แต่ในขณะนี้เอง มือที่ยกขึ้นของซ่งหย่าซินก็ถูกคนจับเอาไว้ เธอนึกว่าเป็นแฟนของตัวเองก็เลยพูดดุกลับไป“คุณจับมือฉัน……”ทำไม
คำพูดที่เหลือยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นคนที่จับไม่ใช่แฟนของตัวเอง แต่เป็นเสิ่นเผยซวน สีหน้าของเธอก็ซีดขาวทันที“คุณ คุณมาโผล่ที่นี่ได้ไง?”
เสิ่นเผยซวนกระชากมือของเธอที่จับซางหยูไว้ออกอย่างแรง ซ่งหย่าซินตัวเซแทบจะล้มลงไป
“ผมเห็นแก่หน้าของผู้บัญชาการซ่งมาโดยตลอด เลยไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่น่าเกลียดที่คุณทำเหล่านี้ แต่คุณดันไม่กลับเนื้อกลับตัว ได้ ถ้าอย่างนั้นวันนั้นก็คงต้องเรียกผู้บัญชาการซ่งมาพูดกันดีๆสักหน่อยแล้ว”เสิ่นเผยซวนสีหน้าเคร่งขรึม แววตาแฝงไปด้วยความโกรธเคืองที่เห็นได้ยาก เห็นได้ชัดว่าถูกซ่งหย่าซินมาสะกิดต่อมเข้าให้แล้ว
ซ่งหย่าซินค้ำกำแพง พูดปากแข็ง“คุณอย่าเอาพ่อของฉันมาขู่ฉันซะให้ยากเลย”
“คุณดูแล้วกันว่าผมขู่คุณหรือเปล่า คุณไม่เอาหน้าเอาตาเองแล้วผมจะต้องปกปิดให้คุณไปทำไมอีก?”เสิ่นเผยซวนล้วงมือถือออกมา หาเบอร์ของผู้บัญชาการซ่ง ซ่งหย่าซินพอเห็นว่าเสิ่นเผยซวนจะโทรศัพท์ไปจริงๆ ก็เข้ามาแย่งมือถือมาจากเขาทันที“ฉันไม่อนุญาตให้คุณโทรศัพท์”
ซ่งหย่าซินรู้ว่าเสิ่นเผยซวนเป็นคนที่มีความจงรักภักดีมาโดยตลอด เคารพพ่อของเธอมากๆ ไม่เคยพูดเรื่องของตนเองออกไปเลย เพราะเห็นแก่หน้าของพ่อ เมื่อตะกี้เธอนึกว่าเสิ่นเผยซวนแค่จะขู่เธอเท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะโทรไปจริงๆ
เธอลืมไปแล้ว ตราบใดที่เป็นคน ก็มักจะมีขีดจำกัดที่ไปแตะต้องไม่ได้อยู่
“อย่าลืมล่ะ ว่าพ่อฉันเป็นคนเลื่อนขั้นคุณขึ้นมา ถ้าไม่ได้รับการแนะนำจากเขา คุณก็ไม่มีวันนี้หรอก คิดจะใช้ประโยชน์แล้วถีบหัวส่งอย่างนั้นเหรอ?”ซ่งหย่าซินจ้องมองเสิ่นเผยซวน“คุณมันก็แค่นี้แหละ ผิวหน้าแสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ จริงๆแล้วก็ไม่พ้นไอ้คนเจ้าชู้ดีๆนี่เอง คุณหาผู้หญิงที่เด็กขนาดนี้มา ถ้าไม่ใช่หื่นกระหายในร่างกายของเธอ…..”
