เธอผลักจวงเจียเหวินและพูดต่อ “อย่าพลาดเวลามงคลสิ”
“พี่โอเคจริงหรอ?” จวงเจียเหวินยังคงเป็นห่วงเธอ
จงเหยียนซีขมวดคิ้ว “เธอเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมพูดจาช้ซากแบบนี้ ทำตัวให้มีความสุขหน่อยไม่ได้หรือไง?”
จวงเจียเหวิน “…..”
เขาครุ่นคิดอยู่ในใจ ก็ฉันห่วงพี่อยู่ไม่ใช่หรือไง?
“ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ”
จวงเจียเหวินโอบเสิ่นซินเหยาและหันหลังเดินจากไป เสิ่นซินเหยาดึงแขนเสื้อเขาด้วยความไม่สบายใจ “พี่สาวคุณดื่มเยอะเกินไปแล้ว ฉันเป็นห่วง……
“คุณดูสิ คุณน้าฉินยามองเราอยู่นะ แบบไม่เผยตัวน่ะ”
“ตรงไหน?”
เสิ่นซินเหยาหาฉินยาแทบไม่เจอ
“เธออยู่ตรงขวามือของห้องโถง ด้านหลังเสา” จวงเจียเหวินเห็นคุณน้าฉิน อีกทั้ง คุณน้าฉินยังขยิบตาส่งซิกให้เขาไปก่น ไม่เช่นนั้น เขาจะปล่อยให้จงเหยียนซีอยู่ที่นี่โดยปราศจากความกังวล
ได้อย่างไร?
เสิ่นซินเหยามองตาม คุณน้าฉินก็อยู่ตรงนั้นจริงๆ
“คุณคิดว่า คุณน้าฉินยาคิดอะไรอยู่?” เธอเดาต่อ “หรือว่าอยากจะจับคู่พี่สาวคุณกับซงเก้น? ”
“ผมคิดว่างั้น” จวงเจียเหวินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง
เสิ่นซินเหยาเห็นเขามีท่าทีที่แปลกไป “ทำไมหรอคะ? แบบนี้ไม่ดีหรอ? ฉันคิดว่า ซงเก้น ก็ไม่เลวนะ หน้าตาก็หล่อ หลักๆคือเรื่องครอบครัว ไม่ใช่เพราะฉันมองว่าครอบครัวเขาดีเลยอวยเขา
ขนาดนี้ คุณจำครั้งก่อนที่เราไปเยี่ยมคุณแม่ที่ประเทศไทยได้ไหมคะ เราก็เคยเจอซงเก้น คุณแม่บอกว่า ความรักใครใยดีของคุณพ่อคุณแม่ของเขานั้นดีมาก ซงเกันเติบโตมาจากครอบครัวที่เต็ม
ไปด้วยความรัก พี่สาวคุณก็เติบโตมาจากบ้านที่เต็มไปด้วยความรักเช่นกัน พวกเขาทั้งสองต่างก็มีจิตใจที่บริสุทธิ์และมีเมตตา เพียงแต่ตนนี้พี่สาวอาจจะไม่ได้มีจิตใจที่บริสุทธิ์เหมือนแต่ก่อน
ทั้งหมดเป็นความผิดของเจียงโม่หาน หรือว่าควรยกโทษให้เจียงโม่หาน ที่ไม่ได้ตกลงปลงใจกับพี่สาวคุณ?
จวงเจียเหวินมองเธอ
เสิ่นซินเหยาพูดต่อ “ไม่ใช่ว่าฉันมีอคติกับเจียงม่หาน ฉันยอมรับว่า เขาเป็นคนมีความสามารถ แต่นิสัยของเขา ไม่สิ ควรจะพูดว่าเขากับพี่สาวนั้นไม่เหมือนกันเลย อย่างแรกคือ การเติบโตจาก
สภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนกัน และนิสัยที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง คุณคิดว่านิสัยของสองคนที่ต่างกันสุดขั้แบบนี้ จะสามารถอยู่ด้วยกันได้หรอ?”
จวงเจียเหวินยู่ปาก….. “”เหยาเหยา”
“หืม?”
เขาอมยิ้ม “วันนี้เป็นวันสำคัญของเรานะ คุณพูดเรื่องของเราบ้างได้ไหมครับ?”
“เรื่องของเรามีอะไรน่าพูดหรอ?” เสิ่นซินเหยามองตาเขาปริบๆ
จวงเจียเหวิน “….
“คนโบราณกล่าวไว้ว่า เรื่องที่โชคดีในชีวิตหลักๆมีอยู่สองเรื่อง หนึ่งคือผู้สอบจอหงวน สองคือคืนแรกที่ส่งตัวเข้าหอ” จวงเจียเหวินสบตาเธอ “ตอนนี้คุณคิดว่าอะไรที่สำคัญสำหรับผมล่ะครับ?”
เสิ่นซินเหยา, ”
จวงเจียเหวินน้มตัวอุ้มเธอขึ้นมา เสิ่นซินเหยาตกใจจนเกือบจะอุทานออกมา โชคดีที่เธอปิดปากตัวเองได้ไว เพราะหากมีคนมาเห็นเข้าจะดูไม่ดีเท่าไหร่?
เธอเอามือทุบอกจวงเจียเหวินและออดอ้อนเขา “คุณรีบปล่อยฉันลงเลยนะคะ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก”
จวงเจียเหวินก้มมองดูเธอ “ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแบบถูกกฎหมายแล้ว มีคนมาเห็นแล้วจะทำไมหรือครับ?”
เสิ่นซินเหยา”……”
เสิ่นซินเหยา”.
ผู้หลักผู้ใหญ่ก็ยังอยู่นี่นา” มือไม้ของเสิ่นซินเหยาอยู่ไม่เป็นสุข เพราะเธอรู้สึกเขินอาย
“ผู้ใหญ่เขาก็ต้องผ่านช่วงเวลาแบบนี้มากันทั้งนั้นแหละ พวกเขาเข้าใจและไม่ว่าอะไรเราหรอกครับ” จวงเจียเหวินอุ้มเธอเข้าไปในลิฟต์
ในตอนนี้เองก็ไม่มีใครอยู่ในลิฟต์ จวงเจียเหวินโน้มตัวลงจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “วันนี้ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น คิดถึงแค่ผมเดียวก็พอ”
พวงแก้มทั้งสองของเสิ่นซินเหยาแดงระเรื่อ เธอซุกเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างเขินอาย “เจียเหวิน”
“ครับ?”
เสิ่นซินเหยายื่นมือไปโอบคอเขา เพื่อให้ใบหน้าเธอแนบชิดกับคอของเขา “ถ้าหาก……ฉันโดนล่วงละเมิดมา คุณจะยัง……”
“แน่นอน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เต็มใจ” จวงเจียเหวินบิดคอเล็กน้อย เพื่อให้ใบหน้าของเธอออกจากตำแหน่งคอของเขา จากนั้นก็ใช่ใบหน้าของเขามาแนบชิดกับใบหน้าของเธอ “คุณฟังฉันก่อนได้
ไหม?”
“ผมไม่ได้ฟังตรงไหน? เสิ่นซินเหยารู้สึกว่า เขานั้นช่างพิลึกกึกอ
“ผมแค่บอกว่า วันนี้ให้คุณคิดถึงแต่ผม คุณคิดอะไรน่ะ?”
ติ๊ง ตอนนี้เองประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออก
จวงเจียเหวินเดินลงมาพร้อมกับอุ้มเธอไว้
