ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 223 ฉันบอกให้ปล่อยเธอ

ฉู่ฉือไม่เข้าใจว่าโหมวยู่คิดอะไรอยู่ แต่ก็ยังทำตามคำสั่ง รีบกลับรถไป

แต่ทว่า ตรงจัตุรัสที่นั้น ไม่มีชางหลิงยืนอยู่แล้ว

คนในงานก็ต่างเดินออกมาเรื่อยๆแล้ว เดินผ่านเขาไปทีละคนสองคน โหมวยู่ยืนอยู่ตรงที่ที่ชางหลิงเคยยืน เขารู้สึกโลกนี้มืดมนลงในทันที

“คุณชายรอง” ฉู่ฉือเข้าใจสักที ตอนนี้โม่โม่หนีออกไปยังตามตัวไม่เจอ ตอนนี้ชางหลิงมาหายตัวไปอีก เกรงว่าคงมีจุดจบเดียว

“หา! ต้องหาให้เจอ!” โหมวยู่กำหมัดแน่น

——

หนาว……หนาวจัง

ชางหลิงตกอยู่ในห้วงของความหลับใหล เธออยากจะตื่นขึ้นมา แต่ทำยังไงก็ตื่นไม่ได้ สุดท้าย ความหนาวเย็นก็แทรกซึมเข้ามาทำให้เธอมีสติ เธอดิ้นรนและลืมตาขึ้นมาช้าๆ

สิ่งแรกที่เห็นคือผนังเรียบทั้งสี่ด้านกับน้ำที่สูงขึ้นมาถึงหน้าอกตัวเอง ชางหลิงตกใจขยับตัว ถึงเห็นว่าสองมือของตัวเองถูกมัดไว้ด้วยเชือกหนาๆ ข้างหนึ่งมัดไว้ที่มือเธอ อีกข้างหายไปบนหัวของเธอ

นี่คือ……อ่างเก็บน้ำ?

ในที่สุดชางหลิงเข้าใจแล้ว

เธอจำเรื่องก่อนที่ตัวเองจะสลบไป ตอนนั้นเธอตามรถของโหมวยู่ที่จัตุรัส และในตอนที่เธอไม่ทันระวังตัว ก็มีคนเอาผ้าปิดปากจมูกเธอไว้จากด้านหลัง เธอได้กลิ่นไดเอทิลอีเทอร์แรงมาก ไม่นานก็สลบลงไป

ชางหลิงสำรวจตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ดีๆ อ่างเก็บน้ำนี้ผนังรอบด้านมีความลื่น เพราะอยู่ในความชื้นนาน จึงทำให้มีมอสส์ขึ้นมา คนที่ตกลงมา อยากจะปีนขึ้นไปด้วยตัวเองนั้นยากมาก

ชางหลิงมองเชือกบนมือตัวเอง อยากใช้แรงของเชือกนี้ดันตัวขึ้นไป แต่กลับเห็นว่าเท้าข้างซ้ายของตัวเองยกไม่ขึ้น เธอลองขยับดู แต่ทว่าปลายเท้ากลับไปแตะโดนเข้ากับตะขอที่ติดอยู่กับผนัง เท้าของเธอถูกมัดไว้กับตะขอนั้นอย่างแน่นหนา

ความหวังของชางหลิงดับสลายลงไปในทันที ดูท่าแล้ว คนที่มัดเธอไว้ที่นี่คงเตรียมการมาอย่างดี อยากให้เธอจมน้ำโดยหาร่างไม่เจอเลยสินะ

ท่าทางของชางหลิงทำให้มีเสียงน้ำดังขึ้น คนด้านนอกก็ได้ยินเช่นกัน

เสียงเท้าเดินดังขึ้นมา ไม่นาน ผู้หญิงที่สวมปลอกคอขนสัตว์สีแดงสด ก็ยืนอยู่บนสระน้ำด้านบน

“โม่โม่……” การปรากฏตัวของหล่อนเป็นเรื่องที่ชางหลิงคิดไว้อยู่แล้ว เพราะยังไง คนที่อยากจะฆ่าเธอขนาดนี้ก็มีแต่หล่อนนั่นแหละ

