ชางหลิงเดินเข้าไปในแสงสว่างนั้นทีละก้าวๆ
มองออกว่า โหมวยู่ตั้งใจจัดเตรียมแค่ไหน ดอกกุหลาบสดวางเรียงอยู่เต็มพื้น ดวงดาวมากมายมีแสงไฟเล็กๆล้อมเอาไว้
เธอก้าวเดินเข้าไป เหมือนสาวน้อยข้างบ้านที่ได้หลงเข้าไปในอาณาจักรที่เจ้าชายเตรียมไว้ให้กับเจ้าหญิง ฝันราวกับเทพนิยายที่เธอเคยเห็นในวัยเด็ก
คนที่มาดูนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ การขอแต่งงานครั้งใหญ่ขนาดนี้ ดึงดูดสายตาของทุกคน เพื่อนต่างชาติต่างก็มุงดูกันอยู่เต็มไปหมด และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วย
ชางหลิงเดินไปถึงสุดแสงไฟช้าๆ โหมวยู่ถือดอกไม้ยืนอยู่ตรงกลาง ใบหน้าก็ยิ้มแย้มออกมาอย่างแจ่มใส
เขายิ้มแล้วดูหล่อจังเลย
ชางหลิงน้ำตาเอ่อล้น
“มาแล้วเหรอ” โหมวยู่ก้าวเข้าไปใกล้เธอ
“อืม” ชางหลิงสะอื้น เธอมองดูรอบๆ ผู้คนมากมายจับจ้องมาที่พวกเขาสองคน ไม่รู้ว่าใครที่ผิดปกติกันแน่
ชางหลิงท่าทีเรียบเฉยแบบนี้ โหมวยู่กลับรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องนี้เขาไม่เคยทำมาก่อน ทุกอย่างในคืนนี้ เป็นฉินซางที่สอนเขาจากทางไกล
“ฉัน……ฉันว่าจะกลับไปเตรียมพวกนี้ในประเทศ แต่คิดแล้วก็ไม่อยากเสียเวลาอีก คิดมากยามราตรีเปล่าๆ” โหมวยู่กำช่อดอกไม้ไว้มือแน่น และขยับเข้าไปอีกครั้ง
“ฉันรู้ ฉันไม่โรแมนติก และไม่ใส่ใจ สิ่งที่พวกเธอผู้หญิงชอบกันฉันก็ไม่รู้ ไม่ถือว่าเป็นแฟนที่ไม่ได้มาตรฐานเลย” โหมวยู่จ้องมองเธออย่างตั้งใจ “แต่ว่า คนอื่นมี เธอก็ต้องมี”
ชางหลิงน้ำตาเอ่อล้นเต็มขอบตา ภาพที่เห็นตรงหน้านั้น ใบหน้าของโหมวยู่เลอะเลือนไปมาก แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เห็นไม่ชัดเท่าไหร่
“คู่รักปกติ น่าจะคบกันมานานๆก่อน เจอผู้ปกครอง ขอแต่งงาน แล้วค่อยจัดงานแต่ง มีลูก……ฉันรู้ ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอกับหยูเฉินก็คงอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว ฉันเป็นคนทำให้ชีวิตเธอไม่สงบเอง ฉันขอโทษด้วยจริงๆ และอยากจะขอโอกาสจากเธออีกครั้ง ให้ฉันรับหน้าที่จากเขา ดูแลอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิต”
โหมวยู่ไม่เคยพูดจาหวานออกมาเยอะขนาดนี้มาก่อน เขาไม่ถนัดเรื่องการแสดงความรู้สึกออกมา ก่อนจะมาเจอชางหลิง เขายังท่องถ้อยคำหวานแหววที่ฉินซางเตรียมให้กับเขา แต่ว่า หลังจากที่ได้เจอเธอแล้ว มองดูสายตาของเธอ มองดูใบหน้าที่เขามองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ คำพูดทั้งหมดก็ออกมาเองแบบไม่ต้องจำบทเลย
“วันนี้ เป็นวันเกิดของฉัน” โหมวยู่พูดแล้ว ก็หยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋า
คนรอบข้างต่างพากันกรีดร้องอย่างอิจฉากันหมด โหมวยู่เปิดกล่องออกมา เพชรแพรวพราวส่องสว่างใต้แสงไฟ
