จงเหยียนซีบอกความต้องการของเธอออกไป
ชายตรงหน้าตอบตกลงโดยไม่ลังเล เพราะเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลยจริงๆ
อีกทั้งเธอยังให้มากกว่าหลิงเวยด้วย
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือภูมิหลังของเธอนั้นมีอำนาจมากกว่าหลิงเวย ซึ่งเขาไม่กล้าเป็นปฏิปักษ์ด้วย
เพื่อความปลอดภัยของลูกน้องเขา เขาจึงคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าร่วมมือกับจงเหยียนซี คนฉลาดมักเลือกสิ่งที่ดีและมีประโยชน์ให้กับตนเอง
เขาจำเป็นต้องประเมินสถานการณ์เพื่อเดาความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น
“หลังจากนี้ก็รบกวนคุณด้วยแล้วกัน”จงเหยียนซีลุกขึ้น
“ได้เลยครับ”ชายตรงหน้าลุกขึ้นตาม“เดี๋ยวผมไปส่ง”
จงเหยียนซีไม่ปฏิเสธ
“ฉันต้องเรียกนายว่าอะไร？”จงเหยียนซีถาม
“เรียกผมว่าเฉิงเจี๋ยก็พอ”หลี่เฉิงเจี๋ยเอ่ยขึ้น
จงเหยียนซีหัวเราะออกมา
ดูเหมือนทั้งสองจะเจรจากันอย่างมีความสุข เมื่อลูกน้องที่อยู่ชั้นล่างเห็นหลี่เฉิงเจี๋ยเดินลงมาต่างก็กล่าวทักทาย“พี่เจี๋ย”
หลี่เฉิงเจี๋ยพูดแนะนำกับจงเหยียนซี“พวกเขาล้วนเป็นเพื่อนของผม”
จงเหยียนซีรู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินคำว่าเพื่อน
หลี่เฉิงเจี๋ยยิ้มออกมา“ลูกน้องของผม ติดตามอยู่กับผม ดังนั้นก็เลยถือว่าเป็นคนในครอบครัว”
เขาดูมีคุณธรรมมาก เพราะงั้นคนพวกนี้เลยยอมถวายชีวิตติดตามเขาสินะ
แต่เพียงแค่ไม่ได้เดินในเส้นทางที่ถูกต้อง
“ส่งถึงแค่นี้ก็พอ”จงเหยียนซียิ้มออกมา
“ได้ครับ”หลี่เฉิงเจี๋ยยืนอยู่หน้าประตู“เดินทางปลอดภัยครับคุณจง”
จงเหยียนซีพยักหน้ารับแล้วเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว กู้เสียนเปิดประตูรถให้เธอ เธอย่อตัวเข้าไปนั่งในรถ กู้เสียนวิ่งมาประจำที่ตำแหน่งคนขับ จากนั้นก็สตาร์ทรถขับออกไป
เมื่อหลี่เฉิงเจี๋ยเห็นเธอออกไปแล้วถึงปิดประตูลง
ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นจากมีดอยู่บนหน้าเดินเข้ามาถาม“ผมเห็นหัวหน้าคุยกับผู้หญิงคนนั้นมีความสุขมาก พวกเรามีงานต้องทำอีกแล้วใช่ไหมครับ？”
รอยยิ้มบนหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยเมื่อกี้หายไปแล้ว เขาพูดขึ้น“งานนี้พวกนายทำไม่ได้”
เขาต้องทำด้วยตัวเอง
เขามองไปที่พวกลูกน้องของเขา“ช่วงนี้ประพฤติตัวให้มันดีๆหน่อย ไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าออกไปข้างนอก”
“หัวหน้าวางใจได้เลย พวกเราจะอยู่ที่นี่อย่างสงบ”ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นจากมีดอยู่บนหน้าเอ่ยขึ้น
พวกที่อยู่บนโซฟาพูดตาม“ใช่ครับ หัวหน้าวางใจได้เลย พวกเรารู้ตัวว่าควรต้องทำยังไงครับ”
เขาตอบอืมออกมาแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ขณะที่เดินขึ้นไปก็กดโทรศัพท์ไปด้วย
ภายในรถ
กู้เสียนที่เงียบมาตลอด หลังจากที่ขับรถออกมาถึงได้พูดขึ้น“คุณเผยตัวตนต่อหน้าเขาได้ยังไง？คุณพึ่งเจอเขาเอง ไม่กลัวว่าเขาจะทรยศคุณเหรอ？”
