บทที่ 121 ยอดนักดาบโดเบิร์ก 2
ครูประจำชั้นปรมาจาร์ยดาบที่คอยสอนคุเรนะตำหนิเรื่องที่เธอพูดอย่างนั้นออกมา ซึ่งคุเรนะยังคงจ้องมองตรงไปที่โดเบิร์ก เธอไม่มีความลังเลหรือเสียใจที่ทำลงไปเลย
“คุเรนะเหรอ คุเรนะเอ๋ย ทำไมถึงอยากได้สกิล”
โดเบิร์กจ้องมองคุเรนะด้วยตาข้างเดียว พร้อมถามหาเหตุผลที่ต้องการใช้สกิล
“ค่ะ! อเลนมีความฝันที่ยิ่งใหญ่อยู่! ฉันเองอยากจะทำให้มันเป็นจริงด้วยค่ะ!!”
“อเลน?”
เขาทำหน้าสงสัยว่าคนคนนั้นเป็นใคร
“อ้อ เด็กหนุ่มผมดำที่เคยพูดก่อนหน้านี้ไง”
เฮลมิออสกระซิบบอกโดเบิร์กพร้อมกับชี้ไปที่อเลน
หลังจากที่โดเบิร์กมองอเลนแวบหนึ่ง ก็หันสายตากลับมาที่คุเรนะ
“เฮลมิออส ซิลเวีย ฉันจะสอนคุเรนะเอง ฝากที่เหลือด้วย”
“อ้อ ได้เลยๆ”
เฮลมิออส โบกมือรับทราบ
“คุเรนะ มาทางนี้จะสอนการใช้สกิลให้”
(โอ้ว คนดีนะเนี่ย ยอมสอนให้ด้วย)
“ค่ะ!!!”
คุเรนะตอบทั้งรอยยิ้ม เธอยืนขึ้นท่ามกลางกลุ่มนักเรียนและเดินออกจากกลุ่มไปพร้อมกับโดเบิร์ก ดูเหมือนเขาเอาดาบสำหรับฝึกมาจากอาจารย์ด้วย
แล้วช่วงเวลาถามตอบของนักเรียนก็ยังดำเนินต่อไป มีทั้งนักเรียนที่ถามคำถาม กับนักเรียนที่ดูสภาพของคุเรนะกับโดเบิร์ก
โดเบิร์กเอาดาบของตัวเองไป และบอกให้คุเรนะเอาดาบสำหรับฝึกไปด้วย
“ฟาดมา”
“เอ๊ะ?”
“ใช้สกิล เหมือนอยากจะฆ่าฉันซะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ!!”
อเลนดูเพราะนึกว่าจะสอนการใช้สกิลแบบเป็นรูปธรรม แต่เหมือนจะเป็นการฝึกแบบให้ใช้ในการต่อสู้
(คุเรนะในตอนนี้ จะทำได้ขนาดไหนกับโดเบิร์กที่อยู่แนวหน้ามามากกว่า 30 ปีกันนะ หรือพอจะเห็นแววของคุเรนะ)
อเลนตรวจสอบสเตตัสของคุเรนะ เพราะมันเป็นข้อมูลที่ล้ำค่า
[ชื่อ] คุเรนะ
[อายุ] 12
[อาชีพ] ยอดนักดาบ
[เลเวล] 30
[พลังกาย] 1240
[พลังเวท] 474
[พลังโจมตี] 1240
[ความทนทาน] 872
[ความว่องไว] 838
[ความฉลาด] 494
[โชค] 595
[สกิล] ยอดนักดาบ <1>, ฟัน <1>, วิชาดาบ <5>
[เอ็กซ์ตร้าสกิล] ทะลวงขีดจำกัด
[ค่าประสบการณ์] 14,570 / 30,000
・ เลเวลสกิล
[ยอดนักดาบ] 1
[ฟัน] 1
・ ค่าประสบการณ์สกิล
[ฟัน] 0 / 10
ใน 2 เดือนนี้ พลังโจมตีของคุเรนะขึ้นมาถึง 4 หลักแล้ว เนื่องจากตอนนี้เน้นผ่านดันเจี้ยนเป็นหลัก เลยล่ามอนสเตอร์ให้น้อยที่สุด สิ่งหลักที่ทำให้เลเวลเพิ่มในตอนนี้ คือประสบการณ์จากบอสชั้นล่างสุดของดันเจี้ยนระดับ C 3 แห่งที่ลงวนซ้ำ
คุเรนะเร่งความเร็ว พุ่งเข้าใส่โดเบิร์กที่อยู่ห่างออกไปหน่อย ก่อนจะฟันโดยไม่ออมแรง เธอง้างดาบขึ้นเพื่อฟาดลงมาใส่โดเบิร์ก
“ย้าก!”
