เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา พูดเสียงเบาๆว่า “ทำไมคุณมาที่นี่ล่ะ?”
ซางหยูพูด “ฉันมาเยี่ยมซูจ้าน เลยเอาของกินมาฝากด้วย คุณยังไม่ได้กินข้าวสินะ?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า “ผมบอกไปว่า อีกสักพักผมกลับไปค่อยกิน”
“ฉันเอามาให้คุณแล้ว” ซางหยูเดินเข้ามา
ซูจ้านทำปากจู๋ “พี่สะใภ้น้อย เธอมาเยี่ยมฉันคนเจ็บคนนี้ หรือว่ามาหาเสิ่นเผยซวนของเธอกันแน่? อยากจะพลอดรักกัน พวกเธอกลับไปทำที่บ้าน พลอดรักกันต่อหน้าคนเจ็บอย่างฉัน จิตใจของพวกเธอไม่เจ็บปวดบ้างรึไง?”
เมื่อก่อนพี่สะใภ้น้อยซูจ้านเป็นคนตั้งให้หลินซินเหยียน ตอนนี้เอามาใช้กับซางหยู
ซางหยูเด็กกว่าฉินยา
เด็กยิ่งกว่าเขาอีก
ยังต้องเรียกเธอ
เฮ้อ…
ซูจ้านรู้สึกทรมานใจเหลือเกิน
ซางหยูถูกเรียกจนหน้าแดง ก้มหน้าเอาปิ่นโตวางลงบนโต๊ะ “มาเยี่ยมคนเจ็บสิ ก็ต้องมีส่วนของคนเจ็บด้วยอยู่แล้ว”
ซูจ้านยิ้ม “เอาของอร่อยอะไรมา?”
ซางหยูมองเขาครู่หนึ่ง มีชีวิตชีวาใช้ได้ เพียงแค่สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “เผยซวนบอกว่าคุณไม่เป็นอะไร เห็นแบบนี้คงจะไม่เป็นไรจริงๆนั่นแหละ”
“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ฉันมีพลังคุ้มกาย ใครก็ทำให้ฉันบาดเจ็บไม่ได้” ซูจ้านมองด้านในปิ่นโต
เสิ่นเผยซวนไม่พูดอะไร เอื้อมมือไปจิ้มแผลของเขาทีหนึ่ง ทนเห็นเขาอวดเก่งไม่ได้ ยังจะพลังคุ้มกาย ? ทำไมไม่บอกว่าเขามีพลังเหนือมนุษย์ด้วยเลยล่ะ?
อ๊า——
ซูจ้านร้องอย่างเจ็บปวด “เสิ่นเผยซวนพ่อนายสิ!”
เสิ่นเผยซวนยิ้ม “นายไม่ใช่ว่ามีพลังคุ้มกายรึไง? รู้สึกเจ็บด้วยหรอ?”
ซูจ้าน “……”
ซางหยูยิ้ม อดก็อดไม่ได้ พวกเขาตลกเกินไปแล้ว
“ฉันขี้เกียจจะสนใจนาย” ซูจ้านชะโงกหน้า เห็นของกินที่ซางหยูนำมา ก็อยากอาหารขึ้นมากะทันหัน แค่ได้กลิ่นก็หอมแล้ว
“พี่สะใภ้น้อย นี่ซุปอะไรหอมขนาดนี้?”
ซางหยูถูกเรียกว่าพี่สะใภ้น้อย รู้สึกทำตัวไม่ถูก ก้มหน้า “ต้มกระดูกวัว”
“ตักให้ฉันถ้วยหนึ่งสิ” ซูจ้านพูด
ซางหยูพูด “ก็เอามาให้คุณนั่นแหละ”
ซูจ้านยิ้ม “เป็นพี่สะใภ้น้อยที่จิตใจดี ไม่เหมือนบางคน จิตใจถูกสุนัขกินไปแล้ว”
“นี่คุณกำลังพูดถึงใครน่ะ?” ซางหยูถาม
ซูจ้านรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ฉันพูดถึงจงจิ่งห้าวน่ะ ไม่มาเยี่ยมฉันเลย”
ใจอยู่กับเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน เขาพูดถึงสามีเธอไม่ดีต่อหน้าเธอ ซุปอันนี้ยังจะได้กินหรอ?
ซางหยูเทซุปเสร็จแล้ว ถามเขาว่า “ลุกขึ้นมาได้มั้ย?”
ซูจ้านลองลุกขึ้นมานั่งดู ขณะนี้เอง ฉินยาและท่านย่ากลับมาแล้ว ซูจ้านรีบนอนลงไปในพริบตา อีกทั้งหลับตาสนิท
ซางหยูเห็นก็รู้สึกงุนงง นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“เธอมาแล้วหรอ” ฉินยาเห็นซางหยู ทักทายขึ้น
“อื้ม ฉันเอาของกินมาเยี่ยม…”
“เธอกลัวผมหิว เลยมาส่งข้าวให้ผมน่ะ” เสิ่นเผยซวนจับมือของซางหยูแน่นและบีบเล็กน้อย
ซางหยูเงยหน้ามองเขา เหมือนว่าจะเข้าใจความหมายของเขาแล้ว
ซูจ้าน เวลานี้กำลังแกล้งสลบงั้นหรอ?!
