หนานเฉิงมองไปทางเจียงโย่เซียน “คุณยืนยันแบบนี้ ทำไมผมถึงคิดว่าพวกคุณกำลังวางแผนอะไรอยู่ในใจ”
“คุณอย่ามองว่าคนอื่นจะมีแต่ความชั่วร้ายเต็มท้องไปหมดแบบนี้สิ” เจียงโเชียนแทบระเบิดอารมณ์ออกมา เขาสงสัยจริงๆ ว่าที่ เจียงโม่หานไม่ชอบพวกเขา จะเป็นเพราะคนคนนี้คอยยุยง
ดูสิ่งที่เขาพูดออกมาสิ มันจงใจใส่ร้ายพวกเขาซัดๆ
อยากแก้ไขความสมพันธ์กับเจียงโม่หาน ให้ดีขึ้น ในสายตาของอีกฝ่ายกลับกลายเป็นมีแผนการไม่ดี
“ฉันไม่ได้คิดอะไรลึกลับซับซ้อนแบบนาย” เจียงโย่เชียนยิ้มเยาะ
หนานเฉิงเรียกรปภ
เจียงโม่เชียนดึงตัวหนานเฉิงไว้ “คุณเป็นสุนัขหรือไง เอาแต่เรียกรปภตลอดเลย”
“โปรดหลีกทางด้วยครับ” หนานเฉิงมองไปที่เขา แต่เขาไม่ขยับ “ทางที่ดีคุณหลีกทางซะ ไม่อย่างนั้นผมจะฟ้องว่าคุณจงใจทำร้ายคนอื่น”
เจียงโย่เชียน “…”
เจียงโม่หานพูดด้วยเสียงทุ้ม “พอได้แล้ว” เขามองขึ้นไปทางเจียงโเซียน “กลับไปบอกพ่อแม่ของนาย ว่าระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”
“ไม่ได้นะครับ” เจียงโย่เซียนรีบปล่อยหนานเฉิง แล้วนั่งยองๆ ตรงหน้าเจียงโม่หาน ก่อนจะพูดว่า “แม่ของผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ท่านเคยทำไม่ดีกับคุณไว้มาก ฉันรู้ แต่คนที่เคย
ทำความผิดแล้วสำนึกผิดไม่ควรได้รับการให้อภัยเลยเหรอครับ?”
คำพูดของเขาทำให้เจียงโม่หาน เริ่มสั่นคลอน คนที่เคยทำความผิดแล้วสำนึกผิดไม่ควรได้รับการให้อภัยเลยหรือไงอย่างนั้นเหรอ?
เขานึกถึงความผิดที่เขาเคยทำลงไป
จงเหยียนซีจะเป็นเหมือนเขา ไม่ยอมให้อภัย หรือแม้แต่จะให้โอกาสเขาได้ชดใช้หรือเปล่า?
“ให้โอกาสพวกเราสักครั้ง ครอบครัวของเราปรองดองกัน ไม่ดีเหรอครับ” เยงโเชียนเห็นสีหน้าที่เริ่มคล้อยตามของเขาจึงรีบพูดต่อ
“ถ้าคุณยอมกลับไปกับผม ฉันสัญญาว่าถ้าคุณไม่พอใจ ฉันจะไม่มาปรากฎตัวต่อหน้าคุณอีก” เจียงโย่เซียนพูดอย่างจริงใจ
เจียงโม่หานมองไปที่เขาสักพัก แล้วพูดออกมาว่า “ตกลง”
หนานเฉิงมองไปทางเจียงโม่หานอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ประธานเจียงครับ …
เจียงโม่หานยกมือขึ้นห้าม “ไม่ต้องพูดแล้วหนานเฉิง นายกลับไปก่อนเถอะ”
เขาอยากให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง
เจียงโย่เซียนยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณ ผมช่วยเข็นคุณขึ้นรถเองครับ”
หนานเฉิงช่วยตั้งที่เหยียบขึ้น จนสามารถดันรถเข็นขึ้นบนรถได้
“ประธานเจียงติดต่อผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”
เจียงโม่หานพยักหน้า
เจียงโย่เชียนปิดประตูรถ แล้ตะโกนบอกหนานเฉิง “อย่าคิดว่าบนโลกนี้มีคุณเป็นคนดีคนเดียวในโลก ถึงแม้เราจะไม่ได้เกิดจากแม่คนเดียวกัน แต่เรามีพ่อคนเดียวกัน ฉันจะ
ทำร้ายเขาหรือไง”
