บทที่ 10 เธอเป็นแม่ประสาอะไรของฉัน?
หลีซินคอยจับตามองชางหลิงตลอด แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จะพบเจอซูเสี่ยวเฉิงกลางคัน หลังจากออกจากน้ำก็ใส่ร้ายว่าเขาเป็นผู้ชายเลวที่ทอดทิ้งเธอ ร้องไห้โวยวายจะเป็นจะตาย ดึงดูดสายตาผู้คนในร้านอาหารมุงดู
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาควบคุมที่เกิดเหตุ ชางหลิงได้หลบหนีไปไม่เห็นแม้แต่เงา
หลีซินเล่าเรื่องนี้ให้โหมวยู่ฟังอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวว่าเขาจะโกรธแล้วให้ขาไปดื่มน้ำในสระ
“ลูกพี่……ต้องการให้ ส่งคนไปตามกลับไหมครับ?” หลีซินลองถามอีกฝ่าย
“ไม่ต้อง” น่าแปลกที่โหมวยู่ไม่โมโห มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย ฟังคำพูดของหลีซิน ดูเหมือนว่าจะเห็นภาพผลุดขึ้นในสมอง ซูเสี่ยวเฉิงพัวพันหลีซิน ส่วนเธอแอบวิ่งหนีไปเมื่อสถานการณ์วุ่นวาย ท่าทีแบบนี้ ต้องน่ารักมากแน่ๆ
“เธอหนีไม่ไกลหรอก” โหมวยู่พูดอย่างมั่นใจ
ก็แค่กลับตระกูลชางเดือดร้อนโวยวายสักพัก ตามนิสัยของเธอแล้ว เมื่อได้รับความไม่เป็นธรรม ก็ต้องระบายออกมาอยู่แล้ว
“งะงั้นคุณซูคนนั้น……” พอหลีซินนึกถึงซูเสี่ยวเฉิงคนนั้นก็เซงหงุดหงิด ในร้านอาหารมีคนมากมายเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ความบริสุทธิ์ของเขาถูกเธอทำลายหมดแล้ว
“นายจัดการเองละกัน” โหมวยู่พูด
การรวมตัวของซูเสี่ยวเฉิงและชางหลิง เหมือนสายฟ้าที่เจอเข้ากับการปะทุของภูเขาไฟ ไม่มีเรื่องไหนที่พวกเธอทำลายไม่ได้ แต่ว่า เพื่อป้องกันเรื่องของเขาและชางหลิงถูกทำลาย อย่างไรก็ตามคงต้องจัดการซูเสี่ยวเฉิงให้ได้ก่อน
ดังนั้น งานที่สำคัญนี้ ก็มอบให้กับหลีซินที่ยังเป็นโสด
โหมวยู่ก้าวเท้าเดินออกไป ไม่ได้สนใจเลยว่าในห้องนี้ยังมีโม่โม่ที่ยังรอเขา
พอเขาเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของโม่โม่ก็หายไปหมด เธอกำหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือของเธอ
ห่างกันไกลขนาดนี้ เธอได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่อ่อนไหวกับคำนั้นมากๆ
พี่สะใภ้……
หึ! ผู้หญิงคนไหนที่ไม่กลัวตายอีกล่ะ?
“ป๊อก!” ชางหลิงที่นั่งเบาะหลังของรถแท็กซี่กำลังง่วงนอน หัวก็ชนเข้ากับกระจกรถทันที
ความเจ็บปวดทำให้เธอตื่นขึ้นมา เธอลูบหน้าผากของตัวเอง ไม่เข้าว่าทำไมตัวเองถึงฝันร้ายในตอนกลางวันแสกๆ
มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน หรือมันยากเกินไปที่สมองจะรับได้?
ตระกูลชาง
พอชางหลิงเดินเข้าบ้าน ก็เห็นคนใช้ในบ้านติดตัวอักษรคำว่าสี่(หมายถึงยินดี)บนหน้าต่าง ห่างกันไกลขนาดนี้ ยังได้ยินเสียงหัวเราะที่ลอยมาจากห้องรับแขก
ไหนจะตายเพื่อไถ่โทษล่ะ? ไหนรู้สึกผิดต่อเธอมากๆล่ะ? ทำไมตอนนี้ถึงแนบเนียนจนดูเหมือนท่าทีของเจ้าสาวที่จะแต่งงานจริงๆ?
