ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่80 ทำไมนายพึ่งมา

หลีซินแบกชางหลิงออกจากโกดังไป ตอนนี้ฟ้าสว่างมากแล้ว โทรศัพท์ของหลีซินก็ดับไปแล้วด้วย แต่ไม่รู้ว่าข้อความที่เขาส่งให้ต้วนเหิงเมื่อคืน พวกเขาจะเห็นหรือยัง

“หลีซิน……” มือของชางหลิงยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เธอเกาะอยู่หลังหลีซิน รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา

“ฉันจะตายที่นี่ไหม……” เลือดของคนมีปริมาณจำกัด ชางหลิงนับเวลาตั้งแต่ที่เลือดตัวเองไหลออกมา

“พี่สะใภ้ วางใจเถอะ ผมจะพาพี่ออกไปจากที่นี่ให้ได้” หลีซินเดินเร็วมากขึ้น

ชางหลิงรู้สึกเวียนหัว ตอนแรกก็ง่วงมากแล้ว ตอนนี้ยังเสียเลือดเยอะอีก ก็ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยกว่าเดิม เธอกะพริบตาพยายามไม่ให้ตัวเองหลับ ภาพตรงหน้าเธอเบลอไปหมด

“หลีซิน……” ชางหลิงพึมพำ พยายามปลุกให้ตัวเองตื่น “นายว่าตอนนี้ โหมวยู่จะทำอะไรอยู่นะ? เขาจะรู้ไหมว่า……ฉันหายไปแล้ว……”

เมื่อคืนเธอคิดถึงเขาตลอดทั้งคืน อยากมองใบหน้าบูดบึ้งของเขาอีก อยากได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขาอีกครั้ง

“รู้อย่างนี้ ฉันไม่น่าโกรธเขาเลย……” ชางหลิงหัวเราะ “ภาพสุดท้ายที่เจอเขา ฉันยังโทษเขาอยู่เลย……ต่อไปถ้าเขานึกขึ้นมา……จะรู้สึกเสียใจไหมนะ……”

เธอแค่โกรธเขาที่ทำเกินไป แต่ว่าเธอก็ยังชอบเขาอยู่นี่

ตลอดทั้งคืน เธอหวังอยากให้โหมวยู่มาช่วยเธอมาก เหมือนก่อนหน้านี้ เป็นฮีโร่ในใจของเธอ

“พี่สะใภ้ อย่าพูดแบบนี้สิ” หลีซินดวงตาแดงก่ำ “พี่ต้องดีขึ้นมาให้ได้นะ ตอนนี้พี่ใหญ่จะต้องตามหาตัวพี่อยู่แน่ เขาจะต้องรอพี่กลับไปแน่นอน”

หลีซินวิ่งมาทั้งคืน แม้เขาจะออกกำลังกายและแข็งแรงมากแค่ไหน แต่ก็เสียพลังงานไปเยอะมากแล้ว ตอนนี้แบกชางหลิงเดินบนทางเขาแบบนี้อีก ก็ยิ่งทำให้เขาเหนื่อยมากกว่าเดิม

เขาเดินกระสับกระส่าย แต่เขากลับยังคงอดทนไม่ให้ตัวเองล้มลง

ผ้าที่ข้อมือของชางหลิงถูกเลือดอาบจนชุ่มไปหมด หลีซินปล่อยตัวเธอลง ทำแผลให้กับเธออีกครั้ง

แผลบนข้อมือยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด หลีซินแบกเธอไว้บนตัว ตัวเขาเองก็เปื้อนด้วยเลือดของเธอหมดแล้ว

ชางหลิงพิงต้นไม้ มองดูหลีซินฉีกเสื้อของเขาออกมา มัดแผลเธอไว้อีกครั้ง

“หลีซิน นายร้องไห้ทำไม……” ชางหลิงเห็นดวงตาหลีซินแดงก่ำ ก็ถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

หลีซินรีบเช็ดน้ำตาตัวเองออก และจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น

“คิดไม่ถึงเลย ว่านายจะร้องไห้……” ชางหลิงหัวเราะ

หลีซินปกติเป็นคนร่าเริงแจ่มใส รอยยิ้มสดใส แต่ตอนนี้ เขากลับร้องไห้ต่อหน้าเธอ

“ที่จริงคิดแล้ว ถ้าฉันมีพี่ชายแบบนายก็คงดีน่ะสิ……” เขาปกป้องเธออย่างไม่มีข้อจำกัด ปล่อยให้เธอทำตามใจตัวเอง ถ้าเธอมีพี่ชายแบบนี้ เธอคงไม่ต้องถูกรังแกนานขนาดนั้น

“ขอแค่พี่อยาก ผมก็เป็นพี่ชายให้พี่ได้” หลีซินตอบเขา “อย่าว่าแต่พี่ชายเลย น้องชายก็ได้”

ชางหลิงยิ้มด้วยสีหน้าซีดขาว “ฉันยังอยาก……ยังอยากแนะนำซูเสี่ยวเฉิงให้กับนายนะ……”

ถ้าตายไปแล้ว ที่เธอปล่อยวางไม่ได้ที่สุด ก็มีแค่สองเรื่อง คือโหมวยู่และซูเสี่ยวเฉิง

คนหนึ่งเป็นคนที่เธอรักมากที่สุด อีกคนก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอ

พูดแล้วก็น่าขำ ทั้งที่เธอมีคนญาติเยอะมากมาย แต่เธอกลับไม่คิดถึงเลย

“ได้ รอพี่ดีขึ้นมาแล้ว ผมก็จะไปจีบซูเสี่ยวเฉิง” หลีซินแบกชางหลิงขึ้นมาอีกครั้ง และยังคงเดินลงเขาเรื่อยๆ