“เพี๊ยะ！”
เธอพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้าไปหนึ่งที เส้นเลือดที่ตาเธอแดงกล่ำ ไม่อยากจะเชื่อ“นี่คุณ คุณตบฉันอย่างนั้นเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนสายตาน่ากลัว“ผมสั่งสอนคุณแทนพ่อของคุณก็เท่านั้น ถ้าวันนี้ผู้บัญชาการซ่งอยู่ด้วย เกรงว่าจะต้องเสียใจที่เกิดลูกสาวแบบคุณออกมาแน่นอน！”
ซ่งหย่าซินโกรธจนหายใจรุนแรง“ไอ้คนเนรคุณ！”
พูดพลางเธอก็พุ่งเข้าไปจะตบเสิ่นเผยซวน ในตอนนี้เธอไม่มีสติสัมปชัญญะแล้วแม้แต่นิดเดียว แล้วก็ไม่สนหน้าตาแล้วด้วย ท่าทางก็คือผู้หญิงใจหยาบไร้เหตุผลคนหนึ่งนี่เอง
ตอนนี้เสิ่นเผยซวนมีทุกสิ่งที่ต้องการแล้ว ซ่งหย่าซินรู้สึกริษยาอยู่ในใจ ทั้งหมดที่ควรจะเป็นของเธอ ตอนนี้ถูกซางหยูขโมยไปจนหมด แถมยังถูกเสิ่นเผยซวนตบสั่งสอนต่อหน้าคนอื่นอีก เธอโกรธ ในใจรู้สึกไม่ยอม
เสิ่นเผยซวนไม่ได้ขยับเขยื้อน มองท่าทางที่กระโจนเข้ามาอย่างดุร้ายของเธอแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะซ่งหย่าซินตื่นตัวเกินไป สะดุดล้มลงไปที่พื้น
สภาพดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
แฟนของเธอนึกว่าเธอเป็นผู้หญิงชั้นสูง ถึงยังไงก็เป็นลูกสาวของผู้บัญชาการ หน้าตาก็ใช้ได้ ทั้งสองคนอายุเท่าๆกัน แม้ว่าทั้งสองคนจะหย่ากันแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีลูก ถือว่าเหมาะสมกัน
ที่เธอกดขี่ข่มเหงคนไป เขาก็มองแค่ว่าเนื่องจากซ่งหย่าซินถูกคนอื่นแย่งแฟนไป ในใจก็เลยรู้สึกโกรธแค้น จะพูดด่าทอคำหยาบบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติ
แต่ตอนนี้ดูสภาพแล้ว ไม่เหลือความเป็นผู้หญิงชั้นสูงเลยแม้แต่นิดเดียว ความเรียบง่ายสมเหตุสมผลไม่มีเลยสักนิด
“หย่าซิน วันนี้พวกเราไม่ต้องทานข้าวแล้ว ผมรู้สึกว่าพวกเราเข้ากันไม่ได้”พูดจบก็หันหน้าเดินจากไป
รู้สึกอับอายสภาพของซ่งหย่าซิน
ซ่งหย่าซินตอบสนองกลับมา คลานลุกขึ้นวิ่งตามไป“พวกเราคุยกันดิบดีแล้วว่าจะแต่งงานกัน เข้ากันไม่ได้ยังไง?”
ผู้ชายคนนั้นหลบเธอเหมือนเป็นโรคระบาด ขึ้นรถสตาร์ทเครื่องจากไปทันที
ซ่งหย่าซินเคาะประตูรถของเขา“คุณจอดเดี๋ยวนี้นะ！”
ผู้ชายคนนั้นไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย จากไปอย่างเด็ดขาดทันที
ซางหยูกุมมือของเสิ่นเผยซวน“พวกเราเปลี่ยนที่กันเถอะ”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า พูดขึ้น“ไปกันเถอะ ขึ้นรถกัน เดี๋ยวผมค่อยโทรศัพท์ไปบอกเอง”
เขาประคองซางหยูขึ้นไปบนรถ กลัวว่าซ่งหย่าซินจะมาหาเรื่องอีก
เข้าไปในรถเขาก็สตาร์ทเครื่องขับออกไป จากนั้นก็โทรศัพท์ ให้จงจิ่งห้าวกับซูจ้านไม่ต้องมาแล้ว
ในเวลานี้ถ้าคิดจะจองที่ที่เงียบสงบ มันก็ดึกมากแล้ว หลินซินเหยียนก็พูดขึ้น ไปวิลล่า ที่นั่นค่อนข้างเงียบ แถมมีพร้อมทุกอย่างด้วย ให้ร้านอาหารมาส่งของกินก็ได้แล้ว
สถานที่กว้างขวางแถมเงียบสงบ
