ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 58 เขาไม่ได้เลือก

โหมวยู่ยืนนิ่ง

ชางหลิงจ้องแผ่นหลังเขาอยู่นาน เดินไปข้างเขาช้าๆ

“บางครั้ง ฉันก็รู้สึกว่านี่มันไม่จริงเลย ทำไมคุณชายรองโหมวชื่อดังถึงได้สนใจฉัน ผู้หญิงที่สวยกว่าฉัน หุ่นดีกว่าฉัน ตระกูลโด่งดังกว่าฉัน ในเมืองหนานก็มีมากมาย ขอแค่นายกระดิกนิ้ว ก็มีผู้หญิงมากมายวิ่งเข้ามาหาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น นายก็มีว่าที่ภรรยาแล้วด้วย คุณโม่สมบูรณ์แบบขนาดนั้น เหมาะสมกับนายมาก ทำไมนายถึงจดทะเบียนสมรสกับฉันก่อนที่จะแต่งงาน?”

“เธออยากรู้จริงเหรอ?” โหมวยู่ไม่ได้หันหน้ากลับไป

“อยากสิ” ชางหลิงตอบเขา

โหมวยู่ถอนหายใจเบาๆ นั่งลงบนเตียง

เขายื่นมือไปหาเธอ ชางหลิงมองดูนิ้วมือเรียวยาวของเขา ลังเลสักพัก ก็จับมือเขาไว้

โหมวยู่ให้เธอนั่งบนตักตัวเอง กอดเธอเอาไว้แน่น

“เมื่อคืนเธอถามฉันไง ต้องทำยังไงฉันถึงจะหายโกรธ?” โหมวยู่สูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอ “ตอนนี้ฉันจะบอกเธอนะ ความจริงที่เธออยากรู้ อาจจะทำให้เธอโกรธ ดังนั้น พวกเราเจ๊ากัน เป็นไง?”

เขาพูดแบบนี้ ชางหลิงมองเขาด้วยสายตาสอบสวน

“พูด” เธอทำโหดและซักถามเขา

“ฉัน……” โหมวยู่หลบสายตาเธอ “ฉันมีโรคกลัวผู้หญิง”

โรคกลัวผู้หญิง! ชางหลิงอึ้ง

“ตอนฉันยังเด็ก……ฉันพบเจอกับเรื่องหนึ่ง ต่อต้านการเข้าใกล้ของผู้หญิงอย่างมาก บวกกับที่พ่อฉันเป็นทหาร คนใช้ในบ้านก็มีแต่ผู้ชาย นานเข้า การต่อต้านแบบนี้ก็กลายเป็นอาการป่วยทางจิต จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันได้พบกับเธอ……”

ชางหลิงก้มหน้ามองโหมวยู่ที่กอดมือเธอไว้แน่น ในสมองยังตามเหตุการณ์ไม่ค่อยทัน

“คืนวันนั้น ในร้านเหล้าเหรอ?” ชางหลิงถามเขา

“ไม่ใช่” โหมวยู่ปฏิเสธ “เป็นหกปีก่อน หาดทรายที่ซีโจว ตอนนั้น ฉันกลับมาบ้านที่เมืองหนาน ไปเที่ยวกับเพื่อน เธอจมน้ำอยู่ไม่ไกลจากตัวฉัน ฉันช่วยเธอขึ้นมา นั่นเป็นครั้งแรกที่พวกเราเจอกัน ฉันก็ถึงรู้ตัวว่า ฉันไม่สามารถแตะต้องผู้หญิงคนไหนได้ นอกจากเธอ……”

“หกปีก่อน?” ความทรงจำของชางหลิงถูกดึงย้อนเวลากลับไปสู่ห้วงเวลาอันไกลโพ้นด้วยเสียงของโหมวยู่