แต่โดเบิร์กรับดาบได้อย่างง่ายดาย แถมยังปัดดาบจนคุเรนะกระเด็น
“เป็นอะไรไป? ใช้สกิลมาเรื่อยๆ ซะ จะอยู่ด้วยกันจนกว่าจะใช้ได้เลย”
เหมือนจะฝึกให้จนกว่าจะใช้สกิลได้
(แบบนั้นสินะ ไม่บอกว่าทำยังไงถึงจะใช้สกิลออกมาได้ นี่มันวิธีที่ถูกต้องงั้นเหรอ?)
หลังจากนั้นไม่นาน ช่วงเวลาถามตอบก็จบลง และเริ่มสอนการฟาดดาบบนลานประลองแสนกว้างนี้ ถึงจะมีนักเรียนที่ใช้หอกและขวานอยู่ด้วย แต่ก็ทำการสอนไปพร้อมๆกัน
ถึงอเลนวางแผนเรียนวิชาดาบกับยอดนักดาบด้วยแต่ก็เปลี่ยนแผน อเลนกับเซซิลมาดูการฝึกใช้สกิลของคุเรนะ ส่วนโดโกร่าย้ายไปอยู่ตรงลานประลองเพื่อรับการชี้แนะเกี่ยวกับขวาน
แล้วก็ผ่านไป 2 ชั่วโมง
“เป็นอะไรไป? เอาแต่ทำแบบเดิมตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อย่างนั้นมันไม่ทำให้ใช้สกิลได้หรอกนะ”
“คะ ค่ะ!”
โดเบิร์กส่งเสียงไปหาคุเรนะที่โดนซัดจนกระเด็นและพยายามลุกขึ้นยืน ไม่แนะนำอะไรเอาแต่ซัดคุเรนะจนกระเด็น
แล้วก็ผ่านไปอีก 2 ชั่วโมง การฝึกโดยไม่หยุดพักของคุเรนะผ่านทมาแล้ว 4 ชั่วโมง เธอยังคงโดนโดเบิร์กซัดกระเด็นอย่างง่ายดาย
“ถ้าเหนื่อยจะพอก่อนก็ได้? ค่อยๆใช้เวลา 1 ปีในการจำดีกว่า”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ!”
(กะแล้วเชียว กว่าจะจำสกิลได้ ต้องใช้เป็นเวลาประมาณหนึ่งปี)
ดูเหมือนสกิลของดาบและขวานต้องใช้เวลาราวๆหนึ่งปีถึงจะจำได้ แถมตอนนี้ยังไม่เริ่มสอน จากตอนนี้กว่าจะใช้ได้ต้องใช้เวลาถึง 2 ปีเต็มเลย
“เซซิล”
“อะไรเหรอ?”
“ได้เรียนเกี่ยวกับสกิลเวทมนตร์แล้วเหรอ”
“แน่นอน มีเด็กบางคนที่ใช้ได้แล้วด้วย”
คีลบอกว่าใช้เวลาราวๆ 2 เดือนถึงจะจำสกิลฟื้นฟูได้ อเลนเลยคิดว่าเวทมนตร์โจมตีกับเวทมนตร์ฟื้นฟู น่าจะใช้เวลาราวๆ 2 – 3 เดือนถึงจะจำได้
(นักดาบมีสกิลทั่วไปอย่างวิชาดาบที่ใครๆก็สามารถจำได้ แต่ความเร็วในการฝึกฝนสกิลจะช้า ส่วนผู้ใช้เวทมนตร์ ถ้าไม่มีสกิลเวทมนตร์จะไม่สามารถทำอะไรได้เลยจำได้เร็วกว่าเหรอ เป็นการปรับสมดุลที่ไม่เห็นจะเข้าใจเลย แสดงว่าน่าจะมีสาเหตุอยู่เหรอ?)
