ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 47 ทั้งหมดคืนให้ผม

ชางหลิงสายตามีความเกลียดชัง เพื่อนพวกนั้นของหยูเฉินเธอก็รู้จัก เป็นเพื่อนกลุ่มเที่ยว หนึ่งในนั้นลับหลังหยูเฉินยังเคยลวนลามเธอ

นึกถึงคนพวกนั้น ชางหลิงถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกรังเกียจ

“หลิงหลิง ผมไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับชางฉิง คุณเป็นคนที่ผมรักมาโดยตลอด แต่ว่า คุณก็รู้สถานการณ์ตระกูลของผม คุณปู่คุณย่าของผมเฝ้ารอให้ผมสืบทอดตระกูลหยู พ่อผมกำลังวางแผนการทำงาน ถ้าหากชางฉิงเธอท้องโตขึ้นมาไปฟ้องร้องผมว่าข่มขืน พ่อผมแม้แต่งานก็จะรักษาไว้ไม่ได้ ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ…”

“วันนั้นอยู่ที่คลับnova ชางฉิงเกิดเรื่อง ผมรู้ว่าคำพูดที่ผมพูดเกินไปมาก แต่ว่า เด็กคนนั้นเป็นหลานคนโตของตระกูลหยู อยู่ต่อหน้าพ่อผม ผมจะกล้าคุ้มครองคุณยังไงล่ะ?”

ชางหลิงในดวงตามีน้ำตาเล็กน้อย เห็นหยูเฉินดื่มเหล้าหลายแก้วติดต่อกันนำคำพูดที่อยู่ในใจทั้งหมดพูดออกมา ก้นบึ้งของหัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะมีความทุกข์ระทมใจขึ้นมา

“งั้นตอนนี้ล่ะ?ฉันยังทำร้ายหลานคนโตของตระกูลหยู คุณยังจะกล้ามาหาฉันอีกเหรอ?”ชางหลิงยิ้มเยาะ

“ผมเปิดเผยความคิดของผมกับพ่อของผมแล้ว ผมบอกเขาว่า ถึงแม้ว่าจะขับไล่ผมออกจากตระกูลหยู ผมก็อยากจะอยู่ด้วยกันกับคุณ หลิงหลิง พ่อผมคือรักผม พวกเขามีแค่ผมเป็นลูกชายคนเดียว ไม่มีทางจะให้ผมออกจากตระกูลหยู ดังนั้น เพียงแค่คุณยอม พวกเรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ เพียงแค่คุณตั้งท้องลูกของผม ยังมีให้หลานหนึ่งคนให้กับพ่อ พวกเขาก็จะไม่ถือสาแล้ว…”

ชางหลิงหันหน้ากลับมา มองดูหยูเฉินคาดไม่ถึงว่านั่นยังมีสายตาของความผิดหวัง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก

“ยังมีหลานให้พ่อคุณหนึ่งคน?หยูเฉิน คุณกำลังพูดเพ้อเจ้อเหรอ?”ชางหลิงหัวเราะเยาะ “ฉันเป็นคน ไม่ใช่เครื่องมือให้กำเนิดบุตร ถึงแม้ว่าฉันอยากจะมีลูก ฉันก็จะมีให้ตัวเอง เด็กก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอิสระ เขาไม่ใช่คนที่ตระกูลของพวกคุณที่มีไว้สืบทอดตระกูล”

“ฉันไม่ยอม”ชางหลิงปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยวมาก

“หยูเฉิน ถึงแม้ว่าฉันจะให้อภัยเรื่องระหว่างคุณกับชางฉิงแล้ว ระหว่างพวกเรา ก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว”

“เพราะอะไร?”หยูเฉินไม่เข้าใจ “ระหว่างพวกเรา ไม่ใช่มีแค่เรื่องชางฉิงเหรอ?”

