ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่176 แผนซ้อนแผน

“คลิปวิดีโอกล้องวงจรให้เขาไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?” ระหว่างทางที่กลับ หลีซินก็ถามอย่างเเปลกใจ

“อืม” ชางหลิงมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอบไปอย่างไม่มีอารมณ์ใดๆ

“แต่ว่า……ถ้าเขาไม่รับน้ำใจนี้ล่ะ?” หลีซินกังวล

“โง่เหรอ” ชางหลิงมองบน “ฉันดูเป็นคนที่ไม่เก็บสำรองไว้เหรอ?”

เธอแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “เมื่อกี้ก็แค่ลองดูท่าทีเขาเท่านั้นเอง ถ้าเขายังดื้อดึงอยู่อีก งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน”

เจสันคนแบบนั้น เขามาถึงตำแหน่งในตอนนี้ได้ น่าจะให้ความสำคัญกับความนิยมของตัวเอง และที่ให้ความสำคัญมากสุดก็คือชื่อเสียงของตัวเขาเอง

พวกเขากลับมาถึงโรงแรม ชางหลิงกำลังลงจากรถ หลีซินกลับไอกระแอมทีหนึ่ง ชางหลิงขมวดคิ้ว หยุดชะงักไว้

โจวลี่ลี่กับป๋ายจื๋อลงไปก่อน ป๋ายจื๋อยังคงมีท่าทีเรียบเฉยเหมือนเดิม ทักทายเธอแล้วก็หันหลังเดินเข้าไปก่อน และโจวลี่ลี่หยุดอยู่ตรงนั้น มองดูชางหลิง อยากจะพูดก็พูดไม่ออก

ชางหลิงรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ ก็ยิ้มให้อ่อนๆ

“มีอะไรจะพูดเหรอ?” เธอถามก่อน

โจวลี่ลี่อึกอักอยู่นาน แล้วจึงขยับเข้าไปใกล้เธอ “ชางหลิง เรื่องที่เธอให้ฉันทำ ฉันทำได้แล้ว งั้นสัญญาของพวกเราก่อนหน้านี้……”

“วางใจเถอะ ฉันไม่ผิดสัญญาหรอก” ชางหลิงพูดให้เธอสบายใจได้

เธอสัญญาไว้ว่า หลังจากที่เรื่องสำเร็จแล้ว เธอจะปกป้องหล่อน อย่างน้อย ก็จะส่งหล่อนกลับประเทศอย่างปลอดภัย และยังหางานที่เหมาะสมให้อีกด้วย

และทางด้านซูเสี่ยวเฉิง……

ชางหลิงถอนหายใจ เธอรู้ว่าหล่อนต้องโกรธแน่ แต่เธอก็ทำไปเพราะเป็นเหตุจำเป็น

แต่คนที่เข้าหลังเวทีได้มีการจำกัดจำนวนคนไว้อย่างเข้มงวด หลีซินกับป๋ายจื๋อต้องพาไปอยู่แล้ว ดังนั้นระหว่างโจวลี่ลี่กับซูเสี่ยวเฉิง จึงต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่ง

เธอจึงเลือกโจวลี่ลี่……

เมิ่งเคอบาดเจ็บแล้ว เธอไม่อยากให้ซูเสี่ยวเฉิงต้องเข้ามาเสี่ยงอันตรายอีก ดังนั้นจึงให้เธอหายหน้าออกจากการแข่งขันไปก่อน

ครั้งนี้ถ้าไม่สำเร็จ เรื่องถูกเปิดเผย คนที่ไปสาดน้ำอาจจะถอนตัวออกมาไม่ได้ ชางหลิงจะให้ซูเสี่ยวเฉิงไปเสี่ยงอันตรายนี้ไม่ได้

ยังดี เรื่องดำเนินได้อย่างราบรื่น จัดการปัญหาตรงหน้าได้แล้ว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชางหลิงหยิบขึ้นมาดู มีข้อความจากโหมวยู่เด้งขึ้นมา

——ฉันรอเธอ

ชิ! ชางหลิงไม่สนใจเขา

อะไรกัน? เขาว่ารอเธอแล้วเธอจะต้องไปเหรอ? พูดเหมือนว่าเธอเฝ้ารอคอยวันที่จะได้ไปเดินเที่ยวกับเขางั้นแหละ

ชางหลิงอดไม่ได้บ่นในใจ แต่ร่างกายกลับนั่งตรงอย่างเชื่อฟัง และไม่ได้ลงจากรถไป

หลีซินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองดูโลเคชันที่โหมวยู่ส่งมา ก็หันหน้าไป มองดูชางหลิง

“มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกัน ก็ไปพูดต่อหน้ากันนะ” หลีซินพูด

ชางหลิงเอียงหน้าเล็กน้อย มองค้อนเขาไปทีหนึ่ง

“ฉันมีข้อมูลจะบอกเธอ” หลีซินหัวเราะแหะๆ “วันนี้เป็นวันเกิดพี่ใหญ่”

วันเกิด……

สีหน้าของชางหลิงดูคลายเครียดลง

ใช่สิ วันเกิดโหมวยู่อยู่หลังเธอ นับวันแล้ว ก็เหมือนจะเป็นสองวันนี้

ถึงว่าเมื่อคืนเขาบอกว่าจะไปเดินเที่ยวกันวันนี้……ผู้ชายซื่อๆแบบนั้น จะมีความโรแมนติกอะไรกัน?