หนานเฉิงไม่สนใจเขา ก่อนจะหันหลังเดินไป
เจียงโย่เชียนขึ้นนั่งบนรถ
เขาคาดเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะสตาร์ทรถ แล้วพูด “แม่สำนึกผิดแล้วจริงๆ วันนี้เธอให้ผมมาหาคุณ เพราะอยากจะเคลียร์ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นกับคุณ และอยากขอโทษคุณใน
สิ่งที่เธอทำกับคุณในอดีต”
สีหน้าของเจียงโม่หานยังคงเรียบนิ่ง สำหรับเรื่องในอดีต เขาไม่คิดจะเอาเรื่องอะไรพวกเขาแล้ว เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา อาจเป็นเพราะตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตด้วยกันมา
เขาไม่มีความทรงจำดีๆ เลย
ความทรงจำทั้งหมดมีแต่เรื่องไม่ดี
เจียงโย่เซียนสาบานว่าจะทำตามที่เขาสัญญา “ครั้งนี้ โปรดเชื่อผมเถอะ เราต้องการที่จะคืนดีกับคุณจริงๆ”
ในตอนแรกเขาไม่เต็มใจมา แต่ซิวหมิงเยี่ยนขอร้องเขา บอกว่าเธออยากจะขอโทษเจียงโม่หานอย่างจริงใจ จึงขอให้เจียงโม่หานกลับมา
“แม่ของผมออกไปซื้อของตั้งแต่ตอนเช้าเพื่อทำอาหารเยอะมาก บอกว่าเธอจะลงมือทำอาหารเอง” เจียงโเชียนพูดเองเออเองโดยไม่คำนึงว่าเจียงโม่หานจะอยากฟังหรือเปล่า
เจียงโม่หานไม่ตอบกลับ เขาไม่เชื่อว่าชิวหมิงเยี่ยนจะกลับใจได้จริงๆ
เหตุผลที่ซิวหมิงเยี่ยนแสร้งทำดีกับเขา คงเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลในครั้งที่แล้ว เธอไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลย ครั้งนี้ เธอยังคงอยากให้เจียงโยเซียนได้ไป
ทำงานที่บริษัท
เขาอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับเธอมาหลายปี เธอเป็นคนแบบไหนเจียงโม่หานรู้ดีกว่าลูกชายแท้ๆ ของเธออีก
ที่จริงแล้ว เขาไม่ต้องการความหวังดีของชิวหมิงเยี่ยน เขาไม่อยากได้ความรู้สึกผิดของผู้หญิงคนนี้ด้วย
ที่ตอบรับคำขอของเจียงโเชียนเพราะตัวเขาเอง
เขาทำร้ายจิตใจของจงเหยียนช็ ต้องสูญเสียลูกไป เพราะตัวเขาเอง เขาต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
นอกจากนี้ยังเป็นเพราะเจียงโย่เชียนด้วย
เจียงโย่เซียนถึงแม้จะเหลวแหลกไปบ้าง แต่เขาไม่ได้มีประสงค์ร้ายเหมือนซิวหมิงเยี่ยนเรื่องนี้เขารู้ดี ที่ไม่สนิทกับเขาเป็นเพราะเขาเป็นลูกชายของชิวหมิงเยี่ยนล้วนๆ
ไม่นานรถก็หยุดลง
เจียงโย่เซียนลงจากรถและเดินไปที่ประตูรถด้านหลัง “ผมช่วยยกคุณลงจากรถครับ”
เขาขึ้นมายกรถเข็น
“หมอบอกเมื่อไหร่จะหายดีครับ”
“อีกสองเดือน” เจียงโม่หานตอบ
“จะมีอาการแทรกซ้อนทีหลั่งไหมครับ?” เจียงโย่เชียนถามอีกครั้ง
เขาเป็นห่วงจากใจจริง
เจียงโม่หานตอบสั้น ๆ “ไม่มี”
“งั้นก็ดีแล้ว คุณมีอะไรจะให้ผมช่วยทำบอกมาได้เลยนะครับ ขอแค่เป็นเรื่องที่ผมทำได้ ผมไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน” เจียงโเซียนพูด จากนั้นเขาก็พูดเสริมขึ้นมา “ผมไม่ต้องการ
