ชางหลิงร่างกายแข็งทื่อ เธอก้มหน้าลง สะอึกสะอื้นเสียงเบา
“คุณรู้ไหมถ้าผมไปช้าอีกแค่หนึ่งก้าวจะเกิดอะไรขึ้น?”โหมวยู่ถามเธอ “คุณกับเขาอยู่ด้วยกันมาห้าปี แม้แต่เขาเป็นคนยังไงคุณก็ไม่รู้ชัดเจน?ครั้งนี้ผมสามารถไปช่วยคุณได้คือโชคดีของคุณ ครั้งต่อไปล่ะ?”
“ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว”ชางหลิงกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเป็นอย่างยิ่ง พูดตอบเขาเสียงเบา
เธอยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง ดึงแขนเสื้อของโหมวยู่“ขอโทษ หลังจากนี้ฉันไม่กล้าทำแล้ว…”
“คุณ…”โหมวยู่โกรธอย่างรุนแรง แต่มองเห็นท่าทางที่น่าสงสารนี้ของชางหลิงทั้งหมดก็หยุดลง จมูกของเธอแดง แก้มยังมีรอยฝ่ามือ เส้นผมยุ่งเหยิงมาก เขาก้มหน้าจ้องมองไปที่นิ้วของเธอที่ดึงแขนเสื้อของเขา สบถออกมา นำมือกลับมา
รถก็ขับคงที่ ทั้งสองคนไม่พูดจา มาถึงคลับชั้นล่าง โหมวยู่ขับรถตรงไปที่ห้องใต้ดิน ลงจากรถ อุ้มเธอเดินเข้าไปในลิฟต์
“ฉันเดินเองได้”ชางหลิงผลักเขา แต่ว่าโหมวยู่เพียงแค่สีหน้าสุขุม ไม่ได้ฟังความคิดของเธอ
หลีซินนั่งรออยู่ชั้นบนแล้ว มองเห็นโหมวยู่อุ้มเธอกลับมา สีหน้ายังซีดเผือด
“พี่สะใภ้?พี่สะใภ้เป็นอะไร?”
“เรียกหมอ”โหมวยู่ออกคำสั่ง
“ไม่ต้องไม่ต้อง”ชางหลิงรีบโบกมือ “ฉันไม่ได้บาดเจ็บอะไร จัดการตัวเองก็ได้แล้ว”
“คุณแน่ใจ?”โหมวยู่มองเธอ
ชางหลิงพยักหน้า ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง เกิดเรื่องแบบนี้แล้วยังให้หมอมาตรวจอีก ก็ขายหน้าจริงๆ
“พี่ใหญ่?”หลีซินสอบถามความคิดเห็นของโหมวยู่
“ไปหยิบกล่องยา”โหมวยู่ไม่ได้ฝืนใจ เขาอุ้มชางหลิง ใช้เท้าถีบเปิดประตูของห้องนอน นำชางหลิงวางไว้บนเตียง
ถอดเสื้อคลุมของเขาบนตัวเธอ เสื้อผ้าเดิมกลายเป็นเศษผ้า ผิวละเอียดและอ่อนนุ่มทั้งหมดเป็นรอยแดงที่น่าตะลึง หนังถลอกหลายจุด โหมวยู่หรี่ตา แค่เกลียดตัวเองที่ไม่ได้ต่อยหยูเฉินให้ตาย
“ฉัน…ฉันไปอาบน้ำก่อน…”โหมวยู่สายตาแบบนี้ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงสายตาตอนนั้นของหยูเฉิน ชางหลิงดวงตาตะลึง ลงจากเตียง พุ่งเข้าไปในห้องน้ำ
ผู้ชายน่าจะเป็นแบบนี้หมดเถอะ หยูเฉินมองเห็นร่องรอยบนร่างกายของเธอก็บ้าคลั่งขึ้นมา โหมวยู่ก็เป็นแบบนี้ด้วยเหรอ?
ชางหลิงเปิดฝักบัว น้ำอุ่นเปียกโชกบนร่างกาย ก็ทำให้รอยที่อยู่ด้วยกันชัดเจนมากขึ้น รอยแผลนั้นล้างด้วยน้ำอุ่นก็เจ็บเล็กน้อย เธอกัดฟันอดทนไว้
เพียงแต่ รอจนเธอทำให้ผมเปียก ก็พบกับบาดแผลบนศีรษะ เจ็บรุนแรงจนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะร้องออกมา
มือของเธอยื่นไปกดบนศีรษะเบาๆ พบว่าเส้นผมเกาะติดกันอยู่ตรงนั้น คราบเลือดที่แห้งเหือดล้างด้วยน้ำ ทำให้ฝ่ามือเปื้อนสีแดง
“เป็นอะไร?”ประตูของห้องน้ำถูกคนเปิดออก โหมวยู่ได้ยินเสียงร้องเจ็บของเธอ ไม่แม้แต่จะคิด ก็พุ่งตรงเข้ามา
ชางหลิงหลบไปด้านหลัง จะไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนไม้แขวนเสื้อด้านหลัง แต่ว่าโหมวยู่ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ ตาแหลมคมมองปราดไปบนเส้นผมเธอที่มีน้ำสีแดงไหลลงมา
“ศีรษะของคุณได้รับบาดเจ็บแล้ว?”เขาคาดไม่ถึงว่าตลอดทางก็ไม่ได้ค้นพบ!
