บทที่ 19 ทำไมต้องทำร้ายฉันด้วย
ชางหลิงไม่ได้สนใจเธอ เธอคุ้นชินกับความหน้าไหว้หลังหลอกของชางฉิงไปแล้ว
“แต่น่าเสียดาย เธอระบายความโกรธแล้ว แต่ทำให้พ่อและคุณลุงหยูโมโห ขนาดหยูเฉินยังรู้สึกว่าเธอทำเกินไปเลย” ชางฉิงเลิกคิ้ว ดูแล้วน่าหมั่นไส้มาก
“แล้วยังไง? ยังไงฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี ขอแค่เธอไม่มีความสุข ฉันก็รู้สึกว่าคุ้มแล้ว” ชางหลิงตอบกลับ
“นั่นสิ ตอนนี้เธอมีคนที่ดีกว่า จะสนใจพวกนี้ทำไมกันล่ะ” ชางฉิงนึกถึงท่าทางหยิ่งผยองเมื่อกี้ของชางหลิงก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “เธอได้บัตรผ่านจากคุณหลีมาล่ะสิ ไม่คิดเลยนะ ต่อหน้าทำเป็นสนใจหยูเฉิน ลับหลังก็ไปมีผู้ชายคนอื่นน่ะสิ?”
“อย่าคิดว่าเธอเป็นคนแบบนี้ แล้วคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนกับเธอ” ชางหลิงมองตาขวาง จากนั้นก็เดินออกไป
“หยุดเลยนะ!” ชางฉิงขวางชางหลิงไว้ด้วยแขน “เธอทำแบบนี้แล้ว คิดว่าจากไปง่ายๆเลยงั้นเหรอ?” ชางฉิงโง่แค่ไหนก็รู้ว่า ชางหลิงไม่อนุญาตให้novaจัดงานแต่งของพวกเขา งั้นโรงแรมใหญ่ที่อื่นได้ยินเรื่องนี้แล้วคงจะไม่ไว้หน้าพวกเขามาก ชางฉิงทั้งชีวิตนี้มีงานแต่งแค่ครั้งเดียว ก็มาถูกชางหลิงพังทลายแบบนี้
“ฉันไม่ไปจะอยู่ดื่มเหล้าอวยพรงานแต่งให้พวกเธอหรือไง? ฉันก็กล้าดื่มนะ พวกเธอกล้าเคารพไหมล่ะ” ชางหลิงแสยะยิ้ม “ชางฉิง เธอยังสาวมาก อย่าทำตัวเหมือนแม่เธอ เป็นโสเภณีแล้วยังอยากจะตั้งป้ายประกาศอีก แย่งหยูเฉินไปก็ช่างเถอะ ยังอยากได้คำอวยพรจากฉันงั้นเหรอ?”
ชางฉิงหรี่ตาลง สายตาเจ้าเล่ห์ “ฝึกจากแม่ฉันแล้วยังไง? เรียนแบบแม่ฉัน ถึงจะได้เป็นคุณนายตระกูลหยู แต่เธอล่ะ? เธอก็เหมือนกับแม่เธอ เป็นคุณหนูใหญ่แล้วยังไง? เก่งแต่ปาก สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าตัวเองไร้ความสามารถ แล้วยังฆ่าตัวตายอีก”
“ชางฉิง!” ชางหลิงมองค้อนอย่างแรง
“ฉันพูดมาไม่ถูกต้องหรอ? พี่คะ ฉันบอกความลับอีกเรื่องนะ วันที่คุณน้าชิงตาย ไม่มีคนอยู่ในบ้าน ที่จริงฉันอยู่นะ ฉันมองดูแม่ของเธอกรีดข้อมือ มองดูเลือดไหลออกจากตัวเธอจนหมด แต่ฉันกลัวมากเลยนะ กลัวจนนึกไม่ออกว่าต้องโทรขอความช่วยเหลือ ก็เลยพลาดโอกาสการช่วยชีวิต……” ชางฉิงพูดอยู่นั้น ยังทำท่าทางและสีหน้าน่าสงสารอีก
ชางหลิงเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางหัว ยอมรับไม่ได้กับความจริงนี้
ตอนที่แม่ตาย ชางฉิงก็อยู่? ทำไมเธอถึง……ไม่ช่วยแม่ล่ะ? หลังจากนั้นยังปกปิดความจริงอีก บอกว่าเธออยู่นอกบ้านตลอด?