ชางหลิงนั่งตัวตรง “ยังไงก็ตาม ฉันยังน่าจะขอบคุณน้องสาวที่แสนดีของฉันด้วย ถ้าหากไม่ใช่เธอ ฉันยังไม่รู้ว่าดวงตานี้ของฉันคือตาบอดแค่ไหน หยูเฉิน ที่ฉันต้องการ คือสามีที่มีความรับผิดชอบ เพราะโศกนาฏกรรมของแม่ ฉันเกลียดผู้ชายที่เหมือนกับพ่อฉัน แต่ว่าคุณตอนนี้มองดูตัวเอง คุณกับพ่อที่ไร้ความรับผิดชอบของฉันมีอะไรแตกต่างกัน?”

“ผม…”

“คุณแม้แต่เรื่องแต่งงานของตัวเองก็มีความคิดเห็นไม่ได้ พ่อคุณต้องการให้คุณแต่งงานกับชางฉิงคุณก็แต่งงานกับชางฉิง งั้นถ้าหากหลังจากนี้ระหว่างฉันกับพ่อคุณเกิดเรื่องทะเลาะอะไรกัน คุณจะไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะยืนข้างพ่อของคุณ?ฉันเพิ่งจะอายุยี่สิบสองปี อยากแต่งงานกับคุณคืออยากจะมีชีวิตใหม่ ไม่ใช่ออกจากขุมนรกนี้กระโดดไปอีกขุมนรกหนึ่งอีก”

“นี่ไม่เหมือนกัน”หยูเฉินแก้ตัว “พ่อแม่ของผมเลี้ยงดูผมจนเติบโต แสดงความกตัญญูต่อพวกเขาเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว หรือว่าถ้าแม่คุณยังมีชีวิตอยู่คุณจะไม่พิจารณาเพื่อเธอเหรอ?คุณไม่สามารถเพราะว่าแม่ของคุณตายไปก่อนพ่อปฏิบัติอย่างโหดร้ายกับคุณคุณก็คิดว่าพ่อทุกคนบนโลกนี้ล้วนจะเหมือนกัน…”

“เหอะ!”ชางหลิงหัวเราะ “ฉันไม่ได้คิดว่าพ่อทุกคนบนโลกนี้ล้วนเป็นแบบนี้ แต่ว่า ตอนนั้นฉันถูกจับเข้าสถานีตำรวจ คุณรู้ว่าพ่อของคุณทำอะไรไหม?เพื่อหน้าตาของเขา บังคับให้ฉันยอมรับโทษ อยากจะส่งฉันตรงเข้าไปในคุก”

“ไม่…”หยูเฉินไม่กล้าจะเชื่อ“ไม่มีทาง พ่อผมไม่มีทางทำแบบนั้น…ถึง…ถึงแม้ว่าเขามีความคิดแบบนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือจริงๆใช่ไหม?ไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่สามารถมาอยู่ตรงนี้ได้…”

ชางหลิงกอดอก ส่ายหน้า

เธอสามารถนั่งอยู่ตรงนี้ได้ เป็นเพราะโหมวยู่ช่วยเธอออกมาจากนรกแห่งความทุกข์ ถ้าหากไม่มีเขา คาดว่าเธอตอนนี้อาจจะตายอยู่ในคุกแล้วเถอะ

“หยูเฉิน ฉันจะพูดยังไงล่ะ คุณถึงจะรู้สึกตัว พวกเราสองคนไม่เหมาะสมกันจริงๆ?”ชางหลิงจนปัญญา “การแต่งงานไม่ใช่คบกันเป็นแฟน คบกันเป็นแฟนเป็นเรื่องของคนสองคน ดังนั้นที่ฉันมองเห็น คือความเอาใจใส่ดูแลของคุณ อ่อนโยน โรแมนติก แต่ว่า การแต่งงานเป็นเรื่องของทั้งสองตระกูล ขณะนี้ ตระกูลหยูกับตระกูลชางไม่สามารถอวยพรให้พวกเราสองคนมีความสุขได้จริงๆ”

