กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม 948 เลี้ยงคุณได้ไหว
พอพวกเขาเข้าไปในประตู สาวใช้ที่ใส่ชุดไทยโบราณก็เดินเข้ามา แล้วรับหมวกที่ซงเก้นยื่นให้
“ไปเอาน้ำแข็งมาที่” ซงเก้นเอ่ยสั่ง อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
แม่บ้านตอบรับด้วยความเคารพ แล้วเดินถอยหลังไป
จงเหยียนซีรู้สึกรบกวนพวกเขามาก แล้วพูดว่า “วันนี้ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ”
ซงเก้นช่วยพยุงเธอนั่งลงบนโซฟา “ที่จริงแล้ว ผมรู้จักพ่อของคุณ”
เธอเงยหน้าขึ้น
ซงเก้นไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด “ผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ได้ค่ะ” จงเหยียนซีรู้สึกว่าเธอรบกวนพวกเขามาก เธอก็อายที่จะขอเรื่องอื่น เธอไม่อยากที่จะทำให้ผู้อื่นลำบากใจ
เด็กสาวนั่งเกยคางอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเธอ แล้วมองเธออย่างละเอียด
“ทำไมถึงมองฉันแบบนี้ล่ะจ๊ะ” จงเหยียนซีเหลือบมองขึ้นไปชั้นบน “แม่ของหนูอยู่ที่ไหนเหรอ”
เด็กสาวยกยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวของเธอ “คุณช่วยเป็นแม่ของหนูเกอะค่ะ”
ใบหน้าของจงเหยียนชีตกใจจนหน้าซีด ไม่กลัวคนแปลกหน้าก็ช่างเถอะ ยังจะให้คนอื่นเป็นแม่ไม่เลือก หรือว่าสมองจะมีปัญหา
แต่เธอก็ดูปกตินี่นา อีกทั้งยังฉลาดมากด้วย
เด็กสาวยกมือขึ้นซี้ แล้วพูดอย่างลึกลับว่า “ผู้ชายคนนั้นไม่มีภรรยา”
จงเหยียนซีมองตามนิ้วของเธอไป แล้วเหมือนจะเข้าใจความหมายของเธอ ยิ่งมองยิ่งสับสนมากขึ้น
พ่อของเธอไม่มีภรรยาแล้วจะมีเธอได้ยังไง?
แต่เธอไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่น จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ฉันยังไม่รู้ว่าหนูซื่ออะไร”
“หนูชื่อนียา” สาวน้อยวิ่งเข้ามาจับมือเธอไว้ “ได้ไหมคะ”
“หืม?”
“ก็ให้คุณ….”
“นียา” ในเวลานี้เอง ซงเกันก็เรียกชื่อเธอขึ้นมา จงเหยียนชีงยหน้าขึ้นมองเห็นเขาใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสแล็กสีเบจ ถอดชุดทหารที่น่ายำเกรงของเขา
ออกไป ทำให้รู้สึกไม่เคร่งครัด
มาก และดูเข้าถึงได้ง่ายขึ้น
“แซลลี่พาคุณหนูขึ้นไปอาบน้ำ” เขาเอ่ยสั่งสาวใช้
นียาไม่อยากไป แต่ก็ยังเดินตามสาวใช้ออกไปอย่างเชื่อฟัง
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
ซงเกันหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วห่อก้อนน้ำแข็งที่สาวใช้วางไว้บนโต๊ะวยผ้าขนหนู จงเหยนซีรู้เลยว่าเขากำลังจะทำอะไร จึงยกมือห้าม “ฉันทำเองค่ะ”
ซงเก้นยื่นให้โดยไม่ขัดข้อง “ถ้านียาพูดอะไรกับคุณ คุณไม่ต้องสนใจนะครับ”
จงเหยียนซีพันผ้าขนหนูรอบข้อเท้าบวม แล้วพูดว่า “ฉันไม่สนหรอกค่ะ แต่เธอ….
เจอผู้หญิงคนไหนก็พูดว่า ‘มาเป็นแม่ของหนูเถอะ?’กัน
แบบนี้มัน……
“ขอถามหน่อยได้ไหมคะ ภรรยาของคุณไม่อยู่เหรอคะ” จงเหยียนซีเอ่ยถามแฝงความหมาย
ซงเก้นเทน้ำาใส่แก้วแล้วพูดว่า “ผมยังไม่ได้แต่งงาน”
จงเหยียนซี “….
แล้วนียามาจากไหน
มีโดยไม่ได้ตั้งใจ?
