โทรติดแต่ไม่มีคนรับ
ซางหยูไม่วางสาย รอฟังอยู่แบบนี้ จนกระทั่งมีเสียงดังขึ้นมา“หมายเลขที่ทันเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง……”
เธอเอามือถือออก นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงบันได ในใจโทษตัวเองไม่น้อย รู้สึกว่าความไม่รู้ของตัวเองทำให้เกิดเรื่องแบบในวันนี้ขึ้น
โพรงจมูกเริ่มเจ็บ ตาก็เริ่มแดง
เธอก็ไม่รู้ว่านั่งไปนานเท่าไร จู่ๆโทรศัพท์ในมือของเธอก็ดังขึ้น เธอก้มหน้ามอง หน้าจอโชว์เบอร์ของเสิ่นเผยซวน“ทำไมนานมากกว่าจะรับสาย?”
ซางหยูน้ำเสียงดุ
ครั้งนี้เสิ่นเผยซวนตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว พูดถามขึ้น“โกรธเพราะว่าผมไม่ได้รับสายคุณเหรอ? โทรศัพท์วางอยู่ที่ห้องทำงาน ส่วนผมไปประชุม พอเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับ ผมก็เลยรีบโทรกลับไปหาคุณทันทีเลย”
“ฉันไม่ได้โกรธคุณ ฉันโกรธตัวฉันเอง”ซางหยูมองต่ำลง“วันนี้คุณจะกลับบ้านตอนไหน?”
“วันนี้อาจจะดึกหน่อย ตอนค่ำไม่กลับไปกินข้าวนะ มีเลี้ยงอาหารค่ำกับเพื่อร่วมงานน่ะ”เขาได้เลื่อนตำแหน่ง พวกเพื่อนร่วมงานที่ทำงานกับเขาก็เลยให้เขาเลี้ยงข้าว
จะปฏิเสธก็กะไรอยู่
“ดึกแค่ไหนฉันก็จะรอคุณ”ซางหยูเม้มปาก“คืนนี้ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น“ครับ”
“คุณไปเถอะ ฉันวางสายแล้ว”ซางหยูวางสายลง
เธอจัดการกับอารมณ์เสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นออกจากโรงพยาบาล
ช่วงค่ำ ตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงห้าทุ่ม กริ่งประตูดังขึ้น เสิ่นเผยซวนใส่เสื่อเชิ้ต ชุดเครื่องแบบพาดอยู่ที่แขนของเขา เปิดประตูเดินเข้ามา
ซางหยูนั่งขดตัวอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นก็หันไปดู ภายใต้แสงสลัวๆเห็นเสิ่นเผยซวนหน้าแดงเล็กน้อย เธอลงจากโซฟาสวมรองเท้าแตะเดินตรงเข้าไป เข้าใกล้เขา ซางหยูได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆออกมาจากตัวของเขา
ขมวดคิ้ว“คุณดื่มเหล้ามาเหรอ?”
“นิดหน่อย เพื่อนร่วมงานยุให้ผมดื่มให้ได้ ไม่ดื่มก็ไม่ได้”เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น
ซางหยูหยิบเสื้อจากมือของเขามาแขวนเอาไว้ พยุงเขานั่งลงบนโซฟา เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น“ผมไม่ได้ดื่มเยอะสักหน่อย คุณมีเรื่องอยากจะพูดกับผมไม่ใช่เหรอ?”
ซางหยูรินน้ำหนึ่งแก้วยื่นให้เขา
เสิ่นเผยซวนรับมาดื่มไปหนึ่งคำแล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะพูดถามขึ้น“คุณมีอะไรจะพูดกับผม?”
ซางหยูมองเขา
เสิ่นเผยซวนจับมือของเธอพร้อมกับพูดขึ้น“ซางหยู ผมได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว”
ถ้าเป็นปกติ ในเวลานี้ซางหยูจะต้องโถมเข้ากอดเขา แล้วพูดขึ้นอย่างด้วยความเคารพชื่นชมแน่ๆ“ยินดีด้วยนะ”
แต่ในเวลานี้เธอพูดอะไรไม่ออก
“คุณเป็นอะไรไป?”เธอที่ปกติจะมีชีวิตชีวา จู่ๆก็นิ่งเงียบ เสิ่นเผยซวนในใจรู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่สุข“ผมกลับมาดึกใช่ไหม คุณก็เลยไม่สบอารมณ์?”
