ท้องฟ้าด้านนอกสว่างแล้ว
วุ่นวายตลอดทั้งคืน ในตอนที่จะสว่างเรื่องทุกอย่างก็ได้จบลงสักที
ชางหลิงนั่งอยู่ตรงหน้าต่างห้องผู้ป่วย เหม่อมองบรรยากาศด้านนอก
“คอกแคะ……” ซูเสี่ยวเฉิงตื่นขึ้นมาก่อน เธอไอด้วยอาการคอแห้ง ชางหลิงได้ยินเสียงแล้ว ก็รีบลุกขึ้นเดินไปหาหล่อนที่เตียงทันที
“น้ำ……” ซูเสี่ยวเฉิงร้องด้วยอาการสะลึมสะลือ ชางหลิงรีบเทน้ำอุ่นให้กับหล่อน จากนั้นพยุงหล่อนขึ้นมาดื่ม
“เสี่ยวเฉิงจื่อ” มองดูท่าทีของซูเสี่ยวเฉิงที่รีบดื่มน้ำ ชางหลิงก็โล่งใจได้สักที เธอกอดซูเสี่ยวเฉิงเอาไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่
“เสี่ยวหลิงหลิง……” ซูเสี่ยวเฉิงกะพริบตา พอเห็นคนตรงหน้าชัดเจนแล้ว ก็มองรอบๆห้องอีกที กำลังจะเอ่ยปากถาม หันหน้าไปเห็นหลีซินที่นอนอยู่ข้างๆก็กลืนคำพูดลงไป
“ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธอแล้วเสียอีก” ซูเสี่ยวเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น เพราะไม่มีแรง ขนาดจะยื่นมือกอดชางหลิงยังทำไม่ได้เลย
ชางหลิงเช็ดน้ำตาตัวเอง รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก “อย่าพูดอะไรโง่ๆสิ ว่ากันว่าคนชั่วอายุยืนพันๆปี คนน่ารำคาญอย่างเธอ จะต้องมีชีวิตอีกยาวเลยล่ะ”
ซูเสี่ยวเฉิงตลกกับคำพูดของชางหลิง เธอเผยอปากออก ขยับตัวเล็กน้อย บาดแผลบนอกทำให้เธอเจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆ
“เธออย่าขยับสิ” ชางหลิงรีบหยุดการกระทำของเธอ “หมอบอกว่าเธอบาดเจ็บหนักมาก เสียเลือดไปเยอะ ช่วงนี้ต้องพักผ่อนดีๆ”
ชางหลิงเห็นบาดแผลของซูเสี่ยวเฉิงแล้ว อยู่ตรงหน้าอก เธอไม่อยากจะคิดเลย ถ้าลงไปอีกนิดเดียวจะเกิดอะไรขึ้น
แต่แม้จะรักษาชีวิตได้แล้ว บาดแผลลึกขนาดนี้ คงทำให้เธอเจ็บไปอีกนานเลย
“หลีซิน……” ซูเสี่ยวเฉิงหันหน้าไปมองหลีซินที่นอนอยู่เตียงข้างๆ “เขาเป็นยังไงบ้าง? เขาเจ็บหนักไหม? ทำไมยังไม่ตื่นล่ะ?”
