บทที่ 30 อะไรคือสิ่งที่เรียกว่ากังฟูจีน
“ชางฉิงเหรอ” ชางหลิงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน “เธอมาทำอะไรที่นี่”
เธอเพิ่งแท้งลูก จ้าวหลันจือยังอยู่บนเตียง ทำไมเธอทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มาอยู่กับผู้ชายคนอื่นแบบนี้
“หลิงหลิง…” คำพูดของซูเสี่ยวเฉิงยังไม่ทันจบ ชางหลิงก็วิ่งออกไปแล้ว
มือของชางฉิงคล้องแขนผู้ชาย ท่าทางเหมือนนกน้อยติดคน
“สตีเฟ่น ฉันนึกว่าคุณจะไม่มาจีนซะแล้ว” ชางฉิงพูดหน้าตาเขินอาย
“ทำไมจะไม่ล่ะ ผมทิ้งคุณไม่ลง” ผู้ชายที่ชื่อสตีเฟ่นพูดภาษาจีนกลางกระท่อนกระแท่น
ชางหลิงยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา เอาโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปด้านหลังพวกเขา ก่อนจะหัวเราะออกมา “เฮ้ ชางฉิง เธอเปลี่ยนแฟนเร็วจังนะ”
ชางฉิงได้ยินเสียงของเธอจึงหันไปและเห็นโทรศัพท์มือถือในมือของชางหลิง สีหน้าพลันเปลี่ยนไปมากทันที
“ชางหลิงเหรอ” ชางฉิงรีบปล่อยมือออกจากสตีเฟ่น “เธอตามฉันมาเหรอ”
“เธอดีนักหรือไงฉันถึงต้องตามเธอน่ะ เธอนี่โง่จริงๆ เป็นโจรแล้วยังกล้าโอ้อวด เธอกล้าทำจังนะ ยังกลัวใครเห็นอยู่ไหม” ชางหลิงส่ายโทรศัพท์มือถือในมือ “ไม่รู้ว่าถ้าฉันส่งรูปพวกนี้ไปบนอินเทอร์เน็ตของมหาวิทยาลัย ยังสามารถรักษาชื่อเสียงของดอกไม้ประจำโรงเรียนของเธอได้หรือไม่ บริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ปกรุ๊ปก็จะไม่ต้องการเธอ…”
“เธอกล้าเหรอ!” ชางฉิงพูดจาดุดัน
“เธอก็คือชางหลิงที่คุณพูดถึงเหรอ” สตีเฟ่นจ้องชางหลิงพลางถามเธอ
ชางฉิงพยักหน้า “ใช่ ก็คือเธอ! ฉันกลายเป็นแบบนี้ ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ!”
ชางหลิงมองชายชาวต่างชาติตรงหน้าอย่างสงสัย เขาก้าวออกมา เข้าหาเธอด้วยสีหน้าเลวทราม
“คุณชาง ระหว่างเรายังมีบิลที่ต้องชำระ!” สตีเฟ่นประสานมือหักข้อนิ้วดังกร๊อบแกร๊บ “ในเมื่อวันนี้เจอกัน ก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ”
ไหนเลยชางหลิงจะสามารถนึกได้ว่าเธอมีปัญหาอะไรกับชายชาวต่างชาติที่ไม่รู้จักคนนี้ เห็นเขากำลังจะเหวี่ยงหมัด เธอได้แต่ตกตลึงอยู่ที่เดิม
“หลิงหลิง!”ซูเสี่ยวเฉิงที่ตามมาหน้าซีดด้วยความตกใจ และหลีซินก็วิ่งออกไปจากข้างหลังเธอ เตะอย่างเฉียบคม เข้าตรงแม่นยำที่ท้องของผู้ชายคนนั้น โจมตีเขาถอยไป
“คุณไม่เป็นไรนะครับ” หลีซินมองชางหลิงอย่างตึงเครียด
ชางหลิงส่ายหน้าอย่างไร้สติ ยังคงตระหนกตกใจอย่างมาก
“มีผู้ช่วยข้างกายด้วยเหรอ” สตีเฟ่นกุมท้องตัวเอง น้ำเสียงไม่ดี
หลีซินเอื้อมมือขวางชางหลิงไว้ข้างหลัง ยิ้มชั่วร้าย เขาถอดสูทตัวเองแล้วใส่ไว้ในมือของชางหลิง ดึงเนคไท แล้วกระดิกนิ้วใส่สตีเฟ่น
“ไอ้เด็กชาวต่างชาติ เป็นผู้ชายแบบไหนมารังแกผู้หญิง เข้ามา ฉันจะให้นายได้เห็นว่าอะไรที่เรียกว่ากังฟูจีน”
