“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะช่วย แต่ว่ามันช่วยไม่ได้ เธอได้ทำชื่อเสียงของตระกูลชางของพวกเราเสียไปหมด ตอนนี้ยังฆ่าคนอีก นั่นโทษถึงตายเลยนะ ตระกูลหยูมีอำนาจขนาดไหน จะให้ฉันช่วยยังไง?” ชางหวยซูก็ได้ถอนหายใจยาวๆ
“คุณ……ถ้าคุณไม่ช่วย ฉันก็จะหย่ากับคุณ!” จ้าวหลันจือก็ยังไม่ยอมปล่อย
ชางหลิงหัวเราะอย่างเย็นชา ฉู่ฉือผลักประตู ทั้งสามก็ได้เดินเข้าไปด้วยกัน
“หย่า? คิดที่อยากจะเอาเงินของตระกูลชางแล้วก็หนีเหรอ?” ชางหลิงก็ได้พูดเสียงดัง
คนในห้องได้ยินความเคลื่อนไหว ก็ได้หยุดทะเลาะ ชางหวยซูเห็นโหมวยู่ ก็ได้ตกใจแล้วก็ลุกขึ้นมาทันที
“คุณท่านรองโหมว คุณทำไม……” เมื่อกี้เขาคิดที่จะถามโหมวยู่ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ ก็เห็นเขาได้เข็นรถเข็นของชางหลิงเข้ามา สีหน้าที่ตกใจก็ได้ชัดเจนกว่าเดิม
“คุณชายรอง?” จ้าวหลันจือก็ได้ประหลาดใจเหมือนกัน “คุณทำไมถึงได้อยู่กับชางหลิง?”
โหมวยู่ก็ได้ยื่นมือไปช่วยเช็ดน้ำค้างที่ได้หยดอยู่บนตัวชางหลิง ยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วก็ได้พูดกับชางหวยซู “อยากจะมาเยี่ยมคุณพ่อตาอยู่ตลอด แต่เพราะว่าช่วงที่ผ่านมานี้งานยุ่งเกินไป ก็ขอให้คุณพ่อตาเห็นใจ”
คุณพ่อตา! ชางหวยซูกับจ้าวหลันจือก็อึ้งไปเลย
“คุณกับชางหลิง?” ชางหวยซูไม่กล้าที่จะเชื่อ “เธอคบอยู่กับหลีซินไม่ใช่เหรอ?”
“ผมงานค่อนข้างยุ่ง ก็ได้สั่งให้หลีซินช่วยดูแลหลิงเอ๋อแทนผม ทำไมครับ? ที่แท้พวกคุณเข้าใจผิดกันทั้งหมด?” โหมวยู่ยิ้มไป ก็ได้นั่งลงบนโซฟา ด้วยท่าทางของเจ้าบ้าน แต่ว่ามือก็ได้จับมือของชางหลิงอยู่ตลอด
“งั้นฉิงฉิงเป็นอะไรสำหรับคุณกันแน่? เป็นเพราะคุณฉิงฉิงถึงได้โดนทำร้ายถึงขนาดนี้นะ!” จ้าวหลันจือไม่เชื่อ ชางฉิงดีกว่าชางหลิงไม่รู้กี่เท่า โหมวยู่ทำไมถึงได้เลือกชางหลิงแทนที่จะเลือกชางฉิงล่ะ?
