ซางหยูรีบร้อนเกินไป เข้ามาแล้วเห็นเสิ่นเผยซวนอยู่ที่นี่จริง สายตาก็หันไปมองหัวหน้าที่อยู่หน้าโต๊ะ
เห็นได้ชัดเจนว่าเขาก็คือคนสอบสวนเสิ่นเผยซวน
ไม่ทักทายสักคำ ก็เริ่มถามทันที “มีกฎหมายกำหนดว่านักศึกษาไม่สามารถแต่งงานไหม?”
หัวหน้า “…….ไม่มี”
“มีกฎหมายกำหนด อายุห่างกันมาก ไม่สามารถแต่งงานไหม?”
หัวหน้า “…….ไม่มี”
ซางหยูถามอีก “มีกฎหมายกำหนด ข้าราชการไม่สามารถแต่งงานกับนักศึกษาไหม?”
หัวหน้า “เฮ่ม…….ขอแค่อายุถึงแล้ว ทั้งสองความเห็นสอดคล้องกัน นอกจากพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายแล้ว ไม่มีคนสามารถก้าวก่ายได้”
ซางหยูเอาทะเบียนสมรสออกมา ยื่นไปข้างหน้าหัวหน้า “ฉันแต่งงานกับเสิ่นเผยซวน ผิดกฎหมายไหม?”
หัวหน้า “…….”
“ซางหยู” เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไป ดึงเธอไว้ “อย่างตื่นเต้น”
“ฉันจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง พวกเขามีสิทธิ์อะไรจับคุณ? คุณทำงานด้วยความรับผิดชอบ มีสิทธิ์อะไรถูกใส่ร้าย?” ซางหยูยังคงจำได้ว่าตอนที่เขาถูกพาไป คนพวกนั้นพูดจาไม่น่าฟัง
“เขาแต่งงานกับฉัน ถือว่าเป็นปัญหาความประพฤติเหรอ? หรือว่าแม้แต่สิทธิ์การแต่งงานเขาก็ไม่มีเหรอ?” ซางหยูพูดอย่างเฉียบขาดทุกคำ
หัวหน้ายิ้ม “ขอโทษจริงๆ เป็นเพราะพวกเราไม่ตรวจสอบให้ชัดเจน ความจริงพวกเราเชิญรองผู้บัญชาการเสิ่นมา ก็แค่สอบถามสอบถาม อีกอย่างรองผู้บัญชาการเสิ่นอธิบายสถานการณ์แล้ว”
เขาเอาทะเบียนสมรสที่เสิ่นเผยซวนให้ยื่นให้เธอดู “คุณดู พวกเรารู้แล้ว คุณกับเขามีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องชีวิตความประพฤติ”
ซางหยูมองทะเบียนสมรสในมือของเขา เงยหน้ามองเสิ่นเผยซวน หน้าแดงขึ้นกะทันหัน ที่แท้เขาอธิบายสถานการณ์แล้ว
ตัวเองยังพูดอยู่นี่ตั้งมากมาย
ทันใดนั้นรู้สึกขายหน้ามาก
เสิ่นเผยซวนเอาทะเบียนสมรสจากมือหัวหน้ามา ยื่นให้ซางหยู “ของผมคุณก็เก็บไว้เถอะ”
ซางหยูก้มหน้า
หัวหน้าหัวเราะ “มีบุคลิกเป็นของตัวเองมาก เพื่อสามีแล้ว ไม่ขายหน้า กลับมีเกียรติน่าชื่นชม”
เสิ่นเผยซวนกอดซางหยูไว้ “ไม่เคยเจอเรื่อง ตกใจแล้ว…….”
“ผมดูแล้วกล้าหาญมากนะ” หัวหน้าพูดอย่างยิ้มแย้ม
“ฉันรีบร้อนเกินไปแล้ว แค่ไม่อยาก ทำให้เขาเดือดร้อนเพราะฉัน” ซางหยูพูด
หัวหน้ายิ้ม “ดีเลย” เขายื่นมือให้เสิ่นเผยซวน “ดื่มเหล้ามงคล อย่าลืมเชิญผมด้วย”
เสิ่นเผยซวนบอกว่าแน่นอน
พูดถามถ่ายไปหลายคำ พวกเขาก็ออกจากศาลอัยการ
ซางหยูและเสิ่นเผยซวนประสานมือกัน เธอพูดว่า “ฉันตกใจจริงๆ”
เสิ่นเผยซวนพูดปลอบใจเธอ “ไม่เป็นไรแล้ว”
เขาคิดไม่ถึงว่าซางหยูจะมาเร็วขนาดนี้
รู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาจริง
สายตาที่มองเธอก็ยิ่งอ่อนโยนขึ้น
ซูจ้านมองพวกเขาไปทีหนึ่ง ทำเสียงเย็นชา เดินไปขึ้นรถข้างหน้า “พวกนายยังนั่งรถฉันไหม?”
