เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ชางหลิงนั่งอยู่ในห้องสวีทของโหมวยู่ มองดูนาฬิกาบนกำแพงที่ผ่านไปเรื่อยๆ
โหมวยู่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ขมวดคิ้วเหมือนกัน มองนาฬิกาเป็นช่วงๆ
ผ่านไปหกชั่วโมงแล้ว
ตั้งแต่ชางหลิงได้รับรูปของซูเสี่ยวเฉิง ก็ผ่านไปหกชั่วโมงแล้ว หลีซินไปตามหาเธอ แต่ยังไม่กลับมาสักที
ทั้งสองนั่งอยู่ภายในห้อง ไม่มีใครพูดอะไร ต่างฝ่ายต่างเงียบสงบ
ในที่สุด ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ฉู่ฉือเดินเข้ามาจากด้านนอก
“เป็นยังไงบ้าง?” ชางหลิงรีบลุกขึ้นมาก่อน รีบเดินไปตรงหน้าฉู่ฉือ “ตามหาพวกเขาได้หรือยัง? หลีซินปลอดภัยไหม? ซูเสี่ยวเฉิงล่ะ?”
ฉู่ฉือพูดไม่ออกกับคำถามที่ถาโถมเข้ามาของชางหลิง เขามองโหมวยู่ เอ่ยปากพูดอย่างลำบากใจ
“ผมไปค้นหาตามสถานที่ที่คุณชางบอก ตำแหน่งสองกิโลเมตรทางทิศตะวันออก เห็นโรงงานร้างแห่งหนึ่งครับ……” ฉู่ฉือพูดเสียงเบา
ชางหลิงได้ยินเขาพูด ก็จ้องเขาตาไม่กะพริบ
“จากนั้นล่ะ?” ชางหลิงถามเขาอย่างระมัดระวัง “พวกเขา……พวกเขาอยู่ตรงนั้นไหม?”
ไม่รู้ว่าทำไม ชางหลิงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจ เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก้มหน้าลงมองดูถุงในมือของฉู่ฉือ
ถุงสีขาว ด้านบนมีคราบเลือดติดอยู่ ชางหลิงเห็นสีนั้นแล้ว ก็รู้สึกเวียนหัว ถอยหลังไปหลายก้าว
“หลิงเอ๋อ” โหมวยู่รีบเข้าไปพยุงเธอ
ชางหลิงจ้องถุงในมือของฉู่ฉือไว้ไม่ละสายตา พูดอย่างยากลำบากว่า “พวกนี้….คืออะไร.?”
ฉู่ฉือก้มหน้าลง เขายกมือขึ้นช้าๆ ยื่นถุงในมือไปให้ชางหลิง
“ตอนที่พวกเราไปถึง ในโรงงานก็ไม่มีคนอยู่แล้ว รอบๆมีร่องรอยการต่อสู้ ยังมีคราบเลือดอยู่ในห้องนั้น พวกเราหาอันนี้ได้……”
นิ้วมือชางหลิงสั่นเทา เธอยื่นมือไป รับถุงในมือของฉู่ฉือ
กลิ่นคาวเลือดพุ่งออกมา ชางหลิงหยิบของในถุงและเอาเสื้อที่เปื้อนเลือดออกมา
เธอกลั้นหายใจเอาไว้
เสื้อตรงหน้านี้เธอรู้จักมันดีกว่าใคร สีเหลืองอ่อนก็เหมือนกับซูเสี่ยวเฉิงที่สดใสร่าเริง
ด้านหน้าของชางหลิงเหมือนมีภาพซูเสี่ยวเฉิงที่สวมชุดนี้เป็นครั้งแรกลอยขึ้นมา
นั่นเป็นสองปีก่อน พวกเธอพึ่งขึ้นปีสอง วันนั้นเป็นวันเกิดชางหลิง ซูเสี่ยวเฉิงให้เสื้อถักไหมพรมสีแดงนี้กับเธอ ตอนนั้นชางหลิงคิดว่าของขวัญที่เธอให้นั้นสีสดเกินไป
ซูเสี่ยวเฉิงถอดเสื้อคลุมตัวเองออกมาให้เห็นเสื้อไหมพรมสีเหลืองอ่อนแบบเดียวกัน เธอยิ้มและพูดว่า เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อที่แม่เธอถักขึ้นมาเอง สีแดงเหลือง เป็นชุดคู่เพื่อนรัก
แต่มาวันนี้……
เสื้อไหมพรมที่ควรอยู่บนตัวของซูเสี่ยวเฉิง กลับฉีกขาดจนแหลกละเอียด สีเหลืองอ่อนมีคราบเลือดติดอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ชางหลิงยิ่งเจ็บปวดหัวใจมากยิ่งขึ้นไปอีก
น้ำตาชางหลิงไหลออกมาไม่หยุด เธอเทของในถุงนั้นออกมาทั้งหมด เสื้อผ้าข้าวของด้านในตกลงมาบนพื้นทั้งหมด