โม่โม่แต่งหน้าจัดกว่าเมื่อก่อนมาก ก่อนหน้านี้อาจจะยังแสร้งวางตัวเป็นหญิงอ่อนโยนต่อหน้าโหมวยู่ แต่ตอนนี้ เธอสวมชุดสีแดงสด ผมลอนสีดำมัดไว้หางม้าสูงๆ แววตาเยือกเย็น หล่อนยกเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างขอบสระน้ำ

“ชางหลิง เจอกันอีกแล้วนะ” โม่โม่ยิ้มและยื่นมือซ้ายออกมาช้าๆ นิ้วก้อยของหล่อนมีแหวนวงหนึ่งส่องประกายระยิบระยับแสบตามาก

นี่เป็นแหวนที่ถอดออกมาจากชางหลิง แต่ขนาดของแหวนไม่พอดีกับหล่อน หล่อนทดลองสวมหลายนิ้วมาก สุดท้ายก็มีแต่นิ้วก้อยที่ใส่ได้

“โหมวยู่ตาถึงจริงๆ เพชรแอฟริกาใต้ของแท้ แหวนวงนี้ เพียงพอต่อการซื้อบ้านหลังหนึ่งที่เมืองหนานแล้ว” ใบหน้าของโม่โม่มีความเยาะเย้ย

“เธออยากทำอะไร?” ชางหลิงรู้ว่าหล่อนอยากทำอะไร แต่ว่า ถ้าหล่อนแค่อยากให้เธอตาย ใช้มีดแทงทีเดียวก็จบแล้ว ตอนนี้ยังจะวางแผนสารพัดจับเธอมา จะต้องมีความคิดอื่นอีกแน่

“เหอะ” โม่โม่จับแหวนที่นิ้วมือตัวเอง สายตาจ้องมองไปที่ชางหลิง “ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?”

พูดแล้ว โม่โม่ก็เอาขวดโหลออกมา ด้านในมีของสีดำอยู่เต็มขวด เธอเปิดฝาขวดช้าๆ ยื่นมือออกไป ทำท่าจะเทลงไปในสระน้ำ

“จะบอกเธอให้นะ พวกนี้เป็นปลิงที่กว่าฉันจะหามาได้ก็นานพอสมควร พวกมันหิวมานานแล้ว ไม่รู้ว่าเลือดเธอจะพอให้พวกมันกินไหม”

ใบหน้าชางหลิงซีดเซียว ตั้งแต่เล็กจนโตเธอกว่าพวกสัตว์เลื้อยคลานที่สุด ตอนเด็ดชางฉิงเลี้ยงหนอนไว้เธอก็กลัวมากแล้ว อย่าว่าแต่สัตว์ที่ดูดเลือดพวกนี้เลย

“อย่านะ!” ชางหลิงกลัวมาก

แต่ทว่า เธอยิ่งกว่า โม่โม่ก็ยิ่งตื่นเต้น เธอหัวเราะ และยกขวดขึ้นช้าๆ ของด้านในคลานออกมาและถูกเทลงไปในน้ำทั้งหมด

ชางหลิงลืมตาโพลงโต กลั้นหายใจเอาไว้

น้ำในสระขุ่นมาก มีแสงไฟสลัวจากด้านนอก เธอมองไม่เห็นสิ่งของในน้ำ แต่ในตอนนี้เอง ขนเธอก็ลุกขึ้นมาทั้งตัว

“ฉันรู้ว่าด้วยความสามารถของโหมวยู่ เขาจะต้องหาที่นี่เจอแน่ ดังนั้น เธอจะต้องอดทนไว้นะ ต้องมีลมหายใจสุดท้าย ให้โหมวยู่ได้เห็นเธอถูกดูดจนเลือดหมดตัวตายไปนะ”

