大姐大 บทที่ 98: รวมตัวกันที่บ้านเก่า 3
“เจ้าเด็กตัวเหม็น ทำไมเธอถึงต้องไล่ตามหาว่าเพื่อนที่เล่นกับน้องสาวของเธอเป็นใครด้วย ไม่ใช่ว่าเธอมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเยือนย่าคนนี้หรอกเหรอ” ย่าเจี่ยนจงใจแกล้งเจี่ยนหยู่เจี๋ย
เจี่ยนหยู่เจี๋ยพลันเหมือนกับลูกบอลที่ถูกปล่อยลม กล้ำกลืนความสงสัยทั้งหมดไว้ แล้วนั่งลงอย่างห่อเหี่ยว
เขาพูดไม่ได้ว่า เขาไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนย่า… แค่เพียงมาหาน้องสาวอีหลิงเท่านั้น…
น้องสาวอีหลิงถักเสื้อกันหนาวให้เขา และเขาก็ยังไม่ได้พูดขอบคุณเธอเป็นการส่วนตัว
สุดท้ายเจี่ยนชูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “แม่ เซี่ยวหลิงไปไหนเหรอ เธออยู่ที่นี่มาพักหนึ่งแล้ว เธอคุ้นเคยหรือยัง วันนี้พวกเรามาเยี่ยมเธอ”
ดูเหมือนว่าพวกของเจี่ยนชูฉิงได้ใช้ความพยายามระดับหนึ่งในการหว่านล้อมเจี่ยนหยุ่นน่าว ดังนั้นในขณะที่พวกเขาพูดถึงเจี่ยนอีหลิงต่อหน้าเจี่ยนหยุ่นน่าว จึงไม่ได้ทำให้เขาแสดงท่าทีโกรธหรือรังเกียจออกมา
นี่ควรจะถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดีใช่ไหม ย่าเจี่ยนคิดในใจ
ตามความเป็นจริงแล้วการชักจูงและการทำให้เกิดความเห็นความจริงนั้นเป็นเพียงส่วนเสี้ยวเล็กๆ แต่ส่วนที่สำคัญก็คือการจัดการกับกระบวนการผ่าตัด
ย่าเจี่ยนตอบอย่างช้าๆอีกครั้ง “เป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องกังวล คนแก่อย่างฉันดูแลเด็กได้เป็นอย่างดี เธอไม่เห็นเหรอว่าพวกเธอสามคนพี่น้องต่างก็พากันโตมาอย่างแข็งแกร่ง”
ย่าเจี่ยนไม่ได้จงใจว่ากล่าวเขา แต่ในระดับหนึ่งนั้นเธอต้องการให้พวกเขาไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเด็กสองคนพร้อมกันในทีเดียว ซึ่งนั่นก็จะทำให้พวกเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรกับเด็กทั้งสองได้เลย
เมื่อมองไปที่หน้าตาของเวินน่วน ก็จะดูเหมือนกับว่าเธอไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว ซึ่งย่าเจี่ยนที่เป็นแม่ยายมานานกว่าสามสิบปีแล้ว ก็ยังเพิ่งเคยเห็นเธอเป็นอย่างนี้เป็นครั้งแรก
“แม่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แน่นอนว่าพวกเรารู้ว่าแม่สามารถดูแลเซี่ยวหลิงได้” เจี่ยนชูฉิงกล่าว
“ก็ได้ ก็ได้ เดี๋ยวเธอก็กลับมา วันนี้พวกเราจะมีบาร์บีคิว เธอออกไปซื้อวัตถุดิบ” ย่าเจี่ยนหยุดพูดกำกวม
เจี่ยนหยู่เจี๋ยค่อนข้างจะสงสัยอยู่เล็กน้อย “ย่า ทำไมย่าถึงคิดจะกินบาร์บีคิว”
ย่าเจี่ยนดูไม่เหมือนคนที่ชอบบาร์บีคิวกลางแจ้ง
“มีอะไรไม่ถูกเหรอ เธอไม่ยอมให้ย่าได้ลองอะไรใหม่ๆเหรอ” ย่าเจี่ยนเสพติดการหยอกเย้าเจี่ยนหยู่เจี๋ย
สำหรับหลานชายทั้งสามคนที่อยู่ตรงหน้า มีเพียงเจี่ยนหยู่เจี๋ยที่สามารถทนการหยอกเย้าของเธอได้
“ย่า ผมเปล่า ผมเปล่า อย่าเข้าใจผมผิด”
เจี่ยนหยู่เจี๋ยปฏิเสธถึงสามครั้งติดกัน
“ก็ได้ นั่นเป็นคำแนะนำจากหยูซีที่อยู่บ้านถัดไป บ้านเจี่ยนกับบ้านหยูล้วนเป็นบ้านใหญ่ทั้งคู่ แต่ไม่ค่อยจะมีคนอาศัยจึงไม่ค่อยสนใจเรื่องอาหารการกินกันเท่าไหร่นัก หยูซีจึงเสนอให้ทำบาร์บีคิวกินกันทุกคนจะได้มีชีวิตชีวาขึ้นบ้างเล็กน้อย ย่าก็คิดว่ามันน่าสนใจดังนั้นก็เลยยอมให้พวกคนหนุ่มสาวจัดการกัน”
ถ้างั้นเพื่อนที่ย่าเจี่ยนพูดถึงก่อนหน้านั้นก็คือหยูซี แล้วก็เจี่ยนอีหลิงก็ไปซื้อของสดกันกับหยูซี
พอพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา
ขณะที่ย่าเจี่ยนกับพวกเขาพูดคุยกัน เจี่ยนอีหลิงก็กลับมาโดยมีสองชายตามหลังเธอมาด้วย
คนหนึ่งสวมชุดลำลองสีอ่อน ในขณะที่อีกคนสวมเสื้อเชิร์ตดำกางเกงผ้าเทาเข้ม
คนหนึ่งนั้นเป็นหยูซีและอีกคนนั้นเป็นจ๋ายหวินเชิ่ง
เจี่ยนอีหลิงนั้นมือเปล่า ส่วนสองชายด้านหลังนั้นถือของเต็มทั้งสองมือ
ไม่น่าประหลาดใจที่เห็นหยูซี แต่ทุกคนในห้องต่างพากันประหลาดใจอยู่บ้างที่เห็นจ๋ายหวินเชิ่ง
บางทีกระทั่งย่าเจี่ยนก็อาจจะไม่รู้ว่าจ๋ายหวินเชิ่งได้ไปกับพวกเขาด้วย
แต่ในตอนนี้สำหรับครอบครัวเจี่ยนชูฉิงแล้ว ความสนใจส่วนใหญ่ตกอยู่ที่เจี่ยนอีหลิงที่เพิ่งเข้าประตูมา
เมื่อมีฉากหลังเป็นชายสองคนที่สูงกว่า 180 เซนติเมตร เธอดูน่ารักเป็นที่สุด
ใบหน้าเล็กๆเด็กๆ ดวงตาสดใส
เหมือนกับตอนที่เธอไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเจี่ยนหยุ่นน่าว เธอนั้นเงียบสงบ
