หนานเฉิงที่อยู่ทางด้านนั้นตะลึงงันอยู่สองสามวินาที”ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
ระหว่างที่เขาขับรถเขาก็ครุ่นคิด หรือว่าหลี่เสี้ยวหุ้ยไม่ได้ทำตามที่เขาบอก ก็เลยทำให้เจียงโม่หานโกรธ?
ไม่งั้นทำไมฟังจากเสียงแล้วเขาถึงดูเหมือนจะไม่พอใจขนาดนี้ล่ะ?
ไม่นานเขาก็ขับรถมายังชุมชที่เจียงม่หานอาศัยอยู่ จึงพบว่าหลี่เสี้ยวหุ้ยยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเขาจอดรถเรียบร้อยแล้วก็ลงรถด้วยความรวดเร็ว พลางถามขึ้นว่า”เกิดอะไร
ขึ้น? ”
“คำพูดนี้ฉันน่าจะเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่า? “หลี่เสี้ยวหุ้ยเคยถูกกระทำแบบนี้ที่ไหนกัน ถูกคนไล่ออกมา มันเป็นเหยียดหยามกันชัดๆ หากแพร่งพรายออกไป เธอจะมีหน้าเจอ
ผู้คนได้ยังไงกัน?
อับอายขายหน้าที่สุด!
“คุณไม่ได้ทำตามที่ผมบอกใช่ไหม? “หนานเฉิงรู้สึกว่าหากทำตามที่เขาบอก เจียงโม่หานก็ควรที่จะมองเธอในมุมใหม่ไม่ใช่เหรอ
“ฉันก็ทำตามที่คุณบอก แต่ว่ากลับม่สมรถทำให้เขายอมรับฉันได้ แล้ยังไล่ฉันออกมาอีก คุณรู้ไหมว่ามันทำลายศักดิ์ศรีฉันมากแค่ไหน? “หลี่เสี้ยวหุ้ยโกรธจนกระหืดกระ
หอบ
“คุณรอผมอยู่ในรถก่อนนะครับ ผมขอเข้าไปดูสถานการณ์ข้างในก่อน? “หนานเฉิงปลอบใจเธอ
“ฉันเป็นคนโง่เหรอ? รอคุณอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? “หลี่เสี้ยวหุ้ยโบกมือเรียกรถ”เรื่องนี้คุณจะต้องมีคำอธิบายให้กับฉัน”
เมื่อพูดจบก็ขึ้นรถแท็กซี่แล้วเดินจากไป
หนานเฉิงถอนหายใจเอีอกหนึ่ง และก้าวเท้าเข้าไปในชุมชน
เมื่อถึงที่พักของเจียงโม่หาน เขาก็กดกริ่ง
เจียงโม่หานมาเปิดประตู
หลังจากที่นั่งลง เขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า”ผู้หญิงคนนั้นคุณให้เธอเข้ามาใช่ไหม? ”
ที่พักของเขามีเพียงหนานเฉิงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้
หนานเฉิงไม่ปฏิเสธ”ใช่ครับ”
เจียงโม่หานยกดวงตาขึ้น สายตาเย็นชาเล็กน้อย”ตรงไปตรงมาดี มีเรื่องอื่นที่อยากจะเปีดอกคุยกับผมไหม? ”
หนานเฉิงเม้มริมฝีปากไม่พูดไม่จา
เขายังไม่รู้ว่า เจียงโม่หานรู้เรื่องที่เขากับจงเหยียนซีคุยกันแล้ว
ยังคิดว่าเขายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ที่จำอะไรไม่ได้เลย
ผ่านไปนาน จึงได้เอ่ยปาก”ผมไม่มีเรื่องอะไรปิดบังคุณครับ”
“ใช่เหรอ? “เจียงโม่หานไม่เคยเย็นชากับหนานเฉิงมาก่อน”ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมคิดว่าต่อไปคุณก็ไม่ต้องติดตามผมแล้ว”
“ทำไมเหรอครับ? “หนานเฉิงตกใจจนต้องลุกขึ้นยืน
เจียงโม่หานลุกขึ้นแล้วเดินไปยังบริเวณด้านหน้าของหน้าต่าง หันหลังให้กับเขาพลางพูดขึ้นว่า”คุณทำอะไรไว้ในใจคุณน่าจะรู้ดี ไม่ต้องให้ผมบอก”
“ผมไม่ทราบจริงๆครับ”หนานเฉิงเดินเข้ามา”ผมติดตามคุณไม่ใช่แค่วันสองวัน ผมปฏิบัติต่อคุณ
“ก็เพราะว่าคุณติดตามผมมานานเกินไป ดังนั้นก็เลยทำอะไรที่เกินขอบเขต แม้แต่เรื่องส่วนตัวของผมก็ก้าวก่าย”เจียงโม่หานหันหลังกลับ ไม่เคยมีแววตาที่เย็นชาเช่นนี้มา
ก่อน”หนานเฉิง คุณคิดว่าคุณสามารถจัดการชีวิตของผมได้งั้นเหรอ”
“ผมเปล่าครับ ผมเปล่า……”
หนานเฉิงต้องการที่จะอธิบาย
แต่ว่ากลับพบว่าตนไม่สามารถอธิบายได้ สุดท้ายจึงพูดขึ้นประโยคหนึ่งว่า “สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะผมหวังดีต่อคุณ”
“คุณเป็นพ่อของผมเหรอ? “น้ำเสียงของม่หานเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ”คุณรู้เหรอว่าผมต้องการชีวิตแบบไหน? แล้วยังจะกล้าพูดอีกว่าทำไปเพราะหวังดีกับผม? ”
“ผม..
หนานเฉิงพูดไม่ออก
“สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดก็คือการที่คนอื่นเข้ามาก้าวก่ายชีวิตของผม โดยให้เหตุผลว่าทำเพราะหวังดีต่อผม หากคุณยังคงทำเช่นนี้ต่อไป อย่าหาว่าผมไม่เห็นแก่ไมตรีจิตที่มีต่อกัน
ก็แล้วกัน”
หนานเฉิงตะลึงงั้นอยู่กับที่
“คุณไปได้ยินอะไรมาเหรอครับ? “หนานเฉิงรู้สึกว่าวันนี้เจียงโม่หานแปลกไปเป็นอย่างมาก
ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลย
ราวกับเขาทราบอะไรบางอย่าง
“คุณคิดว่ายังไง? “เจียงโม่หานชี้ไปที่ของที่อยู่ในห้องครัวและบนต๊ะ”ก่อนออกไปทำความสะอาดให้เรียบร้อย ต่อไปหากผมไม่อนุญาต ห้ามพาใครเข้ามาอย่างเด็ดขาด รวมทั้ง
ตัวคุณด้วย”
หนานเฉิงพูดขึ้นว่า”ผมทราบครับ”
เขาเดินเข้าไปในห้องและนำของที่เสี้ยวหุ้ยทำเททิ้งลงไปในถังขยะ รวมทั้งนำอาหารที่เธอซื้อมาเททิ้งลงในถังขยะด้วยเช่นกัน
เจียงโม่หานยืนหันหลังให้เขา พลางมองไปยังทิวทัศน์ที่อยู่ด้านนอก”หนานเฉิง จงเหยียนซีชื่อๆนี้คุณเคยได้ยินไหม”
