หลินซินเหยียนเปิดไฟ ใส่ไปอีกชาม จงจิ่งห้าวก็เอาไป
ในตอนบ่าย ป้าหยูและจวงจื่อจิ่นเริ่มเตรียมอาหารค่ำเรอูนียงสำหรับของวันนี้ และพวกเธอก็ได้เตรียมอาหารอร่อยๆมากมายไว้บนโต๊ะขนาดใหญ่ ตอนนี้ไม่มีใครกิน เพราะพวกเขาไม่มีใครอยากอาหาร
จงฉีเฟิงกินเกี๊ยวไปสองชิ้นที่จงจิ่งห้าวนำเข้ามาในครั้งนี้และพูดว่า “ให้…ยู่เวินเข้ามา”
จงจิ่งห้าวออกมาและเรียกเฉิงยู่เวินเข้ามา
ดวงตาของเฉิงยู่เวินเป็นสีแดง และมีความชื้นในดวงตาเล็กน้อย เธอนั่งลงที่ขอบเตียง “คุณมีอะไรจะพูด บอกฉันได้”
จงฉีเฟิงกล่าวว่า “ผมมีอะไรจะบอกคุณ… ถ้าผมจากไป คุณควรดูแลพวกเขาดีๆ”
เฉิงยู่เวินรู้ว่าเขาหมายถึงใครและพูดกับเขาว่า “ไม่ต้องกังวล ลูกชายของคุณก็เป็นลูกของ ยู่ซิ่วด้วยไม่ใช่หรือ? แน่นอนว่าภรรยาและลูกของเขาเป็นญาติของฉัน ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่ ฉันจะดูแลพวกเขาแทนคุณอย่างแน่นอน”
จงฉีเฟิงพยักหน้าเบาๆ ราวกับว่าพอใจ
“ผม…น่าจะไปหาเธอแล้ว”
เสียงของเขาอ่อนแอเป็นพิเศษ
เฉิงยู่เวินจับมือเขา ตัวสั่นอย่างอธิบายไม่ถูก พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ร้องไห้ไม่หยุด
จงฉีเฟิงดึงริมฝีปากของเขา “คุณร้องไห้ทำไม?”
เฉิงยู่เวินเช็ดหน้า ตัวเธอเองก็อายุมากแล้ว ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ พูดว่า “ฉันก็ไม่ได้อยากร้อง แต่ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้”
จงฉีเฟิงใกล้ไปแล้ว และเขาก็คิดได้ “คนเราทุกคนก็ต้องผ่านขั้นตอนนี้ไม่ใช่เหรอ?”
ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงกฎแห่งการเกิด แก่ เจ็บ ตายได้
เขาหายใจแรง ดวงตาของเขามัว แต่สมองของเขาชัดเจนเป็นพิเศษ เขาพูดว่า “จิ่งห้าว…”
เฉิงยู่เวินเข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร และรีบไปเรียกจงจิ่งห้าวมา
เมื่อจงจิ่งห้าวเดินไปที่เตียง จงฉีเฟิงสับสนอยู่ครู่หนึ่งและถามว่า “ผมง่วงนอนใช่ไหม?”
พูดคำที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุ
จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบ ดังนั้นเขาจึงมองดูอย่างเงียบๆ ดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย
ตั้งแต่เฉิงยู่ซิ่วเข้ามาในครอบครั้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและจงฉีเฟิงก็เริ่มแย่ ต่อมาเขาออกจากบ้านและไม่ค่อยกลับไป พ่อกับลูกชายพลาดเวลาไปมาก
ในชีวิตการเติบโตของเขา การไม่พอใจเป็นซักส่วนใหญ่
นี่คือสิ่งที่ทำให้เขาปวดใจมากที่สุด
เพราะสิ่งที่พลาดไปนั้นมันมาก มากเกินไป …
“ผมรู้ คุณโดดเดี่ยว…” ทันใดนั้น จงฉีเฟิงยกมือขึ้น นิ้วของเขาสั่นราวกับว่าเขากำลังจะจับอะไรบางอย่าง จงจิ่งห้าวก้มลง จับมือที่ยื่นออกไปแล้ว ฝ่ามือจับเข้าด้วยกัน
จงฉีเฟิงเสียงสั่นด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ”ตอนเด็กคุณไม่ค่อยมีช่วงเวลาที่มีความสุข ทั้งหมดเกิดจากผม….ผมไม่ควรปกปิดคุณ ปล่อยให้คุณพลาดไปมากมายขนาดนั้น ไม่ได้ใช้ชีวิตไปกับความอบอุ่นของครอบครัว”
ถ้าเขาสารภาพความลับนั้นแก่เขา ภาพสามคนในครอบครัวที่กลมกลืนกันจะเป็นอย่างไร?