“หุบปาก!” ชางหวยซูได้วิเคราะห์สถานการณ์เก่งกว่าเธอ
เรื่องที่บริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ปได้ซื้อบริษัทชางซื่อไปก่อนหน้าเขาก็รู้สึกสงสัย โหมวยู่เป็นนักธุรกิจ ไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่ต้องขาดทุนแน่นอน แต่ว่าชางหลิงมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเขา ก็อธิบายได้
“คุณท่านรองโหมว ดูที่คุณทำ มันไร้เหตุผลไปหน่อยไหม ลูกสาวของตระกูลเราทั้งสองก็ต่างก็บอกว่าได้คบกับคุณ แต่ตอนนี้ ลูกสาวคนรองก็ได้ถูกคุณคุมตัวไว้อยู่ คุณก็ได้มีความสัมพันธ์ที่อธิบายไม่ถูกกับลูกสาวคนโตของผม นี่หมายความว่าอะไร?” ชางหวยซูก็ได้นั่งบนโซฟา
ชางหลิงหันหน้า โหมวยู่ก็ยังมีท่าทางที่เย็นชาเหมือนเดิม มองไม่ออกเลยว่ารู้สึกอะไร
“ตั้งแต่ต้นจนจบผม ก็ได้คบหากับหลิงเอ๋อมาโดยตลอด ทำไม หลิงเอ๋อ เธอไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณพ่อตาเหรอ?” โหมวยู่ก็ได้โยนความผิดมาบนหัวของชางหลิง
ชางหลิงพูดไม่ออก
สายตาของชางหวยซูกับจ้าวหลันจือก็ได้จ้องมา ชางหลิงก็ได้แอบบีบมือของโหมวยู่ไปทีหนึ่ง เป็นการบอกถึงความไม่พอใจของตน
“คุณท่านชางได้ไล่ฉันออกจากตระกูลชางไปตั้งนานแล้ว ฉันคิดว่า เรื่องแบบนี้ เขาไม่อยากที่จะรู้” สีหน้าของชางหลิงไม่ชัดเจน ก็ได้มีรอยยิ้ม
“เธอ……เรื่องใหญ่แบบนี้ เธอกล้าที่จะปิดบังพวกเรา?” ชางหวยซูไม่รู้จะระบายความโมโหที่ไหน เพราะมีโหมวยู่อยู่ เขาก็ไม่กล้าที่จะระเบิดออกมา ก็ทำให้แค่กดเสียงลงไป “ถ้าเกิดรู้ว่าเธอได้คบหากับคุณท่านรองโหมวตั้งแต่แรก ตระกูลชางจะโดนคนรังแกได้ถึงขนาดนี้เหรอ น้องสาวของเธอก็คงจะไม่กอดความหวังที่จะคบกับเขาแล้ว”
“ใช่เหรอ? แต่ว่าก่อนหน้านี้พวกคุณก็รู้ว่าหยูเฉินเป็นว่าที่สามีของฉันไม่ใช่เหรอ? ชางฉิงอยากจะแย่งก็แย่งไปแล้ว เรียนรู้จะความผิดพลาดคราวก่อน ฉันก็ได้รับบทเรียนไปแล้ว ฉันจะไม่หัดที่จะฉลาดขึ้นหน่อยเหรอคะ?” ชางหลิงตอบไปอย่างเย็นชา
“เธอพูดอะไร? เฝ้าผู้ชายของตัวเองไม่ได้เอง แล้วมาโทษฉิงฉิง” จ้าวหลันจือก็ได้พูดอย่างไม่พอใจ
“น้าจ้าวก็ไม่ต้องโมโหไปค่ะ ถ้าให่พูดฉันก็ต้องขอบคุณพวกคุณจริงๆ ถ้าไม่ใช่พวกคุณ ฉันก็ไม่มีทางที่จะตกลูกเขยที่รวยขนาดนี้ เจอสามีที่ดีแบบนี้อย่างโหมวยู่”
คำพูดของชางหลิงก็ทำให้โหมวยู่อารมณ์ดีมาก เขายื่นมือไปจับจมูก ปิดบังรอยยิ้มที่ควบคุมไม่ได้ของตัวเองไว้
“ถ้าเป็นแบบนั้น คุณท่านรองโหมวเห็นแก่ชางหลิง ปล่อยฉิงฉิงไปเถอะ เธอก็แค่มีนิสัยเหมือนเด็ก ทำเรื่องก็ได้เกินไปหน่อย แต่ว่าก็ยังเป็นคนดีอยู่นะ เธอเป็นน้องสาวของชางหลิง เรื่องเป็นแบบนี้มันก็ไม่น่าดู” ชางหวยซูมองไปทางโหมวยู่
“เธอฆ่าคนแล้วนะ! นั่นยังเรียกว่านิสัยเด็กอยู่เหรอ? หยูเฉินเขาได้ตายแทนฉัน ชางฉิงอยากจะฆ่าฉัน เธอก็ได้ทำเรื่องที่เกินไปออกมาแล้ว ยังบอกว่าเธอเป็นคนดี? คุณพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง? ถ้าเกิดปล่อยชางฉิง ฉันจะเอาชีวิตหนึ่งชีวิตของหยูเฉินไปไว้ที่ไหน?” ชางหลิงได้ถูกคำพูดของชางหวยซูทำเอาโมโห
เธอทำไมถึงได้มีพ่อที่โง่ขนาดนี้นะ? จิตใจของเขาได้โดนหมากินไปแล้วเหรอ?
“ฉิงฉิงไม่มีทางที่จะฆ่าคนหรอก หยูเฉินเป็นคนที่จะตายเอง นี่โทษฉิงฉิงได้เหรอ?” จ้าวหลันจือที่สีหน้าน่าเกลียด “เธอถูกบังคับมาถึงขนาดนี้ หล่อนเป็นคนทำไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนได้ตัดความหวังของพวกเราสองแม่ลูก เธอจะทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ออกมาได้เหรอ?”