โม่โม่พูดแล้ว ก็เอาขวดโหลที่มีปลิงอยู่เต็มขวดเปิดฝาออก และเทมันลงไปในน้ำอีก

“เธอก็เพลิดเพลินกับมันแล้วกัน เพราะยังไง สัตว์ที่น่ารักขนาดนี้ ฉันเตรียมไว้ให้เธอเยอะเลยล่ะ” โม่โม่พูดแล้ว ก็มองดูขวดโหลยี่สิบกว่าขวดโหลวางเรียงอยู่

ชางหลิงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ในที่ที่มองไม่เห็น ก็รู้สึกร่างกายตัวเองมีของน่ากลัวสกปรกเกาะอยู่เต็มไปหมด

“โม่โม่ เธอกล้าก็ฆ่าฉันเลยสิ!” ชางหลิงกรีดร้อง

จนถึงตอนนี้แล้ว เธอยอมตายดีกว่าต้องมาอยู่กับสัตว์พวกนี้

“ฆ่าเธอก็ไม่สนุกน่ะสิ?” โม่โม่พูดแล้ว สีหน้าก็เศร้าลง “ฉันยังคงทรมานอยู่ เธอมีสิทธิ์อะไรหลุดพ้นก่อน?”

“ยังไงฉันก็กลับไปไม่ได้แล้ว ไม่ใช่เหรอ?” โม่โม่ยิ้มเย็นชา “ในเมื่อฉันกลับไปไม่ได้แล้ว งั้นเธอก็อยู่ที่นี่กับฉันแล้วกัน มีเธออยู่ ฉันจะได้ไม่เหงา”

ชางหลิงไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว เธออดทนไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมา ในความมืดนี้ เธอฟังได้ชัดเจนกว่าเดิม เหมือนรู้สึกได้ถึงของที่โม่โม่เทลงมากำลังว่ายมาทางตัวเองอย่างรวดเร็ว

เธอพยายามดิ้นรน ก้มหน้าลง กลับเห็นน้ำที่เมื่อกี้ยังอยู่ระดับหน้าอก ขึ้นมาถึงไหล่ตัวเองแล้ว

โม่โม่ยื่นมือดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง หัวเราะออกมาอย่างพอใจ “สระน้ำนี้ ทุกสิบนาทีจะเพิ่มระดับหนึ่งครั้ง ด้วยความเร็วนี้ เธออาจจะจมน้ำก็ได้”

พูดถึงตรงนี้ โม่โม่ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เธอก้มหน้าลงมองชางหลิง “ฉันเหมือนจะเคยได้ยินว่า เธอกลัวน้ำมาก ใช่ไหม?”

ชางหลิงหลับตาลง ไม่อยากตอบอะไรแล้ว

น้ำที่หนาวเหน็บเข้ากระดูก ยังมีปลิงนับไม่ถ้วนในน้ำ ไม่ว่าแบบไหนเธอก็รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น แต่เธอก็รู้ว่า ไม่ว่าเธอจะทำยังไง โม่โม่ก็ไม่อาจจะปล่อยเธอไปได้แน่นอน

เธอบ้าไปแล้ว เป็นคนบ้าที่อยากจะฆ่าเธอให้ตายสถานเดียว

“ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ ฉันพูดคนเดียว มันน่าเบื่อนะ” โม่โม่ถอนหายใจ “ฉันใช้เวลาเตรียมการนานมาก ถึงจะจัดฉากนี้ขึ้นมาได้”

สองวันก่อน เธอแอบวางยาสลบที่หมอจ่ายให้เธอลงไปในอาหารของเจสัน ใช้โอกาสที่เขาหลับอยู่นั้น ขับรถเขาออกมา

เธอขโมยเงินของเขา ตามซื้อปลิงจากหลายๆที่ และสั่งให้คนจับตาดูชางหลิงไว้ ขอแค่ชางหลิงอยู่คนเดียว ก็รีบจับตัวมาทันที

เธอรออยู่นานมาก ในที่สุดก็สำเร็จสักที

ชางหลิงนังคนชั้นต่ำ สุดท้ายก็ตกอยู่ในมือตัวเองสักที