เสิ่นเผยซวนรีบเดินเข้าไป ถามอย่างรีบร้อนว่า “เขาเป็นยังไงบ้าง?”
คุณหมอมองเขา “คุณเป็นญาติผู้ป่วยหรือเปล่า?”
เสิ่นเผยซวนลังเลสักพัก แล้วพยักหน้า “ใช่ครับ”
“ผู้ป่วยบาดเจ็บสาหัสมาก พวกคุณทำใจไว้ดีๆ” พูดจบหยิบเอกสารยินยอมผ่าตัดขึ้นมา “การผ่าตัดครั้งนี้จำเป็นต้องให้ญาติเซ็นชื่อ”
สมองของเสิ่นเผยซวนดังก้องหึ่งๆ ไม่อยากเชื่อคำพูดของหมอ
ทำใจไว้ดีๆอะไร?
“กรุณาเซ็นชื่อ ไม่อย่างนั้นจะถ่วงเวลารักษาเอา” คุณหมอเตือนขึ้นอีกครั้ง
เสิ่นเผยซวนได้สติ พูดว่า “ผมเซ็นครับ”
ตอนนี้ช่วยคนต้องมาก่อน ซูจ้านมีท่านย่าเป็นญาติคนเดียว ตอนนี้ก็พาท่านย่ามาไม่ได้
หลังจากเซ็นชื่อเสร็จ เสิ่นเผยซวนก็โทรหาจงจิ่งห้าว
จงจิ่งห้าวก็อยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน ก็แค่อยู่คนละโรงพยาบาลกับซูจ้าน ซูจ้านถูกส่งไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ใกล้กับจุดรถชนที่สุด
หลินซินเหยียนถามตอแยจงจิ่งห้าว “ชนแก้วแห่งรักคืออะไร”
ตอนกินข้าวได้ยินเข้า เธอรู้สึกสงสัย
จงจิ่งห้าวเอนตัวลงไม่ยอมพูด
หลินซินเหยียนไม่ยอมลดละ ทับลงในอ้อมแขนของเขา “คุณไม่พูดฉันจะกัดคุณนะ?”
จงจิ่งห้าวถาม “คุณจะกัดตรงไหน?”
หลินซินเหยียนกะพริบตา ขนตาอยู่ภายใต้การหักเหของแสงไฟ บนเปลือกตามีเงาขนาดใหญ่เหลือไว้ เธอยิ้ม ใช้นิ้วจิ้มที่ริมฝีปากของเขา “ตรงนี้?”
จงจิ่งห้าวเชิดคาง “งั้นคุณกัดเลย”
หลินซินเหยียนโน้มตัวลงมา กอดหน้าของเขาแล้วกัดลงไป ไม่ได้ออกแรง แต่ว่าก็ทิ้งรอยฟันไว้รอยหนึ่ง
จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นลูบหน้า พูดอย่างรังเกียจ “น้ำลายเลอะหน้าผมหมด”
“ใครให้คุณไม่บอกฉันล่ะ” หลินซินเหยียนเบ้ปาก “กัดคุณให้ตายเลย”
จงจิ่งห้าวโอบเอวของเธอ ยิ้มบางๆ “ผู้หญิงใจคอโหดร้าย”
“คุณพึ่งรู้หรอ? แต่ว่าสายไปแล้วล่ะ ฉันเกาะติดคุณแล้ว เป็นชนิดที่แบบสะบัดก็สะบัดไม่หลุด” หลินซินเหยียนนอนราบหนุนบนแขนของเขา มองไปยังเพดานด้านบน “อีกหนึ่งสัปดาห์ ก็จะแปดเดือนแล้ว”
เธอหันหน้า “คุณรอคอยมั้ย?”
