซวนมือเร็ว กดข้อมือเธอไว้ ดึงคนกลับมา
ซางหยูล้มเข้าอ้อมกอดของเขา
