บทที่ 511 แต่ว่า ฉันก็ได้สูญเสียคนในตระกูลไป
ทุกคนบอกว่าพวกเขาไม่ควรเลี้ยงดูเอาอกเอาใจเจี่ยนอีหลิงถึงขนาดนี้ เจี่ยนอีหลิงไปยุ่งผิดคน นั่นคือเหตุผลที่ชะตากรรมของเธอและตระกูลจบลงเช่นนี้
พวกเขาบอกว่านี่คือการลงโทษต่อตระกูลเจี่ยน พวกเขาสมควรได้รับการลงโทษสําหรับการกระทําของพวกเขา
ถ้าตระกูลเจี่ยนไม่สปอยเจี่ยนอีหลิง สิ่งเหล่านี้คงไม่เกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม เจี่ยนอี้เหิงไม่สนใจเรื่องพวกนั้น ต่อให้เจี่ยนอีหลิงจะทําสิ่งเลวร้ายมากมาย แต่เธอก็ยังคงเป็นน้องสาวเขา เธอยังคงเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพวกเขา
“อีหลิงฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันเป็นความผิดของเธอที่ครอบครัวของเรากลับกลายเป็นแบบนี้ มันไม่เกี่ยวว่าเธอเข้าไปยุ่งกับตระกูลฉินหรือไม่ อันที่จริง เราได้แต่ตําหนิตัวเองว่ามีความสามารถไม่เพียงพอเท่านั้น เราได้แต่ตําหนิตัวเองที่ไม่รู้จักหัวใจและความตั้งใจที่แท้จริงของคนเท่านั้น”
“อีหลิง ฉันรู้ว่าน้องเกลียดเรา อย่างไรก็ตาม เราหวังว่าน้องจะไม่เกลียดปู่เจี่ยน เขาผ่านอะไรมามากมาย ฉันรู้ว่าเขารักเธอมากที่สุดเช่นเดียวกัน แม้ว่าเขาจะรักเธอ แต่เขาก็ยังคงเป็นหัวหน้าตระกูลของเรา ก่อนนี้ เขาต้องปกป้องทั้งตระกูล เป็นผลให้เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้ ย้อนกลับไปตอนนั้น… ย้อนกลับไปตอนนั้น ถ้าปู่เจี่ยนไม่ทําอย่างนั้น พ่อฉันก็คงตายไปแล้ว เขาไม่ต้องการให้พวกเราทุกคนต้องทนทุกข์… นั่นเป็นสาเหตุที่เขาขับไล่เธอออกจากครอบครัว”
“ฉันเกลียดตระกูลฉิน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉินชวน ทุกคนบอกฉันว่าตระกูลฉินไม่ได้ทําอะไรผิด แต่ว่าฉันก็ได้สูญเสียคนในตระกูลไป และสูญเสียสิ่งที่เรียกว่าบ้าน”
เจี่ยนอี้เหิงอยู่หน้าสุสานเป็นเวลานาน
เมื่อเขากําลังจะจากไป เขาก็ไปเจอเข้ากับเจี่ยนหยุ่นเฉิง
ทั้งสองคนจบลงด้วยการทะเลาะกัน
แม้ว่าทั้งสองคนจะสวมสูท แต่พวกเขาก็ยังปลุกปล้ําต่อสู้ไปรอบๆราวกับเด็กๆ
หลังจากการต่อสู้ ทั้งสองคนตัดสินใจนอนราบกับพื้น พวกเขาแหงนมองท้องฟ้าด้วยดวงตาแดงฉาน
แม้ว่าที่พวกเขาต่อสู้นั้นเป็นคนอื่น แต่คนที่พวกเขาเกลียดมากที่สุดก็คือตัวเขาเอง
เช้าตรู่ เจี่ยนอี้เหิงถูกปลุกให้ตื่นด้วยโทรศัพท์จากที่ทํางาน
เจี่ยนอี้เหิงขยี้ตาขณะที่พยายามดิ้นรนลุกขึ้น เขาสวมชุดนอนลายสก๊อต ผมเขายุ่งเหยิงและไม่ได้แต่งหน้า เขาดูไม่เหมือนผู้หญิงเซ็กซี่ในไนท์คลับนั้นเลย อันที่จริงเขามีหน้าเด็กอยู่เล็กน้อย
ดวงตาเขาพร่ามัวขณะที่เขาฟังคนที่ปลายสาย คนผู้นั้นกําลังบอกเขาเกี่ยวกับปัญหาที่บริษัทพบเจอ
อันที่จริง จู่ๆก็มีหลายสิ่งที่ทําให้บริษัทหนักใจ
หน้าตาง่วงนอนของเจี่ยนอี้เหิงถูกกองปัญหาที่มาจากไหนไม่รู้ฟาดจนแตกกระจาย
บ้าแล้ว ทั้งหมดนี้มันอะไรกัน
แค่มองปัญหาก็ทําให้เขาปวดหัวแล้ว
หลังจากที่วางสายแล้ว เจี่ยนอี้เหิงก็ลุกขึ้นล้างหน้าบ้วนปาก จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่เขากําลังทําสิ่งเหล่านี้ เขาก็คิดไปถึงกองปัญหาที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก
ทําไมจู่ๆก็มีเรื่องน่าเบื่อมากมายปรากฏขึ้นมา?