เสิ่นเผยซวนบอกว่าก็ได้
ดังนั้นเขาจึงขับรถมุ่งตรงไปยังวิลล่า
“คุณไปเจอเธอได้ยังไง?”เสิ่นเผยซวนพูดถามขึ้น
ซางหยูตอบ“พอฉันได้รับข้อความจากคุณก็ไปเลยทันที รู้ว่าคุณยังไม่มา ฉันก็เลยรอคุณข้างนอก เธอคงจะมากินข้าวล่ะมั้ง ก็เลยเจอกัน พอเจอฉันก็หาเรื่องตอแยไม่ยอมปล่อย”
เธอก็หมดหนทางเหมือนกัน
เสิ่นเผยซวนหันมองมา พร้อมกับถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ซางหยูส่ายหัว“คุณมาได้ทันเวลาพอดี”
ในตอนนี้เสิ่นเผยซวนเห็นที่ข้อมือของเธอ มีรอยแดง ซ่งหย่าซินความคิดชั่วร้าย ตอนที่จับข้อมือของเธอ จงใจใช้เล็บจิกลงไปที่ผิวหนังตรงข้อมือของเธอ ที่ข้อมือเป็นรอยเล็บจิกเป็นแถบ แอบมีเลือดซึมอยู่
เสิ่นเผยซวนเอามือของเธอมา ซางหยูดึงออก ก่อนจะพูดยิ้มๆ“ไม่เป็นไร”
มันไม่ใช่แผลใหญ่อะไรอยู่แล้ว เธอไม่อยากให้เสิ่นเผยซวนต้องมาเป็นห่วงเพราะเรื่องเล็กแค่นี้ เขาเองก็งานยุ่งอยู่แล้ว ไม่อยากทำให้เขาต้องลำบากมากขึ้นไปอีก
เสิ่นเผยซวนเม้มปาก สีหน้าเคร่งขรึม“คราวหลังถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก โทรหาผมเลยนะ”
ซางหยูพูดยิ้มๆ“ค่ะ”
แม้ว่าเธออายุไม่มาก แต่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างเป็นอย่างดี ยิ่งเธอเข้าใจดีมากแค่ไหน เสิ่นเผยซวนก็จะยิ่งรู้สึกละอายใจต่อเธอมากเท่านั้น
ถึงยังไงซ่งหย่าซินหาเรื่องซางหยูก็เพราะว่าเขา
“ซางหยู ขอโทษนะ”
ซางหยูเข้ามาซบที่ไหล่ของเขา“พวกเรามีลูกกันแล้ว คุณยังไม่ได้ทำอะไรก็บอกขอโทษแล้ว ต่อไปถ้าเกิดลูกคลอดออกมา ไม่หัวเราะเยาะคุณแย่เลยเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนหันสายตามองท้องของเธอ แววตาเป็นประกาย สีหน้าดูตื่นเต้นดีใจอย่างยากที่จะมองออก
เขาจะได้เป็น……พ่อคนแล้ว
ไม่นานรถก็มาจอดที่ประตูทางเข้าวิลล่า ซูจ้านกับฉินยายืนอยู่ตรงประตูทางเข้า พวกเขาก็เพิ่งจะมาถึงเหมือนกัน พวกเขาอยู่ที่เมืองBอยู่ก่อนแล้ว เนื่องจากกลับมารับท่านย่า
แต่เดิมซูจ้านกะที่จะนัดพวกเขาออกมารวมตัวกัน เพราะพวกเขาจะกลับแล้ว เลยกะที่จะบอกกับทุกคนสักคำ ผลที่ได้กลับได้รับโทรศัพท์จากเสิ่นเผยซวนพอดี
“พวกคุณมาแล้ว”ฉินยาเห็นซางหยูกับเสิ่นเผยซวนลงจากรถ ก็พูดทักทาย
ซางหยูกับเสิ่นเผยซวนเดินเคียงไหล่กันมา“อื้อ พวกคุณก็เพิ่งถึงเหมือนกันเหรอ?”
ฉินยาพยักหน้า“อื้อ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”
“ได้”ซางหยูเข้ามาเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับฉินยา
ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนเดินตามหลังพวกเธอทั้งสองคน
“บอกว่าจะไปร้านอาหารไม่ใช่เหรอ? แล้วมาที่วิลล่าได้ยังไง?”ซูจ้านพูดถามขึ้น
เสิ่นเผยซวนพูดตอบ“เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ที่นี่สะดวกสบายกว่าในร้านอาหาร”
“คุณมีข่าวดีใช่ไหม?”แขนของซูจ้านพาดที่ไหล่ของเสิ่นเผยซวน“ดูคุณหน้าตาเปล่งปลั่ง”
