ชางหลิงไม่ค่อยชอบออโรร่าเท่าไหร่ แต่ว่าเมื่อกี้เธอฟังจากฉู่ฉือเล่าว่า ออโรร่าเปลี่ยนเหล้าของโม่โม่ ช่วยโหมวยู่ออกมาได้
คิดแบบนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ ก็เหมือนไม่ได้น่ารำคาญเท่าไหร่
“มองอะไร?” ชางหลิงขมวดคิ้วถามเธอ
ออโรร่าก้มลงเอื้อมมือไปที่ประตูและถือตะกร้าผลไม้และกล่องของขวัญเข้ามา เธอเดินบิดเอวสะบัดก้นเข้ามาที่เตียงผู้ป่วยตรงกลางของซูเสี่ยวเฉิงกับหลีซิน วางของลงบนตู้ด้วยท่าทีน่าหมั่นไส้
“ได้ยินว่าเพื่อนสองคนของเธอเข้าโรงพยาบาล ก็เลยว่าเยี่ยมน่ะ” ออโรร่ายิ้มแปลกๆ ชางหลิงมองดูรอยยิ้มนั้นด้วยความสงสัย
“ข่าวเธอไม่ตรงนี่ เพื่อนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลของฉันมีสี่คน ยังมีนางแบบนายแบบสองคนของฉัน คนหนึ่งบาดเจ็บที่ไหล่ อีกคนก็บาดเจ็บที่เท้า อยู่ห้องข้างๆเลยนะ” ชางหลิงไม่รู้ว่าเธออยากทำอะไร ก็เลยพูดตามที่เธอบอกมา
“อุ๊ย” ออโรร่าทำสีหน้าตกใจ “หนักขนาดนี้เลยเหรอ”
เธอชี้ไปที่เตียงของหลีซินกับซูเสี่ยวเฉิง ปิดปากพูดว่า “ผู้ช่วยของเธอกับบอดี้การ์ดบาดเจ็บกันหมด นายแบบกับนางแบบก็ยังบาดเจ็บด้วย ก็เหลือแค่เธอสินะ งั้นเธอจะเข้าแข่งขันต่อยังไงล่ะทีนี้?”
ออโรร่าเดินไปข้างๆชางหลิง ยืนค้ำหัวเธอและพูดว่า “หรือว่า ดีไซเนอร์จะขึ้นเวทีเองเลย? แต่ว่า รูปร่างของเธอเตี้ยไปนะ……เสื้อผ้าอยู่บนตัวเธอแล้วก็คงกลายเป็นนักแสดงงิ้วแล้วล่ะ”
ชางหลิงโกรธจจนควันแทบออกหู เธอรู้แล้วล่ะ ออโรร่ามาเพื่อเยาะเย้ยตัวเองนี่เอง
“พี่สาวคนนี้ ว่างขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชางหลิงมองค้อนเธอ “ฉันจะขึ้นเวทีไหม เกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?”
ออโรร่ายิ้มอย่างร่าเริง เธอขยับเข้าไปใกล้ชางหลิง พูดกับเธอว่า “เธอแค่เอาโหมวยู่ให้กับฉัน ฉันจะช่วยเธอหานางแบบที่ดีที่สุด และยังจะช่วยเธอซื้อพวกกรรมการ รับรองเธอได้เป็นผู้ชนะของการแข่งขันนี้แน่นอน เธอคิดว่าข้อเสนอนี้เป็นยังไง?”
ชางหลิงมองออโรร่าเหมือนมองคนบ้า
ผู้หญิงคนนี้แปลกคนจริงๆ ชาวตะวันตกทำอะไรไม่เคยคิดก่อนเลยเหรอ? เธอจะปล่อยไม่เอาความร่ำรวยแล้วไปเป็นผู้ชนะการแข่งขันที่ได้แค่ชื่องั้นเหรอ?
“ได้สิ ฉันคิดว่าข้อเสนอนี้ดีนะ!” ชางหลิงอดไม่ได้ยกนิ้วโป้งขึ้นมา
“ก็แค่ผู้ชาย อยากได้ก็เอาไปสิ”
ชางหลิงมีปฏิกิริยาแบบนี้ ทำเอาออโรร่าไม่เข้าใจ “เธอหมายความว่ายังไง? ตกลงงั้นเหรอ? ไม่ได้ล้อเล่นกันใช่ไหม?”
“เป็นเธอที่ล้อเล่นก่อนไหม” ชางหลิงไม่ได้ตอบ ซูเสี่ยวเฉิงช่วยเธอพูดแทน
“มีเงินแล้วยังไง ยังจะซื้อตัวกรรมการอีก เสี่ยวหลิงหลิงของเรามีความสามารถ ไม่อยากได้เงินของเธอหรอกนะ” ซูเสี่ยวเฉิงมองออโรร่าอย่างเกลียดชัง
ออโรร่าก็ไม่ได้โกรธอะไร เธอจ้องชางหลิงอยู่นานมาก ชางหลิงมองเธอด้วยรอยยิ้มแปลกๆ บรรยากาศในห้องผู้ป่วยแปลกขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ โหมวยู่ชอบเธอตรงไหน” ออโรร่ากอดอกอีกครั้ง ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
พอมาถึงประตูห้อง เธอก็กลับหลังหันไปอีกครั้ง จ้องมองใบหน้าของชางหลิงอย่างละเอียดอีกที เหมือนอยากจะหาอารมณ์บนใบหน้าของเธอให้ได้
“แต่ว่า ท่าทางเธอแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่า เธอเหมือนใครคนหนึ่ง”
ชางหลิงเลิกคิ้วขึ้น
เหมือนใครคนหนึ่ง? คำพูดแบบนี้เธอได้ยินมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน บางคนก็ว่าเธอเหมือนแม่ บางคนก็ว่าเหมือนน้าสาวของโหมวยู่
ทำไมเธอเหมือนคนอื่นเยอะแยะขนาดนี้นะ? เธอจะมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองไม่ได้เลยหรือไง?