“ถ้าเธอตกลง นี่ก็คือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดที่ฉันได้รับมาเลย”
ชางหลิงมองแหวนในมือเขา เหมือนมีก้างปลาติดคอ
เธอกวาดตามองหมู่ผู้คน เป็นไปตามที่คิดไว้ ชายที่นั่งรถเข็นพุ่งออกมาอยู่ตรงหน้าเธอ
เซียวฉู่ดันรถเข็นโหมวฉี่มาอยู่ตรงหน้าผู้คน ในตอนนี้เอง เขายังคงมีรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า มองดูทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ
“คุกเข่า! คุกเข่า!” ในหมู่ผู้คนไม่รู้ว่าคนจีนคนไหนตะโกนขึ้นมา ต่อมาก็มีเสียงภาษาจีนดังขึ้นมาอีก พร้อมด้วยเสียงปรบมือ
แต่แต่ต้นจนจบ ชางหลิงเงียบอยู่ตลอดเวลา โหมวยู่รู้สึกไม่สบายใจ เห็นผู้ชมต่างพากันโห่ร้อง ก็ถึงรู้ตัว จากนั้นก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“หรือคิดว่าฉันยังไม่จริงใจมากพอ?” โหมวยู่ยิ้ม คุกเข่าข้างเดียวลงพื้น เขาวางช่อดอกไม้ลง สองมือก็ยกกล่องแหวนขึ้นมา
ชางหลิงเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก
ตลอดชีวิตเธอนี้ ผ่านการขอแต่งงานมาสองครั้ง หนึ่งคือหยูเฉิน กอดและจูบกันท่ามกลางเสียงอวยพรจากเพื่อนๆของพวกเขา แต่ครั้งนี้……
โหมวยู่ที่ดีเลิศราวกับเจ้าชายกำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเธอ นี่คงเป็นสิ่งที่หญิงสาวมากมายต่างใฝ่ฝันที่จะอยากได้
ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากรับแหวนในมือของโหมวยู่มา ไม่สนใจความแค้นความเกลียดชังอะไรอีก เธออยากจะพุ่งเข้าไปกอดเขา รับรู้ถึงความสุขที่เขามอบให้กับตัวเอง
แต่ว่า……
พอหลับตาลง สภาพซูเสี่ยวเฉิงที่เลือดท่วมตัวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธออีกครั้ง
เธอจะเห็นแก่ตัวไม่ได้
“นี่ ถ้าเธออยากให้ฉันคุกเข่า กลับไปที่โรงแรมฉันคุกเข่าให้เธอได้เต็มที่เลย แต่ตอนนี้ เธอไว้หน้าฉันหน่อยไม่ได้เหรอ?” โหมวยู่เห็นเธอเหม่อลอย ก็เลยพูดเตือนเธอ
ชางหลิงเหมือนตื่นจากฝัน
เสียงรอบข้างดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอกำหมัดแน่น มองดูโหมวยู่ที่อยู่ตรงหน้า และพ่นลมหายใจออกไปยาวๆ
เธอยกมือขึ้นช้าๆ และยื่นไปตรงหน้าโหมวยู่
ดวงตาของโหมวยู่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ทว่า วินาทีต่อมา ชางหลิงก็ปัดกล่องแหวนนั้นตกลงไปบนพื้นอย่างแรง
เสียงเชียร์คนรอบข้างก็เงียบลง ไม่มีใครรู้เลยว่าชางหลิงจะทำแบบนี้
สีหน้าของโหมวยู่อึ้งไปทันที สายตาเขามองไปตามแหวนที่ตกลงพื้น แหวนวงนั้นกลิ้งอยู่กับพื้นอยู่นาน สุดท้ายก็สงบลง
“โหมวยู่ นายจะพอได้หรือยัง?” ชางหลิงแสยะยิ้มเย็นชา
โหมวยู่หรี่ตา บนตัวก็รู้สึกได้ถึงอันตราย
“อับอายขายขี้หน้า” ชางหลิงหลบสายตาไปทางอื่น ไม่มองเขาอีก
