ซูจ้านวางศีรษะบนหน้าตักเธอ มองไปนอกหน้าต่าง
ฉินยาลูบผมเขา “กำลังคิดอะไรอยู่คะ”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูจ้านถึงได้เอ่ยว่า “ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผมฝัน”
“ฝันอะไรคะ” ฉินยาถาม
ในฝัน เขาเห็นฉินยากำลังไปจากเขา หลังจากเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา คืนวันนั้นก็ไม่ได้นอนอีกเลย
เขาพูดว่า “ผมฝันเห็นคุณ”
“ฝันเห็นฉันทำอะไรคะ” ฉินยาถามต่อ
อยากรู้ว่าตัวเองที่อยู่ในฝันเขาเป็นอย่างไร
“คุณบอกว่าจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิต” ซูจ้านหันหน้ามามองเธอ
ฉินยา “……”
“ตลอดทั้งวัน……”
หลังจากวันนี้ท่านย่าก็ไม่ได้ให้เฉินเสว่ต้มซุปอีก
ฉินยาต้องไปโรงพยาบาลฉีดยาและตรวจทุกวัน
หลินซินเหยียนกำลังอ่านเกร็ดความรู้เรื่องกระบวนการเก็บไข่ในอินเทอร์เน็ต
ผู้หญิงไม่เหมือนกับผู้ชาย ไข่นั้นมีจำกัด
สภาพการณ์ที่เหมือนกับฉินยาเก็บไข่ออกมาไม่กี่ใบก็เกรงว่าจะไม่พอ ในภายหลังจะต้องใช้ยาให้ไข่สุกเร็วกว่าเดิม หลังจากนั้นก็นำออกมา
เป็นที่ทราบกันดีว่า ทุกเดือนจะมีการตกไข่เพียงแค่หนึ่งใบ หนึ่งปีก็มีแค่สิบสองใบ การนำออกมาหลายใบในครั้งเดียวแบบนี้ แค่คิดก็รู้แล้วว่าเป็นการนำไข่ออกมาก่อน จะต้องสร้างผลกระทบต่อร่างกายของผู้หญิงอย่างแน่นอน
เธอเห็นกรณีศึกษาหนึ่งในอินเทอร์เน็ต มีผู้หญิงที่ต้องการเป็นคุณแม่คนหนึ่ง เพื่อที่จะทำเด็กหลอดแก้วได้นำไข่ออกมาล่วงหน้าทั้งหมดหกใบ ทำไปสองครั้ง ร่างกายถูกฉีดยามากกว่าพันครั้ง และที่ยากที่สุดก็คือตั้งครรภ์ได้สี่เดือน ทารกในครรภ์ก็หยุดการเจริญเติบโต จึงจำเป็นต้องนำเด็กออก
แค่คิดก็รู้แล้วว่าหญิงตั้งครรภ์คนนั้นจะสิ้นหวังมากแค่ไหน
ตลอดกระบวนการนี้ทั้งทรมานและเจ็บปวด ส่งผลกระทบต่อจิตใจเป็นอย่างมาก
ถ้าหากว่าราบรื่น เพียงครั้งสองครั้งก็อาจจะประสบความสำเร็จได้
แต่ก็มีคนที่ตลอดชีวิตไม่ประสบความสำเร็จเช่นกัน สุดท้ายแล้วก็ทำได้เพียงแค่ล้มเลิกไป
เธอเลื่อนหน้าจอต่อไป
“ดูอะไรหรือคะ”
ซางหยูถามยิ้มๆ
หลินซินเหยียนเงยหน้า “คุณมาได้อย่างไรน่ะ”
ซางหยูนั่งลงที่ข้างเตียง พลางเอ่ยว่า “เผยซวนไปทำงานนอกสถานที่ค่ะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรเลยมาเยี่ยมคุณ”
“ทำงานนอกสถานที่?” หลินซินเหยียนกลับตะลึง
“ดูเหมือนว่าเบื้องบนจะเลื่อนตำแหน่งให้เขา แต่ต้องให้เขาไปทำงานที่ต่างเมืองสองเดือน หลังจากนี้ค่อยย้ายกลับมารับตำแหน่งผู้บัญชาการ”
เสิ่นเผยซวนไม่ให้เธอพูด
เธอรู้ว่าฐานะแบบนี้ของเสิ่นเผยซวน เธอต้องรอบคอบและระมัดระวัง ไม่อาจพูดจาส่งเดชได้
เบื้องบนมีความคิดเช่นนี้ แต่ก็ยังไม่ได้เข้ารับตำแหน่งจริงๆ ดังนั้นจึงไม่ให้เธอพูดออกไป
แต่กับหลินซินเหยียนนั้นไม่เป็นไร ความสัมพันธ์ของพวกเขาสนิทกันขนาดนี้
หลินซินเหยียนเข้าใจแล้ว จึงเอ่ยว่า “น่าจะไปเรียนรู้สินะ”
ซางหยูพูด “ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจค่ะ”
เธอมองแท็บเล็ตในมือหลินซินเหยียนแวบหนึ่ง เมื่อเห็นเนื้อหาที่ดูอยู่ว่าคืออะไรแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณถึงดูสิ่งนี้ล่ะคะ”
มีลูกตั้งสามคนแล้ว น่าจะไม่จำเป็นต้อง……