อะไรจากคุณ ทำจากความบริสุทธิ์ทั้งหมด …
“ฉันรู้ ไม่จำเป็นต้องอธิบาย” เจียงโม่หานพูดขัดขึ้นมา “นายไม่มีงานที่จริงจังทำ จะปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่เอาไหน ไม่ตั้งใจเรียน ไม่มีวุฒิการศึกษาหางานไม่ง่ายขนาดนั้น” เจียงโย่เซียนเข็นเขาเข้าบ้าน “ผมยังอยากเที่ยวเล่นอีกสองปี”
“ถ้านายเต็มใจ ฉันจะส่งนายไปเรียนต่างประเทศ” เขาใช้น้ำเสียงของพี่ชายพูดโดยไม่รู้ตัว “นายไม่เด็กแล้ว ถ้าเที่ยวเล่นอีกชาตินี้นายจะจบไม่เป็นท่า ไปเรียนเถอะ”
การเปลี่ยนแปลงของเจียงโม่หานกะทันหันเกินไป ทันใดนั้นเองเจียงโเซียนผู้ชายร่างใหญ่ก็ตาแดงก่ขึ้นมาทันที เขาแสร้งทำเป็นผ่อนคลาย “ฉันยังดูเด็กอยู่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า”
เจียงโม่หานไม่ได้ขอให้เขาให้คำตอบในทันที แล้วพูดว่า “ลองเอากลับไปคิดดู”
“ได้ครับ” เจียงโย่เชียนตอบรับ
พอเดินมาถึงประตูบ้าน เจียงโม่เชียนเดินไปข้างหน้า “ผมเปิดประตูเอง”
เขาเปิดประตูบ้าน ซิวหมิงเยี่ยนที่กำลังเตรียมอาหารได้ยินทันที เธอโผล่หัวออกมาจากห้องครัวแล้วมองไปที่ประตู พอเห็นเจียงโม่หานเข็นเจียงโม่หานเข้ามา ใบหน้าของเธอเต็ม
ไปด้วยรอยยิ้มทันที เธอเดินเข้ามา “มากันแล้วเหรอจ๊ะ”
เจียงโม่หาน นิ่งเงียบ
เจียงโม่เชียนรู้ว่า เจียงโม่หานรู้สึกอึดอัดมาก จึงพูดว่า “อาหารใกล้จะเสร็จหรือยังครับ ผมหิวแล้ว”
“ลูกเป็นผีหิวโหยมาเกิดใหม่หรือไง รู้แต่เรื่องกิน ไปล้างมือ อาหารทำเสร็จแล้ว”
เจียงโย่เชียนเย็น เจียงโม่หานไปที่ห้องน้ำ
ไม่นานก็กลับมา
ชิวหมิงเยี่ยนยกอาหารจานสุดท้ายขึ้นโต๊ะ “ฉันไม่รู้ว่าถูกปากของคุณหรือเปล่า ฉันจำได้ว่าตอนเด็กคุณชอบมะเขือม่วงตุ๋นมาก ฉันก็เลยตั้งใจทำมาเป็นพิเศษ”
เธอบอกก่อนจะวางมะเขือม่วงตุ่นไว้ตรงหน้าเจียงโม่หาน
เจียงโม่หานสีหน้าเย็นชา และไม่ขยับตะเกียบของเขาเลย
ซิวหมิงเยี่ยนไม่รู้สึกอึดอัด แล้วพูดต่อ “โม่หาน น้าอยากขอโทษคุณ สำหรับเรื่องในอดีต และครั้งที่แล้วที่คุณได้รับบาดเจ็บ เราไม่ได้สนใจอาการของคุณ เอาแต่อยากได้ผล
ประโยชน์จากคุณ เป็นความผิดของฉันเอง”
หลังจากพูดจบ เธอขยิบตาให้เจียงจวิ้นสามีของเธอ ส่งสายตาให้เขาพูด
เจียงจวิ้นรู้สึกเสียหน้าต่อหน้าลูก เขาไม่ได้มีความน่ายำเกรงในฐานะพ่อเลย เขายังคงอารมณ์เสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลครั้งที่แล้วอยู่
เขายิ้มแยกเขี้ยวออกมา “ครั้งที่แล้วคำพูดของฉันอาจจะแรงไปหน่อย”
เจียงโม่หานไม่พูดอะไร
ชิวหมิงเยี่ยนรีบพูดเกลี้ยกล่อม “โม่หาน อย่าถือสาพ่อของคุณเลยนะคะ”
พอเจียงจวิ้นได้ยินว่ามันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด ดวงตาของเขาเบิกกว้างแล้วจ้องเขม็งไปที่เธอทันที