ในตอนนั้นเธอพึ่งอายุสิบหก ในวันหยุดฤดูร้อนชางหวยซูมีงานที่ซีโจวพอดี เธอกับชางฉิงก็ไปด้วยกัน ทั้งสองหยิบเอาห่วงยางไปเล่นน้ำตรงเขตน้ำตื้น ต่อมาทั้งสองแข่งกันไปเล่นน้ำตรงเขตน้ำลึก แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอชางฉิงว่ายไปแล้ว ห่วงยางของเธอกลับมีลมรั่วออก

เธอว่ายน้ำไม่เป็น ตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง เป็นเวลาบ่ายพอดี พื้นที่นั้นไม่มีคนอยู่ เธอตะโกนอยู่นานมากก็ไม่มีใครได้ยินเลย

เรื่องตอนที่จมลงใต้น้ำก็จำไม่ได้แล้ว พอฟื้นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในโรงพยาบาล เธอไม่รู้ว่าใครช่วยเธอไว้ บุคคลลึกลับคนนั้น เหมือนไม่เคยปรากฏขึ้นในชีวิตเธอเลย หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ตอนนั้น……นายช่วยฉันไว้เหรอ?” ชางหลิงตะลึง

โหมวยู่พยักหน้า

ชางหลิงแทบจะหยุดหายใจ

แต่ว่า พอได้สติ เธอก็ได้รับรู้ข่าวอีกหนึ่งเรื่อง

“ดังนั้น ที่นายเลือกฉัน ก็เพราะเห็นว่า ฉันไม่เป็นผลอะไรต่อนายเหมือนผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ?”

โหมวยู่เงียบสักพัก จากนั้นก็พยักหน้าอีกครั้ง

สายตาของชางหลิงดูผิดหวังเล็กน้อย

ดังนั้น เขาไม่ได้ชอบเธอจริงๆ ไม่ใช่เพราะแม่น้ำรั่วสามพันลี้ เพียงหนึ่งจอกก็ดับกระหาย แต่เพราะเขาไม่มีทางเลือก

โหมวยู่สัมผัสผู้หญิงอื่นไม่ได้ ดังนั้น ถึงแม้เธอจะเป็นชางหลิงที่ไม่สมบูรณ์แบบ เขาก็แค่ฝืนใจยอมรับเท่านั้น

ชางหลิงลดสายตาลง ไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่หาคนช่วยชีวิตตัวเองเจอ หรือควรเสียใจที่โหมวยู่เป็นโรคนี้

“โกรธเหรอ?” โหมวยู่เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็จึงถามเสียงเบา

“ไม่หรอก” ชางหลิงยิ้ม “นายเห็นฉันใจแคบมากหรือไง นายเป็นคนช่วยชีวิตฉันเลยนะ ว่ากันว่าผู้มีพระคุณควรจะตอบแทนด้วยตัว ตอนนี้ก็เป็นปกติดีนี่”

เธอยิ้มจนตาเป็นรูปจันทร์เสี้ยว ทั้งที่พูดอย่างเรียบเฉย แต่ทำไมรู้สึกเจ็บปรี๊ดที่หัวใจนะ?

“จริงเหรอ?” โหมวยู่ถามอีกครั้ง

ชางหลิงพยักหน้าอย่างจริงจัง

“พูดแล้ว ฉันได้กำไลนะ หกปีก่อนบวกกับหลายวันก่อน นายช่วยฉันสองครั้ง นายเป็นผู้ชายที่มีเงินมากที่สุดในเมืองหนาน ผู้หญิงมากมายอยากจะอยู่กับนายเลยนะ ถ้าฉันบอกออกไป คงมีแต่คนอิจฉาแน่”

คำพูดอะไรกัน ใครอยากจะอยู่กับเขา ทั้งชีวิตนี้ของเธอ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองกลับเป็นแค่เครื่องมือ

เขาจะหาคนอื่นไม่ได้ ก็เลยหาเธอ ก็หมายความว่าเอาเธอเป็นแค่เครื่องมือระบายกามเท่านั้น

