จงเหยียนซีรู้สึกได้ถึงสายตาของกวนจิ้ง จึงหันหน้ากลับไปมองแล้วอธิบายว่า “เพื่อนฉันคนหนึ่งค่ะ”
กวนจิ้งถาม “ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
จงเหยียนซีเกาศีรษะ แต่ยังตอบตามจริง “ผู้ชายค่ะ”
กวนจิ้งให้คนที่ตามมารออยู่นอกห้อง ส่วนตัวเขาเดินเข้ามา และถามต่อว่า “ค้างคืนที่นี่เหรอ”
จงเหยียนซีปิดประตู แล้วตอบตามความจริง “ค่ะ”
กวนจิ้งมองเธอ สีหน้าเกินความคาดหมายอย่างเห็นได้ชัด
จงเหยียนซีกุมหน้าผาก แค่เห็นสีหน้าเขาก็รู้ว่าต้องคิดไปไกลแน่นอน
“เป็นเพื่อนฉันคนหนึ่งค่ะ คือคนนั้นที่ช่วยชีวิตฉันไว้ เมื่อวานเขาอารมณ์ไม่ดี มาหาฉันเพื่อดื่มด้วย ปรากฏว่าดื่มมากไปหน่อย ฉันไม่วางใจให้เขากลับไปคนเดียว จึงให้เขาค้างที่นี่คืนนึงค่ะ” พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็ชี้ไปที่โซฟา ผ้าห่มบนนั้นเธอยังไม่ได้เก็บเลย ดูสภาพแล้วคือมีคนเคยนอน
กวนจิ้งก็รู้สึกว่าตนคิดมากไป เธอเคยเดือดร้อนจากการสูญเสียการควบคุมทางอารมณ์ จะไม่ทำเรื่องที่หุนหันพลันแล่นอีก
เขานั่งลง
จงเหยียนซีถามว่า “คุณอากวนทานข้าวหรือยังคะ”
กวนจิ้งบอกว่าทานแล้ว
“ฉันเห็นคุณพาคนมาสองคน พวกเขาเป็นใครคะ”
จงเหยียนซีถาม เวลานี้โทรศัพท์มือถือของเธอที่ว่างอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู ชื่อที่แสดงคือกู้เสียน เธอเลิกคิ้วคนคนนี้เพิ่งไปไม่ใช่หรือไง
เธอกดรับสาย
“เหยียนซีไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
ทันทีที่สายเชื่อมต่อเสียงของกู้เสียนก็ดังมาทันที
จงเหยียนซี “……….”
เธองุนงง
“กู้เสียน คุณเป็นอะไร”
“อ้อ เปล่า ไม่มีอะไร” เวลานี้กู้เสียนเดินขึ้นมาถึงชั้นนี้แล้ว เห็นคนสองคนยืนอยู่หน้าประตู ได้ยินเสียงพูดที่สงบของเธอ ไม่เหมือนว่าพบเจอกับเรื่องอะไร จึงหยั่งเชิงถามว่า “คุณจะออกมาไหม”
จงเหยียนซี “………”
“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะทำงานอยู่ในโรงแรม”
“อ๋อ ผมลืม ตอนนี้คุณอยู่ในห้องคนเดียวเหรอ”
จงเหยียนซีตรวจจับความผิดปกติได้ “กู้เสียน คุณต้องการถามอะไรกันแน่”
“ไม่มีอะไร ผมกลัวว่าคุณอยู่ในห้องคนเดียวจะเบื่อ อยากให้ผมชวนคุณไปดูหนังตอนบ่ายไหม”
“ไม่จำเป็นหรอก ฉันยังมีธุระ วางสายก่อนนะ…”
“เดี๋ยวก่อน คุณไม่เป็นไรจริงเหรอ”
“ไม่เป็น ฉันวางสายได้หรือยัง”
“อืม”
มีเสียงดังตู๊ดตู๊ดมาจากทางปลายสาย กู้เสียนยืนอยู่ตรงมุม มองดูตรงประตู ไม่ได้จากไป เขาอยากแน่ใจว่าผู้ชายที่เพิ่งเคาะประตู ไม่ได้ออกมาจากห้องของจงเหยียนซี
แบบนี้เขาถึงจะมั่นใจได้ว่าจงเหยียนซีรู้จักเขาหรือไม่
ถ้ารู้จัก เมื่อวานตอนที่เขาบอกว่าเห็น ทำไมเธอไม่บอกว่าเธอรู้จัก
ในห้อง จงเหยียนซีวางโทรศัพท์ลง
กวนจิ้งถาม “เพื่อนที่อารมณ์ไม่ดีคนนั้นของเธอเหรอ”
จงเหยียนซีตอบว่าใช่ค่ะ ขณะที่พูดเธอก้มหน้า
เพราะเธอรู้ตัวตนของกู้เสียน แต่ปิดบังทั้งสองฝ่าย
ในใจเธอยุ่งเหยิงจริงๆ ว่าต้องบอกกวนจิ้งหรือไม่
ทันใดนั้นกวนจิ้งก็พูดขึ้นว่า “เรื่องที่เธอพูดครั้งก่อน ฉันพิจารณาแล้ว”
ที่จริงคือถามจงจิ่งห้าวไป
“เรื่องที่เกี่ยวกับเจียงโม่หาน ฉันไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้ เธอคิดจะทำยังไงก็ทำได้เลยตามต้องการ อย่างไรก็ตาม สองคนที่หน้าห้อง จะอยู่ติดตามเธอที่นี่”
จงเหยียนซีแจ้งชัดแก่ใจ คำว่าพิจารณาที่กวนจิ้งบอกเมื่อคราวก่อน ความจริงคือไปถามความเห็นจากพ่อแม่ของเธอ
เฮ้…ก็แค่เพื่อศักดิ์ศรีนิดๆ หน่อยๆ ของเธอเองนะ
“ขอบคุณค่ะคุณอากวน” จงเหยียนซีพูดด้วยรอยยิ้ม
กวนจิ้งกลับไปยังธุระที่มา “เธอไปเรียกทั้งสองคนนอกห้องเข้ามา พวกเธอทำความรู้จักกันไปคร่าวๆ พวกเขาทั้งสองฝีมือไม่เลว จะอยู่ข้างกายเธอ ด้านหนึ่งเพื่อคุ้มกันเธอ อีกด้านก็สามารถช่วยเหลือเธอได้ เธอมีอะไรที่ไม่สะดวกออกหน้า สามารถเรียกพวกเขามาทำให้ได้”
จงเหยียนซีไม่มีการปฏิเสธ เพราะเธอรู้ ถ้ากวนจิ้งไม่ได้อยู่ช่วยเธอที่นี่ เช่นนั้นสองคนนี้ก็ต้องอยู่ ไม่อย่างนั้นอาจไม่เห็นด้วยที่จะให้เธออยู่แก้แค้นเจียงโม่หานที่นี่คนเดียว
เธอลุกขึ้นไปเปิดประตู