เชี่ย คงไม่ใช่ไอ้เวรนั่นที่อยู่ห้องตรงข้ามทําเรื่องนี้หรอกนะ?
อา มีความเป็นไปได้นั้นจริงด้วย
ชิ เพื่อที่จะจองตัวน้องสาว เขาถึงกับทําสิ่งที่น่ารังเกียจขึ้นมาจริงๆ
อาา ผู้ชายคนนั้นสามารถทําอะไรก็ได้จริงๆ
อีหลิงยังเด็กมาก เขาไม่ได้รับอนุญาตให้พาเธอไปจากพวกเขา
หลังจากที่เจี่ยนอี้เหิงรู้ตัว เขาก็ไม่รีบร้อนและกังวลอีกต่อไป
เขาเปลี่ยนเป็นชุดลําลองและเดินออกจากประตูด้วยรอยยิ้ม
เขาปรากฏตัวต่อหน้าจํายหวินเชิงและเจี่ยนอีหลิงในเวลาเดียวกันกับเมื่อวาน
“อีหลิงฉันจะไปส่งเธอเข้ามหาวิทยาลัย ฉันจะแนะนําเธอให้กับคนที่ฉันรู้จัก เขาหล่อและมีอนาคตที่สดใสเหลือเกินเช่นเดียวกัน อันที่จริงเขาเป็นมนุษย์ที่ดีและมีเกียรติ”
เจี่ยนอี้เหิงเน้นเฉพาะส่วนสุดท้ายของประโยค
ราวกับว่าเจี่ยนอี้เหิงกําลังบอกว่าจํายหวินเชิงไม่หล่อและไม่มีความสามารถเพียงพอ
ไม่ว่าอย่างไร จํายหวินเซิ่งก็สามารถได้ยินเจตนาเบื้องหลังคําพูดของเจี่ยนอี้เหิงได้
ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
ดังนั้นจํายหวินเชิงจึงไม่ใส่ใจที่จะโต้แย้งกับเจี่ยนอี้เหิงเรื่องนี้
เจี่ยนอี้เหิงพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม คนนั้นค่อนข้างโด่งดังอยู่บ้าง เขาเป็นนักร้อง เขาเคยอยู่วงเดียวกับเจี่ยนหยู่หมินมาก่อน เขาชื่อลั่วซวินเขาเป็นคนที่เชื่อถือได้”
ลั่วซวิน เป็นชื่อที่จํายหวินเชิงและเจี่ยนอีหลิงรู้จักทั้งคู่
สามปีที่แล้ว ที่คอนเสิร์ตจูปีเตอร์ เจี่ยนอีหลิงมอบของขวัญให้ลั่วซวิน นั่นก็คือหมวกไหมพรมแฮนเมด
บทที่ 512 พบกันยังที่พักของฉินหงรุ่ย 1
เมื่อได้ยินสิ่งนี้จํายหวินเซิ่งก็ดึงเจี่ยนอีหลิงเข้ามาใกล้มากขึ้น “คืนนี้ฉันจําเป็นต้องไปตรวจ ดังนั้นแพทย์ส่วนตัวของฉันก็ควรอยู่ด้วย”
“อื้อ” เจี่ยนอีหลิงตอบ
ดวงตาของเจี่ยนอี้เหิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะที่เขาพูดว่า “อืมม น้องสาวของฉันควรจะมีเวลาว่างไม่ใช่เหรอ? เธอไม่จําเป็นต้องไปกับนายทุกครั้งตอนที่นายพูดออกมาใช่ไหม”
“อือหือ เธอทําเรื่องของตัวเองในตอนกลางวัน เธอไม่ได้อยู่กับฉันทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน” จํายหวินเชิงตอบ
ถ้าเธอไม่ปฏิบัติภาระหน้าที่ในตอนกลางวัน เธอก็ควรปฏิบัติให้เสร็จในตอนเย็นไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นจะถือว่าเป็นงานได้ยังไง
รอยยิ้มของเจี่ยนอี้เหิงไม่ได้จางหายไป “ไม่เป็นไร ฉันจะจัดเวลาในวันหยุดสุดสัปดาห์เอง นายคงไม่ตระหนี้และปฏิเสธที่จะให้วันหยุดแก่น้องสาวของฉันใช่ไหม”
“อืม บางที” จํายหวินเชิงตอบ เขาก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนกัน
แม้ว่าทั้งสองจะยิ้ม แต่ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเป็นปฏิปักษ์
แม้ว่าพฤติกรรมของเจี่ยนอี้เหิงจะดูค่อนข้างเด็ก แต่เขาได้พิจารณาการกระทําของตนเองอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว
เขารู้เรื่องเกี่ยวกับสุขภาพของจํายหวินเชิง เขารู้ว่าจํายหวินเชิงสามารถตายได้ทุกเมื่อ
หากน้องสาวตกหลุมรักอีกฝ่ายจริงๆ เธอจะทํายังไงถ้าเขาตาย?