เสื้อไหมพรม รวมไปถึงชุดชั้นใน……ทุกอย่างถูกฉีกขาดทั้งหมด และยังมีคราบเลือดกับขี้เลื่อยติดอยู่ น่าอดสูยิ่งนัก
ชางหลิงอึ้งอยู่กับที่ เธอมองเสื้อผ้าพวกนั้น ในตอนที่โหมวยู่อยากเข้ามาตรวจสอบ ก็รีบโอบของพวกนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมกอดตัวเอง
ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าขนาดชุดชั้นในตัวเองยังถูกทำลายแบบนี้……
ชางหลิงนึกถึงที่โม่โม่เคยพูดไว้กับเธอ
“ซูเสี่ยวเฉิงตายแล้ว”
“ในตอนที่ฉันโทรหาเธอ ฉันก็โยนหล่อนไปให้ผู้ชายพวกนั้น ฉันยังกำชับเลยนะ จะต้องทรมานหล่อนตั้งแต่นอกจนถึงในบนลงล่างแล้วค่อยส่งหล่อนกลับ เพื่อให้หล่อนได้ลิ้มรสของการถูกเหยียดหยาม ฉันยังตั้งใจแทงหน้าอกของเธอ ให้เธอได้มีชีวิตรอด”
“เมื่อกี้ ฉันพึ่งได้รับสาย ซูเสี่ยวเฉิงดื้อรั้นเสียจริง ขนาดถูกทำร้ายขนาดนั้นแล้วยังอยากขัดขืน ดังนั้น คนพวกนั้น ก็หั่นเนื้อบนตัวหล่อน ทีละชิ้น ทีละชิ้นออกมา……”
……
ชางหลิงจิตตกอย่างมาก เธอกอดเสื้อผ้าของซูเสี่ยวเฉิงไว้แน่น เหมือนดั่งฟ้าผ่ากลางหัว
ถ้าคำพูดก่อนหน้านี้ของโม่โม่เป็นแค่การกระตุ้นเธอ ถ้าเธอยังคิดว่าซูเสี่ยวเฉิงอาจจะหนีรอดไปได้แล้ว ชางหลิงในตอนนี้จะบ้าตายกับกองเสื้อผ้าที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
เธอนั่งลงกับพื้น ไม่พูดสักคำ แต่แค่ร้องไห้สะอื้นไม่หยุด
“หลิงเอ๋อ……” โหมวยู่ยื่นมือไปอยากพยุงเธอขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้แตะตัวเธอ ชางหลิงก็สะบัดตัวอย่างรุนแรง
“อย่าแตะต้องฉัน!” เธอมองค้อนเขา ดวงตาแดงก่ำ ไม่ต่างอะไรกับปีศาจเลย
ซูเสี่ยวเฉิงตายแล้ว ถูกโม่โม่ทำร้ายจนตาย
เธอนึกถึงภาพก่อนตายของซูเสี่ยวเฉิงที่ต้องเผชิญความทุกข์ทรมานมากมาย และทุกอย่างก็เป็นเพราะเธอ
เป็นเพราะเธออีกแล้ว……
เพราะเธออยากอยู่กับโหมวยู่ เพราะเธอหาเรื่องโม่โม่ ดังนั้นก็เลยมีคนตายเพราะเธอเพิ่มอีกหนึ่งคน
เด็กผู้หญิงที่โตมาพร้อมกับเธอ ที่บอกว่าจะเป็นพี่น้องและเพื่อนที่ดีไปตลอดชีวิต ยัยบ๊องที่ขี้กลัวแต่กลับออกตัวแทนเธอทุกครั้ง ยัยโง่ที่แบ่งความรักของพ่อแม่ตัวเองในยามที่เธอเสียใจ……
ก็ตายเพราะเธอแล้วด้วย
“ฉันบอกว่าจะปกป้องเธอเอง” ชางหลิงพึมพำ กอดเสื้อผ้าในมือเอาไว้แน่น เหมือนเป็นตัวของซูเสี่ยวเฉิงจริงๆ
“ฉันบอกว่าจะพาเธอรวยไปด้วยกัน และจะโด่งดังไปด้วยกัน……” ชางหลิงสะอื้น คำพูดจุกอยู่ที่อกพูดไม่ออก เธอรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง
“ฉันไม่ควรพาเธอมามิลานเลย……ฉันทำให้เธอต้องลำบากไปด้วย……”
โหมวยู่ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น เขามองฉู่ฉือ ฉู่ฉือก็มีสีหน้าลำบากใจ
“หลีซินล่ะ?” โหมวยู่ถามเขา
ฉู่ฉือส่ายหน้า เขาควานหาของในกระเป๋าอยู่นาน และยื่นสร้อยที่ขาดออกไป
“เก็บบนพื้นได้ ไม่เจอคน”
โหมวยู่เบิกตาโพลงโต
สร้อยคอเส้นนี้ เป็นของที่ระลึกที่หัวหน้าใช้กระสุนทำขึ้นมาในตอนที่พวกเขายังเป็นทหาร ห้าคน คนละเส้น หลายปีมานี้หลีซินสวมไว้ตลอด ให้ความสำคัญกับมันมาก ไม่เคยถอดออกมาเลย
แต่มาวันนี้…….
โหมวยู่กลับลนลานขึ้นมาทันที