จงจิ่งห้าวพยักหน้า ตะแคงตัวมากอดเธอ จูบลงที่หน้าผากของเธอ “ลูกของผม ผมก็ต้องรอคอยแน่นอน พลาดจากเสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวซีไปแล้ว ต้อนรับครั้งนี้ ผมไม่มีทางให้คุณตัวคนเดียวหรอก ผมบอกกับคุณหมอไว้แล้ว ถึงตอนนั้นผมอยู่ตอนคลอดได้…”
“ไม่เอา”
หลินซินเหยียนปฏิเสธ
เธอไม่ต้องการให้อยู่ตอนคลอด
ตอนคลอดลูกตามธรรมชาติรุนแรงมาก เธอไม่ชอบให้จงจิ่งห้าวเห็นฉากนองเลือดพวกนั้น
จงจิ่งห้าวราวกับรู้ว่าเธอกำลังแคร์อะไร ยิ้มและพูดว่า “คุณคลอดลูกให้ผม คุณจะเป็นยังไง ผมก็รักคุณ”
หลินซินเหยียนยังคงปฏิเสธ “ไม่เอา”
ยิ่งกว่านั้นตอนนั้นยังมีคุณหมอที่ดูแลเรื่องคลอด พยาบาลอะไรอีก คนอยู่ในนั้นเยอะแยะ เธอยังต้องเปลือยท่อนล่างอีก…
“คุณบอกฉันมาดีๆ เมื่อก่อนตกลงว่าคุณเคยมีผู้หญิงมาก่อนรึเปล่า?” หลินซินเหยียนถามคำถามเดิมซ้ำอีก หยิกแก้มเขา “คุณรู้ตั้งมากมาย? ไม่บอกฉัน คุณร้อนตัวใช่มั้ย?”
จงจิ่งห้าว “……”
เรื่องนี้ข้ามไปไม่ได้แล้ว?
เขาวอร์มคอเล็กน้อย “ชนแก้วแห่งรักก็คือดื่มเหล้า”
“ดื่มยังไง?” หลินซินเหยียนถามอีก ไม่ใช่ดื่มปกติแบบนั้นแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจะเรียกว่าชนแก้วแห่งรักอะไรนี่หรอ?”
ชื่อนี้ฟังดูก็ไม่ปกติ
จงจิ่งห้าวนิ่งขรึมไปสักพัก “ก็คือแลกแก้วสุรา…”
“คุณอย่ามาหลอกฉัน” หลินซินเหยียนไม่เชื่อหรอกว่าจะง่ายขนาดนั้น
จงจิ่งห้าวเหล่ตา “ผมยังพูดไม่จบ คุณอ่ะพูดขัดผม”
หลินซินเหยียนเงียบปาก แสดงสีหน้าบอกว่าคุณพูดสิพูดสิ
จงจิ่งห้าวพูด “แลกแก้วสุราคืออย่างที่หนึ่ง อย่างที่สองคือใช้ปากป้อนปากดื่ม อย่างที่สาม…”
สายตาของเขามองมา หลินซินเหยียนถอยไปข้างหลังเล็กน้อย “ยังมีที่เผยมากไปกว่านี้อีกหรอ?”
จงจิ่งห้าวพยักหน้าจริงจัง อีกทั้งสายตายังมองขึ้นลงตั้งแต่บนลงล่างมองเธออย่างละเอียด
หลินซินเหยียนถาม “คุณมองอะไร?”
จงจิ่งห้าวตอบ “ไม่มีอะไร”
จากนั้นก็กอดเธอนอน
หลินซินเหยียนถาม “พวกผู้ชายอย่างคุณลับหลังต่างก็หน้าไม่อายแบบนี้หมดเลยหรือเปล่า?”
จงจิ่งห้าวกอดเธอแน่นขึ้นไปอีกเล็กน้อย “ผมหน้าไม่อายแค่กับคุณคนเดียว”
“คุณรู้ตั้งเยอะขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าคุณเคยหน้าไม่อายกับผู้หญิงมาแล้วเท่าไหร่” ในใจของหลินซินเหยียนเชื่อเขาแน่นอน แต่ว่าปากแค่ตั้งใจแกล้งเขา
จงจิ่งห้าวยิ้ม “งั้นต่อไปผมจะลองดู”
“ลองอะไร?”
“ลองหน้าไม่อายต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น…”
“คุณกล้า!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของจงจิ่งห้าวยิ่งกว้างขึ้นไปอีก ถามว่า “ผมทำแล้วคุณจะทำยังไง?”
