พอมาถึงหน้าประตูห้องเสิ่นเผยซวนก็เปิดประตู ซางหยูยืนอยู่ข้างหลังเขา โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอสั่นขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเป็น หวางทิงเสว่ที่โทรมา เธอจึงกดรับสายทันที
“ซางหยู เธอจะกลับมาตอนไหน” ซางหยูเอาของใช้ประจำวันไปไว้ที่หอ ซางหยูบอกว่าเธอจะไปอยู่ในหอพักสักสองสามวัน
ซางหยูเดินเข้าไปในห้อง แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสิ่นเผยซวน โดยที่เสิ่นเผยซวนเองก็กำลังมองมาที่เธอเช่นกัน เธอเม้มปากแล้วพูดกระซิบกระซาบ “คืนนี้ฉันไม่กลับไปแล้ว”
“ทำไมล่ะ?” หวางทิงเสว่ไม่รู้ว่าเสิ่นเผยซวนกลับมาแล้ว ก่อนหน้านี้ซางหยูพูดว่าเสิ่นเผยซวนเดินทางไปทำธุรกิจข้างนอก ช่วงนี้เขาไม่ได้อยู่ที่บ้าน
ซางหยูกระซิบพูดกับเธอ “สามีของฉันกลับมาแล้ว”
“อ๋อ” หวางทิงเสว่ขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนเธอแล้ว”
พูดจบเธอก็กดวางสาย แล้วนั่งลงบนเตียงในหอพัก เธออิจฉาซางหยูมาก อีกฝ่ายยังเรียนไม่จบก็ได้พบผู้ชายที่ดีแล้วได้แต่งงานแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็มีฐานะทางสังคมดี แวดวงสังคมของเธอก็มีแต่พวกคนรวย ของขวัญที่พวกเขามอบให้ซางหยูแค่ยื่นให้ก็ราคาหมื่นขึ้นไปแล้ว
เธอถอนหายใจ เรื่องบางเรื่องเธออิจฉาไปก็ไม่ได้อะไร ได้แต่พึ่งความพยายามของตัวเอง
ซางหยูกดวางสาย แล้วเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เสิ่นเผยซวนถามเธอ “ใครโทรมาหาคุณเหรอ”
ซางหยูเดินไปที่โต๊ะแล้วเทน้ำใส่แก้ว ก่อนจะพูดว่า “เพื่อนร่วมชั้นค่ะ”
หลังจากพูดจบเธอก็ยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วเห็นเสิ่นเผยซวนยืนมองตัวเองอยู่ที่เดิม เธอยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเอง “มีอะไรติดหน้าฉันเหรอคะ”
เสิ่นเผยซวนยังคงนิ่งเงียบ
ซางหยูเห็นเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของเสิ่นเผยซวนในตะกร้าเสื้อผ้าจึงหยิบเสื้อผ้าใส่ไว้ในเครื่องซักผ้า สามีของคนอื่นกลับมาจากการเดินทางไปทำธุระอาจจะมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้ภรรยาบ้าง แต่เขากลับมีแค่เสื้อผ้าที่สกปรกเท่านั้น
เธอถอนหายใจ
พอเดินออกมากลับพบว่าเสิ่นเผยซวนยังคงมองตัวเองอยู่ เธอกะพริบตาปริบๆ “คุณไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอคะ?
เสิ่นเผยซวนนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วถามออกมาว่า “คนที่โทรหาคุณเมื่อตะกี้เป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย?”
ซางหยู “…”
นี่เขายังสงสัยกับเรื่องนี้อยู่เหรอ?
ซางหยูจงใจพูดว่า “เพื่อนร่วมชั้นของฉันไม่ใช่ว่าจะมีผู้หญิงทั้งหมด ยังมีผู้ชายด้วยนี่คะ”
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปหา “คุณอย่าเข้าไปใกล้เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นผู้ชายมากเกินไปได้ไหม”
เห็นได้ชัดว่าเสิ่นเผยซวนกำลังหึง ซางหยูก้มหน้าลงเพื่อที่จะไม่ให้เขามองเห็นสีหน้าของเธอ และพูดขึ้นมาว่า “ในชั้นเรียนไม่ใช่ว่าจะต้องติดต่อแต่กับเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิง แต่จะต้องติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายด้วยค่ะ ก็เหมือนกับคุณ คุณไม่สามารถที่จะร่วมงานกับแค่เพื่อนร่วมงานชาย แต่ต้องทำงานกับเพื่อนร่วมงานผู้หญิงหรือลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาด้วย ใช่ไหมล่ะคะ”
ที่ซางหยูพูดมาก็ถูก เขามีลูกน้องผู้หญิง และบางครั้งก็ต้องทำงานร่วมกัน “เรามีความสัมพันธ์แค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น”
ซางหยูพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ ฉันกับเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายก็เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นธรรมดาเหมือนกัน”
เสิ่นเผยซวน “…”
“คุณไม่ไปอาบน้ำ งั้นฉันขอไปอาบน้ำแล้วนะคะ ฉันง่วงอยากจะนอนแล้ว” หลังจากพูดจบ ซางหยูก็เข้าไปในห้องนอนและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อผ้า
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามาแล้วแย่งเสื้อผ้าในมือของเธอไป “รอเดี๋ยวค่อยไปอาบ”
เขาดึงซางหยูให้นั่งลงข้างเตียง แล้วให้ซางหยูนั่งลงบนตักของเขา ซางหยูนั่งบนตักของเขาอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะถามเขาว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
เสิ่นเผยซวนรีบอธิบาย “ผมมีเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิง แต่ก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น”
ซางหยูพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณค่ะ”
เสิ่นเผยซวน “…”
เขาจับมือของซางหยูมาวางไว้บนฝ่ามือ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณแตกต่างจากผม คุณอายุยังน้อย ยังไม่ได้เจอผู้คนและเรื่องราวต่างๆ มาก บางทีในอนาคตคุณอาจจะพบกับคนที่อายุเท่ากับคุณ…”
ซางหยูลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเขา “คุณกำลังเป็นห่วงฉัน หรือว่าไม่เชื่อใจฉันกันแน่คะ?”