สำหรับชางฉิงแล้วหลีซินไม่ได้อยู่ในสายตา สตีเฟ่นเป็นแชมป์มวยใต้ดิน หลีซินสูงๆ ผอมๆ เดาว่าสตีเฟ่นต่อยแค่หมัดเดียวก็ยืนไม่อยู่แล้ว
สตีเฟ่นส่งสายตาให้ชางฉิง ให้เธอรอดูละคร แล้วตนเองก็ก้าวเดินอย่างรวดเร็วเข้าใกล้หลีซิน หมัดที่ทรงพลังและรุนแรงพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของหลีซิน
หัวใจของชางหลิงขึ้นมาติดถึงลำคอ
หลีซินหลบหมัดของสตีเฟ่นอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน เขาคว้าแขนของสตีเฟ่นโดยทันที กระแทกศอกลงไปที่ไหล่ด้านหลังของเขา
สตีเฟ่นที่ถูกโจมตีกำลังจะโต้กลับ หลีซินพลิกมือของเขากลับหลัง แล้วตีเข่าเข้าตรงตำแหน่งสำคัญที่ช่องท้องส่วนล่างของเขา สตีเฟ่นร้องอย่างเจ็บปวด เข่าทรุดลงกับพื้นทันที
ทั้งซูเสี่ยวเฉิงและชางหลิงมองอย่างตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ สองคนมองหน้ากัน ก่อนจะยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
คิดไม่ถึงจริงๆ หลีซินที่ปกติดูท่าทางอ่อนแอ แต่เมื่อเริ่มลงมือกลับดูหล่อเหลาและทรงพลังมาก แค่สองทีก็ทำคนล้มแล้ว
“สตีเฟ่น คุณเป็นยังไงบ้าง” ชางฉิงไม่ได้คาดคิดไว้ว่าสตีเฟ่นจะแพ้ให้หลีซิน รีบเข้ามาช่วยเขา
สตีเฟ่นได้แต่กุมส่วนล่าง เจ็บปวดจนเหงื่อตก
“ชางหลิง พวกเธอตั้งใจมาทำร้าย ฉันจะโทรหาตำรวจให้มาจับเธอแน่” ชางฉิงถลึงตาจ้องใส่ชางหลิง
“ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ใครลงมือก่อนเธอคิดไม่ได้เลยหรือไง ฉันแค่ป้องกันตัว” ชางหลิงยืดหลังตรง ค้นพบแล้วว่าหลีซินเด็กหนุ่มคนนี้เป็นสมบัติล้ำค่า ความมั่นใจของเธอเพิ่มขึ้นอีกหน่อย
“เธอ…เธอรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว!” ชางฉิงไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น
“คนที่รังแกกว่ายังอยู่เบื้องหลัง” ชางหลิงส่ายโทรศัพท์มือถือในมือของตัวเอง “เธอควรไปคิดดูดีกว่าว่าจะไปอธิบายต่อทุกคนว่ายังไง”
เธอต้องให้หยูเฉินกับชางหวยซู รู้ใบหน้าที่แท้จริงของ ชางฉิง ดูซิว่าเธอยังจะสามารถซ่อนหางจิ้งจอกได้อีกนานแค่ไหน
ชางหลิงเชิดคางขึ้นอย่างมีชัย ดึงซูเสี่ยวเฉิงแล้วหันหลังเดินไป ไม่เห็นสายตาดุร้ายของชางฉิงในสายตา
“หลิงหลิง”ซูเสี่ยวเฉิงคิดๆ ดูแล้วก็ยังค่อนข้างหวาดกลัว “ถึงแม้เมื่อครู่หลีซินเพิ่งเอาชนะคนต่างชาติไปได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ว่าเธอทำอย่างนี้ จะไม่หุนหันหลันแล่นเกินไปเหรอ”
ชางหลิงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ตอนนี้เธอแค่พอใจที่ได้แก้แค้น ยุ่งอยู่กับการส่งรูปไปในกลุ่ม
“แล้วยังไงล่ะ ระหว่างเรามันฉีกหน้ากันไปตั้งนานแล้ว” ชางหลิงไม่สนใจ
ซูเสี่ยวเฉิงกังวลมาก “ไม่ได้นะ ดูแบบนี้ฉันต้องไปบริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ปกับเธอแล้ว ด้วยอารมณ์ของเธอกับชางฉิงคงทำให้บริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ปวุ่นวายแน่ๆ ฉันไม่สามารถทนดูเธอหลงผิดได้”