ชางหลิงก็ได้ปวดหัว ชางฉิงไม่โง่ เธอโง่เอง เธอโง่มากที่คิดว่าพวกเขาสองคนจะฟังเหตุผลเข้าไปได้
“ชางฉิงไม่ได้อยู่ในมือผมแล้ว ผมรับปากตระกูลหยูไว้แล้ว เช้าวันนี้ได้ส่งตัวเธอให้หยูเจิ้งหงเรียบร้อย” โหมวยู่ก็ได้พูดลอยๆ ออกไป ทำให้จ้าวหลันจือลุกขึ้นทันที
“นาย นายส่งตัวเธอให้ตระกูลหยูแล้ว งั้น……งั้นเป็นการส่งเธอไปตายไม่ใช่เหรอ?” จ้าวหลันจือไม่ได้ความมั่นใจเหมือนก่อนหน้าไปเรียบร้อย
“เพราะงั้น ถ้าพวกคุณอยากได้ตัวคนคืน ก็ไปที่บ้านตระกูลหยู คนที่ตายเป็นคุณชายของตระกูลหยู ชางฉิงจะโดนจัดการยังไง นั่นก็เป็นเรื่องของตระกูลหยู” โหมวยู่ไม่ได้แคร์
สีหน้าของจ้าวหลันจือก็ได้ซีด
เธอกล้าที่จะไปขอคนคืนที่ตระกูลหยูที่ไหน คนพวกนี้ เธอหลบก็แทบจะไม่ทันแล้ว วันนี้ก็เพราะอาศัยที่ตระกูลหยูได้จัดงานศพ เธอกลับมาที่ตระกูลชางอยากมาหาชางหวยซูช่วยคิดหาทางออก
“ไหนๆ ฉิงฉิงไม่ได้อยู่ในมือของพวกเธอ งั้นวันนี้พวกเธอมาทำไม?” ชางหวยซูไม่เข้าใจการกระทำของพวกเขา
ชางหลิงพึ่งจะเปิดปากพูด ฉู่ฉือก็ได้พูดไปก่อน
“คุณชายรองได้ซื้อที่ดินมาที่หนึ่ง รู้สึกว่าคุ้นๆ พอมาดูข้อมูล ก็พบว่าเป็นของตระกูลชาง ก็คิดได้ว่าตอนนี้บริษัทชางซื่อได้อยู่ในความดูและของบริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ป ก็ไม่น่าที่จะตกอับได้ถึงขนาดนี้ ก็ได้มาถามถึงเหตุผล” พูดไป ฉู่ฉือก็ได้เปิดรูปในโทรศัพท์ขึ้นมา บนนั้น ก็ได้เป็นสัญญาอันหนึ่ง
ชางหลิงสงสัย เธอมองไปที่โหมวยู่
ที่ดินผื่นนี้ โหมวยู่ได้ซื้อมันมาแล้ว?
“ฉันไปขายที่ดินผื่นนี้ตอนไหน?” ชางหวยซูก็ได้ตกใจอย่างหนัก ตอนที่รู้สึกตัว เขาก็ได้หันไปมองจ้าวหลันจือ
จ้าวหลันจือได้ตกใจไปแล้ว ไม่ว่าคิดยังไงเธอก็คิดไม่ถึง ว่าผู้ซื้อที่หน่วยงานหามา จะเป็นโหมวยู่?
“ตู้เซฟของบ้าน มีแค่เธอที่มีกุญแจ เธอว่ามา เธอเป็นคนทำใช่ไหม?” ชางหวยซูโมโหจนหน้าเปลี่ยนสี
“ฉัน……ฉันคิดที่จะหาวิธีช่วยฉิงฉิงไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ มันต้องเสียเงินติดสินบน คุณก็ยังยึดหุ้นส่วนของพวกเราไปอีก ฉัน……ฉัน……”
ชางหวยซูกระทืบเท้า ก็ได้ตบลงไปเลย
“จ้าวหลันจือ! ที่ผ่านมานี้ เธอได้เอาเงินปันผลของบริษัทชางซื่อ ไปใช้สุรุ่ยสุร่าย ไปเทในหลุมที่ไม่เห็นก้นอย่างบ้านของเธอฉันก็ได้หลับตาไปข้างลืมตาไปข้างแล้ว แต่ว่าเธอกล้าที่จะปิดบังฉันไปขายที่ของตระกูลชาง?”