เสิ่นเผยซวนบอกว่านั่งแน่นอน
เขาถูกพาตัวมา ไม่ได้ขับรถ เพราะฉะนั้นต้องนั่งรถเขากลับ
“เสิ่นเผยซวนนายนี่จริงๆเลย ปิดบังพวกเราทุกคน นายหลอกซางหยูถึงมือได้แล้ว?”
ซางหยูเม้มปากหัวเราะเบาๆ “คือฉันที่หลอกเขาถึงมือเองต่างหาก”
ซูจ้านเบ้ปาก “ปกป้องกันขนาดนี้ ผู้ชายตามใจมากไม่ได้ คุณตามใจแบบนี้ อีกหน่อยคนที่เสียเปรียบก็คือคุณ”
“คนของฉัน ฉันตามใจ เสียเปรียบแล้ว ฉันก็ยินดี” ซางหยูพูด
เธอชอบเสิ่นเผยซวน
ชอบที่จะดีกับเขา
เสิ่นเผยซวนคิดในใจ ซูจ้าน ไอ้เวรนี่ ทำลายความสัมพันธ์ไม่สำเร็จล่ะซิ?
ตัวเองล้มเหลวด้านความรัก เห็นคนอื่นได้ดี ในใจก็ไม่พอใจล่ะซิ?
“ว่ากันแล้วว่าผู้หญิงในช่วงมีความรักไอคิวเท่ากับศูนย์ ผมว่าคำพูดนี้ไม่ผิดเลย” ซูจ้านสตาร์ตรถ
ซางหยูหัวเราะ “ฉันไม่ได้อยู่ในช่วงมีความรัก ฉันแต่งงานแล้ว”
ซูจ้าน “…….”
พวกนายลงรถเลย น่ารำคาญจริงๆ” ซูจ้านรู้สึกว่าตัวเองลำบากที่สุด ทั้งๆที่เขาหารักแท้เจอก่อนเสิ่นเผยซวน
ทำไมถึงสุดท้าย เป็นเขาที่อยู่อย่างทรหดที่สุด?
ชาติที่แล้วเขาสร้างกรรมอะไรไว้กันแน่? ชาตินี้ถึงได้ลำบากขนาดนี้?
ซางหยูกับเสิ่นเผยซวนต่างก็รู้ว่าในใจซูจ้านคิดอะไรอยู่ หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“พวกนายยังหัวเราะ ถ้าหัวเราะอีก ฉันโยนพวกนายลงไปนะ” ซูจ้านแกล้งทำท่าทางดุร้าย
เสิ่นเผยซวนมองเขาอย่างเรียบเฉย “ความอิจฉารุนแรงเกินไป ทำร้ายร่างกาย”
ซูจ้านทำเสียงเย็นชา เดิมทีเขาก็มีชีวิตอยู่ไม่นาน ช่วงนี้ก็มีชีวิตอยู่ในมรสุม
ยังสามารถอายุยืนได้เหรอ?
ไม่ตายเร็วก็ไม่เลวแล้ว
“นายก็โง่ ตอนนั้นก็อย่าพูดความจริงกับย่าของนาย หลังจากแต่งงานกับฉินยาแล้ว ค่อยรับเลี้ยงหนึ่งคน เท่านั้นก็พอแล้ว” เสิ่นเผยซวนพูด
“มันง่ายขนาดนั้นที่ไหนล่ะ?” วิธีนี้ซูจ้านก็เคยคิด “ย่าฉัน ฉันรู้ดีที่สุด ทั้งใจทั้งสมองก็อยากได้เหลนคนหนึ่ง นายว่า ฉันกับฉินยาดีแล้ว ท่านไม่บ่นต่อหน้าฉินยาทุกวันเหรอ สภาพร่างกายของฉินยาแบบนั้น จะทนท่านบ่นทุกวันได้เหรอ?”
เสิ่นเผยซวนคิดแล้วก็ใช่ ฉินยามีลูกไม่ได้ ท่านย่าเร่งให้เธอมีลูกทุกวัน ในใจจะกดดันแค่ไหน?
“แต่ว่าตอนนี้เปิดเผยแล้ว คุณย่าก็ยอมรับยากมากใช่ไหม?” เสิ่นเผยซวนพูด
ซูจ้านพูด “ไม้อ่อนไม่ได้ ฉันเตรียมตัวกลับไปใช้ไม้แข็งแล้ว”
เสิ่นเผยซวนถาม “นายอยากใช้ไม้แข็งยังไง? นายจะแข็งสู้คุณย่าบ้านนายได้เหรอ?”
“ฉันใช้ชีวิตข่มขู่ท่าน ฉันจะดูว่าท่านจะแข็งกับฉันได้ไหม”
เสิ่นเผยซวนเกือบจะชูนิ้วโป้งให้เขาแล้ว “คำพูดนี้แข็งแกร่งพอ”
ซูจ้านมองเขาจากกระจกมองหลัง “นายไสหัวไปเลย อย่ามาพูดคำเยาะเย้ยใส่ฉัน”
“นายฟังออกแล้วเหรอ?” เสิ่นเผยซวนหัวเราะ
