วิวาห์ร้อน รักหวานซึ้ง – ตอนที่ 104

ตอนที่ 104
มองไปยังธามนิธิอีกครั้ง เสื้อผ้าบนตัวเขามองไม่เห็นแม้แต่โลโก้ ไม่รู้ว่าไปซื้อของโนเนมมาจากไหน ก็ยิ่งดูถูกธามนิธิเข้าไปอีก
จริมเก็บมือที่ยื่นเข้ามา ไม่ได้สนใจธามนิธิอีกต่อไป แต่กลับจ้องมองปาณี พูดจาแปลกๆว่า “เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ไม่รู้เรื่องอะไร อยากให้คนที่ระเกะระกะที่ไหนก็ไม่รู้มาหลอกเอาล่ะ”
“คนที่ระเกะระกะ?” ปาณีมองไปยังจริม ในสายตาของเธอ จริมก็คือคนที่ ‘ระเกะระกะ’ คนหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แล้วพูดว่า “คุณพูดถึงตัวเองหรอคะ?”
“เธอ……” จริมโกรธเล็กน้อย แม่ของเธอเป็นคนเมืองชลธี ครอบครัวของปาณีก็เป็นคนเมืองชลธีเช่นกัน แม้เขากับปาณีจะไม่ได้ลงเอยกัน ก็ยังฝืนพูดได้ว่าเป็นคนบ้านเดียวกัน!
จริมพูดด้วยความโกรธว่า “ผู้หญิงที่ไม่เคยเรียนหนังสือนี่น่ากลัวจริงๆเลย มีเวลาไปมั่วกับผู้ชายแบบนี้ ฉันขอเตือนให้เธออ่านหนังสือเยอะๆจะดีกว่านะ!”
“อ้อ” ปาณีตอบไปอย่างหมั่นไส้ นึกถึงพี่ชายคนนี้จบมาจากโครงการ 985 ไม่กล้าหาเรื่องจ้า
เธอไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับจริม มีคำพูดอยู่ว่า สามารถโต้เถียงหรือแสดงความคิดเห็นซึ่งกันและกันได้สำหรับคนที่มีความเห็นคล้ายคลึงกัน แต่อย่าไปสนใจหรือถือสาคนโง่เลย
เขาโง่ขนาดนี้ เธอไม่ถือสาเขาหรอก ไม่อย่างนั้นตัวเองก็จะพลอยโง่ไปด้วยน่ะสิ?
ปาณีพูดกับธามนิธิว่า “คุณอา เราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ!”
ไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าบนตัวของจริม
ธามนิธิกลับไม่ขยับตัวเลย มองไปทางจริมด้วยสายตาที่หยิ่งและเย็นชา “นายกับปาณีของฉันสนิทกันมากหรอ?”
เขาเน้นที่คำว่า ‘ของฉัน’ เป็นพิเศษ ปาณีเป็นคนของเขาต่างหาก
จริมยังคงโมโหอยู่ กลัวว่าจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับครอบครัวของปาณี “ไม่ได้สนิทกันมากเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้ก็แค่เคยทานข้าวมื้อเดียว”
“ถ้าอย่างนี้แล้ว นายมีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์มั่วๆต่อหน้าเธอ” แววตาของธามนิธิไม่เป็นมิตรอย่างมาก เมื่อกี้เขาแค่นั่งนิ่งๆอยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้รังสีอำมหิตกลับแผ่ขยายไปทั่ว
จริมไม่พอใจธามนิธิตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงพูดจาโจมตีปาณี และถือโอกาสประชด เหน็บแนมธามนิธิไปด้วย
ในเวลานี้ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของธามนิธิแล้ว แต่เดิมเขาอยากเถียงกลับ แต่พอเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นสายตาของธามนิธิแล้ว กลับทำให้เขาอึ้งไปสักพัก
ทั้งๆที่คนๆนี้นั่งอยู่บนรถเข็น แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จริมถึงเกิดภาพหลอนว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นมีตำแหน่งสูงกว่าเขา
ความรู้สึกแบบนี้ เขาเคยมีมาก่อนหน้านี้ ตอนที่บริษัทต้อนรับผู้บริหารใหญ่ท่านหนึ่ง แต่ว่า ธามนิธิดูไปแล้วอายุยังน้อยอยู่เลย คงไม่ใช่หรอกมั้ง?
แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ จริมก็ไม่สามารถเถียงออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียว โดนธามนิธิด่าฟรีๆ
แฟนของเธอเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว รีบดึงแขนของจริม “เรากลับกันเถอะค่ะ!”
เธอมักรู้สึกว่า ธามนิธิคนนี้ ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ……
หลังออกจากร้านอาหารแล้ว จริมถึงได้สติกลับมา
ไม่คาดคิดเลยว่าถูกคนอื่นว่าเพียงประโยคเดียว จะทำให้เขาตกใจมากขนาดนี้?
แฟนที่อยู่ข้างๆเขาอุทานออกมาว่า “เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นหล่อมากเลย!”
แม้ว่าธามนิธิจะนั่งรถเข็น แต่ว่าหน้าตาเขาดีมาก ถ้าหากเขาลุกขึ้นยืนได้ ไม่รู้ว่าจะหล่อขนาดไหน
ไม่เพียงแต่เท่านี้ ไวยาตย์ที่เป็นลูกมือของเขาก็หล่อกว่าจริมไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
คำพูดของแฟนสาว สำหรับจริมแล้ว เปรียบเสมือนน้ำมันที่ราดลงไปในไฟที่กำลังลุกไหม้
แต่เพราะเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมากนัก
……
หลังจากที่จริมออกไปแล้ว ปาณีถึงจะมองธามนิธิที่กำลังโมโหแวบหนึ่ง พูดอย่างเอาอกเอาใจว่า “คุณอา เราไปกินข้าวกันเถอะ?”
ธามนิธิมองปาณีที่กำลังจะเข้ามาจับมือตัวเองแวบหนึ่ง ไม่ได้สนใจเธอแต่อย่างใด ส่งสัญญาณให้ไวยาตย์เข็นเขาเข้าไปในร้านอาหาร