“เปล่า บาดแผลเล็กน้อย”ชางหลิงนำผ้าเช็ดตัวห่อร่างกายของตัวเอง โหมวยู่เข้ามาใกล้ อาศัยการได้เปรียบความสูง มองสังเกตสภาพอาการบาดเจ็บบนศีรษะของเธอ
มีบาดแผลครึ่งนิ้วที่ด้านหลังศีรษะ ถึงแม้ว่าไม่ลึก แต่มีรอยแดงและบวมอยู่รอบๆ โหมวยู่ในใจรู้สึกเจ็บปวด นำผ้าขนหนูมาห่อศีรษะที่เปียกของเธอ ก็นำเธออุ้มกลับไปบนเตียงอีก
เขากำลังพลิกหาของในลิ้นชัก เร็วมาก ก็หยิบกรรไกรเดินเข้ามา
“คุณทำอะไร?”ชางหลิงถอยหลังไป
“บนศีรษะของคุณมีบาดแผล ต้องใส่ยา”โหมวยู่นั่งลง เริ่มกรรไกรเตรียมขึ้นมา
“อย่า!”ชางหลิงปฏิเสธอย่างเด่นชัด “เพียงแค่บาดแผลเล็กน้อย ฉันไม่ต้องตัดผม ขี้เหร่มากไป”
โหมวยู่กวาดสายตามองเธอ “ผมยาวเกินไปมีผลกระทบกับบาดแผลหายสนิท”
“ฉันไม่ต้องการ ก็คือไม่ต้องการ”เธอเป็นผู้หญิง ผมยาวนี้คือก่อนหน้านี้เธอเพื่อสวมชุดเจ้าสาวก็รักษาไว้สองปีกว่า ถ้าหากว่าถูกตัด ก็ขี้เหร่จนกลายเป็นอะไร เธอยังต้องออกไปพบคนอีกไหม?
เห็นโหมวยู่ไม่ฟังเธอ ชางหลิงก็เบ้าตาแดง หยดน้ำตาก็ไหลออกมา “โหมวยู่ คุณก็ทายาให้ฉัน สองสามวันนี้ฉันนอนคว่ำอยู่บนเตียง จะไม่เคลื่อนไหววุ่นวายอย่างแน่นอน ได้ไหม?อย่าตัดผมของฉัน ขี้เหร่มากแล้ว…”
เธอพูดประโยคสุดท้ายจบ ก็ร้องไห้ออกมา เศร้ารันทดเป็นอย่างยิ่ง
โหมวยู่ขมวดคิ้วมองดูชางหลิงท่าทางร้องไห้โฮ ก็จนปัญญา
เธอถูกหยูเฉินทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้ ตลอดทางก็อดกลั้นไว้ แต่นี่เพื่อผมก็ร้องไห้จนกลายเป็นแบบนี้？ “ไม่พันไว้ก็จะหายช้ามาก”เขาพูดน้ำเสียงต่ำ
“ไม่เป็นไร…”ชางหลิงสูดจมูก “ฉันไม่อยากให้มันหายเร็ว…ฉันอยากสวย…ฉันไม่อยากตัดผม…”
แต่ว่าเธอจะต้องเป็นหัวหน้านักออกแบบของบริษัทเซิ่งซื่อกรุ๊ปในอนาคต ถูกโหมวยู่ ตัดผม ต่อให้เป็นช่างตัดผมที่มีฝีมือสุดยอดที่สุดก็ช่วยให้ภาพลักษณ์ของเธอกลับมาไม่ได้
“เข้ามา”
สุดท้ายโหมวยู่วางของที่อยู่ในมือลง จนปัญญากับเธอสิ้นเชิง
ชางหลิงลังเลเล็กน้อย โหมวยู่ยื่นมือออกไปที่เธอ“ทายา”
มองเห็นสายตาของเขาผ่อนคลายลง ชางหลิงก็เข้าใจแล้ว เดิมทีผู้ชายคนนี้ก็กลัวเธอร้องไห้ เมื่อกี้กับตอนนี้ เขาโกรธมากน้ำตาของเธอก็ช่วยชีวิตเธอไว้
ชางหลิงนำศีรษะเข้ามาอย่างเชื่อฟัง แต่ระหว่างที่กำลังทำก็พบว่าร่างกายด้านล่างไม่เหมือนปกติ
เธอลืมแล้ว…เธอยังมีประจำเดือน เมื่อกี้ออกมาจากห้องน้ำ เธอยังไม่ทันได้ใส่กางเกง…
ชางหลิงเบิกตาโต ชั่วพริบตาเดียว เหมือนถูกคนจี้จุดอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
“เป็นอะไร?”สังเกตถึงความไม่เหมือนปกติของเธอ โหมวยู่แปลกใจเล็กน้อย
ชางหลิงส่ายหน้า เดิมทีร่างกายต้องเข้าใกล้ก็ถอยออกห่างจากเขาไกล
“คุณยังไม่สบายตรงไหน?”โหมวยู่มองเห็นหน้าเธอแดงผิดปกติ รีบลุกขึ้น
ชางหลิงดึงผ้าห่มแน่น “ฉันไม่เป็นไร…คุณออกไปก่อน…”
ออกไป?โหมวยู่จ้องมองเธอนั่นเพราะว่ามือจับผ้าห่มอย่างแน่นตึง หรี่สายตา
เขายกมือขึ้น จับผ้าห่มไว้
“ให้ผมดู”
“ไม่ได้ไม่ได้…ไม่สะดวก!”ชางหลิงรีบห้ามไว้
