ในที่สุดก็ออกจากประตูคฤหาสน์ไป
ในที่สุดเชือกที่พังทลายเส้นนั้นของชางหลิงก็ขาดไป ขาของเธอก็ไม่ใช่ของตัวเธออีกแล้วซึ่งในฤดูหนาวแบบนี้ หลังของเธอก็เปียกโชกไปทั้งหมด
เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่เบื้องหลังไม่ติดตามอีกต่อไป ชางหลิงรู้สึกสลดใจ และไม่ว่าแปลงปลูกดอกไม้ที่ยกพื้นนั้นจะสะอาดหรือไม่นั้น เธอก็ยังนั่งลงไปอย่างไม่ลังเล
โหมวฉี่เลิกคิ้ว “เมื่อกี้ไม่ใช่ว่ายังมั่นใจมากเหรอ? แม้แต่ผมก็ยังถูกคุณทำให้ตกใจเลย แต่กลับไม่คิดว่า ที่แท้ก็เป็นแค่เป็นเสือกระดาษตัวหนึ่งเท่านั้น?”
ชางหลิงยกหน้าผากขึ้น และรู้สึกเพียงว่าปวดสมอง “ฉันก็แค่พูดไปงั้นๆ แค่นั้นแหละ”
การนำยาพิษเข้าใกล้โหมวเจิ้งถิงเป็นวิธีที่จนปัญญาที่สุดที่เธอคิดได้แล้ว อย่างเสีย แม้ว่าสุดท้ายแล้วโหมวเจิ้งถิงก็ไม่ดื่มชาก็ตาม ด้วยหลักฐานเหล่านี้ ก็ยังสามารถลงโทษเธอในข้อหาพยายามฆ่าได้ .
อย่างไรก็ตาม หากคุณแสดงความขี้ขลาดทั้งหมดนี้ไป ต่อไปนี้ก็จะทำได้แค่โหมวเจิ้งถิงและโม่โม่สะบัดสะบิ้งคุณรุนแรงมากขึ้น และสถานการณ์ของคุณก็จะยิ่งถูกเฉยเมยมากขึ้นเรื่อยๆ
“อย่างไรก็ตาม คุณก็กล้าหาญมาก” สายตาของโหมวฉี่แสดงความชื่นชม “ผมไม่เคยเห็นใครที่นายท่านใหญ่จะยอมแบบนี้มาก่อน แม้ว่าจะเป็นโหมวยู่ เขาอาจจะไม่สามารถทำแบบนี้ภายใต้สายตาของนายท่านใหญ่ได้”
“ไม่ใช่ว่าเขาทำไม่ได้ เขาแค่ดูถูกที่จะใช้วิธีการของฉัน” ชางหลิงกำลังจะพูดต่อไป แต่พอคิดอีกครั้ง ก็ดูเหมือนว่าตัวเองไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับโหมวยู่ต่อหน้าโหมวฉี่เลยและเธอก็ไม่รู้ว่าเขารู้ไปมากแค่ไหนแล้ว
เธอหันหน้ากลับมาแล้วสังเกตโหมวฉี่
การที่โหมวฉี่มาช่วยเธอนั้นเป็นสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงเลย เธอคิดว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ควรเป็นโหมวยู่ที่ได้รับข่าวก่อนและรีบมาช่วยแก้หน้าให้เธอ
“นี่คุณกำลังจะสร้างปาร์ตี้วิลล่าจริงๆ เหรอคะ?” ชางหลิงถามเขา
โหมวฉี่ยิ้ม “นั่นเป็นเรื่องปกติ”
ปลายคิ้วชางหลิงยกขึ้น ทำไมล่ะ?
“ดำเนินงาน” โหมวฉี่ตอบกลับ
“ที่ฉันพูดคือ ทำไมคุณถึงทำสิ่งเหล่านี้?” ชางหลิงถามเขา “มันไม่ควรถึงกับต้องเกิดขึ้นโดยบังเอิญขนาดนี้ ว่าไหม?”
“ผมก็อยากถามคุณเหมือนกัน” โหมวฉี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “นอกจากยาพิษในถ้วยชานั้นแล้ว คุณมีคนรับช่วงต่อหรือเปล่า?”