ตอนนี้แค่ซางหยูรู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาก็จะนึกทบทวนทันทีว่าตัวเองมีทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ถึงทำให้เธอไม่สบอารมณ์
คิดไปคิดมา ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ตัวเองกลับบ้านดึก
ซางหยูส่ายหัว“ไม่ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นก็เพราะว่าผมดื่มเหล้า? เพื่อนร่วมงาน……”
“เผยซวน”จู่ๆซางหยูก็พูดตัดบทของเขา“……ฉัน ฉัน……”
แต่เดิมมันเป็นเรื่องที่ควรจะดีใจมีความสุข ตอนนี้ถูกเธอทำซะจนวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด
“คุณเป็นอะไร?”เสิ่นเผยซวนยื่นมือออกไปโอบเธอไว้
ซางหยูซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ถ้าฉันทำผิดไป คุณจะยกโทษให้ฉันไหม?”
“อื้อ”เสิ่นเผยซวนจูบลงที่หน้าผากของเธอ
“ฉัน……ฉันมีแล้ว”ซางหยูรวบรวมความกล้า
“อื้อ”เสิ่นเผยซวนถามขึ้นมาทีหลัง“มีอะไรเหรอ?”
ซางหยูคว้าชายเสื้อของเขา“ฉัน ฉันมีลูกของคุณแล้ว”
ร่างกายของเสิ่นเผยซวนชะงักแข็งทื่อไปทันที ราวกับว่าไม่ค่อยเข้าใจคำพูดอย่างลึกซึ้งเท่าไร แล้วก็ยากที่จะใช้ความรู้สึกสุขใจดีใจมาอธิบายอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน
ลูกกระเดือกของเขาขยับ พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไรกัน?”
วินาทีต่อมาเขาก็กอดซางหยูไว้แน่น ดีใจจนพูดลิ้นพันกัน“ซางหยู ผมดีใจสุดๆไปเลย”
ดีใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา
“ฮือๆ……”จู่ๆซางหยูก็ร้องไห้ออกมาในอ้อมกอดของเขา
เสิ่นเผยซวนตกใจ“คุณร้องไห้ทำไม?”
พูดพลางก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ
ซางหยูยิ่งร้องหนักขึ้นไปอีก พูดสะอึกสะอื้น“ฉันกินยาเข้าไปแล้ว”
เสิ่นเผยซวนสับสนมึนงง“คุณกินยาอะไร?”
ซางหยูมองเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยน้ำตา“ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง รู้สึกไม่สบาย ฉันก็เลยไปที่คลินิกเล็กๆแห่งหนึ่ง หมอบอกว่ากระเพาะอักเสบ ก็เลยจ่ายยาให้ฉันมาหนึ่งกล่อง ฉันกินเข้าไป กินไปหนึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นจะดีขึ้น ฉันก็เลยไปหาหมอที่โรงพยาบาล พอตรวจหมอก็บอกว่าตั้งครรภ์ แต่เพราะว่ากินยาเข้าไปแล้ว……”
เสิ่นเผยซวนสูดหายใจลึกๆสองที พยายามสงบจิตสงบใจ“ไม่สบายแล้วทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาลใหญ่ๆ?”
“ฉันไม่ชอบยุ่งยาก……”
เสิ่นเผยซวนจู่ๆก็ลุกขึ้นมา ข่าวดีและร้ายมาเร็วเกินไป เขาปรับอารมณ์ไม่ทัน เขาที่ปกติจะนิ่งขรึม ในตอนนี้กำลังเดินไปมาอยู่หน้าโซฟาด้วยความใจร้อนกระวนกระวาย ซางหยูนึกว่าเขาโกรธ น้ำตาร่วงหล่น
ตัวก็สั่นกระส่าย พูดด้วยน้ำครวญคราง“ความผิดของฉันเอง”
เสิ่นเผยซวนมองไปยังเธอ เห็นเธอร้องไห้เสียใจ นั่งกลับลงไปที่โซฟากอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอด“ไม่เป็นไรๆ ไม่โทษคุณๆ”
เธอยังเด็ก เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำผิดพลาด
“โทษฉัน”ซางหยูจะโทษตัวเองให้ได้
“พรุ่งนี้พวกเราไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ดูว่าหมอจะบอกว่าอะไร”เสิ่นเผยซวนเช็ดน้ำตาให้เธอ“ไม่ต้องร้องแล้วนะ”