แต่เขาดูสุภาพบุรุษมาก ไม่น่าจะเป็นผู้ชายที่เที่ยวเล่นข้างนอก
ไม่ใช่สิ ที่จริงแล้วคนเราไม่สามารถมองคนแค่ที่หน้าตา
บางทีเบื้องหน้าเขาอาจดูเหมือนเป็นคนดี แต่จริงๆ แล้วเขาอาจจะเป็นผู้ชายเลวเหมือนเจียงโม่หานก็ได้
และที่เมืองBในเวลานี้
ณ โรงพยาบาล
เจียงโม่หานเพิ่งได้สติขึ้นมาในห้องพักคนไข่วิไอพี
ข้างเตียงมีหมอและพยาบาลยืนล้อมรอบเตียง หนานเฉิงเองก็อยู่ด้วย
เขาเป็นคนที่ได้รับโทรศัพท์ และส่งเจียงม่หานมาที่โรงพยาบาล
ตอนนี้ฟันขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้เขาต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ขาของเขาได้นับบาดเจ็บ ต้องการผ่าตัด หลังฝาตัดอาจต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งในการฟื้นต้ว
หลังผ่าตัด อย่างเร็วที่สุดก๊
ประมาณสามถึงห้าเดือน
แม้ว่าเขาจะมีญาติ แต่เขากับพ่อไม่ถูกกัน น้องชายต่างแม่เขาก็ไม่สนิท จะต้องมีคนในครอบครัวของเขาเนชื่อในแบบฟอร์มยินยอมการผ่าตัด
หากเป็นเหตุฉุกเฉิน หนานเฉิงสามารถเซ็นยินยอมได้ แต่เจียงโม่หานไม่เป็นนตรายถึงชีวิต ดังนั้นแบบฟอร์มยินยอมจึงต้องเป็นเขาที่เซ็นยินยอม
เจียงโม่หานเหลือบมองคราวๆ แล้วเซ็นชื่อลงไป “หนึ่งเดือน ทำให้ผมกลับมาเป็นปกติให้ได้”
คุณหมอรู้สึกลำบากใจ “การได้รับบาดเจ็บที่กระดูกใช้เวลาหนึ่งร้อยวัน เดิมที่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แค่ต้องใช้เวลาฟื้นฟู ภายในหนึ่งเดือนหายไม่ทันหรอกครับ
หนานเฉิงรู้ดีว่าทำไมเขาถึงอยากกลับมาเป็นปกติเร็วๆ จึงพูดเกลี้ยกล่อม “อันที่จริงช่วงนี้ ปล่อยให้คุณผู้หญิงสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่าครับ”
ดวงตาที่เย็นชาของเจียงโม่หานเพ่งมองไปที่อีกฝ่าย เขาไม่อยากรอ แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่อยากจะรอ!
คิดแค่อยากตามหาเธอกลับมาโดยเร็ว เขากลั่ว กลัวจะเสียเธอไปอีกครั้ง
เขาได้สูญเสียเธอไปครั้งหนึ่งแล้ว และเขารับรู้ได้ถึงรสชาติของการสูญเสียเธอไป
“สองเดือน”
“อย่างน้อยต้องสามเดือนครับ” คุณหมอไม่กล้าพูดโอ้อวด จึงพูดเวลาที่เขามั่นใจออกมา
“ถ้าคุณขาพิการ จะตามหาคุณผู้หญิงได้ยังไงกัน ทำการผ่าตัดรักษาสำคัญกว่าครับ” หนานเฉิงไม่กลัวสีหน้าที่เย็นชาของเขา “คุณหมอเตรียมการผ่าตัดได้
เลยครับ”
เจียงโม่หานสงบสติอารมณ์ลง “ไปสืบมาว่าเธอไปที่ไหน ฉันต้องการรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไร”
หนานเฉิงตอบ”ได้ครับ”
หนึ่งชั่วโมงต่อมา เจียงโม่หานถูกส่งไปที่ห้องผ่าตัด ในระหว่างที่ผ่าตัดมีเพียงหนานเฉิงที่ยืนเฝ้าอยู่นอกห้องผ่าตัด
แม้ว่านี่ไม่ใช่การผ่าตัดที่อันตรายถึงความเป็นความตาย แต่ว่า ทั้งที่มีญาติ แต่กลับไม่มีใครอยู่เลย ทำให้ดูโดดเดี่ยวมาก
หนานเฉิงก็หวังว่าจงเหยียนซีจะให้อภัยเจียงโมหานเหมือนกัน