ความฉลาดที่แตกต่างกันตามอาชีพเหรอ ไม่เข้าใจสาเหตุเลย
แล้วก็ผ่านไปอีก 2 ชั่วโมง อุปกรณ์เวทมนตร์ทำให้ลานประลองสว่างขึ้น การสอนของผู้กล้าและยอดนักดาบสิ้นสุดลงไปแล้ว อาจารย์, เฮลมิออส, ซิลเวีย, อเลน, เซซิล และโดโรกร่ามองดูการฝึกของคุเรนะที่ไม่รู้จะจบลงเมื่อไร
ให้สัตว์อัญเชิญนก G ไปบอกคีลที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ว่า การฝึกวันนี้ยังไม่จบ คงไม่ได้ไปดันเจี้ยนระดับ C
“เป็นอะไรไป? พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ตั้งใจฟันจริงๆมาเลย!!”
“คะ ค่ะ!!”
โดเบิร์กที่ไม่แสดงอาการเหนื่อยยังคงซัดคุเรนะที่เหนื่อยแล้วต่อเรื่อยๆ ยังไม่บอกสักคำว่าทำอย่างไรถึงจะใช้สกิลได้
แล้วก็ผ่านไปอีก 2 ชั่วโมง รวมเวลาฝึกทั้งหมด 8 ชั่วโมง
“แอ้ก!!”
คุเรนะโดนซัดจนกระเด็นอีกแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเป็นรอบที่ร้อยเท่าไรแล้ว เธอพยายามลุกขึ้นมาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เพราะขาไม่มีแรงเลยยืนไม่ขึ้น
“ความฝันของเพื่อนเธอมันแค่นี้เองเหรอ?”
“มะ ไม่ใช่!”
โดเบิร์กพูดกับคุเรนะที่ลุกไม่ขึ้น
“ไม่ผิดหรอก!! ดูสิ!! ร่างกายของเธอ!! โดนแค่นี้ก็ยืนไม่ไหวแล้ว!!!”
“ไม่ใช่!! อเลนพยายามมาโดยตลอด!!!”
คุเรนะพูดอย่างนั้นพร้อมกับยืนขึ้นมาในสภาพที่ผมกระเซิง
“ถ้างั้นก็เข้ามาเลย! พิสูจน์ให้เห็นด้วยดาบซะ!!”
“คะ ค่ะ!”
คุเรนะมุ่งหน้าไปหาโดเบิร์กด้วยความเร็วที่ช้ากว่าการเดิน
“เข้ามาเลย คิดแค่ว่าจะใช้สกิล แล้วฟันมาด้วยทุกอย่างที่มีซะ”
“……”
คุเรนะโงนเงนไม่ตอบอะไร และค่อยๆมุ่งหน้ามาหาโดเบิร์กจากที่โดนซัดกระเด็น เธอมุ่งหน้ามาด้วยความเร็วที่ช้ากว่าการเดิน แล้วยกดาบขึ้นทั้งที่ยังก้มหน้า
แล้วฟาดดาบลงมาจากเหนือศีรษะ
ฟุ่บ
ดาบที่คิดว่าฟันลงมาอย่างช้าๆ กลับมีความเร็วที่มากกว่าที่เคยฟันมาตลอด ไม่เคยเห็นความเร็วขนาดนี้ตอนลุยดันเจี้ยนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
อาวุธของคุเระตัดดาบของโดเบิร์กที่ตั้งขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย และฟันลงไปตรงไหล่ของเขา
เปรี๊ยะ
ถึงดาบของคุเรนะจะหยุดอยู่ตรงไหล่ แต่มันเป็นแรงกระแทกที่รุนแรงมากถึงขนาดที่พื้นลานประลองตรงเท้าของโดเบิร์กเกิดรอยร้าว
ดาบที่ฟันลงมาหักดาบสำหรับฝึกของโดเบิร์กและฟันมาจนถึงไหล่ของเขา ถึงโดเบิร์กจะไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่ดาบก็หยุดอยู่แค่ตรงเสื้อผ้า
“ทำได้ดีมาก สิ่งนั้นคือสกิล จงอย่าลืมซะล่ะ”
“สะ สำเร็จแล้ว……”
คุเรนะล้มลงต่อหน้าโดเบิร์ก
“““คุเรนะ!!”””
