จงเหยียนซีรู้สึกว่าตนเองมีปัญหาเรื่องการได้ยินไปชั่ขณะ และถามอย่างตกตะลึงว่า “อะไรนะ…คุณเพิ่งพูดอะไรออกมา?”
ซงเก้นไม่สามารถสงบความปรารถาภายในของเขาได้ หัวใจในอกซ้ายของเขายังคงเต้นแรงอย่างต่อเนื่อง แม้แต่คำพูดของเขาจะยังไม่
ชัดเจนและท่าทีสงบเหมือนปกติ แต่หัวใจของเขากลับปั่นป่วนราวกับทะเลสาบที่ไร้ซึ่งความสงบนิ่ง “ผม…ผม….”
ในเวลานั้น ไม่รู้ว่าความกล้หาญมันมาจากหน จึงสามารถจะพูดความปรารถาภายนใจของเขาออกมาไต้ แต่เมื่อเหตุผลของเขากลับ
มา และได้เผชิญหน้ากับจงเหยียนซีอย่างมิสติ เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมาเสียดื้อๆ
จงเหยียนซีหั่วเราะ “ฉันว่าฉันคงได้ยินผิดไป คุณจะพูดออกมาได้ยังไงว่าคุณต้องการจะจูบฉัน …”
ท้ายที่สุดแล้ว ซงเก้นก็ไม่ใช่คนขี้ขลาด
หัวใจของซงเก้นเต้นเร็วขึ้น เขารู้สึกหมดหนทาง อีกทั้งจิตใจยังว้าวุ่น เขาไม่รู้แล้วว่าเขากำลังทำอะไรอยู่หรือว่ากำลังจะทำอะไร “คุณ
ได้ยินถูกแล้ว”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ th.readeraz.com
จงเหยียนซีตกตะลึง
“คุณ….ว่า–”
เสียงที่ยังพูดไม่หันจบของหล่อนถูกกลืนด้วยจูบที่ต็มไปด้วยความรัก ริมฝีปากของหล่อนถูกเกาะกุมโดยริมฝีปากอุ่น ช่วงเวลาที่ได้
สัมผัสกับหล่อนหัวใจของ ซงเก้นก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
หล่อนตกใจมาก นัยน์ตาสั่นเครือ และลืมแม้กระทั่งจะโต้ตอบ
ระยะห่างมั่นใกล้กันอย่างมาก ซงเก้นสามารถเห็นแม้กระทั่งขนบนใบหน้าของเธอ และได้กลิ่นหอมจางๆ ของร่างกายเธอ จังหวะการ
หายใจของเขาก็ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับโอบรอบเอวของหล่อน จากนั้นจึงจูบอย่างอ่อนโยนและลึกล้ำ
จงเหยียนซีที่ได้สติผลักคนๆ นั้นออกไปทันที หล่อนรู้สึกส้บสนและสูญเสีย พร้อมกับถอยกลับไปสองก้าวอย่างตกใจ สร้างระยะห่า
งกับซงเก้น
ซงเก้นหน้าแดง “ผม…”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ!” จงเหยียนซีไม่รู้ว่าซงเก้นจะพูดอะไร และสรุปสั้นๆ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ต้องการที่จะฟัง
เพื่อจะได้ไม่ต้องอาย
“ฉันเข้าใจ” เธอไม่สบายใจเพราะรู้ว่าการกระทำของซงเก้นอาจจะเกี่ยวข้องกับร่างกายของเขา ถ้าภายใต้สถานการณ์ปกติ เขาจะไม่ทำ
แบบนี้
เธอยัดเสื้อผ้าบนโซฟาเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “เปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
เธอหันหลังกลับและไม่ออกไปข้างนอกในครั้งนี้ เพราะกลัวว่าเขาจะพยายามแก้ปัญหานี้ด้วยน้ำเย็นในบ้านคนเดียวอีก
“ฉันไม่ดูหรอก รีบๆ สวมมันซะ”
ซงเก้นวางเสื้อผ้าของเขาลงบนเตียง พร้อมถอดเสื้อผ้าออกแล้วพูดว่า “ผมไม่กลัวคุณเห็นหรอก”
จงเหยียนซี “…..”