ซูเสี่ยวเฉิงจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้รางๆ หลีซินดึงพวกที่ตามพวกเขาออกไป เธอหลบอยู่ตรงมุม ได้ยินเสียงชกต่อยกันนานมาก ต่อมาเธอก็อดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงสลบไป ต่อจากนั้นเธอก็เห็นภาพรางๆบางอย่าง รู้ว่าตัวเองถูกส่งมาโรงพยาบาล เธอยังคิดว่าเป็นภาพลวงตาก่อนตายเสียอีก แต่พอได้เห็นชางหลิง เธอก็รู้แล้วล่ะว่านี่เป็นเรื่องจริง
แต่ว่า หลีซิน……
ซูเสี่ยวเฉิงในใจร้อนผ่าว ก่อนที่เธอจะสลบลงไป ความคิดสุดท้ายก็ยังคงเป็นความปลอดภัยของเขา
ชางหลิงก็มองไปตามสายตาของซูเสี่ยวเฉิง และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“เขาถูกตีที่หัวและเสียเลือดมาก แต่ไม่อันตรายถึงชีวิต หมอว่าเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป ใช้แรงไปมากก็เลยหลับยาวเลย”
โจวหลินบอกกับเธอว่า ตอนที่เธอไปถึงที่นั่น หลีซินก็ต่อยคนพวกนั้นร่วงลงพื้นไปหมดแล้ว แต่ว่าตัวเองก็บาดเจ็บ หนึ่งคนสู่สิบคน อีกฝ่ายก็เคยเรียนมวยมาอีกทั้งยังมีอาวุธอันตรายในมืออีก ศึกครั้งนี้ทำเอาเขาเสียแรงไปมาก แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ก่อนเขาจะล้มลงก็ยังอดทนเดินไปหาซูเสี่ยวเฉิง อยากจะพาเธอออกจากโรงงานร้างนั้นไป……
“ครั้งนี้ ต้องขอบคุณเขาจริงๆ” ซูเสี่ยวเฉิงพูดเสียงเบา เธอนึกย้อนกลับไปในห้องที่สิ้นหวังนั้น ร่างกายก็อดไม่ได้สั่นเทาขึ้นมา
เธอไม่อยากจะคิดเลย ถ้าหลีซินมาช้ากว่านี้อีกนาทีเดียวเธอจะเป็นยังไง
ก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกว่าการพบเจอของชางหลิงกับโหมวยู่เป็นพรหมลิขิต แต่มาวันนี้ การปรากฏตัวของหลีซิน ก็ทำให้เธอเจอกับพรหมลิขิตของตัวเองแล้วเหมือนกัน
แต่ว่า……ซูเสี่ยวเฉิงรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ
พรหมลิขิตของเธอ ชอบชางหลิงที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง
“เสี่ยวเฉิงจื่อ ขอโทษนะ” ชางหลิงเห็นเธอมีท่าทีโศกเศร้า ก็รู้สึกผิดขึ้นมา “ฉันผิดเอง ถ้าไม่ใช่ฉัน โม่โม่ก็คงไม่เอาความโกรธไปลงที่ตัวเธอ……”
ก่อนที่ซูเสี่ยวเฉิงจะตื่น ชางหลิงก็คิดตลอดว่าตัวเองจะเผชิญหน้ากับซูเสี่ยวเฉิงได้ยังไง เพราะยังไงเรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้นเพราะเธอ
“ฉันควรเป็นคนขอโทษเธอสิ” ซูเสี่ยวเฉิงเอาสองมือออกจากผ้าห่มและจับมือชางหลิงเอาไว้แน่น ลูบหลังมือเธอเบาๆ “เสี่ยวหลิงหลิง ฉันเป็นภาระเธอ ทำให้เมิ่งเคอบาดเจ็บ ทำให้เธอเกือบแพ้การแข่งขัน ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ชอบฉันจริงๆ โม่โม่บอกให้ฉันไปวางยาให้เธอ ฉันคิดว่าเมื่อคืนหล่อนอาจจะมีแผนการร้าย ก็เลยแอบตามหล่อนออกไป แต่ฉันไม่คิดว่า แผนร้ายของหล่อนที่ว่านั้น ก็คือตัวฉันเอง……”
“ทำไมถึงซื่อบื่อแบบนี้ล่ะ!” ชางหลิงรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “ฉันจะไม่ชอบเธอได้ยังไง?”
