ซางหยูก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย แม้ว่าอายที่จะพูด แต่ทุกคนก็รู้ว่า นี่เป็นการยอมรับโดยปริยาย
หลินซินเหยียนเอ่ยปากพูดก่อน “ขอแสดงความยินดีด้วยนะ”
ฉินยายังดึงสติกลับมาไม่ได้ และสักพักจึงค่อยแสดงความยินดี หลินซินเหยียนเป็นแม่ของลูกสามคนแล้ว และตอนนี้ซางหยูก็มีลูกแล้ว
มีเพียงเธอกับซูจ้านไม่มี เธอหันไปมองซูจ้าน เห็นเสิ่นเผยซวนเป็นพ่อคนแล้ว อยากดูว่าเขาจะแสดงสีหน้าแบบไหน
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของซูจ้านนั้นนิ่งสงบมาก อันที่จริง เมื่อเขาได้ยินมันเป็นครั้งแรก เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พูดให้ถูกคือ ‘อิจฉา’
“อิจฉา” ทั้งสามคน มีแต่เขามีลูกไม่ได้
แต่ในไม่ช้าเขาก็คิดได้ว่า นี่คือชีวิตของเขา ไม่มีอะไรน่าอิจฉาหรือริษยา ถ้าไม่มีลูก เขาก็สามารถใช้ชีวิตโลกของคนสองคนกับฉินยา นอกจากนี้ ยุคนี้มี DINK มากมาย เขาไม่มีลูกก็ไม่เห็นเป็นอะไร
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่สามารถปล่อยให้ฉินยาเห็นว่าอารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร เขารู้ ความเซนซิทีฟของฉินยาเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงคำนึงถึงความรู้สึกของฉินยามากกว่าเดิม
ในเวลานี้ เขายิ้มอย่างสดใส และพูดติดตลกว่า “วันนี้ถือว่าเสิ่นเผยซวนมีโชคสองชั้นเลย อาชีพการงานของเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และครอบครัวของเขามีความสุข ตอนนี้ครอบครัวกำลังจะเป็นสามคน ช่างเป็นผู้ชนะในชีวิตจริงๆ กับสิ่งเหล่านี้ ผมต้องขอแสดงความยินดีกับเขา ”
ซูจ้านลุกขึ้นหยิบแก้วอีกใบมาวางไว้หน้าเสิ่นเผยซวน เทเหล้าเต็มแก้ว เดิมทีเสิ่นเผยซวนมีแก้วหนึ่งแก้ว บวกกับแก้วของซางหยู ตอนนี้ซูจ้านเทให้เขาอีกแก้ว รวมเป็นทั้งหมด สามแก้ว ซูจ้านหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา “ผมหนึ่งแก้ว คุณสามแก้ว”
เสิ่นเผยซวนเงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณแก้วเดียว ผมต้องสามแก้วด้วย?”
ซูจ้านมองเขาอย่างเย็นชา “ทำไม คุณมีโชคสองชั้น คุณไม่ควรดื่มสามแก้วหรือ?ผมอวยพรอย่างจริงใจ คุณไม่รับมันไว้หรือ?
เสิ่นเผยซวน”…”
นี่มันเหตุผลบ้าๆอะไรกัน?