“อืม” ชางหลิงตอบ

——

ดึกมากแล้ว ซูเสี่ยวเฉิงนอนไม่หลับสักที เธอเดินไปมาในห้องนอน ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

ชางหลิงยังไม่กลับมา เธอมองกล่องยาบนโต๊ะ ในใจรู้สึกสับสน

จะบอกชางหลิงว่าโม่โม่จะลงมือทำร้ายหล่อน หรือว่าแผนซ้อนแผนดี รู้ก่อนว่าแผนการโม่โม่คืออะไร จากนั้นค่อยวางแผนกับชางหลิงและจัดการโม่โม่ในที่สุด?

ซูเสี่ยวเฉิงสับสนไปหมด

สถานการณ์ในตอนนี้ พวกเธอรู้ว่าโม่โม่จะลงมือกับชางหลิง ดังนั้นถึงแม้บอกชางหลิงไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ซูเสี่ยวเฉิงคิดอยู่นานมาก สุดท้ายก็กลืนน้ำลาย แบกกระเป๋าและเดินออกไป

เธอจ้องมองห้องของโม่โม่อยู่นาน วันนี้นอกจากจะทานข้าวแล้ว โม่โม่แทบจะไม่ออกจากห้องเลย

ซูเสี่ยวเฉิงซ่อนตัวอยู่ที่พักผ่อนไม่ไกลมาก เป็นดังว่า ไม่นานโม่โม่ก็แต่งตัวอย่างดี เดินออกมาจากห้อง

โม่โม่พูดกับโจวหลินข้างๆ และเดินไปทางลิฟต์

ซูเสี่ยวเฉิงเดินตามพวกเธอไป เห็นลิฟต์หยุดอยู่ชั้นหนึ่ง ก็รีบลงลิฟต์ตามลงไป

พอเธอออกมา โม่โม่กับโจวหลินก็เดินไปถึงหน้าประตูโรงแรมพอดี พวกเธอขึ้นรถไป ซูเสี่ยวเฉิงรีบตามออกไปอย่างเร็ว และโบกรถคันหนึ่ง

บังเอิญมาก คนขับรถเป็นคนจีน ซูเสี่ยวเฉิงดีใจอย่างมาก และบอกให้เขาตามรถโม่โม่ไป

พอทำเรื่องทุกอย่างนี้แล้ว ซูเสี่ยวเฉิงก็อดชื่นชมตัวเองไม่ได้

เธอไม่เคยทำเรื่องอะไรที่น่าระทึกขวัญขนาดนี้มาก่อน พอนึกว่าเดี๋ยวจะได้รู้ว่าโม่โม่คิดอะไรแล้ว เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม

รถด้านหน้าเดินหน้าไปชานเมืองจากสถานการณ์ที่หรูหรา ไม่นาน ถนนก็มืดลงเรื่อยๆ รถราที่สัญจรก็น้อยลง รอยยิ้มบนใบหน้าของซูเสี่ยวเฉิงก็หดหายไป

“พี่คะ ด้านหน้าเป็นที่ไหนเหรอ” ซูเสี่ยวเฉิงอดไม่ได้ถามออกไป

คนชับรถที่ตอนแรกมีสีหน้าใจดีสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขี้นมา เขาเงยหน้าไม่พูดอะไร ซูเสี่ยวเฉิงมองเห็นดวงตาคู่นั้นของเขาจากกระจกมองหลัง

“พี่คะ……จะพาฉันไปไหนกันแน่?” ซูเสี่ยวเฉิงเริ่มใจไม่ดี

“สาวน้อย ก็เธอบอกว่าให้ตามรถคันหน้าไปไม่ใช่เหรอ?” คนขับรถหัวเราะ เผยให้เห็นฟันที่มีคราบเหลืองจากการสูบบุหรี่ของเขา

รถของโม่โม่ขับไปจอดตรงทางถนนเปลี่ยว ซูเสี่ยวเฉิงมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่มีผู้คน เธอไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้เลย

สมองของซูเสี่ยวเฉิงก็มีคำพูดของชางหลิงลอยขึ้นมา ชางหลิงว่าให้เธออย่าออกจากโรงแรม ให้อยู่ในโรงแรมตลอด และต้องพยายามอยู่ภายใต้ที่ที่มีกล้องวงจรปิดด้วย

แต่ตอนนี้……

ประตูรถคันหน้าเปิดออก โม่โม่กับโจวหลินเดินลงมาจากรถ ต่อมาก็มีชายชุดดำสามคนเดินลงมาด้วย และกำลังเดินมาทางรถของเธอ

ซูเสี่ยวเฉิงลนลาน เธอพยายามเปิดประตูรถ แต่ประตูถูกล็อกเอาไว้แล้ว เธอไม่มีทางหนีไปได้

เธออยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่คนขับรถกลับพุ่งเข้ามาแย่งโทรศัพท์ในมือเธอไป ซูเสี่ยวเฉิงกรีดร้องเสียงดัง วินาทีต่อมา ประตูรถก็ถูกเปิดออก ชายชุดดำลากเธอลงมาจากรถอย่างเร็ว

“ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” ซูเสี่ยวเฉิงขัดขืน แต่ว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะสู้กับผู้ชายร่างกำยำได้ยังไง ก็เหมือนมดแดงที่คิดจะเขย่าต้นไม้ใหญ่

“เสี่ยวเฉิง” โม่โม่คลุมชุดขนสัตว์ไว้บนตัว และยิ้มอย่างร่าเริง “ฉันก็ว่าทำไมถึงมีคนตามฉันมา ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง”

“เธอตั้งใจ?” ซูเสี่ยวเฉิงพึ่งรู้สึกตัว

“แน่นอนสิ” โม่โม่ปิดปากด้วยท่าทีที่สง่างาม “รู้ว่าเธอไม่เก่งภาษาอังกฤษ เลยตั้งใจจัดคนขับรถคนจีนให้ เธอว่าฉันคิดรอบคอบไหม?”