“ยิ่งไปกว่านั้น มีชู้เรื่องนี้ มีแค่ศูนย์ครั้งกับมีตลอด คุณผิดแล้วก็คือผิดแล้ว ไม่ใช่ผิดแล้วก็จะได้รับการให้อภัย”ชางหลิงหยิบกระเป๋าของตัวเอง ลุกขึ้นยืนจะออกไป

“หลิงหลิง”หยูเฉินดึงแขนเสื้อของชางหลิงอย่างกระวนกระวาย ทว่าไม่คิดว่าจะออกแรงมากเกินไป กระดุมเม็ดแรกบนเสื้อเชิ้ตของชางหลิงหลุดออก ต้นคอที่ขาวสะอาดของเธอก็ปรากฏออกมา

หลายวันที่ผ่านมาโหมวยู่ทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเธอยังไม่ได้หายไปทั้งหมด ชางหลิงชะงักไปเล็กน้อย รีบสะบัดหยูเฉินออก ปิดคอเสื้อของตัวเอง วิ่งออกมาจากร้านอาหาร

หยูเฉินนั่งอยู่บนที่นั่งอย่างตะลึง เมื่อกี้ชั่วพริบตานั้น เขามองเห็นรอยตราประทับบนลำคอของเธออย่างชัดเจน เขาเป็นธรรมชาติที่จะรู้ว่านั่นคืออะไร กุมมือแน่น ในสายตาทั้งหมดคือความเกลียดชัง

ชางหลิงวิ่งตลอดทาง กุมเสื้อไว้แน่นไม่ปล่อย

อยู่ร่วมกันมาห้าปี เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าหยูเฉินจะเป็นคนแบบนี้ เมื่อก่อนยังคิดว่าเขากตัญญูและมีคุณธรรม แต่ตอนนี้ จนกระทั่งความขัดแย้งระเบิดออกมา สุดท้ายคือมองเห็นชัดเจนว่าเขาเป็นลูกแหง่ของแม่

เธอจะอยู่ด้วยกันกับเขาอีกได้ยังไงล่ะ?ถึงแม้ว่าเธอสามารถให้อภัยและเริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้ง เขาก็คงจะไม่สามารถรับรองได้ว่าหลังจากนี้เขาจะได้รับการยั่วยวนจากชางฉิงอีกไหม?

ชางหลิงคิดเรื่องเหล่านี้ ก็กลัดกลุ้ม หลังจากนั้นก็อดทนกับความทุกข์ระทมใจที่ท่วมท้นออกมา

ห้าปีนะ ห้าปีของเธอ ทั้งหมดเป็นความผิดพลาดที่ต้องจ่ายไป

เธอยืนอยู่ข้างถนน ด้านนี้คือท่าเรือ รถยนต์มีน้อยมาก มาถึงตรงนี้ แม้แต่คนก็มีน้อย ชางหลิงรอนานมากก็มองไม่เห็นรถแท็กซี่

สายลมยามเย็นเดือนแรกของฤดูใบไม้ร่วงนำความเย็นมาเล็กน้อย เธอกอดอก เดินมุ่งไปทางป้ายรถเมล์ที่ยิ่งเปลี่ยวมากขึ้น

เธอกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าอยากจะลองใช้โทรศัพท์เรียกรถ แต่ว่า ด้านหลังกลับมีมือทั้งสองข้างยื่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปิดปากของเธอไว้ ลากร่างกายเธอจากด้านหลัง…

ชางหลิงต่อสู้ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ว่าร่างกายของเธอจะสามารถต่อสู้กับผู้ชายได้ที่ไหนกันล่ะ เท้าทั้งสองข้างของเธอห่างจากพื้น ถูกคนด้านหลังลากโยนเข้าไปในที่นั่งด้านหลังของรถแล้ว

ศีรษะของเธอกระแทกกับประตูรถ ปวดหัวจนตาลาย ก็เป็นเวลานี้ เธอมองเห็นใบหน้าของผู้ชายชัดเจน

“หยูเฉิน…”ชางหลิงตกตะลึง “หยูเฉินคุณจะทำอะไร?”