จ้าวหลันจือกำลังเอาชุดแต่งงานเทียบบนตัวชางฉิง ริ้วรอยบนใบหน้ายิ้มแทบซ่อนไม่อยู่
“ฉิงฉิงลูกฉันหุ่นดีจริงๆ ชุดแต่งงานนี้ใส่แล้วสวยกว่าชางหลิงเยอะ”
เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง ชางหลิงตัวสั่น เธอจ้องมอง ถึงจะเห็นได้ชัดเจนว่าชุดแต่งงานนั้นเป็นชุดที่หยูเฉินออกแบบเพื่อเธอด้วยตัวเอง
“ปล่อยมือลงเดี๋ยวนี้!” เธอตะโกนเสียงดัง เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ชางฉิงและจ้าวหลันจือตกใจ แต่วินาทีถัดมา ชางหลิงก็แย่งชุดแต่งงานจากมือของจ้าวหลันจือไปแล้ว
“นี่เป็นชุดแต่งงานของฉัน!” แม้ว่าจะออกแบบโดยหยูเฉิน แต่ร่างแบบในตอนสุดท้ายเธอเป็นคนวาด และเธอเป็นคนหาวัสดุด้วยตัวเอง แม่ลูกคู่นั้นมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้อง
“พี่” พอชางฉิงเห็นชางหลิง ก็รีบแอบข้างหลังของจ้าวหลันจือ “นะ……หนูไม่ได้คิดแบบนั้น หนูก็แค่ชอบ เลยอยากจะลองใส่ดู……”
“ลองใส่ดู?” ชางหลิงยิ้มอย่างเย็นชา “ดังนั้นเธอเลยขึ้นเตียงกับหยูเฉิน ช่วยฉันลองสามีในอนาคตของฉันว่าไหวไหมงี้เหรอ?”
“ชางหลิง เธอพูดอะไรน่ะ?” จ้าวหลันจือปกป้องชางฉิง “ตัวเธอเองไม่สามารถคุมผู้ชายได้ กลับมาโทษฉิงฉิงลูกฉัน ตอนนี้เป็นลูกฉันฉิงฉิงที่จะแต่งงานกับตระกูลหยู ถึงแม้จะไม่มีของพวกนี้ของเธอ หยูเฉินก็จะส่งของที่ดีกว่านี้มาให้ ฉันก็แค่เห็นว่ายังไงเธอก็ไม่ได้ใช้ เลยเอาแบบมาลองดูเฉยๆเท่านั้น”
“เหอะ” ชางหลิงไม่ไหวกับแม่ลูกคู่นี้จึงๆ “ฉันคุมผู้ชายตัวเองไม่อยู่? ถ้าหากใครเจอพวกเธอสองคนเข้าละก็ ใครจะไปคุมไหวล่ะ? ในตอนนั้นเธอก็อ่อยพ่อของฉันแบบนี้เหรอ ตอนนี้ก็มาสอนลูกสาวคานขึ้นเตียงกับว่าที่สามีของฉัน แม่เป็นยังไงลูกก็เป็นแบบนั้น!”
“แกหุบปาก!” เสียงทะเลาะชั้นล่างดังไปถึงคนที่สนทนากันในห้องหนังสือ ชางหวยซูและหยูเฉินยืนอยู่ที่ปากบันได คุณปู่ชางเจิ้งตงและคุณย่าโจวรุ่ยฟางก็อยู่ข้างหลัง
“ไอ่ลูกอกตัญญู! ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นแม่แก แกกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับเธอได้อย่างไร?” ชางหวยซูเดินลงตึก ชี้หน้าด่าชางหลิงอย่างโมโห
“เธอเป็นแม่ประสาอะไรของฉัน? แม่ฉันเสียนานแล้ว!”
“แก!” ชางหวยซูโมโหจนพูดไม่ออก ยกมือขึ้นฟาดเข้าหน้าของชางหลิง
