“เหยียนซี……”
ในกลุ่มควันหนา จงเหยียนซีมองเห็นเงาคนฝ่าเข้ามา
แคะๆ………..
เป็นเสียงไออย่างแรงอีกครั้ง
ซงเก้นเหลือบไปเห็นจวงจื่อจี๋นส้มอยู่บนฟื้น ขาก้ตัวลงไปอุ้มขึ้นมา วิ่งออกไปข้างนอก ด้านนอกได้ว่างเปล่าไปนานแล้ว คนขับรถ
แท็กซี่ที่เกรงว่าจะหาเรื่องใส่ตัว ได้ขับรถจากไปแล้ว
เขาวางจวงจื่อจิ่นลงบนผืนหญ้าที่ค่อนข้างจะปลอดภัย โทร120 110 แล้วก็วิ่งเข้ไปข้างในอีกครั้ง ไฟลุกโชกโชน กลิ่นเผาไหม้รุนแรง
คุ้มไปในอากาศ
จงเหยี่ยนซีถูกไฟใหญ่ล้อมรอบ เธอถูกควันสำลักจนใกล้จะหมดสติแล้ว ยังมีสติสุดท้ายเหลืออยู่ เพราะว่าเธอเห็นคุณยายถูกช่วยออก
ไปแล้ว เพียงแต่เห็นไม่ซัดเจนว่าเป็นใคร
เธอฝืนทนจนสติสุดท้าย อยากจะดูว่าใครเป็นคนช่วยคุณยายของเธอ
“เหยียนซี….. ซงเก้นพุ่งเข้ามาจากเปลวไฟข้างนอกโดยไม่คำนึงถึงอันตราย
ลำคอของจงเหยียนซีถูกไฟสำลักจนพูดไม่ออกแล้ว ใบหน้าก็ถูกย่างจนแดงก่ำ เธอลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง เห็นคนตรงหน้าซัดเจนแล้ว
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ th.readeraz.com
กระตุกริมฝีปากยิ้มเล็กน้อยออกเสียงแหบแห้งไม่ชัดมาสองคำ”เป็น…..คุณ”
ซงเก้นพบว่าสิ่งที่มัดเธอไว้ไม่ใช่เชื่อกธรรมดาที่เขาจะใช้ไฟเผาให้ขาดด้ สิ่งที่มัดจงเหยียนซีไว้คือโซ่เหล็ก
นี่เป็นเรื่องที่ยากมาก
เขาตบไปที่หน้าของจงเหยียนซีเบาๆ”ไม่ต้องกลัว ผมจะช่วยคุณออกไปอย่างแน่นอน”
จงเหยียนซีอาริมฝีปากที่แห้งกร้าน พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า”ไม่ต้อง…..สนใจฉัน คุณรีบไป”
“ผมจะไม่ทิ้งคุณไโดยไม่สนใจ”เขาฝ่าออกไปจากกองไฟ ไปหาสิ่งของที่สามารถมาทำให้โซ่เหล็กขาดได้
แต่ว่าที่นี่ไม่มีอุปกรณ์ที่สามารถจะทำให้โซ่เหล็กขาดได้ ขณะที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ก็เห็นในโพรงหญ้า มีเหล็กเส้นที่เต็มไปด้วย
สนิมหนึ่งเส้น ยาวประมาณหนึ่งเมตร เขาเก็บขึ้นมา แล้ววิ่งเข้าไปข้างใน
สติเพียงน้อยนิดที่เหลืออยู่ประคับประคองให้จงเหยนซียังไม่สลบไป เธอรู้ว่า ตัวเองอาจจะไม่มีชีวิตแล้ว”ไม่ต้องฝ่าอันตราย…….เพื่อ
ฉัน”
ซงเก้นไม่ได้สนใจเธอ แต่พยายามทำให้ซ่เหล็กขาดด้วยเหล็กเส้น แต่มันไม่ง่ายเลย
“รีบไป ! “น้ำเสียงของเธอแหบแห้งมาก ราวกับเสียงจากเครื่องสูบลมเก่าๆ
ซงเก้นหยุดไปครู่หนึ่ง มือที่สกปรกของเขา จับไปที่แก้มของจงเหยียนชี ด้วยสายตาลุมลึก”ผมคิดว่าเคารพการเลือกของคุณเป็นสิ่งที่ดี
กับคุณ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมอาจจะผิด บ่อยครั้งที่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ จะมองเรื่องบางอย่างไม่ชัดเจนว่าสิ่งไหนดีกับตัวเอง ”
ลูกกระเดือกของเขาขึ้นลง พูดต่อว่า”ผมชอบคุณจริงๆ คุณจะยอมรับผมไหม? ”
จงเหยียนซีเงยหน้ามองดูเขา ในรูม่านตาของเขา มีภาพสะท้อนสภาพของตัวเองในเวลานี้ และยังมีไฟลุกโชนข้างหลังของเธอ ช่าง
ชัดเจนและอบอุ่น
ในใจของเธอหวั่นไหว แต่ก็รู้สถานการณ์ของตัวเองในขณะนี้
ซงเก้นกอดเธอไว้ เขาไม่ได้จะฉวยโอกาสเวลาที่คนอื่นอยู่ในอันตราย แต่เวลาที่เขาไม่อาจจะช่วยเธอได้ ในใจก็มีความคิดหนึ่งแวบผ่าน
หากว่าเธอตาย ตัวเองจะเสียใจหรือไม่
คำตอบคือ มี
ยังไม่พยายามเลย ก็ยอมแพ้แล้ว สำหรับเขาถือว่าน่าเสียใจ
เขาไม่ต้องการให้ชีวิตในอนาคต ทุกครั้งที่นึกถึงขึ้นมา ก็จะเสียใจ
เพราะฉะนั้นเขาอยากจะสู้เพื่อมั่นสักครั้ง
เขาก้มไปที่ข้างหูของเธอ “เรายังสามารถมีชีวิตออกไปได้ ผมหวังว่า ในโลกใบนี้ คุณจะอยู่ดูด้วยกันกับผม เดินไปด้วยกัน ดิไหม? ”
บางทีเวลานี้จิตใจของจงเหยืยนซี ถูกซงกันกระตุ้น และบางที่อาจจะ เป็นเพราะอยู่ในอันตราย เขายังสามารถกอดตัวเองแล้วพูดค่นี้
ออกมา เพียงพอที่จะแสดงว่าเขาไม่ได้เสแสรั่ง
“……..ตกลง”
เธอพูดออกมาหนึ่งคำอย่างยากลำบาก
ทั้งๆที่กำลังเผชิญกับความตาย มีอ้อมกอดที่แข็งแรง กอดตัวเองไว้ ความตายก็กลายเป็นไม่ได้น่ากล้วขนาดนั้นแล้ว
