ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 4 หลอกเธอไปแต่งงาน

บทที่ 4 หลอกเธอไปแต่งงาน

พะ พี่สะใภ้?

ชางหลิงมองย้อนกลับไปข้างหลัง เพื่อแน่ใจว่ามีแค่เธอคนเดียวที่เดินออกมาจากในห้องนี้

“พวกนาย……” เธอมองคนสิบกว่าคนนี้อย่างสงสัย แล้วนึกถึงคำพูดไม่คิดของตัวเองในเมื่อคืน

เธอพูดว่าไงนะ? จะจอง คนทั้งหมดนี้?

“ผมชื่อหลีซิน จากนี้จะคอยดูแลชีวิตประจำวันของพี่สะใภ้ทั้งหมดครับ” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรบนใบหน้า “พี่สะใภ้ครับ ท่านหิวไหมครับ เดี๋ยวผมพาไปทานอาหารเช้า”

ชางหลิงมองท่าทีของหนุ่มคนนี้ หน้าตาสะอาด หล่อเหลา และยังเป็นคนที่ไม่สามารถละสายตาได้ถ้าเกิดอยู่ในฝูงชน โดยเฉพาะนัยน์ตาดอกท้อคู่นั้น เมื่อยิ้มก็ทำให้คนลดความระแวงได้อย่างไม่รู้ตัว

แต่ว่า คนหล่อแบบนี้ จากนี้จะคอยดูแลชีวิตประจำวันของเธอ? เธอไม่ได้รวยขนาดนั้นหรอกมั้ง จองคนทั้งหมดนี้

“มะ ไม่เป็นไรนะขอบคุณมาก” ชางหลิงรีบโบกมือ หันหลังแล้วเดินไปด้านนอก

แต่ พอเดินออกจากห้อง เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ชั้นบนสุดของคลับ เมื่อมองไปรอบๆ ข้างบนนี้สร้างด้วยหลังคาโปร่งใส นอกห้องเป็นโต๊ะน้ำชาขนาดใหญ่ โซฟา และอื่นๆอีกมากมาย ล้วนเป็นเฟอร์นิเจอร์ที่ดีที่สุดทั้งนั้น

หลีซินเดินตามหลังเธอ เธอเดินถึงไหนเขาก็ตามถึงนั้น เหล่าคนชุดดำก็เหมือนกัน เธอเดินพวกเขาก็เดินตาม พอเธอหยุดพวกเขาก็หยุด

“พวกนายทำอะไร?” ชางหลิงไม่เข้าใจว่านี่มันอะไรกัน

“พี่สะใภ้ครับ ลูกพี่ได้บอกไว้ว่า ให้เขาไม่ห่างแม้แต่สักนิ้ว” หลีซินตอบกลับอย่างเคารพ

ชางหลิงมือเท้าเอว ไม่เข้าใจ “ลูกพี่ของพวกนายคือใคร? ทำไมนายถึงไม่ห่างแม้แต่สักนิ้ว? พวกนายเป็นหุ่นยนต์เหรอ?”

หลีซินเลิกคิ้ว เขายื่นมือ มีคนเอาสมุดเล่มสีแดงทั้งสองเล่มไว้ในมือเขา

“ลูกพี่บอกแล้วครับว่า เพื่อป้องกันพี่สะใภ้ตื่นมาแล้วจะไม่ยอมรับ ให้ผมเอาสิ่งนี้ให้ท่านดูครับ”

ชางหลิงคว้าสิ่งที่อยู่ในมือเขามา มองตัวหนังสือที่อยู่บนนั้นอย่างชัดเจน เกือบจะกระอักเลือดออกมา

ใบทะเบียนสมรส?

เธอเปิดดู แล้วบนตัวหนังสือที่อยู่บนนั้น

โหมวยู่ ชางหลิง

ในภาพถ่าย ชายหนุ่มนั่งตัวตรง ไร้สีหน้า แต่เธอ ตัวเธอเอง! กลับยิ้มอย่างกับดอกไม้ที่เบิกบาน ยิ้มจนตาแทบหยี่เป็นเส้นเดียว!

“นี่เป็นไปไม่ได้!” ชางหลิงราวกับถือมันที่ร้อนมือ ไม่กล้ามอง เขวี้ยงกลับไปมือของหลีซิน “ทำไมฉันถึงแต่งงานกับผู้ชายที่ยอดนิยมเนี่ย? พวกนายจำผิดหรือเปล่า ท่าทางเมาขนาดนี้แล้วจดทะเบียนนับด้วยเหรอ?”