เขาเป็นคนที่ทำให้เฉิงยู่ซิ่วเสียใจ และทำให้จงจิ่งห้าวเสียใจ
เขาก็เสียใจเช่นกัน
เขาถอนหายใจเล็กน้อย ความผันผวนนับไม่ถ้วนของชีวิต
ลำคอของจงจิ่งห้าวกระชับแน่นขึ้น
จงฉีเฟิงกระพริบตาและโบกมือ “เรียกเหยียนเหยียนมา ผมมีอะไรจะบอกเธอ”
จงจิ่งห้าวเรียกหลินซินเหยียนเข้ามา
เมื่อเห็นหลินซินเหยียน ใบหน้าของเขาก็ยิ้มแย้ม เขาชอบลูกสะใภ้คนนี้มากและรู้สึกวางใจในตัวเธอ “เหยียนเหยียน คุณต้องช่วยผมดูแลจิ่งห้าวละนะ”
หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างๆจงจิ่งห้าว มองมาที่เขาและพยักหน้า “ได้ค่ะ”
“คุณเป็นเด็กดี ผมวางใจ เพียงแต่ว่า… ผมรู้สึกขอโทษเขา ไม่มีความสุขกับความอบอุ่นของครอบครัวก่อนจะแต่งงานกับคุณ…”
น้ำตาของหลินซินเหยียนไหลออกจากตา เธอรีบยกมือขึ้นแล้วเช็ดออก เธอเหลือบมองที่จงจิ่งห้าวแล้วพูดว่า “เขาเป็นสามีของฉันและเป็นพ่อของลูกๆ เราคือครอบครัว ฉันจะดูแลเขาเอง และให้การสนับสนุนแก่เขา”
“ดี ดีมาก…” จงฉีเฟิงดูเหมือนจะหายใจไม่ออก หายใจหอบ หลินซินเหยียนกังวลและกลัว “พ่อ…”
รู้สึกว่าตนเองสงบพอ เมื่อเปิดปากความสะอึกสะอื้นก็เต็มล้นที่ลำคอ
แม้ว่าอารมณ์ความรู้สึกของจงจิ่งห้าวจะไม่ได้ถูกกระตุ้นมากเท่าหลินซินเหยียน แต่ร่างกายของเขาก็สั่น
ผ่านไปสองนาที เขาก็หายใจออกและพูดว่า “ผมไม่เป็นไร…”
“เสี่ยวซีเสี่ยวลุ่ยอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มาดูผมล่ะ?” ถ้าจะบอกว่ามีสิ่งใดที่เขายังปล่อยวางไม่ได้ ก็คือหลานชายสามคนนี้
พวกเขาไร้เดียงสาและมีชีวิตชีวา ชอบที่จะมาเล่นข้างกายเขา ตอนเด็กจงจิ่งห้าวไม่เคยติดเขา ดังนั้นเขาจึงมองหาตอนเด็กของลูกชายจากหลานชายของเขา
มองดูใบหน้าของจงเหยียนเฉินที่เหมือนใบหน้าตอนเด็กของจงจิ่งห้าว เขามักจะคิดว่าเขาคือจงจิ่งห้าวในวัยเด็ก และตอนนี้ที่เขามา พื่อชดเชยความสัมพันธ์ในครอบครัวที่หายไป
หลินซินเหยียนเรียกเด็กทั้งสองมาอยู่ข้างๆเธอ เธอนั่งลงต่อหน้าลูกทั้งสองและบอกกับพวกเขาว่า “คุณปู่ต้องการพบคุณสองคน เวลาที่คุณปู่พูดอะไร พวกคุณต้องตอบตกลง เข้าใจไหม?”
แน่นอนว่าจงเหยียนเฉินเข้าใจ ในบรรยากาศที่หดหู่ในปัจจุบันนี้จงเหยียนซีก็ดูเป็นผู้ใหญ่อย่างน่าประหลาดใจ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เธอยืนขึ้น พาเด็กทั้งสองเข้าไปข้างใน เดินไปข้างเตียงแล้วกอดพวกเขาไว้ที่ข้างเตียง
เมื่อเห็นเด็กสองคน จงฉีเฟิงยิ้มทันที
“เสี่ยวซี”
เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มของจงเหยียนเฉินและพูดว่า “คุณหน้าตาเหมือนพ่อของคุณ”
จงเหยียนเฉินนอนคว่ำอยู่บนเตียง “ผมหน้าตาเหมือนคุณเหมือนกัน”
จงฉีเฟิงยิ้ม
จงเหยียนซีก็นอนคว่ำเช่นกัน จับมือคุณปู่ของเธอและปล่อยให้เขาสัมผัสใบหน้าของเธอ “คุณปู่ ฉันก็เหมือนกับคุณเหมือนกัน”
จงฉีเฟิงกล่าวว่า “คุณเป็นหลานสาวของผม … แน่นอนว่าต้องเหมือนผม”
เธอยื่นมือเล็กๆออกมาแตะหน้าคุณปู่ ไม่ค่อยมีเนื้อบนใบหน้า และเขาก็ผอมลงมากระหว่างที่ป่วย
“ตั้งใจเรียนและเชื่อฟังพ่อแม่…”
“เราจะเชื่อฟังแน่นอน” เด็กทั้งสองตอบพร้อมกัน