“ไม่มีค่ะ” ชางหลิงตอบอย่างตรงไปตรงมา “และนั่นมันก็เป็นคำพูดที่โบกสะบัดของคนแก่เท่านั้นแล้วมันจะเชื่อถือได้ตรงไหนกันล่ะ”
โหมวฉี่ยิ้มอย่างสดใสขึ้นทันที
“คุณก็เป็นคนที่น่าสนใจดีนะ” โหมวฉี่พูด “ชีวิตมันจะน่าเบื่อเกินไปแล้ว และมันก็ยากมากที่จะพบเจอกับคนที่น่าสนใจ ผมจึงไม่อยากให้คุณต้องสูญหายไปเร็วอย่างนี้ไง”
ชางหลิงรู้สึกแปลกใจ เธอสังเกตมองโหมวฉี่อย่างระมัดระวังและมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มของเขา
“มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอคะ?” ชางหลิงไม่เชื่อ “ฉันจะบอกอะไรให้คุณนะ ฉันไม่ได้มีอะไรวางแผนมุ่งร้ายอะไรเลยนะ และไม่ได้อะไรที่คุณค่าที่จะใช้ประโยชน์ยิ่งกว่านั้นฉันจะไม่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่ขัดต่อใจคุณเพียงเพราะคุณช่วยชีวิตฉันไว้”
“คุณคิดว่า ผมต้องการวางแผนมุ่งร้ายอะไรกับคุณงั้นเหรอ?” โหมวฉี่ยิ้มให้เธอ
ชางหลิงส่ายหัว ถ้าเธอมีความสามารถนี้ เธอคงไม่ถึงกับต้องถูกโหมวเจิ้งถิงทำให้ตกใจสะบักสะบอมจนเกือบตายไม่ใช่เหรอคะ?
“ดังนั้นแล้ว อยากร่วมมือด้วยกันไหมล่ะ” โหมวฉี่ถาม
“ไม่…” ทันทีที่ชางหลิงกำลังจะโพล่งปฏิเสธออกไป ไฟหน้ารถก็สว่างขึ้นมา และรถจี๊ปสีดำก็ขับมาตรงหน้าพวกเขา และหยุดอยู่ที่ตำแหน่งอย่างแม่นยำ
ประตูรถก็เปิดออกและโหมวยู่ก็ลงจากรถ
ด้วยแสงจากไฟรถชางหลิงก็เห็นว่าหน้าของเขาซีดเล็กน้อยดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวลที่หนักหน่วง
เธอรีบลุกขึ้น
ฝีเท้าของโหมวยู่ก็เลื่อนลอยเล็กน้อย เขาจ้องไปที่ชางหลิงอยู่นาน ลำคอของเขาก็ขยับอย่างยากลำบาก และในที่สุด สายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่ตัว โหมวฉี่
“พี่ใหญ่ก็อยู่ด้วยเหรอ?” น้ำเสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย
“อืม” โหมวฉี่หน้าตาสงบ “ได้ยินมาว่าวันนี้พี่ไปที่เมืองใกล้เคียงนิ ผมยังคิดอยู่เลยว่าอย่างเร็วที่สุดพี่คงจะกลับมาถึงพรุ่งนี้ คิดไม่ถึงเลยว่า พี่จะกลับมาเร็วขนาดนี้?”
ชางหลิงงุนงง
ลุงฝูเมืองใกล้เคียงเหรอ?
มันต้องใช้เวลาเดินทางกลับมาที่นี่อย่างน้อย 3 ชั่วโมงเลยนะ และข่าวที่ว่านายท่านใหญ่มารับเธอไปนั้นจนถึงตอนนี้ มันเพิ่งจะ 2 ชั่วโมงเองนะ เขากลับมาที่นี่ด้วยความเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
“พี่ใหญ่รู้ถึงเบาะแสของฉันอย่างละเอียด” โหมวยู่หัวเราะพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า และคว้าชางหลิงด้วยมือข้างหนึ่ง “แต่โดยสรุปแล้ว ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณสะแล้ว”
“ขอบคุณฉันทำไม?” โหมวฉี่มองไปที่มือของโหมวยู่ที่จับปกคอเสื้อของชางหลิงไว้ “ฉันแค่มาชวนคุณ ชางหลิงเข้าร่วมงานเลี้ยงดำเนินงาน แต่กลับทำให้น้องรองต้องพูดขอบคุณ คุณ นี่มันเหตุผลอะไร”
ชางหลิงรู้สึกได้อย่างคลุมเครือว่าบรรยากาศระหว่างผู้ชายทั้งสองมีบางอย่างผิดปกติ เธอกะพริบตา แล้วมองไปที่โหมวฉี่
“พี่ใหญ่อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้หรอกครับ พี่รู้จักผมดีขนาดนั้น และรู้ว่าผมกับชางหลิงเราเป็นอะไรกัน พี่ไม่น่าจะไม่รู้นะ” สายตาโหมวยู่เฉียบแหลม “ผู้หญิงของผม ผมจะต้องมาดูแลด้วยตัวเองอยู่แล้ว” ถ้าคราวหน้ามีเรื่องแบบนี้อีก พี่แค่บอกให้ผมทราบก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องลำบากมาด้วยตัวเองหรอกครับ”