จงเหยียนซีเอาหัวพิงกระจกรถไว้พร้อมกับมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกที่เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เขาไม่ทำหรอก เพราะเขากำลังกังวล”
กังวลในตัวตนของเธอ กังวลเรื่องภูมิหลังของเธอ สิ่งที่เธอไม่อยากให้ใครรู้ แต่เกรงว่าแค่เริ่มคนก็รู้แล้ว
ทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป
“กู้เสียน นายจำได้ไหมว่าตอนแรกนายทำยังไงให้ตำรวจคิดว่าฉันตายแล้ว？”
“ผมไปขอให้คนแก้ไขดีเอ็นเอของคนตาย”กู้เสียนพูด
“นายใช้เงินเพื่อจัดการเรื่องนี้ นายรู้สึกว่ามันสามารถปิดเรื่องนี้จนแม้แต่เจียงโม่หานก็หาไม่เจอได้ไหม？”
“คุณหมายความว่า？”กู้เสียนไม่ค่อยเข้าใจมากนัก“คุณรู้สึกว่ามีคนช่วยพวกเรา ดังนั้นเรื่องนี้ก็เลยไม่รั่วไหลออกไปและปกปิดได้แม้กระทั้งทุกคนงั้นเหรอ？”
“เฮ้อ”จงเหยียนซีถอนหายใจออกมา
“ถ้าเรื่องนี้จบ……”
“ถ้าเรื่องนี้จบแล้วจะยังไง？”กู้เสียนไต่ถาม
จงเหยียนซีมองเขา“ทำไมนายถึงขี้เม้าท์จังเลย？”
“ฉันจะช่วยนายสืบเรื่องพ่อของนาย”จู่ๆจงเหยียนซีก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ดีเลย”กู้เสียนยิ้มพูดขึ้น
“แต่ว่านายต้องให้เบาะแสบางอย่างกับฉัน”ไม่งั้นเธอจะสืบหาได้ยังไง？
“ใช่แล้ว ถ้าคุณไม่พูดผมก็ลืมไปเลย ครั้งก่อนที่ผมกลับไปเยี่ยมแม่ ผมเจอรูปผู้ชายคนหนึ่งถูกซ่อนไว้ที่ตู้ข้างหัวเตียงของแม่ ผมเลยใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปไว้”กู้เสียนสีหน้าขรึมลง“ผมรู้สึกว่าอาจจะเป็นพ่อของผม”
“เหมือนนายไหม？”
กู้เสียนส่ายหน้า“ไม่ได้เหมือนมาก ผมค่อนข้างหน้าเหมือนแม่”
จงเหยียนซีเอี้ยวตัวมาดู“ไหนโทรศัพท์？ฉันขอดูหน่อย”
“อยู่ในกระเป๋ากางเกงของผม”กู้เสียนพูด
จงเหยียนซีหันกลับไปนั่งเหมือนเดิม“นายเอาออกมาให้ฉัน”
“คุณหยิบเอาเองสิ”กู้เสียนยิ้มพลางพูดขึ้น
จงเหยียนซี“……”
“ฉันไม่ชินกับการล้วงกระเป๋ากางเกงของคนอื่น”
กู้เสียนจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้เธอ
จงเหยียนซีรับมา“ไม่กลัวว่าฉันจะดูเรื่องส่วนตัวในโทรศัพท์นายเหรอ？”
“ผมไม่ได้มีความลับเยอะเหมือนคุณขนาดนั้น”กู้เสียนพูดเสริม“ไม่มีรหัส”
“ฉันมีความลับอะไร？”จงเหยียนซีโต้กลับ
กู้เสียนได้แต่หัวเราะออกมา
แล้วคิดในใจว่า คุณทำให้โลกทั้งใบคิดว่าคุณตายไปแล้ว แต่ที่จริงคุณยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย
นี่แหละคือความลับที่ใหญ่ที่สุด
จะไม่มีความลับได้ยังไง？！
จงเหยียนซีไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเขาอีก เธอเปิดโทรศัพท์แล้วกดเข้าไปดูที่อัลบั้มรูปที่ไม่มีรหัส
ข้างในไม่ได้มีรูปอะไรมาก มีทั้งหมดสิบรูป ส่วนมากล้วนเป็นรูปเขากับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง“รูปในอัลบั้มรูปเป็นรูปนายกับแม่ของนายเหรอ？”
“อื้ม แม่ของผมยังดูหน้าเด็กอยู่เลยใช่ไหมล่ะ？”