เธอกะพริบตา พูดอย่างให้ความร่วมมือ “ตอนกลางวันเขากินไปไม่เท่าไหร่ ฉันกลัวเขาหิว ก็เลยมาส่งข้าวให้สักหน่อย มาเยี่ยมซูจ้านไปในตัวด้วย”
ท่านย่าเป็นเพราะเรื่องของซูจ้าน เลยไม่ได้สนใจมองไปที่ซางหยูเท่าไหร่ หากเป็นเวลาปกติ จะต้องลากเธอไปคุยด้วยเยอะแยะแน่นอน เวลานี้ก็ได้แต่ถามเสิ่นเผยซวนว่าเธอคือใคร
ตอนนี้พวกเขาก็รับทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยแล้ว ถูกต้องเหมาะสม ดังนั้นไม่มีอะไรต้องหลีกเลี่ยง พูดความจริงตรงๆ บอกว่าซางหยูเป็นภรรยาของเขา
ท่านย่ามองขึ้นลงดูซางหยูอย่างละเอียด พูดว่า “เด็กมาก หน้าตาก็งดงาม เผยซวนนายดูแลเธอดีๆนะ อย่าเป็นเหมือนซูจ้าน ทำแต่เรื่องเลวๆ”
เสิ่นเผยซวนพูด “ทราบแล้วครับ”
ซูจ้านที่นอนอยู่บนเตียง ความทุกข์ในใจอันนั้นน่ะ เรื่องสมัยก่อนตั้งนาน เรื่องโง่ๆที่เขาทำก็อย่าเดามาพูดต่อหน้าคนอื่นเลย หน้าของเขาจะเอาไปวางไว้ที่ไหนล่ะ?
“พี่เสิ่น ซุปจะเย็นแล้ว” ฉินยาเตือน
ซางหยูพูด “พวกคุณกินรึยังคะ? ฉันเอามาเยอะเลย พวกคุณก็มากินสักหน่อยสิคะ”
ฉินยาพูด “ไม่ต้องหรอกจ่ะ เมื่อกี้พวกเรากินมาแล้วล่ะ” สั่งของกินมานิดหน่อย ท่านย่าและเธอต่างก็กินไปไม่กี่คำ ไม่ค่อยอยากอาหาร
เสิ่นเผยซวนนั่งข้างเตียง พูดว่า “ผมกินซุปเลยละกัน”
อืม จะทำให้ฉินยาสงสัยว่าซุปอันนี้เอามาให้ซูจ้านไม่ได้
ซุปอันนี้ซางหยูต้มอุ่นๆสามชั่วโมง น้ำซุปขาวขุ่น ไม่มีคราบน้ำมัน หอมกลิ่นกระดูก
ข้างในไม่ได้ใส่เครื่องปรุงมากมาย แต่ว่าซุปรสชาติลื่นคอดีมาก
เสิ่นเผยซวนรู้ว่าเวลานี้ซูจ้านอยากอาหาร ตั้งใจนิสัยไม่ดี เอาเข้าไปข้างบนจมูกของเขา แล้วยังพูดว่า ซุปอันนี้หอมจริงๆ
ซูจ้าน “……”
ซางหยูยืนอยู่อีกด้าน รู้ว่าซูจ้านแกล้งสลบ เห็นการกระทำของเสิ่นเผยซวน ก็กลั้นขำ ตบไหล่ของเขาเล็กน้อย ให้เขาเลิกรังแกซูจ้านอีก เห็นแล้วน่าสงสาร
เสิ่นเผยซวนพูดอย่างจริงใจว่า “ตั้งแต่เขาสลบไป จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้กินอะไรเลย ผมให้เขาดมกลิ่นหอมๆ ไม่แน่ว่า กลิ่นหอมของอาหารอาจจะปลุกเขาให้ฟื้นได้”
ซูจ้าน “……”
เขาคลั่งอยู่ในใจ ปลุกให้ฟื้นพ่อนายสิ!
ฉินยามองดูลักษณะของซูจ้านที่กำลังนอนอยู่ ในใจรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
เหมือนว่าตอนที่เธอเข้ามาก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้นอนแบบนี้นี่นา มือก็ไม่ได้วางไว้ด้านนอก
หรือว่าเสิ่นเผยซวนขยับเขา?
“พี่เสิ่น อีกเดี๋ยวคุณกลับไป พาท่านย่ากลับไปด้วยนะ ที่นี่ตอนกลางคืนไม่มีที่ให้พักผ่อน” ฉินยาพูด
เสิ่นเผยซวนตอบ “ได้”
ท่านย่าไม่ยอม “ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ดูเขา” เธอดึงมือของซูจ้าน โดนบาดแผลบนตัวเข้า ซูจ้านเจ็บ แต่ว่ายังต้องแกล้งนอนนิ่งสลบอยู่
เขามันยากสุดๆ
แบบที่เป็นทุกข์ก็พูดออกมาไม่ได้
ไม่ใช่พูดออกมาไม่ได้ แต่ไม่สามารถพูดได้