นี่มันอะไรกันเนี่ย? ชางหลิงถูกโหมวยู่จับ จนรู้สึกอึดอัด เธอจึงบิดตัวอย่างไม่รู้สึกสบายตัว แต่กลับถูกหิ้วขึ้นมาด้วยกำลังอันทรงพลัง ในวินาทีต่อมาโหมวยู่ก็เปิดประตูเบาะข้างคนขับแล้วลากเธอเข้าไป
โหมวฉี่ยังคงยิ้ม ราวกับว่าคำพูดของโหมวยู่ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อคำพูดของเขาเลย
“อะยู่” เขากระซิบเบาๆ “ดูเหมือนว่า เธอจะสำคัญกับน้องมากเลยนะ?”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่” โหมวยู่เหลือบมองเขาไปแวบหนึ่ง แล้วขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
รถก็เลี้ยวกลับไป หลังจากเสียงสตาร์เครื่องยนต์ดังขึ้น ไฟรถก็หายไปจากสายตาของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
“คุณชายฉี่ครับ” เซียวฉู่ซึ่งดูสถานการณ์ทั้งหมดก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา “ถ้าให้ผมพูดนะ วันนี้คุณชายไม่น่ามาเลยการมาหานายท่านใหญ่กลับทำให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจ ทั้งที่ยังไม่ได้ประจบเลย”
โหมวฉี่ไม่เห็นด้วย “จะพอใจหรือไม่พอใจนั้น มันไม่สำคัญหรอก”
เขาถอนหายใจอย่างไม่อยู่กับล่องกับลอย “แม้ว่าวันนี้ฉันจะไม่มา นายท่านใหญ่ก็ไม่ได้ชอบฉันมากหรอก เพราะที่สุดแล้วฉันก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ครอบครัวที่พ่อแม่รักและดูแลเอาใจใส่ลูกแค่ทำให้คนอื่นดูเท่านั้น แม้ว่าฉันจะทำได้ดีแค่ไหนก็คงเทียบกับความสัมพันธ์ทางสายเลือดไม่ได้หรอก”
เซียวฉู่ขมวดคิ้ว “อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณชายไม่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ คุณชายจะยังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายเหมือนอย่างเมื่อก่อนเหรอครับ แต่ถ้าทำให้นายท่านใหญ่รำคาญ จากนี้ไป แค่เกรงว่าจะไม่มีความสงบอีกต่อไป”
“ความสุขสบาย?” รอยยิ้มบนใบหน้าของโหมวฉี่ค่อยๆ หายไป และแสงในดวงตาของเขาก็มืดครึ้มลงทันที “ความสุขสบายเหรอ?”
……
รถกำลังวิ่งอยู่บนถนน ชางหลิงก็หันหน้ากลับมา โหมวยู่ไม่ปริปากพูดสักคำ เอาแต่จ้องมองไปที่ถนน
“ฉันสามารถอธิบายได้นะ” ชางหลิงพูดอย่างเสียงเบา
“คุณพยายามจะอธิบายอะไรงั้นเหรอ? เป็นเพราะโหมวเจิ้งถิงเรียกพบคุณแต่คุณไม่ได้บอกผมทันที? หรือทำไมโหมวฉี่ปรากฏตัวที่นี่?” ความกดอากาศต่ำของโหมวยู่ทำให้ชางหลิงตกใจ
“ฉัน…ฉันไม่ได้ปิดบังคุณนะ ฉันแค่คิดว่า หลายวันมานี้คุณไม่ได้อยู่ที่บริษัทเลย คุณคงจะยุ่งเรื่องของคนอื่นอยู่ และฉันก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้คุณ และทุกครั้งที่เจอปัญหาก็ไม่สามารถเอาแต่หลบอยู่หลังคุณ… ” ชางหลิงพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ไม่ว่าผมจะยุ่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถปล่อยความปลอดภัยของคุณไปไม่ได้ คุณรู้หรือเปล่าว่าโหมวเจิ้งถิงเป็นใคร คุณรู้บ้างไหม…”
“ฉันรู้” ชางหลิงตอบเขา “ฉันยังไม่เป็นอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรฉันเลยและฉันก็ยังอยู่ข้างๆ คุณอย่างปลอดภัยดีนิ”
โหมวยู่เหยียบเบรกอย่างรุนแรง และรถก็ลาดไปข้างหน้าแต่ชางหลิงก็ถูกคว้าตัวไว้โดยไม่ทันตั้งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะคาดเข็มขัดนิรภัยไว้เธอก็เกือบจะโดนกระแทกหัวแล้ว
“คุณมันไม่รู้อะไรหรอก” คำพูดของโหมวยู่เย็นชา
