โม่โม่แสยะยิ้ม
“ไม่ต้องตื่นเต้นไป ฉันไม่ทำเรื่องชั่วร้ายผิดกฎหมายหรอก”
เธอพูดแล้วก็ส่งสายตาไปให้โจวหลิน โจวหลินรู้ตัวก็พาช่างทำเล็บกับหลิวจื่อเวยออกไป ตอนที่กลับมา ในมือก็มียาเพิ่มมาด้วยหนึ่งกล่อง
ในห้องเหลือแค่สามคน โม่โม่เอายาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าซูเสี่ยวเฉิง เล็บที่ทำด้วยเพชรดันไปตรงหน้าซูเสี่ยวเฉิงเบาๆ
“คืนพรุ่งนี้ ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีไหน เอาของสิ่งนี้ให้ชางหลิงกิน”
ซูเสี่ยวเฉิงตัวสั่นเทา
“นี่คืออะไร?” เธอจ้องตัวหนังสือบนกล่องนั้น ก็อดหวั่นใจไม่ได้
“อย่ากลัวไปเลย” โม่โม่ยิ้มเบาๆ “ก็แค่ยาที่ช่วยให้นอนหลับเท่านั้น ไม่กระทบถึงร่างกายหล่อนหรอก ขอแค่ให้หล่อนหลับอย่างสบาย”
“ทำไมถึงต้องเป็นคืนพรุ่งนี้?” ซูเสี่ยวเฉิงไม่เข้าใจ “ถ้าเธออยากขัดขวางการแข่งขันของหล่อน น่าจะเป็นเช้าพรุ่งนี้สิ”
โม่โม่สายตามืดมนลง “เรื่องของคืนพรุ่งนี้ สำคัญกว่าการแข่งขันของหล่อนยังไงล่ะ”
ซูเสี่ยวเฉิงจ้องมองกล่องกระดาษบนโต๊ะ คิดอยู่นานมาก จากนั้นก็ยื่นมือออกไปช้าๆ
“เสี่ยวเฉิง เธอฉลาดมาก มีทั้งความสามารถและดวง ก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วว่าจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ไหม” โม่โม่พูดต่อ “แม้ชางหลิงกับเธอจะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่กลับเป็นที่พึ่งให้เธอไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้หล่อนจะอยู่กับโหมวยู่แล้ว ก็ไม่อาจแต่งงานเข้าตระกูลโหมวได้จริงๆ นายท่านโหมวเกลียดหล่อนอย่างกับอะไรดี ไม่มีวันอนุญาตให้หล่อนได้ปีนขึ้นไปแน่ เธออยู่ข้างหล่อน ไม่ช้าสักวันก็จะถูกหล่อนชักลงน้ำด้วย”
ซูเสี่ยวเฉิงจับกล่องยาไว้แน่น ครุ่นคิดอยู่นาน
“ได้” ผ่านไปนานมาก ซูเสี่ยวเฉิงถึงจะตอบ “ขอแค่ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายของชางหลิง ฉันก็ตกลง”
โม่โม่ยิ้มกว้างมากขึ้น
“งั้น……ฉันจะรอข่าวดีจากเธอนะ” โม่โม่โน้มตัวลงไปนอนอย่างสบายใจ
ซูเสี่ยวเฉิงลุกขึ้นยืน โค้งคำนับเธอ จากนั้นก็เดินออกไปทันที
ประตูห้องถูกปิดแน่น โจวหลินยืนอยู่หน้าประตูอยู่นาน พอแน่ใจแล้วว่าซูเสี่ยวเฉิงไปแล้ว ก็มีเสียงไอของผู้ชายดังออกมาจากในห้อง
เจสันสวมชุดสูทหรูหรา เดินออกมาตรงหน้าโม่โม่ช้าๆ นั่งลงตรงที่ที่ซูเสี่ยวเฉิงเคยนั่ง
“เรื่องหลังจากนี้ ฉันอาจจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว” เจสันจุดซิการ์ขึ้นมา หนีบไว้ระหว่างนิ้ว ควันโขมงออกมาจากปากของเขา “บ่ายเมื่อวาน โหมวยู่มาหาฉัน”
โม่โม่เลิกคิ้ว “นายกลัวเหรอ?”
“เธอก็รู้ ที่ฉันมีทุกวันนี้ ไม่ง่ายเลย” เจสันหรี่ตามองเธอ “ก่อนหน้านี้คิดว่าชางหลิงก็แค่ดีไซเนอร์มือใหม่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว โหมวยู่นั่นดูเหมือนจะรักชางหลิงมาก”
“ฉันจะเป็นศัตรูกับโหมวยู่ไม่ได้” เจสันพูดออกไป
“หึ” โม่โม่พูดอย่างเย็นชา “รักงั้นเหรอ? ในโลกนี้ คำว่ารักก็แค่เรื่องโกหก?”
เจสันถอนหายใจ “บางครั้งฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ความรู้สึกที่เธอมีต่อโหมวยู่คืออะไรกันแน่”
“ตั้งแต่ที่รู้จักเธอมา เธอก็บอกกับฉันเสมอมาว่า ต่อไปเธอจะเป็นภรรยาของโหมวยู่ ดังนั้นแม้ฉันจะชอบเธอมากแค่ไหน ฉันก็เลือกที่จะรักษาระยะห่างกับเธอเอาไว้ แต่เรื่องก็ผ่านไปหลายปีแล้ว นอกจากเธอจะได้ชื่อว่าเป็นว่าที่ภรรยาแล้ว ระหว่างเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรคืบหน้าเลย ฉันไม่เข้าใจ เธอกำลังอดทนอะไรกันแน่?”
