“เจสัน ไม่ได้นะ” โม่โม่ปฏิเสธเขา แต่ความแข็งแรงของผู้ชายนั้นยังห่างไกลจากสิ่งที่เธอสามารถต่อต้านได้ “คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ”
“โม่โม่ ผมรอมานานมากแล้ว ผมรู้ว่าผมไม่ควรฉวยโอกาสเอาเปรียบคนอ่อนแอ แต่การที่คุณคิดถึงแต่โหมวยู่แบบนี้ตลอด เราก็ไม่สามารถเริ่มต้นกันได้” เจสันพูดอย่างนั้นแล้วฉีกเสื้อผ้าบนตัวเธอ “ให้โอกาสผมสักครั้งนะ ยอมรับผม และยอมรับตัวเองใหม่ ได้ไหม”
ปากเขาพูดอย่างอ่อนโยนปรึกษาถามความเห็นจากเธอ แต่มือกลับไม่ปราณี หลังจากเสียง “แคว่ก” เสื้อผ้าบนตัวโม่โม่ก็ถูกฉีก เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนของหญิงสาว
“เจสัน….” โม่โม่พยายามต่อต้านอย่างสุดความสามารถ “ได้โปรด ขอเวลาฉันอีกหน่อย….”
การเคลื่อนไหวของเจสันหยุดลง เขามองหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างตัวเองด้วยความมัวเมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา กับสายตาอ้อนวอน มือป้องอยู่ที่หน้าอก เต็มไปด้วยการต่อต้านการสัมผัสของเขา
“โม่โม่” เจสันยิ้มกับตัวเอง แต่ดวงตากลับแดงเรื่อ “ความจริงคุณรู้ดีว่าไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน คุณก็ไม่มีทางลืมโหมวยู่ได้ และเป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มก้าวเข้ามาในชีวิตของผม ถูกไหม”
โม่โม่กัดริมฝีปาก ไม่ตอบคำ
“ผมไม่ใช่ไม่มีผู้หญิง แต่เพื่อคุณ ผมเสียสละไปมากแล้ว ถ้าไม่ใช่ผม ตอนนี้คุณก็ยังถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลเหมือนนักโทษ ทำได้แค่รอให้ชางหลิงกับโหมวยู่จัดการได้ตามใจชอบ โม่โม่ การตัดสินใจไม่ว่าเรื่องใดล้วนมีราคาที่ต้องจ่าย คุณควรคิดนะว่าคุณในตอนนี้น่ะ สิ่งเดียวที่ทำให้ผมพอใจได้ มีเพียงร่างกายคุณเท่านั้น”
เจสันอดไม่ได้ที่จะโกรธตัวเอง เขาไม่ได้อยากพูดจาโหดร้ายเช่นนี้เลย แต่โม่โม่ที่มีท่าทางแบบนี้ มันดื้อรั้นเกินไป เขาจำเป็นต้องทำให้เธอตระหนักว่าความเป็นจริงคืออะไร
ตามที่คาด หลังจากโม่โม่่ได้ฟังคำพูดเหล่านี้ แม้แต่การต่อต้านก็ลดลงเล็กน้อย เธอลืมตามองขึ้นไปยังเพดาน คิดอยากเปิดปากพูด แต่ไม่ได้พูดออกมาสักคำ
ใช่ เธอในตอนนี้ ไม่ใช่คุณหนูตระกูลโม่ผู้สูงส่งอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว พ่อของเธอเป็นห่วงว่าตระกูลโม่จะตกต่ำ ทั้งทั้งที่รู้สถานการณ์ของเธอทางนี้แล้ว แต่แม้เพียงคำปลอบโยนสักคำก็กลับไม่มีให้ ถึงขนาดต้องการตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอ ด้วยกลัวว่าจะไปกระทบถึงเขา
เธอรู้ตัวเองตั้งแต่ยังเด็กว่าเป็นหมากตัวหนึ่งในตระกูลโม่ ให้กำเนิดเธอออกมาแค่เพื่อปีนขึ้นไปตระกูลโหมว ต้องการให้เธอแต่งงานกับโหมวยู่เพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูล ตอนนี้เธอไม่มีประโยชน์แล้ว เขาก็จะไม่ปกป้องเธออีกต่อไป
โม่โม่กำลังคิดเรื่องนี้ แต่เจสันที่อยู่บนตัวกลับเคลื่อนไหวต่อไปเรียบร้อยแล้ว เธอเพิ่งจะได้สติรู้ตัว ความเจ็บปวดที่แยกร่างของเธอก็โจมตีผ่านเข้ามาที่ส่วนล่างแล้ว
เธอจ้องเจสันอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณ….” โม่โม่เบิกตากว้าง น้ำตาร่วงหล่น
“โม่โม่” เจสันจูบที่หางตาของเธอ “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณเป็นผู้หญิงของผม”
โม่โม่อึ้ง เธอกำผ้าปูที่นอนใต้ร่าง อดทนต่อพายุโหมกระหน่ำของเจสันบนตัวเธอ กัดฟันแน่น เสียงสักนิดก็ไม่มีออกมา
ตลอด 26 ปี ทั้งหัวใจเธอมีแต่โหมวยู่เพียงคนเดียว ไม่เคยมีผู้ชายคนใดล่วงเกิน เธอมอบหัวใจทั้งดวงให้เขา ยิ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าร่างกายของตัวเองก็ควรเป็นของเขา รักษาร่างกายให้สะอาดบริสุทธิ์ แค่เพื่อรอคืนวันวิวาห์…..