“ไม่ใช่นะ” เสิ่นเผยซวนรีบอธิบายอย่างร้อนใจ “ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า ผมอายุเท่านี้แล้วสิ่งที่ฉันควรต้องเจอ ต้องผ่านการทดสอบ ผมล้วนแต่ผ่านมาแล้ว และจะไม่มีการสั่นคลอนตัวเองง่ายๆ ด้วย”
ซางหยูเม้มริมฝีปากของเธอแน่น ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย “ฉันไม่มีประสบการณ์มากเท่ากับคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเป็นผู้หญิงที่จิตใจรวนเรแปรเปลี่ยนง่ายที่ถูกโน้มน้าวไปได้ง่ายๆ …”
เสิ่นเผยซวนรีบปิดปากของเธอไว้ “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
“แต่คุณต้องการแสดงหมายความว่าแบบนี้ คุณรู้สึกว่าคุณมีประสบการณ์มากแล้ว ถ้าต้องเผชิญกับสิ่งล่อใจคุณสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ฉันมีประสบการณ์น้อย ถ้าต้องเผชิญกับการล่อลวงในอนาคตฉันอาจจะหักหลังคุณได้”
เสิ่นเผยซวนไม่ได้ปฏิเสธ ยังไงซางหยูก็ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย ในอนาคตถ้าได้ทำงานเธออาจจะได้เจอกับผู้ชายที่อายุเท่ากับเธอและการศึกษาที่เท่ากัน ในใจเขาจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ทำให้เขาไม่คิดมากไม่ได้
เหมือนที่หลินซินเหยียนพูดไว้ ซางหยูอายุยังน้อยอีกทั้งยังหน้าตาสวย ถ้าเธอได้เจอผู้ชายที่เหมาะสมกว่าเขาล่ะ
“คุณไม่เชื่อใจฉัน แล้วมาแต่งงานกับฉันทำไม!” ซางหยูหอบหายใจ โกรธจนบุ่มบ่ามพูดออกไป “ฉันจะไปหาผู้ชายที่เหมาะสมกับฉันตอนนี้เลย”
หลังจากพูดจบเธอก็ก้าวออกไปเลย เสิ่นเผยซวนรีบดึงเธอเข้ามากอดไว้ ซางหยูพยายามดิ้นไม่หยุด เธอทุบหน้าอกของเขาอย่างโกรธเคือง “ไม่เชื่อใจฉัน แล้วทำไมต้องแต่งงานกับฉันด้วย ทำไม!?”
เธอร้องไห้พร้อมกับตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“ผมผิดไปแล้ว” เสิ่นเผยซวนช่วยเธอปาดน้ำตาออก “ผมเชื่อคุณ เชื่อคุณ คุณเป็นเด็กดีมาก”
ซางหยูพูดพึมพำทั้งน้ำตา “ทั้งๆ ที่คุณเริ่มไม่ไว้ใจฉันแล้ว”
“ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจคุณ แต่ผมไม่มีความมั่นใจในตัวเอง” เสิ่นเผยซวนพูดเสียงเบา
ซางหยูหยุดดิ้นแล้วมองหน้าเขา “คุณยอดเยี่ยมมากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มั่นใจคะ? ”
เสิ่นเผยซวนยิ้มอย่างอ่อนใจ “ก็พวกเราอายุต่างกันมากใช่ไหมล่ะ?”
“แต่คุณไม่ได้แก่นะคะ” ซางหยูจับใบหน้าของเขาไว้ ไม่ว่าจะมองอย่างยังไงก็ดูดีมาก เธอเงยหน้าขึ้นไปจูบคางของเขา “อุตส่าห์ได้กลับมาบ้านทั้งที ยังจะทะเลาะกับฉันอีก”
เสิ่นเผยซวนก้มหน้าลงมองหน้าเธอ ส่วนซางหยูเองก็เงยหน้าขึ้นมองเขาเช่นกัน “ต่อไปนี้พวกเราจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วนะคะ เราจะต้องเชื่อใจกันและกัน ตกลงไหมคะ?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่ท้ายทอยของเธอดึงเธอซบไว้ในอ้อมกอดของเขา “ครั้งนี้เป็นผมเองที่ไม่ดี ต่อไปนี้ผมจะพยายามให้มากกว่านี้”
ซางหยูยกยิ้ม ดวงตาของเธอยังมีน้ำตาเกาะอยู่เล็กน้อย เธอจึงเอาแก้มถูกับหน้าอกของเขา “คุณจากไปเกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว…”