อเลน, เซซิล และโดโกร่าที่มองดูอยู่วิ่งไปหาคุเรนะ อเลนเข้าไปอุ้มคุเรนะ ดูเหมือนจะแค่หมดสติไป ใบหน้านั้นแสดงความโล่งใจอยู่
“โธ่ ทำไมไม่แสดงสกิลให้ดูไปเลยล่ะ? อย่างนั้นน่าจะเร็วกว่านี่”
เฮลมิออสที่รอมาตลอดถามโดเบิร์ก
“เฮลมิออสเอ๋ย ไม่ใช่ว่าใครเขาจะเชี่ยวชาญแล้วจำได้แบบเจ้าหรอกนะ แถมเธอคนนี้ดูแล้วไม่น่าจะเป็นพวกที่ใช้หัวซะด้วย ถึงอย่างนั้นแค่ 1 วันเนี่ย เร็วกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก……”
ดูเหมือนโดเบิร์กคิดว่าแค่ 1 วันคงเป็นไปไม่ได้ เลยมองอเลนที่อุ้มคุเรนะอยู่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“““ท่านโดเบิร์ก!!”””
“หือ?”
อาจารย์สังเกตุเห็นเลือดไหลออกมาจากไหล่ของโดเบิร์กที่โดนดาบของคุเรนะเลยรีบร้อนวิ่งเข้ามา
“อ้าว? บาดเจ็บเหรอ ฮีล”
เฮลมิออสร่ายเวทมนตร์ฟื้นฟูใส่ไหล่ของโดเบิร์ก
“ถึงจะบาดเจ็บ แต่ไม่ได้โดนคนฟันมานานแล้วนะเนี่ย ชุบเลี้ยงยอดนักดาบคนใหม่ได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”
“ไม่สิ สเตตัสแค่นั้นกับสกิลไม่น่าจะฟันเข้า เอ๋~~~!!!”
ดวงตาของเฮลมิออสส่องแสงจางๆออกมา คงสงสัยที่ทำให้โดเบิร์กหลั่งเลือดได้เลยตรวจสอบคุเรนะ แล้วเสียงที่ประหลาดใจก็ดังสะท้อนลานประลอง
“เฮลมิออส เป็นอะไรไปเหรอ?
“เปล่าหรอก ค่าสเตตัสของเด็กคนนี้สุดยอดไปเลย? หือ? ดูเหมือนจะคิดไปเอง โทษทีนะ”
“งั้นเหรอ……”
(สเตตัสของคุเรนะมันยังไงเหรอ?)
อเลนเองก็ตรวจสอบสเตตัสของคุเรนะจากสมุดเวทมนตร์ พลังกายยังเต็มอยู่ ส่วนพลังเวทลดลงไป 2 และดูไล่จากด้านบนลงล่าง
(โอ้ว! ค่าประสบการณ์สกิลเพิ่มขึ้นแล้ว!)
・ เลเวลสกิล
[ยอดนักดาบ] 1
[ฟัน] 1
・ ค่าประสบการณ์สกิล
[ฟัน] 2 / 10
ในที่สุดค่าประสบการณ์สกิลของคุเรนะก็ขึ้นสักที ด้วยความดีใจเลยกล่าวขอบคุณโดเบิร์กว่า “ขอบพระคุณมากครับ”
ตรงเท้าของคุเรนะมีดาบเหล็กสำหรับใช้ฝึก ที่ตรงด้ามดาบถูกบีบเละราวกับดินเหนียวอยู่