เธออยากลุกขึ้น แต่ว่าบนศีรษะเจ็บจนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นก็ยังลำบาก

“ผมอยากจะทำอะไร?”สายตาของหยูเฉินไม่เหมือนกับเมื่อกี้ เหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนแล้ว เขาขึ้นมานั่ง นำประตูปิด เริ่มถอดเสื้อคลุมของตัวเอง

“ชางหลิง ผมคิดว่าคุณเป็นคนบริสุทธิ์ ห้าปีแล้ว อยู่กับผมมาห้าปีผมไม่เคยแตะต้องคุณ แต่คุณ ในขณะที่คุณตำหนิผมกับชางฉิงขอโทษคุณ ยังไปขึ้นเตียงกลับผู้ชายคนอื่น!”

ร่างกายของชางหลิงถอยไปด้านหลัง กำลังนั่งหดตัวอยู่บนที่นั่ง“หยูเฉิน คุณใจเย็นหน่อย…ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะต้องฟ้องร้องคุณแน่นอน!”

“ฟ้องร้องผม?”หยูเฉินถูกชางหลิงยั่วให้โกรธโดยสิ้นเชิง “คุณมีสิทธิ์อะไรมาฟ้องร้องผม?คุณสามารถไปนอนกับคนอื่นได้ทำไมไม่สามารถให้ผมนอนกับคุณได้？ชางหลิง ตอนนี้ผมจะให้คุณนำทั้งหมดที่ผ่านมาห้าปีคืนให้ผม!”

พูดพลาง หยูเฉินพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เดิมทีเสื้อเชิ้ตที่บางอยู่แล้วถูกเขาฉีกอย่างแรงเร็วมากจนกลายเป็นเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อย ชางหลิงตะโกน ใช้ขาออกแรงถีบประตู

แต่ว่าประตูรถกั้นเสียงทั้งหมดของเธอไว้ บางครั้งมีบางเดินผ่าน ก็คิดว่ามีคนมีงานอดิเรกชอบพลอดรักกันที่นี่ ถึงอย่างไรที่นี่ก็คือท่าเรือคู่รัก เรื่องแบบนี้ก็คุ้นเคยเห็นเป็นเรื่องธรรมดา

“อย่า…หยูเฉิน…”สายตามองเห็นเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเองไม่สามารถปกปิดร่างกายได้แล้ว ชางหลิงร้องไห้ขึ้นมา “หยูเฉิน ขอร้องคุณแล้ว อย่าทำแบบนี้กับฉัน…”

กำลังถูกยุยงด้วยแอลกอฮอล์ หยูเฉินสูญเสียสติปัญญาไปนานแล้ว เขานั่งอยู่บนร่างกายของชางหลิง มือกำลังฉีกเสื้อผ้าของเธอ “ขอร้องผม?หลิงหลิง คุณอยู่ใต้ร่างของผู้ชายคนอื่น ก็ขอร้องกับพวกเขาแบบนี้ไหม?”

“หยูเฉิน…”ชางหลิงจับมือของเขาแน่น “ฉันสิ่งนั้นมาแล้ว…ขอร้องคุณ…ปล่อยฉันไปได้ไหม…”

สายตาของหยูเฉินผ่อนคลายเล็กน้อย แต่ว่ามองเห็นชางหลิงร้องไห้จนหน้าแดง เส้นผมยุ่งเหยิง หลังจากที่ถูกฉีกเสื้อผ้าแล้ว บนตัวของเธอปรากฏร่องรอยความสุขเหล่านั้น เขาสายตามีความโกรธ

ความปรารถนาถูกปลุกใจอีกครั้ง ก็ยังออกแรงอีก กางเกงของเธอก็มีเสียงฉีกดังออกมา…

“คุณเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวข้องกับผม!ผู้หญิงสารเลว!” หยูเฉินยื่นมือออกมาตบบนหน้าเธออย่างโหดเหี้ยม