จงเหยียนซีพยักหน้า“ดูไม่ออกเลยว่ามีลูกชายโตขนาดนายแล้ว”
กู้เสียน“……”
ไม่นานจงเหยียนซีก็เจอรูปที่เขาถ่ายมา เธอกดเปิดดู พอเห็นในรูปแล้ว มันไม่เหมือนกับรูปที่ถ่ายจากในสตูดิโอเลย มันเหมือนกับถูกถ่ายไว้ง่ายๆด้วยโทรศัพท์มือถือ จากนั้นก็เอาไปล้างเป็นรูปภาพ
เมื่อมองไปที่ใบหน้า มันเหมือนคุณอากวนมาก
เธอเอามือท้าวคางไว้“ถ้าเกิดว่าพ่อนายมีครอบครัวแล้ว นายจะทำไง？”
“ไม่เคยคิดมาก่อนเลย”
เขาก็แค่อยากจะรู้จักคนๆนี้ เพราะงั้นจึงไม่เคยคิดจริงๆเลยว่าเขาอาจจะมีลูกพี่ลูกน้องต่างพ่อต่างแม่หรืออื่นๆ
จงเหยียนซีเอาโทรศัพท์วางไว้ที่พนักวางของตรงกลางรถ“ฉันจะช่วยนายหาเอง”
ถึงจะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เดาไว้ไนใจ แต่รูปนั้นมันเหมือนกับคุณอากวนตอนยังหนุ่มมากเกินไป
แทบจะเหมือนกันเปี๊ยบเลย！
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดส่งข้อความให้จวงเจียเหวิน
【ลูกน้อย ช่วยฉันสืบเรื่องหนึ่งสิ】
【อย่ามาเรียกฉันว่าลูกน้อยนะ！】ปลายสายท้วงขึ้น
จงเหยียนซีหัวเราะออกมา【แต่ว่าพ่อกับแม่ก็เรียกนายแบบนี้ แล้วเมื่อก่อนฉันก็เรียกแบบนี้】
【……】
【พ่อกับแม่ก็คือพ่อกับแม่ เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันโตแล้ว เพราะงั้นพี่ห้ามเรียกแบบนี้】
【เอาล่ะ ไม่เรียกก็ไม่เรียก มาคุยเรื่องจริงจังกันดีกว่า ช่วยฉันสืบหน่อยว่าคุณอากวนเคยมีแฟนมาก่อนที่จะแต่งงานไหม】
【สืบไปทำไม？】
แล้วก็มีข้อความส่งเข้ามาอีก【พี่เจอคุณอากวนแล้วเหรอ？】
เมื่อข้อความถูกส่งอีกฝ่ายก็รู้สึกเสียใจที่ส่งไปทันที ถ้าเกิดว่าเจอแล้วก็คงไม่ถามออกมา แต่ว่าถามเขาออกมาตรงๆด้วยความสงสัยแบบนี้ หรือว่าเขาจะหลุดเผยความลับออกไปแล้วนะ
เมื่อจงเหยียนซีอ่านข้อความสุดท้ายที่ส่งเข้ามา สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที
ข้อความนี้มันหมายความว่ายังไง？
คุณอากวนอยู่ที่นี่งั้นเหรอ？
ถึงแม้เธอจะไม่อยากคิดไปในทางนั้น แต่ท่าทางแบบนี้ เห็นทีเรื่องที่หล่อนต้องการจะปิดบังไว้มันได้เปิดเผยออกมาหมดแล้ว
เธอก็แค่เล่นไปตามน้ำกับหล่อน
【พี่ คือว่า……】อีกฝ่ายพยายามพูดอธิบาย
【ฉันรู้แล้วน่า ช่วยฉันสืบหน่อย】
【ค่ะ】
ตอนแรกที่เธอแต่งงานกับเจียงโม่หาน เธอไม่ได้รับการอนุญาตจากพ่อกับแม่ ทว่าต่อมาเธอยืนกรานเองว่าจะแต่งแถมยังเอาชีวิตตัวเองมาขู่ด้วย
ปัจจุบันกลายมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอไม่กล้าเผชิญหน้าเลย
เฮ้อ……
“เป็นอะไรไป？”กู้เสียนหันมามองเธอ“คุณเอาแต่ถอนหายใจอยู่ตลอด”
“ไม่มีอะไร”เธอนั่งขดตัว“กู้เสียนไปดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“ถึงจะไม่กล้า แต่ผมก็ไม่ขัดคำสั่ง ผมเลือกสถานที่ให้เอง”
จงเหยียนซีไม่พูดอะไร
สักพักรถก็มาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
จงเหยียนซีขมวดคิ้วขึ้น“ฉันอยากดื่มนะ”
กู้เสียนลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอ“ผมจะไปดื่มกับคุณ แต่ว่าต้องกินข้าวก่อน”