“ทำไมเธอถึงใจร้ายแบบนี้!” ชางหลิงใช้แรงที่มือ อยากจะชักมือออกจากมือชางฉิง แต่ยังไม่รอเธอได้ใช้แรง ชางฉิงก็ถอยหลังไปหลายก้าว ตัวชนเข้ากับอ่างล้างมือ
“โอ๊ย!” เสียงร้องดังขึ้น ท้องของชางฉิงชนกับขอบอ่าง ไม่นาน เธอก็จับท้องและทรุดตัวลงไปบนพื้น
“เธอ……เธอทำอะไรน่ะ? ฉันไม่ได้ผลักเธอนะ!” ชางหลิงตกใจ
“ลูกของฉัน……ลูกของฉัน……” สีหน้าชางฉิงซีดเซียว ด้านล่างตัวมีเลือดไหลออกมา เธอชี้ชางฉิง ด้วยนิ้วอันสั่นเทา “พี่คะ……ทำไม……ทำไมถึงต้องทำร้ายฉันด้วย……”
พนักงานหญิงที่มาเข้าห้องน้ำก็ตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง ไม่นาน สถานการณ์ตรงนี้ทุกคนก็รู้กันหมด
ได้ยินว่าชางฉิงเกิดเรื่องแล้ว หยูเฉินไม่สนใจว่าเป็นห้องน้ำหญิง เขารีบพุ่งเข้ามา
“ฉิงฉิง!” ชางฉิงนั่งอยู่ท่ามกลางเลือด เป็นภาพที่น่าตกใจมาก หยูเฉินตะลึงไปทันที
ชางหลิงกำลังจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันได้พูด หยูเฉินก็ผลักเธอออกไปเสียก่อน อุ้มชางฉิงขึ้นมาทันที
ชางหลิงไม่ทันตั้งตัว หลังชนเข้ากับกำแพง
“ฉิงฉิง เธอเป็นอะไร?” หยูเฉินรีบพยุงชางฉิง
“ลูก……พี่เฉิน……พี่สาวจะทำร้ายลูกของฉัน เธอเกลียดฉันมาก เธอไม่อยากให้ฉันมีลูกให้พี่เฉิน……” ชางฉิงชี้ไปที่ชางหลิง
“ฉันไม่ได้พูดงั้นนะ” ชางหลิงแก้ตัว “ฉันไม่ได้ผลักเธอ เธอไปชนเองนะ……”
พูดยังไม่ทันจบ จ้าวหลันจือก็ตบไปที่หน้าเธออย่างแรง “ยังจะแก้ตัวอีก! เด็กคนนี้สำคัญกับฉิงฉิงมากแค่ไหนทุกคนก็รู้ดี เธอจะไปชนเองได้ยังไง! เธอมันผู้หญิงใจร้าย!”
ชางหวยซูกับสองสามีภรรยาตระกูลหยูต่างล้อมเข้ามากัน ในห้องน้ำวุ่นวายไปหมด
เห็นหยูเฉินอุ้มชางฉิงออกไป ชางหลิงตามเขาไป
“หยูเฉิน นายฟังฉันอธิบายก่อน ฉันไม่ได้ผลักเธอจริงๆนะ เธอใส่ร้ายฉันเอง……”
“พอแล้ว!” หยูเฉินมองชางหลิงด้วยสายตาโกรธแค้น “ชางหลิง เธอจะทำอะไรก็ได้ นี่เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ แต่ทำไมเธอถึงทำร้ายฉิงฉิงล่ะ? เมื่อกี้เธอเหยียดหยามฉิงฉิงขนาดนั้น สิ่งแรกที่ฉิงฉิงคิดได้คือขอโทษเธอ แต่เธอล่ะ? ทำเธอถึงเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมแบบนี้นะ!”
ชางหลิงอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ฉันใจคอโหดเหี้ยม?” ชางหลิงหัวเราะ “หยูเฉิน พวกเราอยู่ด้วยกันมาห้าปี ฉันเป็นคนยังไงนายไม่รู้เหรอไง? นายคิดว่าฉันใจร้ายเหรอ? แต่นายรู้ไหมว่าเมื่อกี้ชางฉิงพูดอะไร? ตอนนั้นที่แม่ฉันตายเธอก็อยู่ข้างๆด้วย เธอมองดูแม่ฉันกรีดแขนแล้วไม่คิดจะช่วย……”
“แล้วยังไง? แม่เธอตายไปนานแล้ว! ตอนนั้นชางฉิงอายุเท่าไหร่กัน? เพราะเรื่องนี้ ก็คิดจะทำร้ายฉิงฉิงเลยเหรอ ถึงกับต้องทำร้ายลูกของฉันกับฉิงฉิงเลยเหรอ?” หยูเฉินมองเธออย่างโมโห
ชางหลิงรู้สึกสมองจะแตกแล้วจริงๆ เธอมองดูหยูเฉินตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากเขาได้
“หยูเฉิน……”
“ชางหลิง เธอทำให้ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ” หยูเฉินพูดแบบนี้จบ ก็อุ้มชางฉิงออกไปทันที
ชางหลิงยืนอึ้งอยู่กับที่ จนกระทั่งแผ่นหลังของพวกเขาหายไปจากตรงหน้าเธอ
“ชางหลิง” จ้าวหลันจือพุ่งเข้ามา ดึงแขนเสื้อชางหลิงไว้แน่น “ไป เธอไปพร้อมกันกับพวกเรา ถ้าลูกในท้องของฉิงฉิงเป็นอะไรขึ้นมา แม้ฉันต้องตายฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปแน่”
“ปล่อยฉันนะ!” ชางหลิงอยากสะบัดออก แต่ตัวเล็กผอมอย่างเธอจะสู้แรงคนแก่อย่างจ้าวหลันจือได้ยังไง จ้าวหลันจือดึงเธอไปด้วยและหยิกเธออย่างแรง ชางหลิงหลบไม่ทัน ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ใครใช้ให้เธอทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กัน! กล้าทำร้ายลูกสาวฉัน วันนี้ฉันจะสั่งสอนแทนแม่เธอแล้วกัน!” จ้าวหลันจือโกรธจัด เธอออกแรงมือเต็มที่ไม่มีออมแรงเลย
ชางหวยซูมองดูอยู่จ้างๆ แม้จะทนไม่ได้ แต่พอนึกถึงชางฉิงต้องถูกทำร้าย ก็ไม่ได้เข้าไปห้ามปราม
“หยุดนะ!” เสียงของโหมวยู่ปรากฏขึ้นตรงหน้าประตู
ข้างๆโหมวยู่มีคนชุดดำเปิดทางให้เขา ไล่พวกที่มามุงดูออกไปทั้งหมด
“คุณชายรองโหมว?” พอเห็นโหมวยู่ ชางหวยซูก็ถึงนึกได้ว่าที่นี่เป็นที่ของโหมวยู่ รีบส่งสายตาให้จ้าวหลันจือ
ชางหลิงถูกจ้าวหลันจือผลักลงพื้นอย่างแรง ในระหว่างที่ฉุดกระชากอยู่นั้น จ้าวหลันจือก็ฉีกเสื้อเธอจนขาด ในตอนนั้นเอง ไหล่และช่วงเอวเธอก็ปรากฏสู่สายตาชาวโลก
เธอกอดอกตัวเองไว้ มุดหน้าลงระหว่างเข่า
โหมวยู่มองคนที่อยู่บนพื้น หรี่ตาลงอย่างเย็นชา
“คุณท่านชาง นี่มันอะไรกัน?