เจี่ยนอีหลิงไม่ควรต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้
เจี่ยนอี้เหิงก็รู้ว่าจํายหวินเชิงปฏิบัติต่อเจี่ยนอีหลิงเป็นอย่างดี
เขารู้ว่าจํายหวินเชิงช่วยชีวิตของเจี่ยนอีหลิงเมื่อสามปีที่แล้ว เขาเคยได้ยินคนในตระกูลพูดถึงเรื่องนี้
เขารู้สึกขอบคุณจํายหวินเชิงเป็นอย่างมาก
แต่ว่า เจี่ยนอีหลิงเป็นส่วนหนึ่งของตระกูล เจี่ยนอี้เหิงเป็นคนเห็นแก่ตัว เขาต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสําหรับคนในตระกูลเท่านั้น
เขาทนดูน้องสาวกลายเป็นม่ายไม่ได้
ดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดสําหรับน้องสาวเขาที่จะรักษาระยะห่างจากจํายหวินเชิง
บ้านพักของฉินหงรุ่ย
ในวิลล่าสไตล์ตะวันตกในเขตชานเมืองของเปยจิง
ท่านผู้เฒ่าหยุนมาเยี่ยมฉินหงรุ่ย เจี่ยนอีหลิงมาเป็นเพื่อนกับท่านผู้เฒ่าหยุนในการเยี่ยมครั้งนี้
ท่านผู้เฒ่าหยุนและฉินหงรุ่ยรู้จักกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยคุ้นเคยกันนัก แต่ท่านผู้เฒ่าหยุนก็ยังมาเยี่ยมเพราะเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ ด้วยเหตุผลนี้ เขาสามารถให้คําแนะนําเล็กน้อยเกี่ยวกับความเจ็บป่วยของฉินหงรุ่ยได้ ดังนั้นภรรยาของฉินหงรุ่ยจึงเชิญเขามา
ฉินหยูฝานก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วย
ทุกๆสองวัน ฉันหยุฝานจะมาเยี่ยมฉินหงรุ่ย
อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าจะเจอเจี่ยนอีหลิงในวันนี้
ก่อนหน้านี้ ฉินหยูฝานรู้สึกว่าเธอเจอเจี่ยนอีหลิงบ่อยเกินไป เธอทําอะไรถึงสมควรได้รับสิ่งนี้
เมื่อภรรยาของฉินหงรุ่ยเห็นว่ามีเด็กหญิงตัวเล็กๆติดตามท่านผู้เฒ่าหยุนมา เธอก็เต็มไปด้วยความอยากรู้
“สวัสดีท่านผู้เฒ่าหยุน สาวน้อยคนนี้คือใครกันเหรอ? เธอค่อนข้างน่ารักนะ”
ภรรยาของฉินหงรุ่ยเป็นผู้หญิงในวัยห้าสิบ เธอแต่งกายด้วยชุดกี่เพ้าที่มีลวดลายสวยงาม ผมของเธอยาวประบ่า นอกจากนี้ก็ยังมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าขณะที่เธอพูดอย่างสุภาพ
ภรรยาของฉินหงรุ่ยมองไปที่เจี่ยนอีหลิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความสุข
สาวน้อยคนนี้ค่อนข้างน่ารัก เธอมีรูปร่างเล็กและสวมเสื้อชีฟองสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดํา ขาเธอนั้นละเมียดละไมงดงามเช่นเดียวกัน
ท่านผู้เฒ่าหยุนตอบคําถามแทนเจี่ยนอีหลิง “นี่คือเพื่อนตัวน้อยของฉัน เธอเป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ เธอมากับฉันเพื่อดูว่าผู้ป่วยเป็นอย่างไรบ้าง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ภรรยาของฉินหงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะยกย่องเจี่ยนอีหลิง
“เธอต้องไม่ใช่อัจฉริยะธรรมดาแน่ ถ้าเธอถูกเรียกว่าอัจฉริยะจากท่านผู้เฒ่าหยุน เธอต้องมีความสามารถเหลือล้นแน่ ฉันหวังว่าจะได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเธอในอนาคต”
คําพูดเธอยกย่องทั้งท่านผู้เฒ่าหยุนและเจี่ยนอีหลิง
ท่านผู้เฒ่าหยุนยิ้มอย่างมีความหมายเมื่อได้ยินเช่นนี้
จากนั้นเขาก็บอกว่า เขาจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเยี่ยมฉินหงรุ่ย
“ขอบคุณที่เป็นห่วงสามีของฉัน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาสามารถผ่าตัดได้ เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมามาก เขาดูดีกว่าเมื่อสองสามวันก่อนมาก”
ขณะที่เธอพูด ภรรยาของฉินหงรุ่ยก็พาพวกเขาขึ้นไปยังชั้นบน