ได้ เขาเถียงไม่ไหวซูจ้าน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดื่มเท่านั้น
ซูจ้านชนแก้วกับเสิ่นเผยซวนดื่มไปหนึ่งคำ เสิ่นเผยซวนดื่มเสร็จ ครั้งที่สองที่ชนแก้ว ซูจ้านดื่มแค่หนึ่งคำอีกครั้ง เสิ่นเผยซวนดื่มไปอีกแก้ว และครั้งที่สามที่ชนแก้วกัน ซูจ้านดื่มที่เหลือหมดแล้วเสิ่นเผยซวนก็ดื่มแก้วสุดท้ายจนหมด
วางแก้วลง ซูจ้านขยันขันมาก ยุ่งกับการเติมแก้วที่สามของเสิ่นเผยซวน และพูดกับจงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนว่า “วันนี้เป็นวันดีของเสิ่นเผยซวน พวกคุณควรแสดงความยินดีนะ”
เสิ่นเผยซวนเหลือบมองแก้วเหล้าที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วจ้องไปที่ซูจ้าน”อย่าให้ผมมีโอกาสนะ”
ซูจ้านยิ้ม “คาดว่าคุณคงไม่มีโอกาส อยากเล่นงานผม รอชาติหน้านะ”
“ระวังรักสนุกทุกข์ถนัดนะ”
“หากชีวิตมีอุปสรรคเก้าเก้าแปดสิบเอดอย่าง งั้นผมก็คงพ้นทุกข์แล้ว ที่เหลือก็เป็นวันที่ดี มีคำกล่าวที่ว่า ขมขื่นก่อนค่อยหวานทีหลัง ผมได้ผ่านทุกข์ทั้งปวงแล้ว และต่อจากนี้ผมจะมีชีวิตที่ดี” ซูจ้านเทแก้วให้ตัวเอง หยิบมันขึ้นมาแล้วชนแก้วของฉินยา “เราสองคนดื่มกันหนึ่งแก้ว”
ฉินยาเหลือบมองเขา ยกริมฝีปากขึ้นและดื่มกับเขา
ซูจ้านวางแก้วลงมองไปที่หลินซินเหยียน”พี่สะใภ้ คุณรีบแสดงความยินดีกับเขาสิ เป็นโอกาสหายากที่จะยัดให้เขาดื่มแล้วเขายังปฏิเสธไม่ได้ มิฉะนั้น พลาดโอกาสนี้ไปก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ”
หลินซินเหยียนหัวเราะและกล่าว “ใช่ ปกติเผยซวนเป็นคนหนักแน่น แม้ความรักจะมาช้าไปหน่อย แต่ได้เจอคนที่ใช่ ตอนนี้เก็บเกี่ยวได้ทั้งความรักและการงานหน้าที่ เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมยินดี”
เธอหยิบแก้วขึ้นมาและมองที่เสิ่นเผยซวน”ฉันขอแสดงความยินดีกับคุณ”
เสิ่นเผยซวนหยิบแก้วขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ “พี่สะใภ้ ทำไมคุณก็…”
“อย่าพูดเหลวไหล ดื่มเลย ดื่มเร็วๆ” ซูจ้านจับก้นแก้วของเขาแล้วเทลงไปในปากของเขา
ทำให้ทุกคนหัวเราะเสียงดัง
มื้ออาหารนี้จบลงด้วยดี แต่เสิ่นเผยซวนดื่มมากเกินไป หลินซินเหยียนดื่มกับเขา จงจิ่งห้าวดื่มกับเขา และซูจ้านกล่าวว่า “ผมคิดว่าผมต้องบอกกับคุณ ผมแสดงความยินดีกับคุณด้วยความจริงใจ ขอแสดงความยินดีกับคุณอีกครั้ง”
เพราะแบบนี้ เสิ่นเผยซวนดื่มไปอีกสามแก้ว ดังนั้นเขาจึงดื่มมากเกินไป
หลังจากเรียกคนบริการขับให้มา ซูจ้านและฉินยาจะอยู่ช่วยหลินซินเหยียนทำความสะอาด แต่หลินซินเหยียนให้พวกเขากลับไป
“มันดึกมากแล้ว คุณทำคนเดียวเมื่อไหร่จะทำเสร็จ” ฉินยากำลังจะเริ่ม หลินซินเหยียนเอามือของเธอออก “อย่าเลย กลับไปกับซูจ้านเถอะ พวกนี้ฉันเก็บกวาดหน่อยแล้วเอาออกไปทิ้ง ไม่มีอะไรให้ล้างมากนัก คุณว่าอยากกลับเมืองCไม่ใช่เหรอ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“โอเค” หลินซินเหยียนพูดขนาดนี้แล้ว และเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
จงจิ่งห้าวกำลังคุยกับซูจ้านในห้องนั่งเล่น
ความหมายประมาณว่าช่าวหยุนอายุมากแล้ว ดังนั้นให้เขาดูแลให้มากหน่อย
ซูจ้านกล่าวอย่างชัดเจน
คนบริการขับรถมาแล้ว ซูจ้านและฉินยาออกไป หลินซินเหยียนเรียกพวกเขาไว้ “ฉินยา ซูจ้าน…”
“พี่สะใภ้มีอะไรหรือเปล่า?” ซูจ้านหันกลับมามอง
เดิมทีหลินซินเหยียนต้องการพูดเรื่องขอให้เขาช่วยดูแลลูกน้อยแต่เนื่องจากการป่วยของจงฉีเฟิง เธออยากให้ลูกของเธออยู่กับจงฉีเฟิง ดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องถูกเลื่อนออกไป
“ไม่มีอะไร เดินทางปลอดภัยนะ”
รอให้สิ่งต่างๆมาถึงจุดนั้นค่อยมาคุยกัน
“เข้าใจแล้ว งั้นเราไปละนะ”
หลินซินเหยียนโบกมือ “ไปกันเถอะ”
เมื่อพวกเขาไปกันหมด ทั้งวิลล่าก็เงียบลง หลินซินเหยียนกำลังเคลียร์โต๊ะและจงจิ่งห้าวก็เดินเข้ามา “ผมช่วยคุณ”
หลินซินเหยียนไม่ให้ช่วย“เดี๋ยวก็เลอะเทอะหมดหรอก”
เธอเงยหน้าขึ้น “คุณเป็นไหม?”