พูดถึงตรงนี้ ชางหลิงก็นึกถึงหลายวันก่อนอารมณ์และน้ำเสียงตัวเองที่มีต่อซูเสี่ยวเฉิงไม่ดีมากจริงๆ ก็อดไม่ได้รู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะ ก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านี้ฉันใจร้อนเกินไป……ไม่ได้คำนึงถึงจิตใจของเธอ”
เธออยากจะชนะมากเกินไป และเพราะถูกโม่โม่กับเจสันขัดขวาง ทำให้เธอรู้สึกโมโหไปด้วย ดังนั้นถึงได้ไม่สนใจความรู้สึกของซูเสี่ยวเฉิง เอาอารมณ์ไม่ดีทั้งหมดของตัวเองมาลงกับซูเสี่ยวเฉิง
“โจวลี่ลี่นั่น……” ซูเสี่ยวเฉิงถามเธออย่างระมัดระวัง “หล่อนดีกว่าฉันจริงเหรอ? ฉันเทียบกับหล่อนไม่ได้เลยเหรอ เธอถึงเลือกหล่อนเป็นผู้ช่วยแทนฉัน”
มองดูท่าทีน้อยอกน้อยใจและคิดมากของซูเสี่ยวเฉิง ชางหลิงก็แทบจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
เธออธิบายเหตุผลทำไมถึงต้องเลือกโจวลี่ลี่เป็นผู้ช่วยให้กับซูเสี่ยวเฉิงทั้งหมด พอซูเสี่ยวเฉิงได้ฟังแล้วก็อึ้งมาก
“แบบนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้โกรธฉันน่ะสิ?” ซูเสี่ยวเฉิงกะพริบตาถามเธอ
“เธอคิดว่ายังไงล่ะ?” ชางหลิงมองบน
ซูเสี่ยวเฉิงเบะปาก “น่าจะบอกฉันก่อนนะ ทำเอาฉันพลอยตื่นเต้นไปด้วย เอาแต่คิดอยากจะทำอะไรดีๆให้กับเธอ”
ชางหลิงขอบตาแดงก่ำ เธอจับมือซูเสี่ยวเฉิงไว้แน่น ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรดี
เธอถูกความแค้นครอบงำ คิดแค่อยากจะแก้แค้น อยากจะชนะการแข่งขัน ถึงได้ลืมสิ่งดีๆรอบข้างของตัวเองไป
“เธอดูสิ ฉันเสียเลือดไปมากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าต้องกินไก่มากเท่าไหร่ถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เธอมีเงินเยอะขนาดนี้ ซื้ออาหารเสริมมาให้ฉันด้วยนะ” ซูเสี่ยวเฉิงใบหน้าซีดขาว แต่กลับยังยิ้มให้กับชางหลิงได้
“ฉันรู้แล้วล่ะ” ชางหลิงก็ตลกกับคำพูดของเธอ
“อีกอย่างนะ เธอว่า ตอนนี้ฉันผ่านเหตุการณ์ครั้งใหญ่มาได้ สิ่งที่เจอมาก็ไม่น้อยไปกว่าเธอเท่าไหร่เลยนะ พอจะมีสิทธิเป็นนางเอกนิยายของเธอหรือยัง?” ซูเสี่ยวเฉิงเปลี่ยนเรื่องคุย พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “ไอ้หยา เมื่อคืนเกือบตายแล้ว ยังไม่ได้เขียนนิยาย นิยายฉันต้องหยุดอัปเดตเลย!”
ชางหลิงตะลึง
นี่มันเวลาไหนแล้ว? ในช่วงเวลาที่เศร้าขนาดนี้ ซูเสี่ยวเฉิงยังเป็นห่วงนิยายที่ต้องหยุดอัปเดตงั้นเหรอ?
“หยุดก็หยุดไปสิ เธอคิดว่าจะรวยเพราะสิ่งนั้นได้เหรอ?” ชางหลิงมองบน
“เธอไม่เข้าใจหรอก” ซูเสี่ยวเฉิงพยายามลุกขึ้นมานั่ง “เดี๋ยวเธอรีบไปเอาโน๊ตบุ๊คฉันมานะ แฟนคลับฉันยังรอฉันอยู่เลย”
ชางหลิงกำลังจะพูดสั่งสอนเธอ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก เธอหันหน้าไปมอง ออโรร่าพิงอยู่ข้างประตู กอดอกและเหมือนกำลังดูละครเรื่องสนุกอยู่