หลินซินเหยียนพูดอย่างดุร้าย “สับให้เป็นอาหารสุนัข!”
จงจิ่งห้าว “……”
คำพูดนี้ทำไมฟังแล้วมันคุ้นหูจัง?
เมื่อก่อนเขาเคยพูดคำนี้กับเธอใช่หรือไม่?
ทั้งสองพุดคุยกันอยู่พักหนึ่ง จงจิ่งห้าวก็กอดเธอนอน
ตอนที่กำลังนอนหลับอย่างสะลึมสะลือ ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
หลินซินเหยียนพูดเบาๆว่า “โทรศัพท์ของคุณดังหรือเปล่า?”
จงจิ่งห้าวคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ มองดูแวบหนึ่ง แสดงเบอร์ของเสิ่นเผยซวน เขาน่าเชื่อถือมากกว่าซูจ้าน อยู่ดีๆไม่มีทางโทรมาเวลานี้แน่นอน เขารับสาย
“ฮัลโหล”
“ซูจ้านรถชน ค่อนข้างสาหัส ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลกำลังเร่งรักษา ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่แน่ใจ นายว่าควรทำยังไง?”
จงจิ่งห้าวลุกมานั่งและเปิดไฟ ถามซ้ำอีกรอบ “นายว่าอะไรนะ?”
“ฉันบอกว่าซูจ้านรถชน” เสิ่นเผยซวนพูดซ้ำอีกรอบหนึ่ง
จงจิ่งห้าวใช้นิ้วนวดหว่างคิ้ว “ทำไมถึงรถชน”
“เมาแล้วขับ”
หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง “ใครรถชน?”
“ซูจ้าน ผมจะไปดูหน่อย” จงจิ่งห้าวลุกจากเตียง ถามเสิ่นเผยซวนโรงพยาบาลอะไร
หลังจากเขาวางโทรศัพท์ ก็หาเสื้อผ้าใส่
หลินซินเหยียนถาม “ร้ายแรงมั้ย?”
“อืม เสิ่นเผยซวนอยู่โรงพยาบาลแล้ว ถ้าแค่เจ็บเล็กน้อยคงไม่โทรมาหาผมหรอก” จงจิ่งห้าวพูดไปด้วยสวมเสื้อผ้าไปด้วย
พูดจบเขาก็เดินเข้ามา ลูบผมของหลินซินเหยียน “ไม่ต้องห่วง มีผมกับเสิ่นเผยซวนดูอยู่ คุณนอนหลับให้สบายนะ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ต้องบอกฉินยามั้ย?”
จงจิ่งห้าวคิดสักพัก “คุณโทรหาเธอละกัน”
ทั้งสองไม่ดีกันซะที ถือโอกาสนี้ ไม่แน่ว่าฉินยาอาจจะใจอ่อน
หลินซินเหยียนพยักหน้า “ขับรถตอนกลางคืน ขับช้าๆหน่อยนะอย่ารีบร้อน”
ซูจ้านเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในใจเธอรู้สึกกลัว ไม่สบายใจมาก
จงจิ่งห้าวตอบว่ารู้แล้ว ที่นี่ไม่มีคนอยู่ไม่ได้ เขาโทรไปบอกให้จวงจื่อจิ่นเข้ามา
หลินซินเหยียนไม่ได้ลุกมาส่ง ร่างกายไม่สามารถลงจากเตียงไปเดินได้ รอจนจงจิ่งห้าวไปแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฉินยา
เวลานี้คนส่วนใหญ่นอนหลับหมดแล้ว ฉินยาก็เช่นกัน วันนี้ยุ่งมาก เธอห้าทุ่มกว่าถึงจะกลับมา อาบน้ำเสร็จก็นอนแล้ว
ทว่า กลางดึกถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น
เธอคลำหาโทรศัพท์อย่างสะลึมสะลือ กดปุ่มรับสาย
“ฉินยา?”
หลินซินเหยียนเรียกเธอเสียงเบาทีหนึ่ง