ในไม่ช้าเธอก็รู้สึกได้โดยจิตใต้สำนึกว่า นี่อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เธอทำความเข้าใจเพื่อตัวเอง แต่เป็นเพราะฉินยาต้องการจะทำเด็กหลอดแก้ว เธอกำลังค้นหาความรู้ที่เกี่ยวข้อง
“เฮ้อ” ซางหยูรู้ว่าฉินยาจะต้องพบกับความลำบากมาก
หลินซินเหยียนปิดแท็บเล็ต วางไว้บนโต๊ะแล้วมองมาที่เธอ “คุณถอนหายใจทำไม ฉันเห็นว่าคุณก็รักใคร่กลมเกลียวกับเผยซวนดีมาก”
ซางหยูก้มหน้า รู้สึกเขินอายเล็กน้อย “ก็ดีค่ะ”
“เผยซวนเขามีความเป็นผู้ใหญ่และมีจิตใจที่หนักแน่นมั่นคง เป็นผู้ชายที่คุ้มค่ากับการฝากตัวเองไปตลอดชีวิต เธอต้องดูแลเขาดีๆ” หลินซินเหยียนเอ่ยยิ้มๆ
“แน่นอนค่ะ” ซางหยูรู้แล้ว
เสิ่นเผยซวนเป็นคนประเภทที่หลินซินเหยียนพูดถึง
“หม่ามี๊!” มีเสียงลอยมาก่อนที่ตัวคนจะมาถึงทางด้านนอก
เสียงนี้แค่ได้ยินก็รู้ว่าคือลูกสาว
หลินซินเหยียนมองไปที่ประตู ในไม่ช้าจงเหยียนซีก็วิ่งเข้ามา พาดตัวอยู่ที่ข้างเตียงและเอ่ยทักทายซางหยู “คุณน้าซางหยู”
ซางหยูยื่นมือไปลูบศีรษะเธอ
ไม่รู้ว่าใครถักผมให้เธอ สวยและเหมาะสมกับเธอมาก เหมือนกับเจ้าหญิงน้อยๆองค์หนึ่ง
“หม่ามี๊ พวกเราเห็นน้องชายแล้วค่ะ ทำไมเขาถึงหน้าตาไม่เหมือนหนูกับพี่ชายล่ะคะ” ในความทรงจำของจงเหยียนซี เด็กคนนั้นตัวเล็ก ผิวก็แดงเล็กน้อย อีกทั้งยังมีรอยยับย่น ไม่น่ารักเลยแม้แต่น้อย
“หม่ามี๊ คุณหมออุ้มให้พวกเราดูผิดคนหรือเปล่าคะ” จงเหยียนซีรู้สึกว่าพวกเขาทั้งครอบครัวล้วนหน้าตาดี น้องชายก็ต้องดูดีด้วยถึงจะถูก
“ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะจ๊ะ” หลินซินเหยียนถามลูกสาว
“เขาหน้าตาน่าเกลียดนี่คะ”
หลินซินเหยียน “……”
ซางหยูหัวเราะเสียงเบา รู้สึกว่าเธอน่าสนุก
“เขายังเล็ก ยังไม่โต หนูหน้าตาสวยขนาดนี้ น้องชายไม่มีทางน่าเกลียดหรอกจ้ะ” ซางหยูอธิบายให้เธอฟัง
“จริงหรือคะ” จงเหยียนซีเอ่ยด้วยท่าทางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ตอนที่ลูกเพิ่งเกิดก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน” หลินซินเหยียนเอ่ย
จงเหยียนซี “……”
เธอไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดขนาดนั้นสักหน่อย ตอนอยู่ที่โรงเรียน เธอเป็นที่ชื่นชอบที่สุดของคุณครู
“หม่ามี๊อุ้มหนูหน่อยค่ะ” จงเหยียนซีปีนขึ้นไปบนเตียง นานแล้วที่ไม่ได้ถูกเธออุ้ม คราวนี้จึงออดอ้อนต่อหน้าหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนบอกว่าไม่อุ้ม
หน้าอกเธอแค่แตะโดนก็เจ็บ
ไม่สามารถอุ้มเธอได้
“เด็กดี รอหม่ามี๊กลับบ้านแล้วจะอุ้มหนูนะจ๊ะ”
จงเหยียนซีเบะปาก กระพริบตาปริบๆด้วยความน้อยใจ “หม่ามี๊ หม่ามี๊มีน้องชายแล้วจะไม่ต้องการหนูกับพี่ชายหรือเปล่าคะ”
“อืม หม่ามี๊ไม่ต้องการหนูแล้ว ตัวแค่นิดเดียว ทั้งวันคิดแต่เรื่องที่ไม่มีประโยชน์” หลินซินเหยียนหยิกใบหน้ารูปไข่ของลูกสาว
“หม่ามี๊หยิกหนูเจ็บแล้ว” จงเหยียนซีร้องเสียงดังไม่หยุด
ความจริงแล้วก็ไม่ได้เจ็บมากเท่าไร
เธอแค่แกล้งร้องเสียงดังเท่านั้น
ซางหยูอุ้มเธอขึ้นมา “พวกเราไปเล่นข้างนอกกัน ให้หม่ามี๊หนูพักผ่อนสักหน่อย”
จงเหยียนซีกอดคอเธอ ท่าทางไร้เดียงสา “คุณน้าซางหยู คุณน้าจะมีลูกกับคุณอาเสิ่นไหมคะ”
