บทที่ 7 ฉันจะหย่า!
ใช่เหรอ? ชางหลิงสงสัยมากๆ ทำไมในสมองของเธอไม่มีความทรงจำส่วนนี้เลย? แต่ เธอนึกย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองเห็นภาพในใบทะเบียนสมรส แทบอยากจะตบหน้าตัวเองใจจะขาด
ยิ้มเบิกบานซะขนาดนั้น ใครจะไม่เชื่อละว่าเธอยินยอมเอง?
“อันนั้นไม่นับ ฉันดื่มมากไป” ชางหลิงอธิบายกับเขา
โหมวยู่ตอบกับเธออย่างจริงจัง “ใบทะเบียนก็จดแล้ว มีเพศสัมพันธ์กันแล้ว ความจริงในนามของสามีภรรยาก็มีแล้วด้วย คุณยังจะปฏิเสธอีกเหรอ?”
เอ่อ……
ชางหลิงอึ้ง
ถ้าพูดแบบนี้ ก็เหมือนจะถูก…….ถุ้ยๆๆ ถูกอะไรละ ผิดทั้งนั้น
“อีกอย่าง เมื่อคืนคุณดูมีความสุขมากนะ” โหมวยู่ยิ้มแบบร้ายๆ
ชางหลิงได้ยินคำนี้ หน้าแดงไปถึงคอ เธอรีบยื่นมือมาปิดปากของเขา แล้วมองซ้ายมองขวา กลัวว่าคำพูดนี้ของเขาจะถูกคนอื่นได้ยิน
โหมวยู่รู้สึกว่าท่าทีแบบนี้ของเธอน่ารักมาก โอบเอวแน่นขึ้น ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นกว่าเดิม
“โอเค ถึงฉันจะยอมรับความจริงในการแต่งงานของพวกเรา งั้นตอนนี้พวกเราไปหย่ากันเถอะ” ตอนนี้ชางหลิงอยากจะหนีผู้ชายแสนร้ายกาจคนนี้ไปห่างๆ
โหมวยู่ไม่พอใจเล็กน้อย “ทำไมผมต้องหย่าด้วย?”
“เพราะว่าพวกเราสองคนแต่งงานกันเป็นเรื่องตลก นายเป็นถึงท่านประธานของบริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ปเลยนะ และยังเป็นหัวหน้าตระกูลโหมวด้วย นายแต่งงานกับฉันที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรเลยไม่รู้สึกเสียเปรียบเหรอ?”
ชางหลิงใช้นิ้วชี้หน้าอกของเขา สั่งสอนอย่างจริงๆจังๆ
“ไม่เสียเปรียบ” โหมวยู่ตอบอย่างใจเย็น
เอ่อ……ชางหลิงพูดไม่ออกทันที
“งั้น……พวกเราก็ไม่เหมาะสมกัน” ชางหลิงไม่รู้จะคิดเหตุผลอะไรดี สมองรีบหมุนอย่างรวดเร็ว
“ไม่เหมาะสมกันตรงไหน?” โหมวยู่จะรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรออกมา
“ไม่เหมาะสมไปซะทุกอย่าง!” ชางหลิงขมวดคิ้ว “ไม่พูดเรื่องภูมิฐานก่อน พูดแค่รูปลักษณ์ภายนอกละก่อน นายหน้าตาหล่อแบบนี้ ควรจะหาผู้หญิงที่สวยและหุ่นดี อีกอย่าง นายสูงขนาดนี้ อย่างน้อยก็น่าจะหนึ่งร้อยแปดสิบห้า ฉันสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเอง ส่วนสูงก็ไม่เข้ากัน”
“คุณแน่ใจเหรอว่าพวกเราเทียบไม่ขึ้น?” โหมวยู่ปุบปับก็หื่นกามแล้ว
ชางหลิงแทบจะกระอักเลือด ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ หน้าด้านจนทำให้คนโมโห!
“ฉันไม่สน! ยังไงฉันก็จะหย่า ฉันจะหย่า!” เมื่อใช่เหตุผลแล้วพูดไม่รู้เรื่อง เธอจะโวยวายไม่ได้เหรอ? โหมวยู่อย่างน้อยก็เป็นถึงท่านประธาน คงไม่ตีผู้หญิงหรอกมั้ง
“ไม่หย่า” โหมวยู่ปฏิเสธเธออย่างไร้ความปราณี
ชางหลิงกำลังจะโต้กลับเขา หยูเฉินก็รีบเดินมาทางนี้
“คุณชายรองครับ” เขาเดินมาหยุดตรงขอบสระ “คุณโม่โม่มาครับ”
ความไม่แยแสวาบผ่านสายตาของโหมวยู่ อารมณ์เปลี่ยนไปทันที
“ฉันไม่ว่าง” เขาตอบเสียงเย็นชา
“แต่ว่า เมื่อกี้นายท่านโทรมาบอก ถ้าหากท่านไม่พบเจอคุณโม่โม่ละก็ เขาจะมาพบคุณด้วยตัวเอง” หยูเฉินพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย คุณชายรองไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อของตัวเองอยู่แล้ว ถ้าหากเขามาจริงๆละก็ คาดว่าเรื่องของชางหลิงก็คงเก็บไม่อยู่แล้ว
ชางหลิงถูกละเลยอยู่ข้างๆ สับสนงุนงง โหมวยู่ กลับขยับร่างกาย มือทั้งคู่ของเขาพยุงแขนของชางหลิง ชางหลิงรู้แค่ว่าร่างกายของตัวเองค่อยๆห่างจากน้ำ แล้วนั่งบนขอบสระอย่างมั่นคง
คุณโม่โม่？
ชื่อนี้รู้สึกคุ้นๆ…… คุณโม่โม่เป็นคนสวยอันดับหนึ่งของเมืองหนานในข่าวลือ และยังมีสัญญาหมั้นกับตระกูลโหมวคนนั้นเหรอ?
งั้นก็คือ ว่าที่ภรรยาของโหมวยู่น่ะสิ?
“บอกหลีซินพาเธอไปทานข้าว”
โหมวยู่กลายเป็นโหมวยู่ที่เย็นชาอีกครั้ง ชางหลิงรู้สึกว่าเขาเป็นโรคไบโพล่าหรือเปล่า เมื่อกี้ยังหื่นใส่เธออยู่เลย แต่ในตอนนี้ กลับสับหน้าเป็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เหลือแค่เขียนคำว่า “กูไม่สบอารมณ์อยู่”ไว้บนหน้าเท่านั้น
“เดี๋ยวฉันไปเอง” ชางหลิงหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางบนพื้น คลุมบนร่างกายของตัวเอง เธอไม่อยากให้คนหลายๆคนมาเดินตาม ทางที่ดีให้เธอหาโอกาสหนีได้ เธอไม่กล้าเดือดร้อนแต่เธอคงจะหนีได้อยู่มั้ง?
เธอหายไปจาหหน้าประตูอย่างรวดเร็วราวกับควัน โหมวยู่มองแผ่นของเธอ ในสายตาเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