“สามารถเรียนรู้ได้” สีหน้าท่าทางของเขาจางๆ และไม่มีความอบอุ่นใด ตั้งแต่จงฉีเฟิงป่วย เขาก็ไม่เคยยิ้ม
หลินซินเหยียนรู้ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นจึงถอนหายใจและพูดว่า “ช่วยฉันทิ้งมันลงในถังขยะข้างนอกหน่อย”
เธอเก็บกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงในถุงขยะแล้วส่งให้จงจิ่งห้าว
ฟ้าคืนนี้มืดมาก แสงยามค่ำคืนเหมือนน้ำ
จงจิ่งห้าวกลับมาหลังจากทิ้งขยะ โต๊ะอาหารถูกเช็ดทำความสะอาดจนสะอาด หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าอ่างล้างจานเพื่อล้างแก้ว
เขาชิดเข้ามาจากด้านหลังและโอบเอวของเธอโดยไม่มีร่องรอยของเสน่ห์หาใดๆ แต่เพียงต้องการกอดเธอ
หลินซินเหยียนไม่ขยับ ปิดน้ำเล็กลง มีเพียงสายน้ำบางๆ เธอจับแก้วลงในน้ำเพื่อล้าง พร้อมกับเสียงน้ำ พูดว่า “ทิวทัศน์ของชีวิตไม่ใช่มีแค่วันที่สดใสเท่านั้น มันยังมีวันที่ฟ้าพายุฝนบุกเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ไม่ว่าจะมืดมนแค่ไหนฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ”
เธอเงยหน้าขึ้น ใกล้เกินไป คิ้วของเธอผ่านมุมตาของเขา
จงจิ่งห้าวหยิบแก้วในมือของเธอออกแล้วปิดน้ำ “นั่งคุยกับผมสักพัก”
เขาพาหลินซินเหยียนไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งบนโซฟา แสงไฟสว่างไสว ทำให้ห้องสว่างไสวเหมือนเวลากลางวัน แต่บรรยากาศที่หนักหน่วงรอบตัวพวกเขา ดูเหมือนแรงดันต่ำ ไม่ได้สว่างเพราะแสงไฟ
ในอีกด้านหนึ่ง ซางหยูและเสิ่นเผยซวนไปถึงที่บ้านของพวกเขา
เสิ่นเผยซวนดื่มมากไป และซางหยูไม่สามารถพยุงเขาไว้ได้ ชายหนุ่มที่บริการขับรถแทนเขาใจดีมากและช่วยเธอส่งเสิ่นเผยซวนเข้าไปในบ้าน
หลังจากวางเสิ่นเผยซวนไว้บนเตียงแล้ว ซางหยูก็เทน้ำหนึ่งแก้วให้เขา “ดื่มน้ำก่อนค่อยไปเถอะ”
“ไม่แล้ว” ชายหนุ่มบริการขับรถโบกมือแล้วจากไป ซางหยูเนมาปิดประตู หลังจากกลับเข้าไปในห้อง เธอเอากะละมังตักน้ำแล้ววางไว้ข้างเตียง จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าเสิ่นเผยซวน
เสิ่นเผยซวนอยู่ในความสะลึมสะลือ เขารู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังดึงเขา
