ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 193 ใช้โอกาสเอาเปรียบ

นิ้วมือเปิดเสื้อของผู้หญิงออก ตรงที่ยังไม่มีเลือดก็ยังคงขาวใส และยังมีความสีชมพูบริสุทธิ์ หลีซินหลบสายตา แต่กลับสบประสานเข้ากับแววตาอันเจ็บปวดของเธอ

เธอจ้องมองการกระทำของเขา เธอกัดริมฝีปากแน่น มืออันเย็นเฉียบจับข้อมือเขาเอาไว้

“ขอโทษนะ……” หลีซินพูดเสียงเบา แต่ก็ถอดเสื้อเธอออกอยู่ดี ใช้แสงที่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ มองดูเรือนร่างของเธอ

ซูเสี่ยวเฉิงหลับตาลง

แม้จะรู้ว่าหลีซินตรวจดูบาดแผล แต่เธอก็ยังรู้สึกลำบากใจอยู่ดี

ตรงที่โม่โม่แทงนั้นอยู่บนหน้าอกของเธอ ขึ้นไปข้างบนเล็กน้อย แต่ก็เป็นที่ลับของผู้หญิง เมื่อกี้พึ่งถูกพวกผู้ชายทำร้ายร่างกายมา บนตัวเธอไม่มีเสื้อผ้าอะไรเลย หลีซินเปิดเสื้อออก ร่างกายของเธอก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของหลีซินจนหมดเปลือก

ปกติเธอดูเป็นคนเสียงดังเอะอะโวยวาย แต่ว่าตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยมีแฟนเลย พ่อแม่ก็บังคับให้เธอไปนัดบอด โดยทั่วไปแล้วก็กินให้อิ่มจากนั้นก็แยกย้ายกันเท่านั้น

และตอนนี้……

หลีซินก็หน้าแดงระเรื่อไปถึงใบหู

นิ้วมือของเขาแตะลงบนตัวของซูเสี่ยวเฉิง สัมผัสเนื้อตัวที่นุ่มนิ่มของผู้หญิงนั้นทำเอานิ้วมือเขาเหมือนถูกไฟช็อตรีบชักกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของซูเสี่ยวเฉิง เขาก็รวบรวมความกล้ายื่นมือไปอีกครั้ง

เขามองดูบาดแผลบนหน้าอกของเธอ ตรงที่ยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ลงไปอีกนิดเดียวก็แทงทะลุหัวใจแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นบาดแผลนี้แล้ว หัวใจของหลีซินกลับเหมือนถูกแทงตามไปด้วย

พูดมาแล้ว ซูเสี่ยวเฉิงก็แค่อายุไล่เลี่ยกับชางหลิง ความกล้าของเธอยังไม่เท่าชางหลิงเลย และไม่กล้าหาญเหมือนชางหลิง ถูกแทงแบบนี้ จะต้องเจ็บมากแน่เลย

ตอนนั้นเธอคงจะต้องตกใจมากแน่ๆ

หลีซินขมวดคิ้วเป็นปม เขาดึงปลายเสื้อของตัวเองออกมาแผ่นใหญ่

“ฉันทำแผลให้เธอง่ายๆก่อนนะ ห้ามเลือดก่อน” หลีซินไม่เคยรีบร้อนขนาดนี้มาก่อน เมื่อก่อนตอนที่ฝึกฝน เขาเคยทำแผลให้กับเพื่อนในสนามรบมาแล้วมากมาย แต่มาวันนี้ตรงหน้าของเขา เป็นผู้หญิงตัวเล็กอ่อนแอและยังบาดเจ็บตรง……

หลีซินยิ่งไม่อยากให้เธอเจ็บมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งซุ่มซ่ามมากขึ้นเท่านั้น นิ้วมือของเขาสัมผัสโดนหน้าอกจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเธอ ทำเอาซูเสี่ยวเฉิงตัวสั่นเทา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมา

“เพี๊ยะ!” แรงตบที่ไม่แรงมากเท่าไหร่ตบลงไปบนใบหน้าของหลีซินอย่างแรง ทั้งสองอึ้งอยู่กับที่

“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ” หลีซินอธิบาย แต่สายตาตัวเองกลับอดไม่ได้จ้องไปตรงที่เธอบาดเจ็บ

ซูเสี่ยวเฉิงไม่รู้ว่าตัวเองเอาแรงมาจากไหน พอนึกถึงสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ตาบ้าหลีซินยังแอบเอาเปรียบเธออีก เธอก็เลยโมโหและตบเขาไปอย่างแรงโดยไม่รู้ตัว

“พวกเขาอยู่ตรงนี้!”