“ฉันเหมือนใครอีกล่ะ?” ชางหลิงรู้สึกขำ
ออโรร่ายักไหล่ “เรื่องเมื่อก่อนแล้วล่ะ ตอนนั้นฉันยังเด็ก เลยจำไม่ค่อยได้”
เธอพูดอย่างเรียบเฉย ชางหลิงกลับเอามาคิด ตอนนี้ที่มาของเธอยังเป็นปริศนา ไม่ว่าจะเป็นเบาะแสเล็กๆน้อยก็สำคัญมากสำหรับเธอ
“เมื่อก่อน? นานเท่าไหร่?” ชางหลิงไล่ถาม
ออโรร่ารู้สึกแปลกใจ ที่จริงเธอก็แค่พูดไปงั้นๆ เธออยู่อเมริกามานาน น้อยครั้งที่จะได้ใกล้ชิดกับชาวจีน ตอนเด็กก็เคยเห็นไม่กี่คนและบังเอิญหน้าตาดีมาก ดังนั้นเธอเคยจำได้ฝังใจ
“สิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นฉันไปประเทศจีนครั้งหนึ่ง คุณลุงที่ทำธุรกิจร่วมกับบ้านฉันเอาแฟนสาวมาด้วย หน้าตาคล้ายเธอมาก”
พูดแล้ว ออโรร่าก็ไม่ได้คิดมากอะไรจากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก แต่ชางหลิงกลับลุกขึ้นมาทันทีและเดินตามออโรร่าออกไป ในตอนที่ออโรร่าเกือบจะออกไปแล้ว ชางหลิงก็ดึงแขนเสื้อหล่อนเอาไว้แน่น
“เล่าละเอียดกว่านี้ได้ไหม? สิบกว่าปีก่อน นี่มันเท่าไหร่กันแน่?”
ออโรร่าอึ้งกับท่าทีของชางหลิง เธอมองดูชางหลิงตั้งแต่หัวจรดเท้า มองด้วยสายตาที่เหมือนมองคนบ้า “เธอบ้าไปแล้วเหรอ?”
ชางหลิงจับแขนเสื้อหล่อนเอาไว้แน่น ไม่ปล่อยเลยสักนิด หมอและพยาบาลที่ผ่านไปมาข้างๆก็มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เธอก็ถึงรู้ตัวว่าไม่เหมาะสม จึงค่อยๆลดมือลง
“ขอโทษด้วยนะ……” ชางหลิงพูดเสียงเบา
ความจริงบางอย่าง เธออยากรู้มากจริงๆ ดังนั้นถึงได้มีบางครั้งก็รู้สึกเหมือนเห็นความหวัง
ที่จริงออโรร่าก็ไม่ได้ปากแข็งเหมือนสีหน้า พอเห็นสายตาที่ผิดหวังของชางหลิง เธอก็ไอกระแอมและพูดว่า “น่าจะประมาณสิบห้าปีก่อนนะ ฉันยังจำได้ว่า ตอนนั้นฉันพึ่งผ่านวันเกิดอายุสิบปีพอดี”
สิบห้าปีก่อน……
ชางหลิงเบิกตาโพลงโตขึ้นมาอีกครั้ง
สิบห้าปีก่อน ตอนนั้น แม่ยังมีชีวิตอยู่
ถ้าเกิดว่า……
ในใจของชางหลิงรู้สึกตื่นเต้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูแกลลอรี่ภาพใน QQ ของตัวเอง หารูปที่ถูกเธอตั้งรหัสเอาไว้
“เธอลองดูสิว่าใช้คนนี้ไหม?”
บนหน้าจอมีรูปของแม่ตอนยังสาวที่มีรอยยิ้มเบิกบาน เธอยืนอยู่ในลานใต้ต้นไม้ไห่ถัง ท่าทางเหมือนชีวิตอันสงบสุข
นี่คือภาพเดียวที่เหลืออยู่ของแม่ ยกเว้นรูปภาพหน้าศพ ในตอนที่มีโทรศัพท์เครื่องแรก ชางหลิงก็ถ่ายมันเอาไว้ หลายปีแล้ว เธอเก็บไว้ในโทรศัพท์ตัวเองตลอด
“นี่คือ……” ออโรร่ารับโทรศัพท์มา ดูรูปใบนั้น ขมวดคิ้วเป็นปม “เธอมีรูปนี้ได้ยังไง?