แต่ตอนนี้ หัวใจของโหมวยู่เธอยังไม่เคยได้เข้าไป แต่ร่างกายของเธอ กลับเป็นของชายอื่นไปแล้ว
โม่โม่หลับตาลง เหลือเพียงลมหายใจหอบหนักของเจสันที่ข้างหู เขาเป็นชาวตะวันตก จึงเปิดกว้างในเรื่องจำพวกนี้ ไร้ซึ่งการออมแรง เธออดทนกับความเจ็บปวด ไม่มีความสุขแม้แต่น้อย…..
ฝนนอกหน้าต่างเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ชะพื้นเสียงดังระงม ล้างสิ่งสกปรกทั้งหมดออกไป สายลมพัดผ้าม่านสีขาวบริสุทธิ์ ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนว่าจะไม่มีวันหยุดลง
และแล้วห้องก็ค่อยๆ เงียบลง เสื้อผ้าข้างเตียงกระจัดกระจายไปทั่ว เจสันนอนลงข้างโม่โม่ เห็นเธอหันหน้าหนีไม่มองเขาเลย จึงยิ้มและจูบลงบนแก้มของเธอ
“ไม่น่าเชื่อเลย ปรากฏว่านี่เป็นครั้งแรกของคุณเหรอ”
อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันมาตั้งแต่วัยเด็ก ผู้หญิงส่วนใหญ่รอบตัวเขามีแฟนตั้งแต่วัยเรียน เขาเคยมีแฟนสาว ซึ่งผ่านประสบการณ์ด้านนี้มาแล้วทั้งหมด เดิมทีเขาคิดว่าโม่โม่ก็เคยมีแฟนมาแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า….
โม่โม่เงียบ ไม่ว่าเจสันจะพูดอะไรก็ไม่ตอบ
“ผมยิ่งชอบคุณมากกว่าเดิม” เจสันไม่สนใจ จูบลงบนไหล่เธออีกครั้ง “พักผ่อนมากๆ ผมติดต่อเครื่องบินส่วนตัวแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราไปจากที่นี่กัน”
เขาขยับหาท่านอนที่สะดวกสบาย ไม่นาน ก็มีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ
ฟ้าค่อยๆ มืดลง แสงในห้องไม่สว่างมากนัก โม่โม่ลืมตาขึ้นมา เธอลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง หยิบชุดกระโปรงตัวเองที่ขาดรุ่ยไปแล้วขึ้นมาห่อตัว เดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำ
เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัว ให้น้ำเย็นชะล้างร่างกาย ถูร่างกายอย่างรุนแรง เหมือนต้องการลอกผิวทั้งตัวออก
เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว แม้แต่ร้องไห้เธอก็ไม่กล้าส่งเสียง ได้แต่หมอบบนพื้น ขดตัวเป็นลูกบอล ตัวสั่นเทา กัดริมฝีปากแน่น
ที่เป็นต้นเหตุ…คือโหมวยู่กับชางหลิง พวกเขาเป็นคนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้….
แววตาโม่โม่บังเกิดความเคียดแค้นอย่างถึงที่สุด ดวงตาที่เดิมทีแดงก่ำยิ่งดูน่ากลัว
เธอไม่มีอะไรแล้ว ครอบครัว อำนาจ เงินทอง แม้แต่ความบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
แต่เธอเคยเป็นคนหยิ่งผยอง เธอเป็นธิดาแห่งสวรรค์ เป็นไปได้อย่างไรที่จะใช้ชีวิตอย่างหนูข้างถนนไปตลอดชีวิต เป็นไปได้อย่างไรที่จะยึดติดกับผู้ชายที่ตัวเองไม่รัก ใช้ร่างกายนี้ไปเอาใจเขาน่ะเหรอ
โม่โม่จิกเล็บลงไปบนแขนของตัวเองจนได้เลือด
เป็นไปไม่ได้หรอก ต่อให้ต้องตาย เธอก็จะไม่ให้ตัวเองต้องตกที่จุดนั้น
เพราะฉะนั้น ในเมื่อเธอไม่เหลืออะไรแล้ว เช่นนั้นยังต้องกลัวอะไรอีกล่ะ