การกระทำของทั้งสองดึงดูดพวกคนที่ตามมา เสียงเท้าเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลีซินลนลาน รีบจัดการแผลให้ซูเสี่ยวเฉิง ติดกระดุมให้เธอใหม่

“เธอนอนอยู่ตรงนี้นะ อย่าออกเสียง” หลีซินหาที่สบายๆให้เธอ และเตรียมตัวออกไป

ซูเสี่ยวเฉิงดึงแขนเสื้อเขา ไม่พูดอะไร แต่แค่กัดริมฝีปากแน่น

อาจจะเจ็บหรือกลัว บนตัวเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ หน้าผากและผมของเธอเปียกและแนบไปกับใบหน้า ดวงตาคู่นั้นจ้องมองหลีซิน ไม่อาจละสายตาออกไปได้

“เธอวางใจได้ พอฉันจัดการพวกนั้นเสร็จแล้วจะมาหาเธอนะ” หลีซินตบหลังมือเธอ “เธออดทนอีกหน่อย คนของพวกเราใกล้ถึงที่นี่แล้ว”

ซูเสี่ยวเฉิงไม่พูดอะไร มือก็หมดแรงแล้ว

“เธอคอยดูนะ ฉันจะช่วยเธอแก้แค้นเอง จัดการคนพวกนั้นที่รังแกเธอให้ตายทั้งเป็นไปเลย” หลีซินยิ้มให้กับเธอ

ซูเสี่ยวเฉิงก็ถึงโล่งอกและปล่อยมือออก นอนอยู่กับพื้นอย่างสบายใจ

หลีซินลุกขึ้น มองเธออย่างเสียดาย จากนั้นก็หันหน้าและเดินออกไปด้านนอก

“จับเขาไว้!” ตอนแรกคนพวกนั้นที่กำลังเดินมาทางนี้พอเห็นหลีซิน ก็รีบเปลี่ยนทิศทาง วิ่งตามหลีซินไป

ซูเสี่ยวเฉิงนอนตะแคง เธอกดแผลตรงหน้าอกไว้ ภายในสายตามีร่างของหลีซินวิ่งผ่านพวกเครื่องจักรไปทีละแถวๆ และห่างไกลออกไปจากตรงหน้าเธอเรื่อยๆ

น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ร่างกายเธอสั่นเทา อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่กล้าออกเสียง

เขาจะต้องปลอดภัย

เขาเก่งขนาดนี้ จะต้องเอาชนะคนพวกนั้นได้แน่

หลีซินวิ่งไปตลอดทาง ดึงดูดคนพวกนั้นมาจนหมด วิ่งไปทางโรงงานร้าง มีพวกอุปกรณ์เครื่องจักรมากมายขวางไว้ตรงกลาง ขวางทางของเขาเอาไว้

เขาหยุดวิ่ง

ตรงนี้เป็นทางตันแล้ว แต่ว่าก็ห่างไกลจากซูเสี่ยวเฉิงออกมาไกลมากแล้วเหมือนกัน

เขาหายใจถี่ ปรับการหายใจของตัวเอง

ไม่ว่ายังไง ก็ต้องยื้อเวลาไว้ให้นานที่สุด เขาพาคนมาไม่มาก ตอนนี้แบ่งตามตำแหน่งที่ชางหลิงให้มา พอถึงเวลานัดหมายแล้วไม่เห็นตัวเขา ก็ต้องมาหาเขาแน่นอน

ดังนั้น ตอนนี้ที่เขาทำได้ ก็คือยื้อเวลาไว้ให้นานที่สุด คว้าโอกาสให้ซูเสี่ยวเฉิงมากที่สุด

“ดูสิจะวิ่งไปไหนได้อีก” หัวหน้าที่นำขบวนมาก็คือคนขับรถที่พาซูเสี่ยวเฉิงมา ฟันเขาสีเหลืองทั้งปาก ในมือก็ถือมีดยาวไว้ แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับหลีซิน

“คุณหนูเดาได้แม่นจริงๆ เธอว่าจะมีคนมาช่วยนังหนูนั่น ให้พวกเรามารอนายที่นี่ ไม่คิดเลยว่านายจะมาจริงๆ”

หลีซินขมวดคิ้วเป็นปม

คุณหนู……ถ้าเดาไม่ผิดละก็ คุณหนูที่เขาว่านี้ น่าจะเป็นโม่โม่

“ฉันมาแล้ว พวกนายจะทำอะไรฉันได้?” สายตาของหลีซินกวาดมองรอบๆ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปหยิบท่อเหล็กบนพื้นขึ้นมา

บนมือเขายังมีผ้าพันแผล เป็นบาดแผลจากกรรไกรครั้งก่อนของหลิวจื่อเวย เขาใช้แรงดึงออกมา และเอาผ้านั้นพันท่อเหล็กกับมือเขาเอาไว้แน่น

“คุณหนูบอกว่า จะต้องเอาศพนายไปให้คุณหนู” คนฟันเหลืองพูดจบ คนด้านหลังก็ชูมีดในมือขึ้นมาและฟันไปที่หลีซิน…