แต่ เดี๋ยว! โหมวยู่……โหมวยู่คนไหน? คงไม่ใช่โหมวยู่ที่เธอเคยได้ยินข่าวลือหรอกนะ!

“ลูกพี่ของพวกนาย ชื่อโหมวยู่?” ชางหลิงไม่อยากจะเชื่อ “คงเป็นโหมวตัวเดียวกับตระกูลโหมวของบริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ปผู้นั้นเท่านั้น ใช่ไหม!”

“ทั้งเมืองหนาน มีแค่ตระกูลโหมวตระกูลเดียวเท่านั้น” หลีซินปฏิเสธการเดาของเธอ “ลูกพี่ของพวกเรา คือคุณชายรองของตระกูลโหมว ท่านประธานของบริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ป คลับnova เป็นเพียงหนึ่งในอุตสาหกรรมภายใต้ชื่อของเขา อุตสาหกรรมแบบนี้ มีบริษัทหลายพันแห่งทั่วประเทศ หรือแม้แต่ทั่วโลก……”

“หยุด!” ชางหลิงอึ้งทันที เธอรีบหยุดหลีซิน ไม่อยากฟังเขาพูดอีกต่อไป

เธอไม่สนใจว่าภายใต้ชื่อของเขาจะมีทรัพย์สินมากแค่ไหน เธอรู้แค่ว่า โหมวยู่ที่เธอเคยได้ยิน เป็นคนที่เย็นชา ได้ข่าวว่าเขาไม่เข้าใกล้ผู้หญิง บวกกับผู้ชายที่อยู่ข้างกายเยอะ ทุกคนต่างบอกว่าเขาเป็นเกย์

ชางหลิงมองแล้วพิจารณาหลีซินคนนี้ ยิ่งมั่นใจกับข่าวนี้มันเป็นจริง

แต่เมื่อคืน……..

เธอมีเพศสัมพันธ์กับโหมวยู่ที่ชอบแค่ผู้ชาย? คิดว่าหัวหน้าตระกูลโหมวที่มีชื่อเสียงในเมืองหนานเป็นคน……ขายบริการ?

ชางหลิงแน่วแน่กับความคิดที่ตัวเองจะหนี

เธอย่องกะจะหนี แต่พอหันไป แต่พบกับหยูเฉินที่เอามือไขว้หลังแล้วเดินมาทางนี้

“คุณชาง” หยูเฉินเห็นท่าทีจะหนีของชางหลิง แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เขาเห็นละได้ยิน รอยยิ้มเผยบนหน้าอย่างอดไม่ได้ “คุณชายรองให้ท่านไปพบครับ”

เขาอยู่เคียงข้างโหมวยู่มาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงที่ไม่โดนโหมวยู่ผลักออก อีกอย่าง ทั้งสองคนยังรู้สึกไฟสวาทเร่าร้อน แค่จุดก็ติด

แต่หลังจากชางหลิงที่ได้สติขึ้นมาไม่ได้รุกเหมือนตอนเมาแบบนั้น คล้ายกับแกะน้อยตัวหนึ่งที่ตกอยู่ในกำมือของหมาป่า

ชางหลิงนึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่บอกกับโหมวยู่ในห้องนอน ในขณะนี้อยากจะวิ่งหนีแม้แต่เงาเขาก็ตามไม่ทัน

แต่พอมองใบทะเบียนสมรสเล่มแดงสองเล่มนั้น เธอก็รู้สึกหมดหนทาง

“ฉันก็แค่ดื่มเยอะไปไม่ใช่เหรอ? เป็นผู้ใหญ่กันทั้งนั้น สวมเสื้อเสร็จแล้วช่วยทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้เหรอ?” ชางหลิงอดที่จะพึมพำไม่ได้

“คุณชาง คุณชายรองเป็นทหารที่เกษียณแล้ว และเขาก็ความต้องการต่อตัวเองนั้นก็เข้มงวดมาก ไม่ชอบยุ่งกับคนอื่นให้เป็นปัญหาอยู่แล้วครับ”

เสียงพึมพำของชางหลิงหยูเฉินได้ยินอย่างชัดเจน อธิบายให้เธออย่างมีความอดทน

ดังนั้น เพื่อมีอะไรด้วย ก็เลยหลอกเธอไปแต่งงาน?