ยังไม่ทันได้พักเต็มแรงก็เริ่มเดินอีกครั้งแล้ว หลีซินเหงื่อแตกท่วมตัว สองขาของเขาเหมือนด้านชาไปหมดแล้ว ตอนนี้ที่เขายังอดทนเดินได้ก็เพราะพลังใจล้วนๆ

ชางหลิงเริ่มหมดสติ ทั้งที่ฟ้าสว่างแล้ว แต่ภาพตรงหน้าตัวเองกลับมืดมนลง

ภาพตรงหน้าหมุนเวียนไปมา เธออดทนมาได้หลายครั้ง……

โหมวยู่……โหมวยู่……

ถึงแม้ต้องตาย ยังไงก็ขอให้ได้เจอหน้านายอีกสักครั้งนะ

เธออยากบอกเขาว่า ที่จริงเธอไม่ได้ชอบเขา แต่เธอรักเขาเลยล่ะ อยากอยู่กับเขานานๆ ไม่อยากออกจากชีวิตเขาเลยด้วย

ไม่รู้ว่าฟ้าสวรรค์จะได้ยินคำขอของเธอหรือเปล่า ในที่สุดตรงหน้าเธอก็มีคนคนหนึ่งปรากฏขึ้น……

โหมวยู่นำกำลังคนมากมายเดินออกมาจากต้นหนามพวกนั้น และรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ

“พี่ใหญ่……” หลีซินหมดแรง เขาคุกเข่าลงพื้น และพาชางหลิงล้มลงไปกับเขาด้วย

“หลีซิน!” ต้วนเหิงตามหลังโหมวยู่มา เขารีบเข้าไปพยุงตัวหลีซินเอาไว้ และโหมวยู่เร็วกว่าเขาหน่อย เขารีบไปอุ้มชางหลิงเอาไว้

“โหมวยู่……” ชางหลิงไม่อยากจะเชื่อเลย

เธอเห็นภาพหลอนเหรอ? นึกถึงเขา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นเลยเหรอ?

“ฉันตายแล้วเหรอ?” ชางหลิงถามเขา

“เธอยังไม่ตายหรอกนะ” โหมวยู่กอดเธอเอาไว้แน่น หลังของเขาเจ็บมาก แต่พอเห็นเนื้อตัวชางหลิงที่เต็มไปด้วยเลือด เขาก็เจ็บปวดหัวใจมากแล้ว

“ทำไมนายพึ่งมา……” น้ำตาที่กลั้นไว้นานก็ไหลออกมา ชางหลิงร้องไห้อย่างน้อยใจ “ฉันจะตายอยู่แล้ว……”

“ขอโทษนะ……ขอโทษ……” โหมวยู่จูบหน้าผากเธอ และรู้สึกผิดอย่างมาก

“ฉัน……ฉันรู้สึกว่า……คฤหาสน์คงยังไม่พอ รอฉันกลับไปแล้ว นายค่อย……ค่อยให้ที่ฝังศพฉันนะ……เลือกที่ใกล้ภูเขาแม่น้ำลำธาร ชีวิตนี้ ฉันก็พอใจแล้วล่ะ……” ชางหลิงถูกคนยกไปที่เปลนอน เธอมองดูโหมวยู่ พูดอย่างติดๆขัดๆ

โหมวยู่สีหน้ามืดมนลงไปอีก

หลีซินกับชางหลิงถูกยกออกไปพร้อมกัน โหมวยู่ก็ถึงได้วางใจ แต่เขากลับเดินช้าลง สีหน้าซีดเซียวมากขึ้น

“บอกแล้วว่าไม่ต้องมา ดูตอนนี้สิ พี่ก็ต้องนอนบนเปลด้วยแล้ว” ต้วนเหิงเห็นท่าทางเขาแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วเป็นปม

“ฉันไม่เป็นไร” โหมวยู่เหงื่อแตกตรงหน้าผาก

เขารู้ว่าโหมวเจิ้งถิงไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่ ดังนั้นเมื่อคืนหลังจากที่ออกจากตระกูลโหมว เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดรอโจวฝูปล่อยตัวชางหลิงออกมา

เขารีบจัดการบาดแผล และออกมาตามหาคนพร้อมต้วนเหิง หลีซินเป็นคนที่เขาสอนมาเองกับมือ พวกเขาร่วมงานกันได้ดีมากในกองทัพ

พอหารถที่ถูกหลีซินทิ้งเอาไว้แล้ว ก็เห็นเขาทิ้งสัญลักษณ์เอาไว้ ก็เลยรีบตามมา

ยังดี……ที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป……

“ผมก็ได้เปิดโลกเหมือนกัน” ต้วนเหิงพยุงโหมวยู่เอาไว้ “ผู้หญิงของพี่ก็เก่งนะ เวลาแบบนี้ยังไม่ลืมที่จะหลอกพี่ หลุมฝังศพ……เธอก็ยังคิดออกมาได้นะ”

โหมวยู่ไม่ได้ตอบอะไร ต้วนเหิงพอปล่อยมือออก โหมวยู่ก็ล้มลงพื้นไปทันที

“โหมวยู่?” ต้วนเหิงตกใจ

เขาได้กลิ่นคาวเลือดโชยออกมา เขานั่งลงไป เห็นแผ่นหลังโหมวยู่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด ต้วนเหิงถอดเสื้อคลุมเขาออก ก็เห็นเสื้อของเขาเปื้อกชุ่มไปด้วยเลือด สีนั้นแดงสดจนน่าหวาดกลัว