“นายจะเข้าใจอะไร?” โม่โม่เบนหน้าออกไป “ถ้าไม่ใช่เพราะชางหลิงนั่น ฉันกับโหมวยู่ก็แต่งงานกันตั้งนานแล้ว ทุกอย่างก็เพราะหล่อนเข้ามาแทรก”
เจสันเงียบไปสักพัก
แม้เขาจะเป็นผู้ชม แต่ก็รู้สึกได้ว่า โม่โม่ไม่ได้ชอบโหมวยู่มากขนาดนั้น ที่มากกว่านั้นก็แค่ความอยากได้มาครอบครองเท่านั้น
“เจสัน” โม่โม่รับรู้ได้ถึงความเศร้าสลดของเขา สีหน้าเธอเปลี่ยนไป เธอยื่นมือออกไป จับมือเขาเอาไว้แน่น “นายช่วยฉันหน่อยนะ ช่วยฉันครั้งสุดท้าย พวกเราร่วมมือกัน เวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้าเธอได้เข้าไปในรอบชิงแชมป์ ถึงเวลาก็จะมีชื่อเสียงโด่งดัง ฉันจะทำอะไรหล่อนยากขึ้น ในสนามแข่งเป็นพื้นที่ของนาย นายรู้ดีกว่าฉันว่าจะทำลายการแข่งขันของหล่อนยังไง”
เจสันมองมือของโม่โม่ อุณหภูมิจากมือของเธอแผ่ออกมา ทำให้ความคิดที่จะยอมแพ้ของเขาหวั่นไหวอีกครั้ง
“ฉันพึ่งใครไม่ได้อีกแล้ว มีแค่นาย มีแค่นายเท่านั้นที่ฉันเชื่อใจมากที่สุด” น้ำเสียงของโม่โม่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน
“เธอรู้ว่าฉันชอบเธอ แต่กลับให้ฉันช่วยเธอเพื่อเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น” เจสันยิ้มอย่างเหนื่อยใจ “เรื่องแบบนี้ สำหรับฉันแล้ว ไม่ยุติธรรมไปไหม?”
โม่โม่อึ้งไปชั่วขณะ มือที่จับข้อมือเจสันไว้ก็ปล่อยออกช้าๆ
“ฉัน……ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” เสียงของโม่โม่เล็กลง “ฉันแค่โมโหน่ะ……ชางหลิงนั่น หล่อนแย่งของของฉันไปทั้งหมด ฉันก็แค่……”
“ฉันจะช่วยเธอครั้งสุดท้าย” เจสันใจอ่อน “ฉันรู้ว่าเธอไม่มีวันอยู่กับฉันได้ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธออยู่กับโหมวยู่ เขาไม่ชอบเธอ ความรักที่บังคับมา เธอไม่มีวันมีความสุขหรอก”
“ได้” โม่โม่ตอบตกลง “ขอแค่ทำลายชางหลิงได้ ฉันจะตกลงนาย”
รอยยิ้มของโม่โม่ดูลึกลับมาก “ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับโหมวยู่อีก จะลองไปค้นหาชีวิตใหม่ของตัวเอง”
สองคนสบตากัน ดวงตาของเจสันมีความเศร้าโศก เขายิ้มอ่อนๆและส่ายหน้า
เธอไม่เข้าใจ……
ไม่เข้าใจว่าเขาจะเอาอะไรมารับประกันว่าจะช่วยเธอค้นหาชีวิตใหม่ยังไง
“ไปล่ะนะ” เจสันลุกขึ้น “รอข่าวดีจากฉันล่ะ”
แผ่นหลังเขาหายไปจากหน้าประตูช้าๆ โม่โม่ไม่ได้ลุกขึ้น เธอมองดูเขาเดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าหดหายไปเรื่อยๆ
“ผู้อำนวยการโม่” โจวหลินเรียกเบาๆ
สีหน้าของโม่โม่ดุร้ายขึ้นมาทันที เธอยกมือขึ้นปัดแก้วชาร้อนๆบนโต๊ะลงไป น้ำตาตกลงไปบนพรม พื้นผิวที่อ่อนนุ่มนั้นไม่มีเสียงกระทบของแก้วเลย
“อะไรกัน โหมวยู่ชอบหรือไม่ชอบฉันสำคัญด้วยเหรอ?” โม่โม่โมโหอย่างมาก “ก็แค่คนตามจีบ เขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน? ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีประโยชน์อยู่ คิดว่าจะมายืนต่อหน้าฉันได้งั้นเหรอ?”
โจวหลินอยู่ข้างๆไม่กล้าพูดอะไรเลย ทำได้แค่โน้มตัวลงเก็บแก้วชาที่ตกอยู่บนพื้น
โม่โม่หายใจเข้าออกลึกๆให้จิตใจโล่ง ข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ สุดท้ายเธอมองดูเล็บที่ยังทำไม่เสร็จของตัวเอง ก็ถึงใจเย็นลงมาได้
“เรียกช่างทำเล็บมา” น้ำเสียงเธอใจเย็นลงไปมาก
“ค่ะ” โจวหลินลุกขึ้น เดินไปข้างประตู และรู้สึกไม่วางใจจึงหันกลับไปมองอีกครั้ง
“ผู้อำนวยการ ฉันคิดว่า……” โจวหลินมีความกังวลใจ “ซูเสี่ยวเฉิงนั่น ไม่น่าเชื่อถือเท่าไร หล่อนจะวางยาให้ชางหลิงจริงเหรอคะ?”
โม่โม่แสยะยิ้มเย็นชา สายตาหยั่งรู้ทุกอย่าง “หล่อนไม่ทำหรอก”
