ตอนที่ 71
ไม่เช่นนั้น เพียงแค่เธอคิดก็รู้สึกอึดอัดแล้ว
จันวิภาได้ยินคำตอบของปาณี ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ดู เหมือนว่าร่างกายของเขายังไม่ดีขึ้นสินะ ไม่ได้การละ ฉัน ต้องไปต้มยาให้เขา…..”
ถ้าเกิดว่าธามนิธิยังเป็นแบบนี้ต่อไป มีลูกไม่ได้ พ่อแม่คง
กังวลแทบแย่
ตั้งแต่เขาเกิดเรื่อง จันวิภาพี่สาวคนนี้ ก็ไม่มีเวลาไหนเลย
ที่ไม่เป็นห่วงเขา
ปาณีมองไปยังจันวิภา ไม่รู้จะพูดต่ออย่างไร
จ่าจันวิภาก็จ้องมองปาณีอย่างจริงจัง “ปาณี เรื่องอาของ เธอ เธอรู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”
เพราะได้ฟังคลิปเสียงเมื่อครู่ พบว่าปาณีรู้เรื่องทั้งหมด แล้ว เธอจึงตัดสินใจคุยกับปาณีสักหน่อย
“ค่ะ” ปาณีรู้ว่าเธอหมายถึงเรื่องที่ธามนิธิได้รับบาดเจ็บ
จันวิภาพูดว่า “ก่อนหน้านี้ธามนิธิได้รับบาดเจ็บตอนเข้า กรม ดังนั้น… เรื่องมีลูกอาจจะยากนิดหน่อย”
“หนูทราบค่ะ”
จันวิภาจ้องหน้าปาณี ลองใจเธอว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ รังเกียจเขาเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”
” คำพูดของจันวิภา ทำให้ปาณีอึ้งไปชั่วขณะ “จะเป็น ไปได้ยังไงคะ? คุณดีกับหนูขนาดนี้ เขาก็ไม่ได้อยากให้มัน เป็นแบบนี้สักหน่อย”
ได้ยินปาณีพูดเช่นนี้จันวิภาก็เบาใจ ก้อนหินอันหนักหน่วง ในใจวางลงได้สักที “เธอพูดแบบนี้ พี่ก็วางใจแล้ว”
กลัวมากที่ปาณีจะกลายเป็นนลินคนที่สอง หนีไปเพราะ เรื่องนี้อีก
จันวิภาพูดว่า “อ้อ ใช่แล้ว พี่มีเรื่องอยากให้เธอช่วย
หน่อย”
“ช่วย?” ปาณีไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูด
ตัวเองอยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชนี้ ไม่เคยช่วยอะไรได้เลย
“ธามนิธิไม่ค่อยฟังพี่เท่าไหร่ แต่พี่พบว่าเวลาเธอพูดอะไร เขามักจะให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ดังนั้น เดี๋ยวพอพี่ต้มยา เสร็จแล้ว เธอช่วยเอายานี้ไปให้เขาหน่อย แล้วก็อย่าลืม เกลี้ยกล่อมเขาดื่มยานี้ด้วยล่ะ”
เกลี้ยกล่อมคุณอาดื่มยา?
ภารกิจนี้เหมือนจะค่อนข้างยากนะ
จันวิภาพดว่า “เธอให้เขาร่วมมือในการรักษาตัวให้หาย ก็ มีผลดีกับเธอด้วยเหมือนกัน เธอว่าใช่ไหม?”
ผลดี?
ปาณีรู้สึกว่าขึ้นรถผิดคันโดยไม่ได้ตั้งใจ
คำถามติดเรทขนาดนี้ ทำให้ปาณีเคอะเขินเป็นอย่าง
มาก
เธอออกมาหลังจากที่พูดคุยกับจันวิภาเสร็จแล้ว แก้ม แดงๆของเธอ ไม่ได้หนักใจเหมือนก่อนหน้านี้ เธอนั่งลง ข้างๆธามนิธิ
ธามนิธิมองไปยังเธอ “พี่เรียกเธอไปทำอะไร?”
ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ” ปาณีไม่กล้าพอที่จะคุยหัวข้อนี้กับธา มนิธิต่อ
ไม่ได้พูดอะไรที่ไร้สาระกับเธอใช่ไหม?” ปฏิกิริยาของ ปาณีทำให้ธามนิธิเต็มไปด้วยความสงสัย
ปาณี “.”
มักรู้สึกว่าสัญชาตญาณของคุณอา แม่นกว่าสัมผัสที่ 6 ของผู้หญิงอีก
ในเวลานี้ พ่อแม่ของธามนิธิไม่อยู่ในห้องรับแขกแล้ว เหลือเพียงเธอกับธามนิธิเท่านั้น ธามนิธิมองไปยังปาณีที่
ไม่ได้ตอบอะไร พูดว่า “มานี่”
ปาณีเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง พบว่าสีหน้าของเขา
จริงจังมาก
แม้ในใจของเธอจะไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ขยับเข้าใกล้ เธอถูกธามนิธิดึงเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขน น้ำเสียงที่ทุ่ม ต่ำของเขาดังอยู่ข้างหูเธอ “โกรธฉันหรอ?”
ไม่มีคะ…” ปาณีเศร้าเล็กน้อย ไม่พูดไม่ได้เลยว่าขณะ ที่เธอเจอติรยา เป็นเรื่องจริงที่ว่าเธอถือสาเรื่องนี้มาก
ธามนิธิใช้ดวงตาดำสนิทของเขาจ้องหน้าเธอ “พูดความ
จริง”
“ปาณีแอบมองธามนิธิแวบหนึ่ง มองไปจากมุมจาก เขาหล่อมากจนแทบร้องขอชีวิต
เธอพยักหน้าเล็กน้อย พูดเสียงเบาว่า “ทำไมพวกคุณถึง
เชื่อคำพูดของติรยา แต่ไม่เชื่อหนู?”