โหมวยู่อยากมองเข้าไปในสายตาลึกๆของเธอว่าซ่อนอะไรไว้ แต่ชางหลิงกลับลุกขึ้นจากอ้อมกอดเขา

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ยอมรับก็ได้” เธอมองรอบบ้าน แสยะยิ้ม “พวกเราก็แค่ต่างฝ่ายต่างได้สิ่งที่ต้องการ ก็ดีแล้ว”

“ต่างฝ่ายต่างได้สิ่งที่ต้องการ?” โหมวยู่ขมวดคิ้ว

“ใช่” ชางหลิงยักไหล่ “ฉันนอนกับนาย นายให้บ้านให้รถยังมีของอย่างอื่นที่ฉันต้องการอีก รอวันไหนที่รักษาโรคแปลกๆของนายได้แล้ว นายก็ไปแต่งงานของนาย และฉัน ก็กลายเป็นหนึ่งในเศรษฐีเมืองนาน เลี้ยงดูเด็กๆมากมาย ไปถึงขีดสุดในชีวิต สมบูรณ์แบบเลยนะ!”

โหมวยู่หน้าเขียวปั๊ด

ก่อนหน้านี้เขากลัวว่าเธอจะโกรธ และตอนนี้ดูท่าทีของเธอแบบนี้ เขายอมให้เธอโกรธจะดีกว่าอีก

โกรธ อย่างน้อยก็พิสูจน์แล้วว่าเธอสนใจ แต่ตอนนี้เธอกลับทำท่าไม่สนใจอะไร ยังพูดว่าต่างฝ่ายต่างได้สิ่งที่ต้องการเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

“ที่เธออยากได้ มีแค่บ้านกับรถงั้นเหรอ?” โหมวยู่ข่มอารมณ์ไว้

“ไม่งั้นล่ะ?” ชางหลิงมองเขา “แน่นอน ถ้านายอยากเอาสมบัติทั้งตระกูลโหมวให้ฉัน ฉันก็ไม่ว่านะ ใครจะรังเกียจเงินล่ะ”

โหมยวู่กำหมัดแน่นขึ้น

เงิน……เธออยากได้แค่เงิน……หรือว่า ไม่อยากได้เขาแล้วเหรอ?

“ฉันไปดูห้องอื่นๆก่อนนะ” ชางหลิงพูดอย่างสบายใจ แต่ในใจกลับหนักอึ้งไปหมด เธอวิ่งออกไปสำรวจด้านนอกด้วยท่าทีดีใจ แต่แท้จริงแล้วแค่กลัวว่าตัวเองจะอ่อนแอ และเสียใจต่อหน้าเขา

ชางหลิงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกเลย เธอกลับคิดว่าโหมวยู่ชอบเธอจริง นั่นสิ เธอธรรมดาแบบนี้ จะมีค่าอะไรให้เขาชอบล่ะ?

โม่โม่เพอร์เฟกต์ขนาดนั้น ทั้งยังเป็นคู่รักตั้งแต่เด็ก รอเขาอย่างจริงใจอยู่หลายปี ถ้าเป็นผู้ชายก็คงเลือกโม่โม่ เธอชางหลิงก็คงไม่สำคัญอยู่แล้ว

ก็ดี ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็เก็บอาการแปรปรวนของตัวเอง อย่ากลายเป็นคนอ่อนไหวง่ายเพียงเพราะเขาไปเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นเลย

พยายามหาเงิน พยายามไต่ขึ้นที่สูง รอวันไหนที่เขาไปอยู่กับคุณโม่แล้ว เธอจะถอยออกจากชีวิตเขาอย่างเด็ดขาด

โหมวยู่ยืนอยู่บนทางเดินของชั้นสอง มองดูชางหลิงเดินสำรวจทุกห้องในบ้าน สีหน้าดูหดหู่มาก

เขากำลังลังเลว่าจะตามไปไหม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“คุณชายรอง” เสียงของฉู่ฉือดูเร่งรีบมาก “นายท่านเมื่อกี้เป็นลม ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลในเมืองครับ”