บทที่ 9 เขาเป็นโรคกลัวผู้หญิง
ชางหลิงเล่าเรื่องทั้งหมดของหยูเฉินและชางฉิงให้กับซูเสี่ยวเฉิง แต่ข้ามเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและโหมวยู่ไป บอกเพียงแค่ดื่มมากไปจึงนอนที่นี่คืนหนึ่ง
“ไร้ยางอาย!” เมื่อฟังเธอเล่าจบ นิสัยของซูเสี่ยวเฉิงดุเดือดกว่าเธออีก “ไอ่หยูเฉินมันเป็นแค่ผู้ชายที่เหี้ย! พวกเธอสองคนคบกันตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี ตลอดห้าปี ช่วยวัยรุ่นที่กำลังงอกงามของเธอเสียเวลาไปกับบนตัวของเขาทั้งหมด เขาทรยศเธอในตอนนี้ได้อย่างไร? และน้องสาวของเธออีก! เพราะแม่เลี้ยงเธอไปอ่อยพ่อเธอถึงมีเธอ ยังทำให้แม่เธอ……”
เมื่อซูเสี่ยวเฉิงพูดถึงตรงนี้ สายตาของชางหลิงเปลี่ยนไป เธอรีบหยุดพูดทันที
“ฉันโง่เองแหละ” ชางหลิงหัวเราะตัวเอง “ฉันควรจะรู้ว่าแม่เป็นแบบไหนลูกก็เป็นแบบนั้น ฉันประเมินความรู้สึกที่หยูเฉินมีต่อฉันมากไป”
หยูเฉินบอกว่าเธอคือรักแรกพบ ในช่วงอายุสิบเจ็ดปี เธอรู้จักกับหยูเฉินในงานนิทรรศการศิลปะในโรงเรียน ตอนนั้นทั้งสองคนยังอยู่วัยใส ไม่รู้เรื่องความรัก
แต่จะไปมีรักแรกพบแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ ส่วนใหญ่ก็รักที่หน้าตาทั้งนั้น ตัวเขาเองก็ยอมรับว่าเป็นเพราะว่าเธอหน้าตาสวยจึงชองเธอ แต่ในตอนนี้ เธอพบเจอกับชางฉิงที่สวยกว่าเธอ ก็เลยไปรักอีกคน
“แล้วตอนนี้เธอต้องทำยังไง?” ซูเสี่ยวเฉิงเป็นห่วงเธอ “เธอจะยอมทนเสียเปรียบโดนที่ไม่พูดอะไรทั้งนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันชางหลิงกินทุกอย่าง แต่เรื่องเสียเปรียบไม่ยอมแน่นอน!” ชางหลิงพูดอย่างจริงจัง “มีสิทธิ์อะไร? ตอนนี้ทั้งตระกูลชางใช้เงินของแม่ฉันทั้งหมด เรือนหอนั้นก็แม่เตรียมให้ฉัน หญิงร้ายชายชั่วคู่นั้น มีสิทธิ์อะไรว่าอยู่บ้านของแม่ฉัน!”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ชางหลิงก็โมโหไม่ไหว แทบอยากจะกลับตระกูลชางแล้วโวยวายสักที!
“แต่……”ชางหลิงนึกถึงหลีซินที่ยังรออยู่ข้างนอก ยักคิ้วใส่ซูเสี่ยวเฉิง “ตอนนี้มีเรื่องหนึ่ง ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ”
ใบหน้าของเธอมีความเจ้าเล่ห์ลาบผ่าน หลังจากกระซิบบอกซูเสี่ยวเฉิง……
ชั้นบนสุด
บนโซฟาหนังสีดำ มีผู้หญิงในชุดกระโปรงยาวสีนู้ดกำลังดื่มชาอย่างสง่างาม ผมยาวสลวยพาดบ่าข้างหนึ่ง แสงแดดจากหลังคาโปร่งใสที่สาดส่องเข้ามานั้น ทำให้ผิวของเธอดูขาวเป็นพิเศษ ดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความรัก ไม่จำเป็นต้องปริปากพูด ก็ทำให้คนสามารถรู้สึกว่าเธอน่าเอ็นดูน่าสงสาร
โหมวยู่เข้ามาในห้อง เขาในขณะนี้แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เสื้อยืดสีดำปกติบวกกับกางเกงขายาวสบายๆ เป็นความเคยชินที่เขาติดเป็นนิสัยในตอนเป็นทหาร เสื้อผ้าต้องใส่สบายเป็นหลัก
“โหมวยู่” หญิงสาวเห็นเขาเดินเข้ามา รีบวางถ้วยลง ยิ้มอย่างอ่อนโยน
โหมวยู่ไม่แม้แต่จะมอง นั่งตรงอีกฝั่งของโซฟา ไขว้ขา เอนหลังหลับตาพักผ่อน
บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อย แต่โม่โม่ก็ยังคงทนไว้ ค่อยๆเข้าหาเขา “ช่วงนี้ฉันไปยุโรปมา มีเพื่อนแนะนำนักจิตวิทยาที่เก่งกาจให้คนหนึ่ง นายว่า จะหาเวลาว่างไปดูหน่อยไหม?”
โหมวยู่ไม่ได้ตอบ
“ฉันได้ยินหมอบอกว่า าอาการของนายเป็นความผิดปกติทางจิตใจ สามารถรักษาให้หายได้ ขอแค่นายให้ความร่วมมือในการรักษา……”
เธอยังเหลืออีกแค่ก้าวเดียวก็จะเดินมาถึงข้างเขาแล้ว
“หยุด” โหมวยู่ลืมตา น้ำเสียงเย็นชา
เท้าที่โม่โม่ก้าวออกมาก็ถอยหลังไป รอยยิ้มของเธอก็ตึงบนใบหน้า
“ห่างจากผมด้วย” สีหน้าของโหมวยู่เข้มงวด
โม่โม่ในฐานะสุภาพสตรีคนโตของตระกูลโม่ ไม่เคยมีใครกล้าปล่อยให้เธอรองรับอารมณ์แบบนี้ แต่ คนที่เผชิญหน้าคือโหมวยู่ ตระกูลโหมวเป็นไฮไซมหาอำนาจที่ใครหลายคนไม่ว่าจะมีคู่แข่งหลายคนก็อยากจะแต่งงานด้วย จึงทำได้เพียงบังคับให้ตัวเองทนไว้
“โหมวยู่ คุณลุงตกลงจะพบหมอท่านนั้นแล้ว ฉันรู้ว่านายไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่า โรคกลัวผู้หญิงได้มีผลกระทบต่อชีวิตปกติของนาย นายอายุยี่สิบแปด ฉันก็อายุยี่สิบหกแล้ว ตอนนี้ผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายกำลังเร่งเร้าให้แต่งงาน……”
“คุณคิดมากไปแล้ว ”โหมวยู่ยักคิ้ว ยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่ได้มีผลกระทบใดๆต่อผมเลย”
“โหมวยู่……” โม่โม่รู้ว่าเขาแค่ปากแข็ง “สุขภาพของคุณลุงก็ไม่ค่อยดี นายยอมทนดูเขาอายุมากขนาดนี้แล้วแต่ยังไม่ได้อุ้มหลานอีกเหรอ?”
“คุณโม่โม่ชักจะยุ่งมากไปหรือเปล่า?” สีหน้าของโหมวยู่เย็นชาเรียบเฉย “ถ้าหากคุณรีบร้อนจริงๆละก็ สามารถแต่งงานเข้าตระกูลโหมวเป็นแม่เลี้ยงของผม นายท่านมีลูกชายง่ายกว่ามีหลานเสียอีก
“นาย!” โม่โม่โมโหจนพูดอะไรไม่ออก
โหมวยู่กำลังจะเรียกหยูเฉินให้ส่งแขก แต่ร่างของหลีซินกลับแอบมองอยู่ที่ประตู โหมวยู่ขมวดคิ้ว แล้วลุกขึ้น เดินไปหาอย่างรวดเร็ว
“มีอะไร?” เมื่อเห็นสีหน้าตึงเครียดของหลีซิน โหมวยู่รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่
หลีซินมองไปข้างหลังของโหมวยู่ กดเสียงต่ำลง
“พะ……พี่สะใภ้หนีไปแล้ว”