รู้สึกว่าวัยเด็กของเจียงโม่หานทำให้เขาลำบากถึงขนาดนี้ ถ้าหลังจากแม่ของเขาเสียชีวิต พ่อของเขาจะให้ความรักความเอาใจใสต่อเขา คงจะไม่ทำให้เขา
คิดถึงความอบอุ่นของแม่ตลอด
เวลาแบบนี้ เขาถึงได้ต้องการล้างแค้นให้แม่ของเขามาตลอด และถูกความแค้นบังตา
หนานเฉิงรู้เพียงว่าเจียงโม่หานต้องการง้อจงเหยียนซีให้กลับมา แต่เขาไม่รู้ถึงความเจ็บปวดของ เจียงโม่หาน
เขาไม่เพียงแต่ทำร้ายคนที่เขารักเท่านั้น แต่ยังฆ่าลูกของตัวเองไปด้วย
ภายในท้องฟ้าเดียวกัน แตกต่างที่ประเทศ และสถานที่
จงเหยียนซีนอนอยู่บนเตียง ห้องพักสะอาดมาก แต่อาจเป็นเพราะที่นี่มียุง เตียงนอนจึงคลุมด้วยมุ้งที่อ่อนนุ่ม
ร่างกายของเธอเหนื่อยล้าเต็มที่ แต่ไม่ทำให้เธอง่วงมาก แม้ว่าเธอจะง่วงนอนก็นอนไม่หลับ
คลิ๊ก! ลูกบิดประตูถูกเปิดออก นียาผลักประตูเข้าไปพร้อมกับลูกสุนัขในอ้อมกอด “คุณหลับอยู่หรือเปล่าคะ”
จงเหยียนซีพูด “ยังจ๊ะ”
เธอปิดประตูแล้ววิ่งเข้าไป ก่อนจะปีนขึ้นไปบนเตียง มองมาที่เธอแล้วพูดว่า “หนูก็นอนไม่หลับเหมือนกันค่ะ”
จงเหยียนซียกยิ้ม แล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอ เด็กสาวคนนี้น่ารักมากเกินไปแล้ว แม้ว่าจะคุ้นเคยกับคนแปลกหน้าไม่ดีเอามากๆก็เถอะ
“ลืมแนะนำให้คุณรู้จักไปเลยค่ะ มันชื่อโตราห์”
นียาชี้ไปที่ลูกสุนัข
จงเหยียนซีพูดว่า “หนูตั้งชื่อให้เหรอจ๊ะ”
นียาพยักหน้าอย่างแรง แล้วถาม “น่าฟังไหมคะ?”
จงเหยียนซีพูด “น่าฟังมากจ๊ะ”
เพราะมันไม่เลวจริงๆ
“เรื่องที่หนูพูดกับคุณ คุณคิดทบทวนหรือยังคะ” นียาพูดประโยคที่ซงเก้นขัดจังหวะไป แล้วพูดอีกครั้งว่า “มาเป็นแม่ของหนูได้ไหมคะ”
จงเหยียนซี “…
“ฉันดูยังเด็กมาก ฉันเป็นแม่หนูไม่ได้หรอกจะ อีกอย่างฉันเพิ่งได้เจอคุณพ่อของหนูเป็นครั้งแรกด้วย” จงเหยียนซีคิดในใจ ผู้ชายคนนี้ช่างไร้ความรับผิดชอบ
จริงๆ ในเมื่อมีลูกแล้วก็น่าจะ
แต่งงานกับแม่ของลูกด้วย ถึงแม้จะไม่ชอบ แต่ก็น่าจะคิดถึงลูกบ้าง
ไม่อย่างนั้นเด็กจะเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ นิสัยของเธอมีแนวโน้มที่จะบกพร่อง
แล้วอีกอย่าง เธอรู้สึกว่าตอนนี้นียาก็มีความบกพร่อง ไม่เช่นนั้นจะเจอผู้หญิงคนหนึ่งจะให้เป็นแม่ได้ยังไง
นียาพูดอย่างจริงจัง “ฉันเห็นว่าคุณยังสาวและสวยถึงยอมให้เป็นแม่ของหนู คนที่อยากเป็นแม่ของหนูมีเยอะมาก แต่หนูไม่ชอบพ่อของหนูก็ไม่ชอบเหมือน
กัน”
เธอเม้ปาก “เจอกันครั้งแรกแล้วยังไงล่ะ พ่อของหนูไม่หล่อเหรอ เขาหล่อมาก หนูพูดแนะนำให้คุณรู้จัก แล้วคุณก็คุ้นเคยกับเขาแล้ว เขาชื่อซงเกัน มูติชา ปี
นี้อายยี่สิบเก้าปี ทุกคนต่างก็เรียกเขาอย่างเคารพว่ามาร์ควิส มูติชา มีสมบัติมากมาย สามารถดูแลคุณได้”
มูติชาเป็นตำแหน่ง คนส่วนใหญ่นึกว่าเป็นนามสกุลของเขา
จงเหยียนซี “…”