“กังวลอะไร ก่อนหน้านี้ฉันคิดแค่ว่าจะมีชีวิตที่สงบสุข แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน เท้าเปล่าไม่กลัวการสวมรองเท้า ฉันไม่มีอะไรเลย ยังต้องกลัวเธออีกเหรอ” ชางหลิงตบไหล่ซูเสี่ยวเฉิง
“อย่างที่บอก อดทนต่อการเจริญเติบโตของเต้านม ก้าวถอยหลังต่อซีสต์รังไข่ มันก็แค่การทะเลาะกันไม่ใช่หรือไง ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนถึงที่สุด”
ซูเสี่ยวเฉิงเงยหน้าขึ้น เหลือบมองหลีซินที่อยู่ข้างๆ เขายังเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอสับสนมาก ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจขึ้นเรื่อยๆ
ส่งซูเสี่ยวเฉิงกลับบ้านแล้ว ชางหลิงก็กลับไปnova ถุงเล็กถุงน้อยจากการปล้นเต็มล้นโซฟา โหมวยู่นั่งอยู่ตรงนั้น ถูกบังคับให้ขยับย้ายไปอยู่ตรงมุม
“วันนี้เธอก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ” เมื่อเห็นว่าความสนใจทั้งหมดของชางหลิงอยู่ที่เสื้อผ้าและรองเท้าใหม่ โหมวยู่จึงเหล่มองเธอ
การเคลื่อนไหวของชางหลิงหยุดนิ่ง อะไรที่เรียกว่าเธอก่อเรื่อง หลีซินเป็นคนต่อสู้หรอก ควรจะเป็นหลีซินสิที่ก่อเรื่อง
แต่ว่าการโยนความผิดแบบนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อย…
“ประมาณนั้น” ชางหลิงไม่ได้หันหน้าไป สนใจแต่การเปิดถุงบรรจุภัณฑ์
“ครั้งก่อนหลีซินไปทำร้ายจ้าวหลันจือเพื่อแก้แค้นให้เธอ ถูกหักเงินเดือนสามเดือน ครั้งนี้เธอคิดว่าหักเท่าไรดี” โหมวยู่ยิ้มเล็กน้อย
ชางหลิงหันศีรษะมาขมวดคิ้วหน้าบึ้ง
ไอ้ผู้ชายหมา!
เธอลุกขึ้น บึนปากเดินเข้าไปหาโหมวยู่ มือกวาดสิ่งของออกไป แล้วตัวเองก็นั่งลงตรงหน้าโหมวยู่
“ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ก่อเรื่องอีก” ชางหลิงยอมรับผิดด้วยท่าทางที่จริงใจมาก
โหมวยู่รู้ว่ามันไม่ได้มาจากใจจริงของเธอ เพียงแค่มองลงไปที่โทรศัพท์มือถือ “พูดมา วันนี้เก็บเกี่ยวได้อะไรจากข้างนอกมาบ้าง”
“เก็บเกี่ยวเหรอ” ชางหลิงมองไปยังถุงช็อปปิ้งทั่วบ้าน “ทั้งหมดอยู่นี่ไง”
โหมวยู่เลื่อนสายตาขึ้น คลื่นความมืดในดวงตากำลังพลุ่งพล่าน ชางหลิงที่ถูกมองด้วยสายตาที่น่ากลัวของเขาก็พลันเกิดอาการขนลุกขนพอง แต่ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่
“ห้างสรรพสินค้าที่เธอไปวันนี้ พวกช็อปที่เธอเข้าไป ยี่สิบสี่แห่งเป็นแฟล็กชิปสโตร์ภายใต้บริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ป ตอนนี้เธอบอกฉันมา ผลิตภัณฑ์ใหม่ของฤดูกาลนี้ ลักษณะทั่วไปและลักษณะเฉพาะของพวกมันคืออะไร” โหมวยู่กดเสียงต่ำ
ชางหลิงสำลักเพราะคำถามของโหมวยู่
หลีซินบอกว่าเธอได้รับอนุญาตให้ซื้อได้ตามต้องการ ไม่ได้บอกว่าโหมวยู่ยังทิ้งการบ้านให้เธอด้วย
“ในฐานะดีไซเนอร์ แม้แต่ความรู้สึกของความเป็นมืออาชีพสักนิดก็ไม่มี ชีวิตนี้ของเธอ หรือว่าจะเอาแต่ใช้ทางลัดไปทั้งชีวิต” โหมวยู่ดวงตาขุ่นมัว
